Tíminn - 10.12.1947, Blaðsíða 6

TÍMINN, migvikudaginn 10. des. 1947
229. blaff
GAMLA BIO
TRIPOLI-BIO
„Pán Amerieana”
Amerísk dans- og söngvamynd,
tekin af RKO Radio Pictuies.
Aðalhlutverk leika:
Phillip Teary
Audrey Long
Robert Bcnchley
Eve Arden
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Sími 1182.
NYJA BIO
■ 'Lárzaia ©g lalé- Margie.
foárðastiílkan Jeanne Crain Glenn Langan
(Tarzaii And The Leopard Lynn Bari.
Woman) Sýnd kl. 9.
Ný 'ámerísk ævintýramynd. ISefsid Tsrzans
johnny Weissmuller
Brcnda Joyce Mjög spfennandi mynd, gerð eftir einni af hinum þekktu Tarzansögum.
Acquanetta.
Glcnn Morris
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9. Eleanor Holm
Sala hefst kl. 11 f. h. ’ Sýnd kl. 5 og 7.
TJARNARBIO

Canaegse Hall
Stórkostlegasta músíkmeynd,
sem gerð hefir verið.
Sýnd kl. 9.
Morgimstund í
Hollywood
Músík- og gamanmynd með
Spiki Jones og King Cole tríó-
inu.
Sýnd kl. 5 og 7.
— Sími 1384. —
Miiraniir hrundu
(The Walls came cumbling
down)
Afar spennandi amerísk lög-
reglumynd.
Lee Bowman
Marguarete Chapman
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 16 ára.
| Tíminn
Nýir kaupendur fá Tímarmj
| til áramóta fyrir aöeins
5 krónur.
I ■ ■
| Þar með er fjölbreytt
jólablað.
Símið strax í
2323
og pantið Tímann.
liCÍSSrétting
(Framhald af 5. síftu;
stæðum að gera vélbátaflot-
ann út á þorskveiðar á kom-
andi vetrarvertíð.
Telur þir^ið, að útgerðin
geti því aðein.s hafist al-
mennt, að útgerðarkostnaður
verði með opinberum ráð-
stöfunum færður niður til
verulegra muna, eða afurða-
verð hækkað.
Til'þess að sá starfsgrund-
völlur geti skaþast fyrir báta-
útveginn, vill fiskiþingið
benda á eftirfarandi:
1) Að vísitalan verði lækk-
uð í a. m. k. 250 stig og komið
verði í veg fyrir allar grunn-
kaupshækkanir.
2) Að landbúnaðarafurðir
verði lækkaðar í samræmi við
vísitölulækkunina.
3) Að Alþingi, ríkisstjórn,
bæjar- og sveitarfélög taki
upp víðtækan sparnað á öll-
um sviðum.
4) Að lækka svo sem írek-
ast er hægt alla álagningu á
þarfir útvegsins.
5) Að því Vyti sem framan-
ritaðar ráðstafanir nægja
ekki til þe.ss að fá heilbrigðan
starfsgrundvöll fyrir útveg-
inn, verði gerðar leiðrétting-
ar í gegnum gjaldeyrisverzl-
unina.
Má í því sambandi benda á
eftirfarandi: a) tvenns þonar
gengi. b) gjaldeyrisskatt. c)
leiðréttingu á gjaldeyris-
skráningunni. d) að útflytj-
endur fái verulegan hluta af
gjaldeyri sínum (25%) til
ráöstöfunar, til þess að leið-
rétta taprekstur sinn, enda
sé Ver<hln þéssi úndir eftir-
liti gjaldeyrisyfirvaldanna.
6) Fiskiþingið telur brýna
nauðsyn til þess, að ríkLs-
stjórnin geri nú þegar ráð-
stafanir til þess að bátaút-
vegsmönnum verði gert, mögu
legt að fá hagkvæm lán til
þess að létta sjóveðskröfum
og öðrum aðkallandi skuld-
um af útgerðinni vegna tap-
reksturs á árinu 1947.
*
E P L I
Allir viðskiptameim vorir og
aðrir þeir, sem óska að fá epli át
á stofnauka ur. 16, samkv. augl.
skömmtunarstjóra 8. des. '47,
geta tryggt sér eplin, með |»ví að
lc^gjja stofnauka nr. 16 inn í ein-
kverjja matvöruliiið vora og fá
þeir |»á aflienta ávísnn á epliis.
9/12., 1947,
KRO
JÓLAGJAFIR
Góffa bók effa listmuni kaupa menn í
BÓKABIJÐINNI LAUGAVEG 10
Rauður hestur
6 vetra, styggur, fallegur,
mark: biti fr. bæði?, tapaðist
í sumar frá Seljabrekki í Mos
fellssveit. Hesturinn var ný-
kominn norðan úr Skagafirði
og hefir sennilega farið sömu
leið til baka (fyrir Hvalfjörð
upp Hálsasveit og yfir Gríms-
tunguheiði). — Ef einhver
hefir orðið þessa hests var,
er hann vinsaml. beðinn að
gera aðvart í síma að Selja-
brekku.
Margt er nú til í
matínn
Svartfugl
Skarfur
Selur
Síid
Odýrar og góðar rófur í
25. kg. pokum. Saltfiskur í
25 kg. pökkum á 50 kr. pakk-
inn.
Fiskbúffin Hverfisgötu 123
Hafliffi Baldvinsson.
A. J. Cronin
Þegar ungur ég var
,,Það er leiðinleg vanræksla fyrir ungan mann, sem heitir
Shannon,“ sagði kanúkinn. „Við verðum að bæta úr þessu.“
Hvers vegna brosti hann framan í mig? Hvers vegna
þrumaði hann ekki yfir mér? AUgu mín voru þegar full af
tárum — Gavin var farinn, og nú kom þetta! Ég veitti því
lika athygli, að ýmsir vegfarenda 'námu staðar og horfðu
á okkur, iðandi af forvitni — og það voru margir á ferli,
því að þetta var um hádegisbilið. Þess myndi áreiðanlega
skammt að bíða, að fregnin um samræður okkar bærust
um bæinn, og þá myndu skólasystkini mín útskúfa mér
aítur úr félagsskap sínum, og heima á Sjónarhóli yrði auð-
vitað málarekstur og uppistand.
„Við byrjum að búa hóp barna undir heilaga altaris-
göngu í klaustrinu í næsta mánuði — það verður á þriðju-
dögum og fimmtudögum eftir klukkan fjögúr. Ég vona, að
það sé þér hentugur tími. Móðir Elísabet Jósefina leið-
beinir — ég veit, að þú munt aldrei sjá eftir því að njóta
handleiðslu hennar.“ Hann brosti enn framan í mig og
horfði fast á mig. „Ætlarðu að koma, Róbert?“
„Já, faðir,“ tautaði ég.
„Það var rétt, vinur minn.“ Hann virtist loks vera ánægð-
ur með það, hvernig regnhlífin fór í hendi hans. Hann
renndi fingrunum mjúklega um hana og sveiflaði henni
hratt um leið og hann áminnti mig stuttlega um skyldur
mínar við trúna. „Það er svo að lokum eitt, Róbert,“ sagði
hann að síðustu, „og það verður þú að muna, þótt það
kunni að verða þér erfitt, úr því að frændfóik þitt, sem
þú dvelur hjá, er ekki kaþólskt: Þú mátt ekki bragða kjöt
á föstudögum. Það er boðorð heilagrar kirkju. Mundu þetta
alltaf — ekki bragða kjöt á föstudögum.“ Hann hvessti enn
cmu sinni á mig vingjarnleg augun — og snaraðist svo
brott.
Ég ambraði í gagnstæða átt, alveg agndofa eftir þessa
ádrepu. Ég hafði ánetjast og verið dæmdur fyrir brot mín.
Mér fannst, að ég ætti ekki viðreisnar von. Það var eins
og sólin hefði allt í einu myrkvazt. Hitt datt mér ekki einu
smni í hug, að ég gæti hundsað kröfu kanúkans. Nei —
augu hans hvíldu á .mér vesölum. Hann vakti yfir mér í
andlegri og verzlegri makt, og hvernig gat ég þá óhlýðnazt
boði hans? Hin unga jurt trúarinnar, sem amma hafði
gróðursgtt af svo mikilli umhyggju í víngarði sálar minn-
ar, hafði rifnað upp með rótum. Hún var dauð og visin.
Ég fann, að örlögin höfðu læst í mig klónum. Ég gat ekki
umflúið upphaf mitt — ég gat ekki annað gert en beygt
mig fyrir þeim í auðmýkt og hlýtt.
Þegar ég var í þann veginn að opna eldhúsdyrnar á
Sjónarhóli skaut óttalegri hugsun upp í höfði mér. Ég
kófsvitnaði. í dag — einmitt i dag — var föstudagur. Ang-
an af nýju nautakjöti lagði á móti mér — það var uppá-
haldsmaturinn minn. Guð minn góður og faðir Roche!
stundi ég. Hvað á ég að gera?
Ég reikaði inn í eldhúsið og settist við borðið, þar sem
þau Kata og Murdoch voru fyrir. Já — það var eins og ég
hafði óttazt. Mamma lét diskinn minn, hrokafullan af
kjöti, fyrir framan mig. Mér sýndist hún skammta mér
miklu meira heldur en ég átti að venjast, og anganin, sem
lagði fyrir vit mín, sannaði mér ótvírætt, að kjötið var iíka
rniklu betra og safameira en venjulega. Ég starði agndofa
á þetta mikla og lostæta kjöt.
„Mamma,“ stundi ég loks lágri röddu. „Ég held, aö ég
hafi ekki lyst á kjöti í dag.“
Allir litu spyrjandi á mig. Mamma varð eitt spurningar-
merki. „Ertu lasinn?“ spurði hún.
„Ne—ei... ég veit það ekki,“ tautaði ég. „Mér er að
minnsta kosti illt í höfðinu.“
„Reyndu samt að bragða á sósunni og kartöflunum.“
Sósan — var hún ekki forboðin líka? Ég hristi höfuðiö
cg brosti raunalega. „Ég held, að’það sé skárst fyrir mig að
borða ekki neitt.“
Mamma sletti í góminn eins og hún var vön- að gera,
þegar á seyði var eitthvað, sem hún ekki skildi. Svo gaf
hún mér einhverja skammta, áður en ég fór aftur í skólann,
því að enn voru fáeinir dagar, þar til við ferígum sumar-
leyfið. Þegar ég gekk gegnum þvottaklefann, tókst mér þó
að stinga vænni brauðsneið í buxnavasann, án þess að neinn
sæi, og hana reif ég í mig eins og gráðugur úlfur á leiðinni
1 skólann. En eigi að síður gerðist maginn óþægilega tómur,
þegar á daginn leið.
Um kvöldið ætlaði mamma að gera mér vel til. Hún skar
þunna sneið af bjúganu, sem var á diski Leckies — hús-
bóndinn var nefnilega alltaf vanur að fá dálítið kjötmeti