Tíminn - 04.12.1947, Blaðsíða 6
V.'.. .V.‘.UV.V-V
l GAMLA BIÓ NÝJA BIÓ
•i Saimleikuriim 1»íbi nmn ég ves’Sa.
í na®B’ISiMÚ!SMSi Falleg og skemmtileg mynd,
-* (The Truth About Murder) með Jögrum söngvum. Deanna
’• f Durbin. Tom Drake. Adolphe
Spennandi amerísk sakamála- Ménjou. — Sýnd kl. 9.
jjnynd. Bonita Granvilli Maðuriiiii frá
Morgan Conway
.1 Rita Corday 1 jóiiadalnauia.
Sýnd kl. 5, 7 og 9. ítalska ævintýramyndin með
hinum ítalska Tarzan. — Sýnd
Börn innan 16 ára íá yegna áskoranna kl. 5 og '7. —
ekki aðgang. Bönnuð börnum yngri en 12 ára
TRIPOLI-BIÓ TJARNARBÍÓ
TÍMINN, fimmtudaginn 4. des. 1947
224. blaff
Fálkinn
í San Fraueiseo
.Spennandi amerísk leynilög-
.reglumynd eftir skáldsögu
Michael Arlens.
Aðalhlutverk:
Tom Corday
Rita Corday
Robert Armstrong'
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 12 ára.
— Simi 1182. —
Vítisgi««$ir . .
' (Angel on my Shouider)
Mjög áhrifarík og sérkennileg
ikvikmynd frá United Arfcists.
Bönnuð börnum innan 16 ára.
;Sýnd kl. 9.
Hesturinn minn
(My Pal Trigger)
j Afar skemmtileg og falleg
. hestamynd. — Sýnd kl. 5 og 7.
Sími 1384.
Fólkið er skrítið
(People Are Funny)
Skemmtileg amerísk söngva- og
gamanmynd.
Jack Haley
Helcn Walker
Rudy Vallee.
Sýning kl. 5, 7 og 9.
I Tíminn
= Nýir kaupendur fá Tímannj
| til áramóta fyrir aðeins.
| 5 krónur.
j Þar mé5 er fjölbreýtt
I jólablað.
!
j Símið strax í
23 2 3
og pantið Tímann.
Íliulaiiþágui’iisir
eyðiiögðn baiiiEÍð
(t (Framhuld af 3. síöu)
dauðaslys, hafa átt rót sína
gð rekja til áfengisnautnar,
ög að ýmsir ólánsmenn (er
paargir voru góð mannsefni)
ganga nú daglega slagandi
og sníkjandi um götur borg-
arinnar, og að þeir eru svo
margir stundum, - að lögregl-
Hn hefir ekki rúm fyrir þá
alia. Þetta allt er kunnara
en frá þurfi að segja, og
íjótustu dæmin ekki tilfærð
liér.
• Það munu nú vera nálægt
70 ár síðan ég fór að veita
álvarlega athygli lífinu í
kringum mig. Ég var þá, og
E full 30 ár, vel kunnugur á
Eyrarbakka, en þar var, að
£>ví er merkur maður sagði
opinberlega, „ótæmandi
brennivínslind" og ekki að-
eins það, heldur voru einnig
flutt þangað „létt vín“ marg-
ar tegundir. Það var um það
talað að drykkjuskapur væri
þar í grendinni töluverður,
og var það víst satt, en ■—
aldrei sá ég þar aðra eins
eymd drykkjuskaparins, eins
og nú má sjá daglega í
Reykjavík. Þó drukku ýmsir
karlmenn talsvert, en flestir
þeirra komust allra ferða
sinna fyrir því, og það var
víst nærri óþekkt, að þeir
„drykkju sig dauða“ eins og
nú á sér oft stað, þvfert á
móti leystu sumir þeirra af
hendi meira verk en ella, þó
þeir hefðu „hresst sig“ dug-
lega á brennivíni. Börn og
unglingar létu sér nægja að
drekka mjólk, sýrublöndu og
vatn, eftir ástæðum, í stað
þess, sem þau drekka nú.
Engar silki- og pelsklæddar
mæður, eða ungar meyjar
sáust þá ölvaðar. Ég man
aðeins eftir 3 konum, er ég
sá áberandi drukknar, og
voru þær allar álitnar litlar
persónur, er höfðu orðið
iiálfyegis úti á „hjarni lífs-
ins“. Þegar ekki var lengur
selt. áfengi opinberlega á
Eyrarbakka, varð neyzla þess
sáralítil, enda um eitt skeið
öflug bindindisstarfsemi þar.
Eftir að bannlögin gengu í
gildi, 1915, var drykkjuska'p-
ur hér í Reykjavík mjög lítill,
fyrsta kastið, eða þangaö til
að undanþágurnar, sem áð-
ur er minnst á, voru búnar
að verka eins og til var ætl-
ast af andbanningum og
þegar Spánarvínin komu, þá
tók „út yfir allan þjófabálk.“
Síðan hefir ofdrykkja vaxið
hröðum skrefum, hjá yngri
og eldri körlum og konum,
qjns og öllum er kunnugt, og
mælir ofdrykkjunnar er
meira en fullur.
Nú vilja margir stemma
stigu fyrir þessum skaðlega
ósóma, með ýmsu móti, og er
gott eitt um það að segja, þó
Bergur Jónsson
héraðsdómslögmaður
Málflutningsskrifstofa Lauga
veg 65, sími 5833. Heima:
Hafnarfirði, sími 9234
Sílráiu
Homnn
Vanille
Appelsín
Súkkulaði
KRON
Á Dælamýrnm
(Framhald af 3. síöu)
ekkí sagt um áðurgreinda
sögu.
Á Dælamýrum er í senn
rómantísk og raunsæ nátt-
úrulifs-saga. Öllum kenndar-
lýsingum er í hóf stillt, og
þær eru svo mannlegar í
þrengd sinna örlaga, að .les-
andinn finnur til saknaðar
yfir hlutskipti persónanna,
jafnframt því, að hann fýsir
áð vita nánari deili á örlög-
um þessa fólks. Úr þessu mun
höfundur hafa ætlað aö bæta
með kafla, er hann skeitir
aftan viö hina upprunaiegu
sögu; og kallaður er, Tuttugu
árum síðar. Það er að vísu
ljómandi fagur kafli og gæti
hann notið sín einn sér og
sjálfstæður, en verður naúm-
ast settur í eðlilegt samband
vi.ð sjálfa söguna.
Að öllu samanlögðu, þá
hefir Helgi Valtýsson með
þessari litlu nóvellu lagt sér-
stæðan skerf til íslenzkra
bókmennta, sem ber í sér
veröleika til þess að geymast
lengur en margt það, er ris-
hærra kann að þykja í ís-
lenzkum nútíma bókmennt-
um. Því veldur hreinleiki,
þróttur og lífsgleði efnis og
máls.
Sveinn úr Dal.
að ég álíti — eftir minni
þekkingu á málinu, sem
byggö er á þeirri reynslu,
sem ég hefi öðlast við margra
ára eftirtekt — að ekkert
dugi nema undanþágulaust
bann, sem framfylgt verði af
samvizkusömum yfirvöldum
og refsingu varði að vera
víndrukkinn á almannafæri,
og sé þar engin undantekn-
ing frá, hver sem í hlut á.
Þess vegna fæ ég ekki skilið
að hér verði bót á ráðin með
því, er sumir viljá nú, að
leyft verði að brugga og selja
áfengt öl.
Mér virðist þeir menn vera
undarlega „innréttaðir," sem
því trúa, að ástandiö batni
við það, að í ofanálag við það,
sem nú er á boðstólum af á-
fengi í landinu, komi áfengt
öl. Vonandi sjá þingmenn
þjóðarinnar svo vel fyrir
hennar siðferðislegri og
ilkamlegri velferð, að þeir
felli þessa tilraun til að
auka enn áfengisnautnina.
Si^urður Þorsteinsson.
A. J. CronirL:
Þegar ungur ég var
Ég varð fegnari en frá yrði sagt og minntist á þetta. við
aía, þegar við vorum setztir við smásjána.
„Hvað ertu aö segja?“ spyr hann hranalega. Hann sprettur
á fætur, veltir hinni dýrmætu smásjá um koll og lemur í
borðið með krepptum hnefa.
„Þú ferð ekki inn í þvottahúsið — ekki að mér heilum og
l.’fandi. Aldrei!“
Hann bíður mín, þegar ég kem úr skólahúsinu kvöldið
eftir. Hann tekur mig við hönd sér, og þegar Berti hleypur
framhjá okkur, rekur hann vesalings drengnum löðrung,
svo að honum liggur við falli. Síðan skálmar hann reiðilega
eí stað og dregur mig á eftir sér. Ég skil hvorki upp né niður
> því, hve einkennilega fólk getur hagað sér á svona fögru
vcri.
NÍUNDI KAFLI.
Og vorið líður.
Út frá Drumbuckveginum lá stuttur og óálitlegur vegur,
er hét hinu virðulega nafni, Bankastræti. Viö það voru smá
og hrörleg hús, sem fóru illa við hliðina á reisulegum bygg-
ingunum við Drumbuckveginn, þar sem efnafólk og emb-
aittismenn áttu heima — allt frá sjálfum borgarstjóranum
niður til stöðvarstjórans og slökkviliðsstjórans eða kannske
við segjum Leckie heilbrigðisfulltrúa. Við Bankastræti áttu
heima járniðnaðarmenn og katlasmiðir, og ekki jók það
álit þessara rangala, að þeir unnu erfiðisvinnu og voru grút-
chreinir. Svo vísdómslega var því að sönnu hagað, að fína
fólkið sá þá ekki á morgnana, þegar verksmiðjuflauturnar
kölluðu þá til vinnu, því að þá var klukkan ekki nema
fimm. En um hádegisbilið og á kvöldin glumdu þokkalegar
gangstéttirnar undir járnuðum skóm þeirra í allra áheyrn
og óhrein föt þeirra og blakkar hendur og sótug andlit
oi’kuðu óþægilega á menn með hvítar einkennishúfur og
gljáandi látúnshnappa, eins og til dæmis Leckie.
Þetta fólk hafði þá lítið um sig, því að vinnan var erfið,
en laun þeirra voru samt svo asnalega há, að þeir gátu látið
margt eftir sér. Þannig gat'.á hverju ls^igardagskyöldi að
lít.a menn með köílóttar derhúfur í hópi þeirra, er lögðu leið
sína, fullir éftirvæntingar, út i Boghead-garðinn, þar sem
knattspyrnuvöllurinn var. Stundum skrýddust þeir líka sínu
bczta skarti og leyfðu sér að fara með lestinni til Winton,
círekka þar te á veitingahúsum og fara í sýningarskálana.
1 góðu veðri á sunnudagskvöldum reikuðu þeir oft í hópum
úl á þjóðvéginn og þöndu þar munnhörpur og harmónikur
af útrúlegum dugnaði. Ég heyrði oft óminn af þessum tón-
leikum, þegar ég lá vakandi í rúmi mínu á Sjónarhöli, kval-
inn af ótta við myrkrið og þungar hrotur ömmu. Og þá var
eins og fjörleg lögín, sem þeir léku, rækju allan ótta á braut
og ofurlítið bros færðist á varir mínar, því að þá þóttist ég
vita, að enn væri allt með felldu í heiminum.
Meðal þessara katlasmiða var maður að nafni Jimmi Nigg,
er hafði orðið til þess að auðsýna mér góðvild. Hann var
ifjmár vexti, nálægt þrítugu, stóreygur og herðibreiður.
Hendurnar slettust einkennilega til, þegar hann hreyfði sig.
Ég var ævinlega getspakur, og ég gerði mér í hugarlund, að
honum leiddist, hvernig fæturnir á honum voru. Hann var
ákaflega svigfættur. Fæturnir á honum voru hér um bil
eins og tunnugjörð, svo að ég gat bókstaflega séð sólina á
milli þeirra, ef ég beygði mig hæfilega, og þótt hann reyndi
af fremsta megni að láta eins og hann vissi ekki af þessu,
þá leyndi það sér ekki, að honum var mikill bagi að þessum
vaxtargalla. Þessi svigfætti katlasmiður stöðvaði mig oft,
þegar ég var að flýta mér í skólann eftir hádegið, horfði á
mig stórum, þunglyndislegum augum og neri hökuna með
sigggróinni hendinni. Þótt hann rakaði sig daglega, brá ætíð
blásvörtum blæ á höku hans og vanga, svo ör var skegg-
vöxturinn.
„Hvernig líður þér?“ spurði hann.
„Þakka þér fyrir, Jimmi,“ sagði ég. „Mér líður ve).“
„Og ykkur öllum þarna á Sjónarhóli?“
„Jú-jú — þakka þér fyrir, Jimmi.“
„Leckie og öllum?“
„Já-já.“
„Murdock ætlar líklega aö taka próf bráðum.“
„Já — það held ég.“
„Er amma þín komin?“
„Nei — ekki ennþá.“
„Ég sá karlinn hann afa þinn í garðinum á sunnudaginn
var.“
„Jæja.“
„Hann ber aldurinn vel, sá gamli.“