Tíminn - 25.11.1947, Blaðsíða 6

6
TÍMINN, þriðjudaginn 25. nóv. 1947
217. blað'
GAMLA BIÓ NÝJA BIÓ
v\ ip« -V’
MynilÍM af Maríu V J. í / ‘
(Portrait oí Maria) Vesaliiigariiir
Tilkomumikil Metro-Goldwyn
Mayr kvikmynd. Öll myndin sýnd í dag kl. 4 og 8.
Dolores dcl Rio Pedro Armandariz
Miguel Inclan.
Sýnd kl. 5, 7 og 9. Börn innan 16 ára fá ekki aðgang. SÍÐASTA SINN.
TRIPOU-BIÓ TJARNARBIÓ
Casfimova Brown Eiiin á flótta
Amerísk gamanmynd. (Odd man out)
Sýnd kl. 9.
Aðalhlutverk leika: Bönnuð börnum innan 16 ára.
Gary Cooper Tokíó-Rósa
Teresa Wriglit (Tokyo-Rose)
Afarviðbúrðarík amerísk mynd
Sýnd kl. 5 og 9. frá mótspyrnuhreyfingunni í
Japan.
— Sími 1182 — Sýning kl. 5 og 7.
Bönnuð börnum innan 16 ára.

$0
'Xi
Sagan af Vielocq
(A Scandal in Paris)
:: Söguleg kvikmynd um einn
'ínesta ævintýramann Frakk-
lands.
;; Bönnuð innan 16 ára.
:: Sýnd kl. 9.
Sögulegt sokkaband
Skemmtileg gamanmynd.
;; Sýnd kl. 5.
;; Sala hefst kl. 11 f. h.
Sími 1384.
. Tíminn j
j| fæst í lausasölu í Reykjavik [
j á þessum stöðum:
[ Fjólu, Vesturgötu
j Sælgætisbúðinni, Vcsturgötu
| | 16
s Bókabúð Eimreiðarinnar,
Aðalstræti
I Tóbaksbúðinni, Kolasundi
Söluturninum
Bókabúð Kron, Alþýðuhús-1
inu.
Sælgætisg. Laugaveg 45.
Söluturn Austurbæjar
Bókabúöinni Laugaveg 10
Hangikjöt
t
Vegna vaxaiidi afkasta ger-
iiin vér oss vonir um að geta
nú fyrir jólin fulliiaegt |iöut-
unum viðskiptamanna vorra.
Reykkús S. /. S.
Sími 4241.
Brunabótafélag
íslands
vátryggir allt lausafé
(nema verzlunarbirgðir).
Upplýsingar Alþýðuhúsinu
(sími 4915) og hjá umboðs-
mönnum, sem eru í hverj-
um hreppi og kaupstað
Lárus Pálsson fékk
fyrir leikstjórn í
Bergen
Lárus Pálsson leikari er
fyrir skömmu kominn heim
frá Noregi, en þar dvaldi
hann á annan mánuð og
setti á svið leikritið
Thunder Rock (Á flótta)
eftir Albert Aldrey.
Leikritið var sýnt í þjóð-
leikhúsinu í Bergen. Hlaut
það með afbrigðum góða
dóma, og fóru norsku blöðin
yf irleitt miklum lofsyrðum
um Lárus og hæfileika hans.
Leikritið var æft í mánuð
undir stjórn Lárusar, en sýn-
ingar hófust föstudaginn 21.
október, og var aðsókn mjög
mikil.
Lárus Pálsson hefir tjáð
blaðinu í samtali að leiklistar
líf í Noregi væri orðið mjög
blómlegt, og hefði sú starf-
semi náð sér ótrúelga síðan
á styrjaldarárunum, eins og
reyndar margt annað þar í
landi. Þjóðleikhúsin í Berg-
en og Osló hafa hvort um sig
fengið mjög hæfa menn í
þjónustu sína. í Bergen er
Stein Rugge leikhússtjóri, en
Knút Hergel við þjóðleikhús-
ið í Osló. Báðir eru þessir
menn mjög þekktir sem yfir-
burðamenn á sviði leiklistar
á Norðurlöndum.
Mikil áherzla er lögð á efl-
ingu leiklistarinnar í Noregi,
bæði með sérstöku vali á
leikurum og leikritum til
sýninga. Áður en Lárus fór
frá Noregi var honum boðið
að koma aftur, hvenær sem
hann hefði aðstöðu til og
annast sviðsetningu leikrit.a
A. J. Cronin.
iingúr ég var
Húsbruni í Ólafsvík
Aðfaranótt síðastliðinn
föstudags brann íbúðarhúsið
Gimli í Ólafsvík til kaldra
koia. Fólk bjargaðist nauð-
lega og varð engu bjargað úr
húsinu af innanstokksmun-
um.
í húsinu bjuggu tveir bræð-
ur, Guðjón og Bjarni Sigurðs-
synir. Guðjón átti húsið. —
Bræðurnir urðu fyrir mjög
tilfinnanlegu tjóni við hús-
brunann.
Þaö var um kiukkan eitt
um nóttina að eldurinn varð
laus, en stormur var og brann
húsið til kaldra kola á
skammri stundu.
Snyrtivörur hinna vandlátu
Vera Siraillon
Sími 7049.
Auglýslð í Tímánum.
„Ég ... ég man ekki eftir neinu, Adam.“
„Nú skal ég segja þér eitt,“ hrópaði hann upp yfir sig.
„Mamma vill auðvitað, að ég gefi þér eitthvað gagnlegt.
Já — heyrðu nú . ...“ Það var kominn gleðihreimur í rödd
hans. „Nú veit ég, hvað það á .að vera. Þar hitti ég á það!“
„Ó, þakka þér fyrir, Adam.“. Ég óskaði þess heitast af öllu,
að ég losnaði við byrði mína, áður en ég hnigi niður..
Hann leit á úrið. „Klukkuna vantar nákvæmlega tvær
mínútur í hálf-þrjú. Hertu þig, strákur. Og gættu að því að
reka ekki töskuna mína í.“
Hann hljóp á undan mér upp þrepin fyrir framan stöðina,
cg ég kjagaði örmagna á eftir. honum. Lestin var þegar búin
til brottferðar. Adam flýtti sér inn í fyrsta flokks vagn, þar
sem reykingar voru leyfðar, þreif töskuna af mér og tók að
risla í henni* Svo hallaði hann sér út um gluggann og rétti
að mér stórt dagatal í þungri látúnsumgerð og með hnöppum
tii þess að skipta um dagana. Það skein á það, viðlíka og
nælu mömmu, og í umgerðina var fagurlega grafið:
TRYGGINGARFÉLAGIÐ KLETTUR
Semper fidelis
„Gerðu svo vel,“ sagði Adam, og af raddblænum hefði mátt
ætla, að hann væri að gefa mér konungsgersemi. „Er það
ekki fallegt?"
„Jú — jú-jú,“ -svaraði ég steinhissa. „Þakka þér fyrir,
Adam.“
Lestarstjórinn blés til brottferðar. Lestin silaðis taf stað.
Ég var Adam þakklátur fyrir gjöfina, er ég rölti heim á
leið, en samt sem áður var mér ekki glatt í geði. Ég var ekki
fyllilega búinn að átta mig á þessum grip, sem ég hafði
eignazt — né ævintýrum dagsins yfirleitt. Ég fór beint upp
til afa, þegar heim kom, og sýndi honum dýrgripinn. Hann,
virti hann fyrir sér og hleypti ákaflega brúnum.
„Þetta.er þó. ekki gull, afj?“ spurði ég.
„Nei,“ svaraði hann. „Þú getur reitt þig á, að það er
lélegt látún, hafi Adam -eitthvað lcomið nálægt því.“
Við þögðum báðir stundarkorn, og ég las áletrunina einu
'sinni enn.
„Þetta dagatal er þó ekki neitt viðkomandi tryggingunni
þinni, afi?“ spurði ég.
Hann sótroðnaði, og það leyndi hér ekki, að hann var í
senn móðgaður, reiður og gramur.
„Ég sný þig úr hálsliðunum,“ jsagði hann hörðum og hvell-
um rómi, „ef þú vogar þér að nefna þá svikamyllu í mín
eyru.“
Það varð djúp þögn. Afi,spratt .á.fætur,-i:errti iinakkann
og tók að ganga um,gólf,.Honum var sýnilega þungt í skapi.
Loks sneri.hann sér að mér og sagði svo hátíðlega, að það
kom mér á óvænt:
„Versti glæpurinn, sem hægfe. enaS-^ryýgja .... sú synd,
sem ekki er hægt að fyrirgefai.'. i. -þáðær NÍZKA.“
Hann endurtók þessa. kjamasetnihgru. hvað eftir annað,
síðustu hurfu fyrir ánægjuþEosi. Lqto& vatt diann sér að mér
og virti fyrir sér vesaling minn, eins og hann sæi eftir skap-
brigðum sínum.
„Langar þig ákaflega mikið tii þess að fara á skauta?“
Ég varð enn hnuggnari en áður við þessa spurnjngu. ,,Ég á
cnga skauta, afi,“ stundi ég.
„Svei því! Þú mátt aldrei gefast upp fyrr en í fulla hnef-
ana. Við skulum sjá, hvað við getum gert.“
Svo laumaðist hann niður í geymsluna í kjallaranum,
þegar færi gafst, og kom upp aftur að vörmu spori með
kassa, fullan af ryðguðum nöglum, róm, brotnym hurðar-
húnum og gömlum skautum. Flest af þessu hafði legið þarna
árum saman, því að á Sjónarhóli var aldrei neinu fleygt —•
ég endurtek það: þar var engu fleygt. Ég fór úr skónum og
settist flötum beinum á gólfið og horfði á afa, sem tók sér
sæti á stólnum sínum, tottaði pípuna sína og handlék
minnstu skautana, sem hann kom auga á. En það var sama,
hvernig hann skrúfaði þá — þeir voru of stórir á skóna
mína. Vonbrigði mín urðu ósegjanlega sár. En þegar við
vorum í þann veginn aö gefa upp alla von, rakst hann á
gamla tréskauta niðri á kassabotninum. Þá hafði Kata átt,
þegar hún var barn. Hvílík stálheppni! Hann festi þá á
skóna, og þeir reyndust alveg mátulegir. Við höíðum að vísu
ekki neinar ólar til þess að spenna yfir ristarnar, en afi átti
nóg af þrælsterkum snærum, sem vel mátti nota í stað
leðuróla. Hann losaði því skautana, og ég fór aftur í skóna.
Og síðan örkuðum við af stað.niður að tjörninni.