Tíminn - 21.11.1947, Blaðsíða 6

6
TÍMINN, föstudaginn 21. nóv. 1947
214. blað
GAMLA BIÓ v : 'I ■!. >. "4 <' é . NÝJA BÍÓ
I’ Iv ,*'< *i<! V. IlulsSa augalS • 4 ‘-I. Y Y ,< . ••• * .• V V . S * •44 <4 ♦ « < 4 * * * Vesalingarnir
^pennandi og dularfull amerísk sakamálamynd. Franska stórmynd
i ii. sýnd í kvöld kl.
Sýnd kl. 5, 7 og 9. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum innan 16 ára. v>- Síðasta sinn.
1 TRIPOU-BIÓ TJARNARBÍÓ
Dávaldurinn Einn á flótta
, . . (The Chimax) (Odd man out)
■Amerísk söngvamynd 1 eðlileg- ’um litum með: Susanna Foster Turham Bey Boris Kartoff. Spennandi ensk sakamálamynd með: James Mason Bobert Newton Kathleen Ryan.
Sýnd kl. 5, 7 og 9. Sýnd kl. 5 og 9.
Sími 1182. Bönnuð börnum innan 16 ára.
"Engin sýning kl. 9 vegna hljóm-
Teika Einars Kristjánssonar.
Mð viljum giftast
Amerísk gamanmynd.
s Sýnd kl. 5 og 7.
Sími 1384.
A. J. Cronin.
ungur eg var

Nú er gott að
gerast kaupandi
Tímans
Áskriftasími
2323
Landhöfn í Þórshöfn
«>
(Framhald af 3. síðu)
gáetu stórir vélbátar stundað
þSðan haust og vetrarveiði
rþéð góðum árangri. Mikil
síldveiði er við Langanes á
sumrum, eins og gleggst hefir
komið í ljós nokkur undan-
farin ár.
JEnn skortir mikið á, að
Þorshafnarbúar geti notað
sér hin góöu fiskimið, og
veldur því mest öryggisleysi
hafnarinnar í veðrum og
takmarkað rúm við bryggju.
Ef úr þessu yrði bætt, mundi
héimaútgerðin vafalaust
táka skjótum framförum,
stlerri bátar koma í notkun
og. aðkomubátar leita þangað.
Hafa og ýmsar raddir komið
fram um nauðsyn viðlegu-
háfnar á Norðausturlandi.
Þess má geta, að nú er í ráði
að koma upp nýju og full-
komnara hraðfrystihúsi í
Þórshöfn, í stað þess, sem nú
er.
Auk nálægðar við góð fiski-
mið hefir Þórshöfn það til
síns ágætis, að ræktunarskil-
yfði eru þar betri en hjá
flestum ef ekki öllum öðrum
sjoþorpum hér á landi, en
víðlendar tandkostasveitir
Jiggja að kauptúninu. Vatns-
afl til virkjunar er fyrir hendi
og hefir verið athugað. Eru
því góð skilyrði til þess, bæði
á sjó og Iandi, að þarna geti
risið fjölmenn og blómleg
byggð, með álitlegum af-
komumöguleikum, ef höfnin
verður gerð örugg. Verður
það að teljast hagkvæmt fyr-
ir þjóðarheildina, að ríkis-
vgilcjið beiíni fjármagni til
slíkra staða og stuðli þanng
að þvi, að menn geti haft
uppeldi sitt af nytjastörfum
við framleiðslu, í stað þess
að flytjast til Reykjavíkur í
von um óvissa atvinnu, ef til
vill miður nauðsynlega. Telja
má víst, að slík framlög borgi
síg beinlínis, auk þess sem
þau ættu að hafa í för með
sér óbeinan sparnað, er
stundir líða.“
Mnarminning
(Framhald af 3. síðu)
Gunnar vildi hverfa frá fóst-
urjarðarströndum. Ævisaga
hans, sem sýnir trúfesti við
sveitina og býlið, er að því
leyti eins konar árétting á
orðum Skarphéðins. til yngri
samferðamanna: Eftir er enn
yðvarr hluti.
En nú er brotið blað í sögu
þessa manns. Hin hnittnu til-
svör Jóns Þorsteinssonar
mæta ekki sveitungum hans
lengur. —
En þeir minnast samvist-
anna við hann með þakklát-
um huga. P. Þ.
rétti hann okkur handfylli af sætum brauðaldinum.
Við muðluðum brauðaldinin okkar á heimleiðinni, og ég
vakti máls á því við Gavin, hversu dásamlegt það hlyti að
vera að eiga slíkan föður. Hann roðnaði af gleði — ég
hefði ekki getað sagt neitt, er fallið hefði í betri jarðveg
en þessi aðdáunarorð um föður hans. Hann fylgdi mér alla
leið heim að hliðinu á Sjónarhóli. Þar stöldruðum við dá-
litið við. Hann varð hálf-vandræðaíegur á svipinn, leit
niður fyrir sig og danglaði með tánni á skónum sínum í
rennusteinana.
„Þegar vorið kemur, fer ég upp í Wintonhæðirnar að
leitá að eggjum — mig langar til að finna lóuegg," sagði
hann. „Kannske vilt þú koma með mér?“
Það munaði ekki um það! Gavin valdi mig sig sér til
fylgdar upp í Wintonhæðir. Ég átti að fá að leita að lóu-
eggjum með honum. Mér kom varla dúr auga nóttina eftir,
því að hugurinn snerist allur um hinar glæsilegu fram-
tíðarhorfur mínar ...
En látum það bíða að sinni. Ég tel mér skylt að segja frá
fyrstu kynnum mínum af þeim afspring Leckieættarinnar,
er ég átti enn eftir að sjá, áður en ég lýsi þeim ævintýrum.
Það var að kvöldlagi í byrjun janúarmánaðar. Mamma
hafði að venju skroppið fram í fordyrið til þess að gá í
póstkassann. Allt í einu rak hún upp fagnaðaróp, rétt eins
og hún hefði móttekið einhvern dýrðarboðskap frá sjálf-
um erkienglunum.
„Ó, það er frá Adam!“ Hún flýtti sér inn í eldhúsið, þar
sem við sátum að tedrykkju. Hún hélt á bréfi í hendinni.
„Hann ætlar að koma klukkan eitt á laugardaginn. Líta
rétt sem snöggvast inn til okkar. Hann þarf að sinna hér
einhverjum peningamálum.“
Pabbi seildist óþolinmóðlega eftir bréfinu, og mamma
sleppti því, þó sýnilega nauðug. Síðan gekk það frá manni
til manns. Það voru aðeins afi og Kata, sem létu sér fátt
um finnást. Hún hleýpti í brúnirnar, önug í bragði, en
afi lét eins og hann vissi ekki, hverjum von var á.
Ég beið þess með vaxandi óþreyju að sjá Adam, því að
nú hóf mamma að segja af honum frægðarsögur. Hann
hafði verið allra drengja duglegastur í skóla, og hann var
bygginn og forsjáll. Hann hafði ekki einu sinni verið orð-
inn þrettán ára, þegar hann keypti reiðhjól og seldi það
aftur með tíu skildinga gróða, og ári seinna hafði honum1
heppnazt að fá starf í skrifstofu McKellars, enda þótt
hann hefði engin meðmæli. Og hann hafði ekki verið iðju-
laus, þegar hann kom úr skrifstofunni á kvöldin, því að
þá hafði hann farið niður um allan bæ og innheimt fyrir
tryggingarfélagið Klett. Já — hann hafði alltaf verið ötull
og haldið vel utan að aurunum sínum, enda byrjaði hann
sjálfur tryggingastarfsemi, þegar hann var tuttugu og sjö
ára gamall. Þá kom hann sér upp skrifstofu í stórbyggingu
i Winton, fékk umboð fyrir bæði Kaledóniufélagið og trygg-
ingarfélagið Klett og græddi að minnsta kosti fjögur
hundruð sterlingspund á ári — hann hafði með öðrum
orðum meiri tekjur en pabbi, sjálfur embættismaðurinn.
Mamma var hreykin á svip, þegar hún sýndi mér gjöf,
sem sonur hennar hafði sent henni. Það var logagyllt næla,
sem áreiðanlega hafði kostað sitt — það hafði Adam sagt
sjálfur.
Klukkuna vantaði fáeinar mínútur í eitt næsta laugar-
dag, er bifreið nam staðar við hliðið. En ég vil ekki vekja
r.einar falsvonir hjá lesendunum — Adam átti ekki þessa
bifreið sjálfur... En var þarna komin bifreið! Þetta var
Argyll-bifreið, sem þá taldist til nýjunga, hárauð á litinn
og opin. Dyrnar voru aftan á henni og aftursætin meðfram
hliðunum.
Adam skálmaði beina leið inn í húsið, öruggur í fasi og
broshýr. Hann var í þykkum yfirfrakka með brúnan loð-
kraga. Hann breiddi faðminn á móti á mömmu, sem farið
hafði á fætur fyrir allar aldir til þess að undirbúa mót-
tökurnar og beið hans nú í dyrunum, tók þétt í höndina á
pabba og varpaði kveðju á okkur hin. Hann var meðal-
maður á hæð, dökkur á hár og tekinn að gildna. Á nýrak-
aða vanga hans brá mjúkum roða eftir hressandi ökuferð
á svölum vetrardegi. Þegar hann var setztur við borðið og
farinn að gæða sér á matnum — steik, blómkáli og kart-
öflum, — sem mamma framreiddi af óvenjulegum íburði,
skýrði hann okkur frá því, að einn af eigendum hinnar
nýju Argyll-bifreiðasmiðju, herra Kay, sem 'væri á leið
til Alexandríu, hefði boðið honum að verða samferða frá
Winton. Þeir hefðu ekið fimm mílur á tæpum tveimur
klukkustundum.
Brííin á SSlimdu
v.4'\ * 4 '£ ‘
(■ýrá’rii/fiald Jz/ 4\síðu) <K^ '
en< végur 'eí' ■ kominrí-'-f um
Reykjabraut.“ Þetta er mis-
skilningur, sem þegar er bent
til og kemur þó fleira til.
Hin síðustu ár hafa sannað
okkur tilfinnanlega, hve
margt af brúm eru mikils til
of mjóar til að fullnægja að
fullu flutningaþörf dagsins í
dag. Þess eru allmörg dæmi,
að brýrnar fleýta ekki þeim
vinnutækjum, sem nú er
farið að nýta til ýmissa
starfa. Nú skjddu menn vera
þess minnugir, að engar líkur
eru til að við höfum enn náð
því hámarki er náð verður
um stærð slíkra tækja. Er
þetta í reyndinni játað af
þeim er nú ráða vegagerðum
hér á landi, svo algengt sem
það virðist, að brýr séu
breikkaðar. Sér þess mörg
merki, t. d. á leiðimii milli
Akureyrar og Reykjavíkur.
Nú er það svo, að á þeirri leið
munu vera tvær brýr, sem
ekki er unnt að byggja upp á
þennan hátt þ. e. s. þær verða
ekki breikkaðar nema með
því móti að ríf a þær til
grunna. Þessar brýr eru á
Blöndu við Blönduós og á
I-Iúseyjarkvísl. Brúin á
Blöndu er gersemissmíði hin
mesta og virðast engar líkur
til að hún hafi ekki þol né
styrk til að bera þá umferð
er hún þarf að bera sem bif-
reiðabrú enn pm allangt
skeið. Það má þó ætla að
hún verði Þrándur í Götu
hinna stærri tækja, þó henni
bregðist ekki burðarþol. Hin
væntanlega nýja brú á
Blöndu mundi leysa hina
eldri af hólmi í þessu efni og
mundi það ærinn fengur, því
trúlegt. er, að annað verði
þarfara með þau handtök að
gera, sem unnt verður að
leggja til vegamála á næst-
unni en það að leggja slíkan
►grip að velli sem Blöndubrúin
er, enda þótt vonir standi til
að hún yrði endurreist ann-
ars staðar.
4. Ekki skal hér freistað að
ríra gildi þeirrar fram-
kvæmdar, að byggður verði
vegur um Reykjabraut. Hver
km. er þjóðvegir styttast
með viðráðanlegúm kostnaði
er fundið fé. Hér er því um
það eitt að ræða að bjarga í
bili. þjóðleiðinni eftir föng-
um af vetrum með vegi, sem
brýn héraðsnauðsyn er að fá
endurbættan. Og brúin gerir
sitt til að bjarga þeim þætti,
og það að drjúgum hluta þó
ekkert væri gert fyrir Svín-
vetningabraut. Þá er opin
fyrir sú lausn að þjóðleiðin
milli Akureyrar og Reykja-
víkur verði lögð um Reykja-
braut. Sú lausn er tvímæla-
laust lausn framtíðarinnar.
Leiðin styttist á annan tug
km. og er það feikna fé. sem á
þanri hátt vinnst, svo sem
áður er bent til. Auk þessa
er þess að geta, að sé það
vegarstæði valið af viti, mun
sú leið svo örugg sem noklcur
leið um Húnavatnsþing getur
orðið. Bygging brúarinnar á
Blöndu er því eitt af þýðing-
armestu stórmálunum í sam-
göngumálum þj óðarinnar.
Þar sameinast héraðsþörf við
alþjóðarhag. Þessi brúar-
bygging má því ekki bíða
lengur en orðið er.
Guðm. Jósafatsson
frá BrandsstöSum.
Viirnið ötullega að
litbreiðslu Tírnaus.