Tíminn - 20.12.1947, Blaðsíða 6

TÍMINN, laugardaginn 20. des. 1947
238. blað
GAMLA BIÓ
Fyrir vcstan lög
og rétt
(West of the Pecos)
Spennandi og skemmtileg kú-
rekamyn,d eftir skáldsögu Zane
Greys. —Sýnd kl. 3 og 5.
Börn innan 12 ára fá ekki aög.
STUND HEFNDARINNAR
Sýnd kl. 7 og 9.
TRIPOLI-BIÓ
Örlög
.(Destiny)
Afar spennandi og tilkomumik-
il amerísk mynd. Aðalhlutverk:
Gloria Jeam
Alam Curtis
Franlc Craven
Grace McDonald.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f.h.
Bönnu ðinnan 12 ára.
Sími 1182.
Carnegfe Hall
Stórkostlegasta músíkmynd, sem
gerð hefir verið.
Margir frægustu tónsnilling-
ar og söngvarar heimsins koma
fram. — Sýnd kl. 9.
Ævintýri prinsessunnar
Skemmtileg dans- og músík-
mynd.
Sýnd kl. 3, 5 og 7.
Sími 1384.
Verkið lofar
meistarann
(Framhald af 3. síðu)
rifja. Hér er útgáfa, sem a'ð
öllu samanlögðu mun eiga
fáa sína líka. Athugasemdir
og viðaukar eru eins og þeg-
ar Hannes Þorsteinsson vann
allra bezt, og lengra getum
við ekki jafnað um það at-
riði. En nafnaregistrið —
eigum við annað slíkt til
fróðleiks, og þá hvar? En þar
með er ekki allt talið, því
eftir er ritgerð séra Jóns um
Gísla Konráðsson. Hún er
fegursti sveigurinn, sem enn
hefir verið lagður á leiði þess
manns. Hér er skrifað s/. list
og íslenzkan er svo fögur,
auðug, hrein og látlaus, að
lesandinn teygar eins og
Hýrstur maður svaladrykk.
Þeir eru fáir nú, sem svo
kunna með okkar fögru
tungu að fara, og þeir hafa
setíð verið fáir, er svo kunnu
það. En fyrir því fullkomnast
hér listin, að á bak við hvert
ofð heyrist hjartsláttur höf-
úndarýis sjálfs. Það leynir
sér ekki, hve innilega honum
er hiýtt til gamla mannsins.
Þarna er maðurinn, sem til
þess.væri fallinn að gefa út
prestaævir og svo ótal margt
anriað, sem liggur hér á
sofnum og hrópar á að verða
gefið út. Og þarna er líka
maðurinn, sem ekki slær
NÝJA BIÓ
Afturgöngurnar
(The Tlmes of their Lives)
Nýjasta og ein allra skemmti-
legasta mynd hinna vinsælu
skopleikara:
BUD ABBOTT og
LOU COSTELLO.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
TJARNARBIÓ
í konuleit
(Follow That Woman)
Gamansöm amerísk lögreglu-
saga. William Gargan. Nancy
Kelly. — Bönnuð innan 12 ára.
Sýning kl. 5, 7 og 9.
/Stvinlýri Chieos
Ævintýri mexíkanska drengsins
meðal dýranna í skóginum. —
Sýnig kl. 3. Sala hefst kl. 11.
!
! Ná er gott að
Í gerast kaupandi j
T ímans
AskriftasímL
| 2323
slöku við þau störf, sem hon-
um eru fengin að leysa af
hendi, heldur notar hverja
stund, og er auk þess miklu
greiðvirkari en almennt ger-
ist. Hu\'sum okkur hvað búið
væri að gera fyrir Lands-
bókasafnið, ef þeir hefðu
fengið að vinna að því í
næði, Finnur Sigmundsson
öll þau ár, er hann varð að
sitja við skriftir í lögreglu-
réttinum, til þess að afla
heimili sínu viðurværis. og
séra Jón Guðnason öll þau
ár, sem hann hefir verið
settur til að gæta þess, að
Dalamenn og Strandamenn
álpuðust ekki í verri staðinn
eftir dauðann.
Ég vil að forleggjarinn
sendi bæði ýTirmcnnum
kirkjumálanna og mennta-
málanna bólc þessa. Hún
kynni. að opna augu þeirra
góðu manna og sýna þeim,
hvað þeim ber að gera. Ef
þeir meta meira alla þjóðina
eri þær fáu, vitaskuld sann-
kristnu sálir, sem Prests-
bakkasókn byggja, þá eiga
þeir tafarlaust að svipta séra
Jón Guðnason prestskap, fara
með hann upp á Landsbóka-
safn eða Þjóðskjalasafn, og
skipa honum að halda sig
þar á meðan hann getur
gengið uppréttur og hefir
bæði augu heil. Ef samtíðin
hefir þá ekki vit á að þakka
þeim, geta þeir öruggir hugg-
að sig við hitt, að framtíðin
muni gera það. Lengi hefi ég
nuddað um það við séra Jón,
að hann legði af sér hemp-
una, en mig skorti valdið til
að klæða hann úr henni;
þessir menn hafa það.
Fróöleikur Gísla Konráðs-
sonar var óskaplegur. En
hann var ónákvæmur og þarf
með hann að fara'eins og hér
er gert. Þá er hann líka góð-
ur. Um ytri frágang bókar-
innar er það að segja, að
pappír og prentun er til fyr-
irmyndar, og nú er formál-
inn framan við, rétt e/ns og
hjá þeim þjóðum, er til bóka-
gerðar kunna. En alltaf þarf
einhver aflagishátturinn að
vera í íslenzkri bók, og hér
er hann sá, að efnisyfirlit er
aftan við.
Þetta er annað bindi í rit-
safni, sem ástæða virðist til
að vænta sér hins bezta af.
Fyrsta bindi var endurprent-
un á Sagnaþáttum Þjóðólfs.
Þar var útgefandi, Gils Guð-
mundsson, ekki vandari en
svo að virðingu sinni, að
hann gaf það út registurs-
laust. Ekki vildi ég nú vera
A. J. Cronin
Þegar ungur ég var
„Nei, faðir — nei. Það er miklu, miklu verra.“
„Hvað er það þá, barn?“
Nú neyddist ég til þess aö segja það. „Ég hefi sofið hjá
cmmu minni,“ snökti ég.
Var hlegið bak við hina dularfullu rimla skriftastóls-
ins? Eða var það bara endurómur snöktsins í sjálfum mér?
TÓLFTI KAFLI.
Dýridagur rann upp, og himinninn var gráfölur og drunga-
legur — gráfölur eins og Kristur, þegar þeir tóku hann af
krossinum. Mér hafði ekki orðið svefnsamt á strádýnunni
í skoti mínu í eldhúsinu. Það hafði að vísu sigið á mig mók
v;ð og við, og þá dreymdi mig, að frelsarinn svæfi hjá mér.
Höfuðið hvíldi á koddanum mínum, og kinn hans snart
mjúklega kinn mína. Svo hrökk ég upp og hugleiddi, hvort
svona draumar kynnu að vera syndsamlegir. Ég hafði þjáðst
mjög af samvizkubiti síðustu dagana. Gekk ég syndugur
maður til hvílu? Hafði ég horft óhreinum augum á krossinn
og heilaga Maríu eða eitthvað annað, sem heilagt var? Ég
vissi ekki mitt rjúkandi ráð. Ég bjóst sífellt við, að mér
í hans sporum og standa við
hliðina á séra Jóni, sem kem-
ur með þetta rétt einstæða
registur. Registurslaus fræði-
rit eiga að dæmast óeigandi
og ókaupandi. Burt meö slík-
ar háðungarútgáfur úr bók-
menntum okkar. En hér geta
þeir útgefandi og forleggjari
ennþá auðveldlega bætt fyrir
synd sína. Það er lítilræði að
semja og prenta sérstakt
registur við bókina. Slíkt
hefir hvað eftir annað verið
gert áður og nú er Sögufé-
lagið loks að gera það við
Blöndu: hefir fengið einn
hinn allra bezta mann, sem
kostur var á, til að vinna
verkið. Ævisögur Eiríks
Magnússonar og Benedikts
Gröndals komu báðar út
registurslausar, en hlutað-
eigendur sáu sóma sinn í því,
að gefa síðar út registur við
þær. Vera má að þegar sé í
undirbúningi registur við
Sagnaþættina, og fellur þá
aðfinnsla mín um sjálfa sig.
myndu birtast tákn og stórmerki. Hvað eftir annað sagði ég
við sjálfan mig: „Nú lít ég til himins, og ef ég sé ský, sem
hkist heilögum Jósef, þá er ég verðugur náðarinnar.“ Og
svo starði ég út í geiminn í von um að koma auga á skýflóka,
þar sem yfirbragð heilags Jósefs birtist mér. Ég vonaðist
að minnstá kosti eftir því í lengstu lög að finna skýjaslæður,
sem eitthvað svipaði til skeggsins á honum. Stundum tók ég
lika upp þrjá steina af götu minni, einn fyrir hvern aðila
iiinnar heilögu þrenningar, og sagði: „Ég er verðugur náð-
arinnar, ef ég hitti ljósastaurinn þrisvar í röð.“ En samt
þorði ég ekki að kasta þeim, því að ég var ekki viss um,
nema eitthvað kynni að vera syndsamlegt við þetta.
En þennan morgun færist yfir mig undursamlegur friður.
Mér þykir vænt. um alla, og ég nýt þess í sælli leiðslu að
vera meðal þessa fólks, sem allt hrópar í einu — biður um
morgunmatinn, heitt vatn, vill láta bursta skóna sína eða
gera eitthvað annað, sem kallar að. Dásamlegast er þó, að
ég skuli einn af því vera útvalinn til þess að njóta þeirrar
náðar að veita guðs syni bústað í hjarta mínu.
Ég þvoði munninn á mér vandlega kvöldið áður, og í dag
finn ég ekkert til þess, þótt ég fái engan morgunmat. Skyldi
afi hafa sagt mömmu frá leyndarmáli okkar? Hún reynir
að minnsta kosti ekki til þess að neyða í mig mat. Ég hleyp
berfættur upp á loft, og þegar ég kem upp, er afi að klæðast,
Sn. J.
því að hann ætlar að koma með mér. Hann er mjög hátíð-
Miimingar
Culhertson
(Framhald af 5. síðu)
Þetta fyrra bindi ævisög-
unnar skilur við Culbertson,
þar sem hann, enn á þroska-
aldri, er nýkominn aftur til
háskólanáms í Parísarborg,
eftir misheppnaða konuleit í
Sviss. Ég hlakka einlæglega
til að lesa framhaldið og
vona, að þess verði ekki langt
að bíða.
J. F.
Frímerki
Allar tegundir af notuðum
íslenzkum frímerkjum kaupi
ég hærra verði en áður hefir
þekkst.
WILLIAM F. PÁLSSON
Halldórsstöðum, Laxárdal,
S.-Þing.
Vinnið ötullega að
útbreiðslu Tímaus.
legur, og vill alls ekki missa af neinu af „serimoníunum,"
sem hann kallar. Þótt ekki þurfi mikið út af að bera til þess
að afi móðgist, þá er hann samt ekki langrækinn. Hann er
íyrir löngu búinn að sætta sig við, að móðir Elísabet Jósefína
skyldi hafa vísað honum á dyr. Nunnurnar í klaustrinu urðu
ásáttar um það, að ég væri of stór til þess að vera í hvítum
klæðum á þessum dýrðardegi, og fyrir það er ég forsjóninni
þakklátur, því að mér hefir reynzt nógu erfitt að útvega
mér hvíta skö og sokka, sem ég kemst ekki hjá að nota. Það
var afi, sem annaðist þá útvegun, og ég hefi ekki hugmynd
um hvar hann gróf þá upp, því að enga hafði hann peningana
til þess að kaupa þá fyrir. Og þegar ég spyr hann, hvernig
hann hafi getað þetta, ypptir hann bara öxlum og gefur í
skyn, að hann hafi fært stóra fórn mín vegna. Seinna fannst
"> íst einhver lánsreikningur — í bláa kerinu í dagstofunni.
En nú fer ég í skóna og sokkana og er heldur hreykinn.
Svo legg ég af stað með afa, og innan lítillar stundar erum
við setztir á kirkjubekkinn. Háaltarið er prýtt hvítum liljum.
Ég horfi hrifinn á alla þessa fegurð. Ég sit á fremsta bekk
við hlið Angelos, sem er í drifhvítum fötum. í námunda við
okkur eru litlu telpurnar sex. Ég heyri það, að ein þeirra
sýpur hveljur af geðshræringu bak við hvíta slæðuna, sem
nælt er saman með kransi úr tilbúnum blómum. Á bekkjun-
um fyrir aftan (<V.kur sitja vandamenn þeirra, sem nú eru
til altaris í fyrsta skipti á ævinni. Afi situr við hliðina á
Antonelli og konu hans og föðurbróöur og systur Angelos.
Hann virðist fylgjast mjög vel með öllu, og ég vona, að hann
láti sér ekki fátt um það finnast, þótt hann gerði allt öfugt,
þegar hann kom í kirkjuna. Hann gleymdi til dæmis bæði
aö krossa sig með vígða vatninu og beygja kné sín. En mér
þykir samt vænt um þaö, að hann skuli vera hér, og ég veit,
að hann gerir allt eins og hann telur bezt við eiga. Ég verö
þess var, að hann beygir sig og tekur upp hanzkann, sem
kona Antonellis missir á gólfið — eða var það kannske
bænabókin?