Tíminn - 12.12.1947, Blaðsíða 6

TÍMINÍí, föstudaginn l2. des. 1947
231. blað
6
GAMLÁ BIÓ ]
Tarzan og Iilé-
barðastnlkau
. (Tarzan And The Leopard
Woman)
Ný amerísk ævintýramynd.
Johnny Weissmuller
Brenda Joyce
Acquanetta.
Sýnd kl. 3. 5, 7 og 9.
Salá hefst kl. 11 f. h.
TRIPOLI-BÍÓ
„Pan Amerieana”
Amerísk dans- og sön'gvamynd,
tekin af RKO Radio Pictures.
Aðalhlutverk leika:
Phillip Teary
Audrey Long
Robert Benchley
Eve Arden
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Sími 1182.
Carnegie Hall
í Stórkostlegasta músíkmeynd,
Sýnd kl. 6.
Morgunsínnd í
MoIIy wood
Músik- og gamanmynd með
Spiki Jones og .King Cole tríó-
inu. —‘Sýnd kl. 4.
HLJÓMLEIKAR KL. 7
— Sími 1384. —
HLJÓMLEIKAR KL. 9.
Þæítir uni
þjóðfélagsmál
(Framhald af 4. siðu)
og á fleiri sviöum, að á sama
tíma, sem risið hafa upp heil
faæjarhverfi á Seltjarnarnes-
ínu og auk þess nokkur stór-
hýsi, sem hvert um sig kosta
miljónir króna, hefir verið
miklum örðugleikum bundið
að fá sumár tegundir bygg-
ingarefnis til að reisa nauð-
synleg hús .víða úti um lands
byggðirnar. Svo gersamlega
hafa Reykvíkingar látið greip
ar sópa um sumar vþruteg-
undir.
Allt þetta sannar ótvírætt,,
að húsnæðiseklan í Reykja-
vik er ekki af eðlilegum rót-
úm runnin. Orsakir hennar
eru af öðrum toga spunnar.
Við styrjöldina og hernám
íslands breyttust ástæður
úm viðskipti og framkvæmdir
í landinu skyndilega. Aðal-
viðskiptaþjóð okkar, Bretar,
varð að draga saman fisk-
veiðar sínar. Brezku sjómenn
irnir voru sendir í herinn og
fiskiskipin tekin til hernað-
arþarfa að meira eða minna
feyti. Samtímis sóx þörf þjóð-
arinnar fyrir matvæli. Til--
vera brezka ríkisins og raun-
ar margra annarra ríkja valt
,a því, hvort það tækist að
yinna sigur í styrjöldinni eða
ekki. Þá urðu fjárframlögin
aukaatriði. Það tvennt töldu
stríðsþjóðirnar höfuðiiauð-
NYJA BIO
Margíe.
Jeanne Crain
Glenn Langan
Lynn Bari.
Sýnd kl. 9.
Ilefaid Tarzans
Mjög spennandi mynd, gerð
eftir einni af hinum þekktu
Tarzansögum.
Glenn Morris
Eleanor Holm
Sýnd kl. 5 og 7.
TJARNARBIÓ
Nærandi cream.
Snyrtivörur hinna vandlátu
Vera Simillon
Sími 7049.
Múrarsiir hrusidu
(The Walls came eumbling
down)
Afar spennandi amerísk lög-
reglumynd.
Lee Bowman
Margnarete Chapman
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 16 ára.

Nú er gott að
gerast kaupandL
Tímans
Áskriftasími
I 2323
ii — 'i — n ■— r iiT-rwn-r a%n mmdjf
syn, að fólkið fengi næg mat-
væli og herinn hergögn.
Við slíka aðstöðu hlaut
verðlag á sjávarafurðum fs-
lendinga að stórhækka, enda
varð sú raunin. Þar, sem tog-
ararnir, er skiluðu mestum
arði, voru flestir gerðir út
frá Reykjavik, hlaut stór
hluti þess gróða, sem varð á
sciflu sj áváraflnns að falfa
Reykvíkingum í skaut.
Setuliðið hófst Jianda um
stórfelldar framkvæmdir fyr-
ir erlent fjármagn. Hópar ís-
lenzkra manna réðust þar
til vinnu. Munu kringum þrjú
þúsund verkamenn íslenzkir
hafa unnið í setuliðsvinn-
unni um skeið, auk ánnarrar
þjónustu fyrir hina erlendu
menn.
Þar, sem þessar fram
kvæmdir voru aðallega gerð-
ar í grennd við Reykjavík,
streymdi vinnuafl þangað
hvaðanæfa af landinu. Af
því leiddi skort á húsnæði,
óeðlilega samkeppni á því
sviði og óheilbrigðar við-
skiptareglur, milli húseig-
enda og leigjenda. Það jók
aftur þrýstinginn um út-
þenslu í byggingáriðnaðin-
um ásamt því, að ýmsum
þótti hagkvæmt að festa
nokkuð af hinum nýfengnu
auðæfum í húseignum í höf-
uðstaðnum. Verkamönnum,
sem streymt höfðu til borg-
arinnar, féll það og vel að
geta gengið að vinri'u við hús
ilni ll
'ffljinnumit
É iandij.
ar vorrar vi

Athugasemd frá
Fjárhagsráði
Útaf grein Garðars Hall-
dárssonar, Rifkelsstöðum, í
blaðinu 8. desember vill Fjár
hagsráð taka fram eftirfar-
andi:
Umsóknareyðublöð um fjár
festingarleyfi fyrír íbúöar-
húsum hafa frá upphafi ver-
ið send trúnaðarmönnum
ráðsins út um landið eftir
beiðni þeirra. Eftir að um-
sóknarfrestur var auglýstur
og greinargerð birt um fjár-
festingarleyfi á næsta ári
varð mikil ásókn í nefnd eyöu
blöð. Gengu þau upp á mjög
skömmum tíma út um land
og einnig hér í Reykjavík. —
Vegna erfiðleika íbúa úti á
landi voru síðustu eyðublöð-
in í Reykjavík tekin frá og
þeim dreift um landið og
jafnframt gerðar ráðstafan-
ir til að endurprenta eyðu-
blaðið. Þann 28. nóvember
voru þau send endurprentuð
um landið, þar af 100 eyöu-
blöð til trúnaðarmanns á
Akureyri.
Umsóknarfrestur íbúa ut-
an Reykjavíkur er og hálfum
mánuði lengri og þannig eru
þau ummæli algerlega úr
lausu lofti gripin, að Fjár-
hagsráð ,,ætli að útiloka
menn úti á landi frá því að
fullgera þau hús, sem eru í
byggingu, eða byrja á nýj-
um, með því einu að láta
eyðublöðin vanta“. Þvert á
móti hefir . ráðið tekið tillit
til aðstæðna.með því að hafa
umboðsmenn um allt landið
og umsóknárfrest lengíi.
Reykjavík, 10 des.
Fjárhagsráð.
byggingar, er setujiðsvinn-
an þraut.
* Ofþenslan, sem verið hefir
um skeið 4 byggingariðnað-
inum í Reykjavík, hefir svo
losað um enn fleiri menn
frá framleiðslustarfsemi. sem
skilar að jafnaði lægri hlut
en talið hefir verið hæfa
þeim, er við húsasmíði vinna.
Á þennan hátt býður ein
villan -annarri heim.
' PálJ Þorsteinsson.
A. J. Cronin
Þegar imgur ég var
Var hann farið að renna grun í, hvar fiskur lá undir steini?
Daginn eftir voru allar bjargir bannaðar. Ég gat ekki
látið mér hugkvæmast' nýjar viðbárur. Ég ranglaöi þess
vegna burt að heiman, þegar leið að matmálstíma, og
lagði leið mína niöur að höfn, þar sem angandi tjörulykt
og olíubrækja fylltu vit mín. Ég var sársoltinn, sljór í hugs-
un og dapur. Mér lá við öngviti, þegar ég slangraði heim
um kvöldið. Sulturinn nagaði mig að innan, og ég gleymdi
aö hugsa um, hvað ég ætti að segja mér til afsökunar,
þegar mamma færi að ganga á mig. Ég gat aðeins hugsað
um mat — mat.
Frú Bosomley stóð við. garðshliðið með bréf í hendinni.
Hún bað mig að skreppa með þau fyrir sig og fleygja þeim
í póstkassa. Ég gat að vísu varla dregizt úr sporunum. En
jafnvel þótt ég væri svo aðframkominn, gat ég ekki neit-
að þessari vinkonu minni um svo lítið. Ég tók því bréfin
og rölti með þau niður að rauða póstkassanum, sem var
á horninu við Bankastræti. Hún stóð við opinn gluggann,
þegar ég kom til baka, og benti mér að koma. Það birti
yfir mér. Já — svo sannarlega rétti hún vikalaunin eins
og venjulega —< stóra, volga, brúnaða brauðsneið með
maukinu ofan á.
Ég reikaði inn í garðinn og settist við steinahrúguna
bak við húsið. Nasirnar þöndust út, þegar ég sogaði að
mér ilminn af brauðsneiðinni, og það lá við, að mig svim-
aði af lyktinni einni. Ég skorðaði mig betur, opnaði munn-
inn og ætlaði að bíta rösklega í lostætið. En guð minn
góður — þá laust því niður í hug mér: Maukið — það
var kjöt, niðursoðinn kjarninn úr kjötinu. Ég mundi allt
í einu eftir stóra auglýsingaspjaldinu á járnbrautarbrúnni,
þar sem gat að líta heljarstóra uxa, sem notaðir voru í
hverja flösku af þessu kjötmauki.
Ég húkti hreyfingarlaus í heila mínútu, agndofa af skelf-
ingu, og starði a þetta mauk, þar sem saman var kominn
allur kjarninn úr heilu uxalæri eða meira — kjarnmesta
kjötinu, sem til var. Það var áreiðanlega ekki eins mikil
synd að borða neitt kjöt og þetta kröftuga uxamauk, sem
ég hélt á í hendinni og hnusaði svo ákaft af. Ég háði hina
hörðustu baráttu. En svo rak ég upp tryllingslegt óp,
glennti munninn og rak tennurnar á kaf í þetta forboðna
syndarinnar og freistinganna mauk. Ég reif og tætti sneið-
ina sundur og hámaði hana í mig. Hvílíkur, dásemdarmat-
ur! Ég var búinn að steingleyma föður Roche og öllum
hefndarinnar englum. Ég saug salt maukiö af fingrunum
inn á milli syndugra vara minna. Ég sleikti út um af tak-
markalausri áfergju. Og þegar ég hafði gleypt í mig hverja
eniustu ögn, varp ég öndinni djúpt og sigrihrósandi.
En svo rann það loks upp fyrir mér, hvað ég hafði gert,
og þá varð ég óttasleginn. Ég þorði varla að draga andann.
Svo náði iðrunin tökum á mér. Ég sá í anda hin svörtu
leiftrandi augu kanúkans. Ég gat ekki afborið þetta leng-
ur. Ég hljóp hágrátandi upp til afa míns.
ELLEFTI KAFLI.
Afi sat álútur og kíkti í smásjána, þegar ég kom æðandi
inn til hans. Og í þessum stellingum hlýddi hann þögull á
alla frásögn mína. Ég var þvi feginn, að hann leit ekki
iraman í mig. Ég þerraði tárin úr augunum og starði á hann,
þegar hann reisti sig loks upp og byrjaði að ganga um gólf
í rifnum inniskónum. Ég vissi, að ég var öruggur í návist
hans. Hversu heitt óskaði ég þess ekki, að það væri hann,
en ekki faðir Roche, sem ákvæði afstöðu mína til trúar-
bragðanna framvegis.
„Okkur verður ekki skotaskuld úr þessu með föstudagana.
Ég þarf ekki annað en skjóta orði að mömmu, og svo er það
í bezta lagi. En þetta er ekki nema upphafið að öðru meira,“
sagði hann og hristi höfuðið svo ískyggilega, að mér féll
allur ketill í eld. „Þetta hefir lengi verið í aðsigi. Þú átt
óneitanlega í vök að verjast .... þú stendur einn,uppi ....
Þetta er arfur, sem móðir þín sæla hefir eftirlátið þér.“
Hann þagði um hríð, strauk skeggið og gaut til mín augun-
um. „Það væri ef til vill auðveldasta úrræðið, að þú færir
aö dæmi hinna. Ég á við .... að þú færir með þvi í Knox-
hillkirkjuna.“
Ekki veit ég, hvernig á því stóð, en nú tóku tárin aö flæða
á ný niður kinnar mínar. „Æ-nei — það get ég ekki, afi,“
stundi ég. „Fólk verður aö vera það, sem það er fætt, jafnvel
þótt það sé erfitt ....“
Hann reyndi að telja um fyrir mér — tók að freista mín