Tíminn - 17.09.1947, Blaðsíða 3

168. hlað
TlmTVIV miðvikmtagimi 17. sept. 1947
3
Látum Strandakirkju
fá veglegt hlutverk
Flestum, ef ekki öllum ís-
lendingum, er kunnugt ævin-
týrið og undrið um kirkjuna að
Strönd í Selvogi, Strandakirkju.
Einu kirkju þessa lands, sem
hefir verið föst áheitastofnun
alls almennings í marga ættliði.
Kirkjuna, sem hefir staðið af
sér alla storma, jafnvel yfir-
gefna byggð og svarta sand-
auðnina.
Við enga kirkju aðra hefir
þjóðin tekið þvílíku ástfóstri
sem við Strandakirkju. Til ■
hennar streyma sífellt áheit í ■
vaxandi mæli, og svo mun enn •
verða a. m. k. um nokkra ættliði, !
máske um áralanga framtíð. i
Fyrir alllöngu er Stranda- *
kirkja orðin langsamlega rík-
asta kirkja í landinu. Kirkju-
gjöldin til hennar greiðast af
fúsum og frjálsum vilja, og
enginn þarf að ómaka sig við
innheimtu þeirra. Yfirgefna
kirkjan, mitt í skjóllausri sand-
auðninni á þau ítök í hjörtum
þjóðarinnar, að þangað leitar
hún ásjár og verndar á ýmis
konar erfiðleikastundum.
Einmitt þetta er grundvöllur
að stóru og háleitu hlutverki
Strandakirkju. Hlutverki til efl-
ingar guðs kristni, sem nær
nokkurn veginn jafnt til allrar
þjóðarinnar. Slíkt hlutverk væri,
að Strandakirkja yrði kirkju-
banki þjóðarinnar, og það er
hún eflaust fullfær um, ef
starfssvið þess banka yrði tak-
markað við sveitir landsins og
hin smærri kauptún.
Hingað til hefir verið farið í
hálfgerðar felur með áheitin á
Strandakirkju, þar sem þau /
hafa verið birt samandregin og
sjaldnar en efni standa til.
Þrátt fyrir það hafa smærri og
stærri áheit stöðugt streymt að.
Það er mín trú, að áheitin
myndu aukast nær því í sam-
ræmi við vaxandi hlutverk
Strandakirkju, og kirkjan í
auðninni verði um langan aldur
mesta guðsþakkastofnun þjóð-
(Framhald á 4. siöu)
finnsku vinum mínum, sem ég
gat ekkert talað við.
Við Jussi héldum með áætl-
unarbílnum til Tavasthus og í
þetta skipti fengum við sæti.
í Tavasthus heimsóttum við
enn einn frænda Maj-Lis, var
það framkvæmdarstjóri véla-
verkstæðis, og svo stöndugur,
að hann átti bíl, og hann meira
að segja góðan, á finnskan
mælikvarða sallafínan.
Þessi góði maður veitti okkur
ekta kaffi og fínar kökur og ók
okkur síðan um allar trissur í
bíl sínum. Hann sagði mér að
Finnar stæðu í þakklætisskuld
við íslendinga sökum gjafa, sem
við hefðum gefið þeim, og hann
sagð'st vera í sérstakri þakklæt-
isskuld við íslendinga, því systir
hans, sem væri hjúkrunarkona,
hefði þegið klæði af íslenzkum
hjúkrunarkonum á hjúkrunar-
kvennamóti í Osló fyrir ári síð-
an.
Ég varð víða í Finnlandi var
við þakkarhug fólks í okkar garð
og þó höfum við aðeins gefið
Finnum smámuni eina í saman-
burði við það, sem aðrar þjóðir
hafa fengið héðan, en sumar
hverjar lítt kunnað að meta.
Með Jussi og þessum nýja
gestgjafa snæddi ég miðdegis-
verð á dýrasta ferðamannahóteli
Finnlands, Aulanko. Á Aulanko
kostaði einn góður réttur 350
mörk eða 7 sinnum meira en
venjulegt verð á matsöluhús-
arinnar, sífellt vaxandi að
(Framhald á 4. síöu)
Erich Kástner:
Gestir í Miklagarbi
— Ekki að minnast á það. svaraði gamli maðurinn
höstum rómi.
Frú Kunkel andvarpaði.
— Vitið þér, hvað þessi náungi með horngleraugun
sagði? spurði hún mæðulega. Það ætti að senda hann
út á akur, sagði hún. Fuglarnir myndu ekki þora að
að koma nærri honum. Og kona...
— Þér eigið að þegja, svaraði hann, áður en hún
gat vitnað til ummæla konunnar.
— Hún sagði samt: Svona náunga ætti Ferðafélag-
ið að láta svæfa og senda heim.
Þau drukku nú kaffi niðri í forsalnum. Frú Kunkel
borðaði tertu og horfði á dansfólkið. Karlmennirnir
reyktu og lásu blööin. Allt í einu kom léttadrengur-
inn að borðinu til þeirra.
— Herra Schulze, sagði hann. Yfirdyravörðurinn
biður yður að koma strax og tala við sig.
Tobler leit upp.
— Skilið kveðju minni til yfirdyravarðarins, sagði
hann hógværlega, og segið honum, að ég sé að lesa
blöðin, og hann geti komið til mín, ef hann á van-
talað við mig.
Drengurinn setti upp hundshaus og drattaðist brott.
Tobler hélt áfram að lesa. Frú Kunkel og Jóhann
biðu þess, sem verða vildi.
Polter kom að lítilli stund liðinni.
— Ég heyri, að þér eigið mjög annríkt, sagði hann
illilega.
Tobler kinkaði kolli og hélt áíram að lesa.
— Hvenær myndi yður henta að tala við mig?
spurði Polter?
— Ég veít það ekki, sagði Tobler. Ég er að lesa út-
lendu fréttirnar.
Polter beit á vörina.
— Gistihússtjórinn vildi gjarna biðja yður að gera
okkur greiða.
— Er kominn tími til þess að hreinsa reykháfinn?
spurði Tobler.
— Þér eigið að vera dálitla stund í skíðageymslunni
og taka móti skíðum gestanna. Sepp getur ekki verið
þar.
— Hefir hann fengið mislingana? spurði Tobler.
Polter nísti tönnum.
— Skiptir engu máli, hvað veldur því, sagði hann.
Ætlið þér að gera þetta?
En Tobler hristi höfuðið.
— Ég nenni því ekki í dag. Ég geri það kannske
einhvern tíma seinna, ef ykkur liggur á.
— Er þetta lokasvar yðar? spurði Polter lágri, reiði-
þrunginni röddu.
— Já, sagði Tobler hiklaust. Ég hefi verið ykkur
þarfur maður í allri fólkseklunni. En ég nenni þessu
ekki í dag. Ég held loftvogin hljóti að vera að falla.
Ég finn það alltaf á mér.
Gestirnir við næstu borð lögðu við eyrun. Frú
Kasparius teygði hálsinn. Polter þokaði sér nær hin-
um þrjózkufulla gesti.
— Þér komið tafarlaust, sagði hann og tók í öxlina
á Tobler. Reynið að koma yður á fætur.
Þá tók Tobler snöggt viðbragð og sló á hönd Polters.
— Þér snertið mig ekki, herra minn, sagði hann
heiftþrunginni röddu. Burt með þessa lúku. Þér skulið
vita, að ég er bráðlyndur.
Polter kreppti hnefann. En hann sló ekki, heldur
lét höndina síga.
— Við tölumst við síðar, hvæsti hann.
Svo strunsaði hann brott.
Nú var hvíslazt á við hvert borð. Ljóshærða frúin
frá Brimum iðaði af ánægju.
Lyftudrengurinn kom með bréf, ásamt hrúgu af út-
lendum frímerkjum, og kveðju frá Polter í ofanálag.
Hagedorn hafði verið að skipta um föt. Hann reif
bréfið undir eins upp. Og nú varð hann meira en lítið
hissa. í umslaginu var fimm hundruð marka ávísun
frá Tolle-hringnum. Hann greip báðum höndum í hár-
ið á sér og æddi um herbergið og hlammaði sér loks
á legubekkinn, þar sem kettlingarnir voru í glöðum
leik. Einn þirra stökk upp á öxl honum, skaut upp
kryppunni, nuddaði sér upp við eyrað á honum og
malaði.
En Hagedorn gat ekki setið kyrr. Hann spratt á fætur
aftur og tók að ganga um gólf. Kötturinn læsti klónum
í jakkaföt hans og mjálmaði aumkunarlega. Loks reif
hann köttinn af sér, snaraðist í jakkann og hljóp út. —
Frammi í ganginum mætti hann þernu. Hún brosti til
hans og spurði:
— Er það af áseetu ráði að, að doktorinn hefir ekki
látið á sig bindið?
Hann nam staðar og þreif um hálsinn á sér.
— Hva-hvað? stamaði. hann Nei nei Þakka yður
fyrir
Svo fór hann inn aftur, gekk um gólf um hríð og hélt-
svo niður til Porters og bað um eyðublað undir sím-
skeyti.
— Fyrirgefið, herra doktor, sagði Porter smeðjulega.
Þér hafið- gleymt að láta á yður bindi.
ÞRÍHJÓL
Hlaupahjól
Rugguhestar
Hjólbörur
Bílar, stórir
Brúðuvagnar o. fl.
í. Einarsson
& Björnsson h.f.
LUiA
RAFMAGNSPERUR
eru beztar
Seldar í öllum
kauplélögnm laudslns.
Samband ísl. samvinnuf élaga
HELGAFELL
Box 263, Garðastr. 17, Laugav. 10 0, Njálsg. 64, Laugav. 36, Aðalstr. 18.
Sagnakver Skúla Gíslasonar komið
Útgáfa dr. Sigurðar Nordals, prófessors á þjóðsögum Skúla Gíslasonar er mesti bók-
menntaviðburður ársins.
í sagnakveri Skúla eru flestar víðfrægustu, þróttmestu ogo skemmtilegustu sögurnar,
sem geymst hafa með þjóðinni.
Ritgerð Nordals um séra Skúla, líf hans og list, er á borð við það allra bezta, sem
hann hefir skrifað og er þá mikið sagt.
Fjöldi heilsíðumynda eftir Halldór Pétursson, listmálara, prýða bókina.
Þetta er ein vandaðasta og fegursta útgáf a, sem við höfum gert.
Aðal jóla- og gjafabók ársins. Upplag er mj ög takmarkað. — Verð kr. 77,00 í rexinbandi
og örlítið í vönduðu geitiarskinni á kr. 100,00.
YFIRLÝSING
KRON
Skólavörðustíg 12.
Að gefnu tilefni, leyfi ég mér
að taka það fram, að ég á enga
fasteign í neinni mynd. Ég er
áttatíu og þriggja ára og tveggja
mánaða Steinn Jónsson fyrr
sjómaður frá 16—62 ára. Nú
getulaus einstæðings gamal-
menni með dvöl í hænsnaskýli.
Steinn Jónsson,
Vogartungu við
Langholtsveg.
Búóinqs
dufty
Romm
Vamille
Sltrénu
Appelsín
ISúkkulaði
yyjinnumit
il?u(clar uorrar vit) landi&.
^JJeitJ d cJJandcjrœií(uíjóL
dddíripitopa -Jd(appantíg 29.
Viimið ötuHega fyrir
Títnann.
Anglýsið I Tímannn,