Tíminn - 24.12.1947, Blaðsíða 10

10
JÓLABLAÐ TÍMANS 1947
í að fylgja honum til baka, þegar þeir hafa
hvílt sig.
Lars Haga á nú allt í einu svo márgt van-
talað við dóttur sína, að Þrándur kemst alls
ekki að. Anna segir, að drengurinn skuli
heita Lars í höfuðið á afa sínum. Gamli
maðurinn ræður sér ekki fyrir kæti. Og
hann flýtir sér að segja þeim, að Hjalli sé
nú þeirra eign, já hann hafði nú eiginlega
alltaf ætlað sér að láta þau fá jörðina, og nú
gætu þau skoðað það sem einskonar jóla-
gjöf frá sér. Þetta var svo sem ekki nein
ný uppfinning, því að til hvers annars ætti
hann máske að hafa hætt lífi og limum
við að leggja út í tvísýnu á fjöllunum. Nei,
slíkt leggur maður ekki á sig nema erindið
— Jæja, er allt komið í kring milli ykkar
Elsu?
— Við sjáum nú til eftir keppnina á
sunnudaginn.
— Ruglið þið ástinni saman við íþrótt-
irnar. Þið eruð með íþróttadellu bæði tvö.
Áki svaraði einhverju, sem ekki heyrðist.
Hann rótaði ákaft í skápskúffunni. Svo
spurði hann Nönnu eftir nýja bindinu sínu,
þessu ljósrauða.
— Þér dettur þó .ekki í hug að láta sjá
þig meðal manna með þá druslu?
— Ó-jú, það datt mér nú einmitt í hug.
Hefir þú kannske hrifsað það? Þú getur svo
sem aldrei séð mínar eigur í friði.
— Nei, ég hefi ekki snert það. Ég myndi
ekki vilja bera það í umbúðum yfir þvera
götu.
Hún fann fyrir hann bindið, virti það
fyrir sér og sagði:
— Hvernig geturðu fengið af þér að
kaupa svona ljótt? Finnst þér það ef til fal-
legt?
— Nei, það er ekkert sérstaklega fallegt,
viðurkenndi Áki. En þú veizt, að ljósrautt
er minn happalitur og nú á ég einmitt svo
mikið undir því að vel takist.
Stundu síðar var Áki á leiðinni á fund í
íþróttafélaginu, og þetta hræðilega bindi
ljómaði ljósrautt og skært í sólskininu. Tvö
mikilsverð málefni voru á dagskrá. Fyrst
átti að taka ákvörðun um nýjan félagsbún-
ing og svo að velja tvo hlaupara, sem njóta
skyldu þess heiðurs að bera liti félagsins í
kapphlaupinu mikla næsta sunnudag.
Eini óvildarmaðurinn, sem Áki átti, bað
um órðið:
— Viðvíkjandi félagsbúningnum, þá legg
ég til, að við höldum gulu treyjunni okkar
og fáum okkur við hana ljósrauðar buxur,
með líkum lit og bindið hans Áka. Mér
finnst hann tilvalinn á buxur.
Áki beit sig í vörina, þegar ritarinn, en það
var einmitt Elsa, leit hlæjandi upp frá blöð-
unum. En tillagan var samþykkt.
Valið á íþróttamönnunum tveimur, sem
áttu að fá að kynna þetta litla félag, olli
heitum umræðum. Áki vildi fyrir alla muni
vera annar þeirra. Hann hafði æft sig allt
vorið og lagt sig allan fram með hliðsjón af
þessari keppni. Hann hafði náð beztum ár-
angri í æfingunum. En formaður félagsins,
sem var lífsreyndur og gamall í hettunni,
sagði þá nokkur orð um skort á reynslu í að
keppa og um taugar, sem áður hefðu bilað,
þegar mest reið á að duga. Nú mátti ekki
eiga neitt á hættu. Svo voru tveir aðrir til-
nefndir og Áki til vara.
sé brýnt. Allt sem hann gerir, gamli Lars, er
sjálfsagt. Hann tók þetta ráð til þess að
sleppa við allt þjarkið, sagði hann. Og
gamli maðurin hlær. Svo bætti hann við í
lægra rómi, að raunar hefði hann nú séð, að
álit sitt á Þrándi hefði verið rangt. Já, um
það var ekki að villast, og hvað sem hver
segði, skyldi enginn geta núið honum um
nasir, að hann væri ekki hreinn og beinn og
þyrði ekki að viðurkenna að sér hefði skjátl-
azt. „Já, já, börnin mín, þetta er nú allt-
saman einkennilegt, harla einkennilegt, já!
Hefði Þrándur ekki rekizt á mig þarna uppi,
jæja, við getum alltaf talað um það
seinna ....“.
Áki var sárgramur, þegar hann hitti Elsu
undir fjögur augu eftir fundinn.
— Þeir vildu ekki gefa þér tækifæri, sagði
hún, en þú færð nú samt að keppa, Jakob
meiddi sig í fæti. Ég þagði yfir því, annars
hefðir þú ef til vill ekki fengið að vera
varamaður heldur. Formaðurinn treystir
þér ekki, síðan þarna forðum.
— Ef mér heppnast í þetta sinn, segir
þú þá já?
— Já, ef þú sigrar, þá — já, þá skaltu fá
verðlaun hjá mér. Áki hugsaði um hve litl-
ar líkur hann hefði til að sigra þessa miklu
hlaupagarpa, sem hann átti að keppa við,
en hann lofaði að reyna að setja heimsmet.
— Ljósrautt er alltaf happalitur fyrir
þig, sagði Elsa að lokum, og fyrst félagsbún-
ingurinn er gulur og ljósrauður, þá ætti þér
að ganga sæmilega.
Áki bað Nönnu systur sína að kaupa efni
og sauma nýju buxurnar, og þar sem hún
sá, að þetta var „bráðhrifandi“ litur á nær-
föt handa henni sjálfri, þá keypti hún svo
mikið, að það nægði í þau líka, sáumaði all-
ar flíkurnar og lét þær niður í skúffu.
Sunnudagurinn rann upp með glaða sól-
skini og fólkið streymdi til íþróttavallarins.
Nanna ætlaði með í skemmtiferð snemma
um morguninn, vaknaði á síðustu stundu
og dreif sig í óðagoti í fötin, þar á meðal
nýju nærfötin.
Áki hafði áður mælt sig í buxurnar, svo
að allt var í lagi með þær, og þegar tími var
kominn til að fara til keppninnar, þá lét
hann þær og treyjuna og skóna í litla tösku
og lagði af stað. Loksins átti hann að fá að
sýna hvað hann gæti. Hann var glaður og
sigurviss. Fyrstu verðlaun voru að fá að láta
á fingur Elsu hringinn, sem hann bar í vas-
anum.
Hann hitti hana og þau spjölluðu um hitt
og þetta, en ekkert samt um keppnina og
verðlaunin.
Sveittur starfsmaður kom auga á þau.
— Flýttu þér og hafðu fataskipti, Áki,
hrópaði hann. Dagskránni var breytt, svo
að 3000 metra hlaupið fer fram strax.
Hinir eru tilbúnir.
— Hlauptu fallega, kallaði Elsa á eftir
Áka, þegar hann þaut af stað að búnings-
herberginu.
Hann hafði fataskipti í mesta flýti og áð-
ur en tvær mínútur voru liðnar, stóð hann
við línuna ákafur og óstyrkur.
Þá fóru keppinautar hans að hlæja og
hláturinn breiddist eins og eldur í sinu til
áhorfendanna og meðal þeirra, unz allt í-
þróttasvæðið kvað við af hlátri. Og allir
horfðu á Áka.
— Hvað er um að vera? spurði hann, en
varð um leið litið á íþróttabuxurnar sínar,
sem reyndust þá að vera með fallega bleika
blúndu á skálmunum. Fyrst stóð hann sem
steini lostinn, en svo varð hann svo reiður
yfir systur sinni, að hann sá bæði bleikt og
rautt. Hann leit í kring um sig með örvænt-
ingarsvip og fljótlega kom hann auga á
Elsu þar nærri, hún hló eins miskunnar-
laust og aðrir að óláni hans. Þá beit hann
á jaxlinn í bræði.
— Ég hleyp, hvað sem tautar, sagði hann.
Og ég skal sýna þeim......
Skotið small. Hver hugsun um að hlaupa
fallega og skynsamlega, var horfin hjá Áka.
Hann þaut af stað í ofsa reiði og skaut hin-
um frægu keppinautum sínum langt aftur
fyrir sig. Áhorfendurnir gleymdu bleiku
blúndunum, þegar þeir sáu þessi frábæru
hlaup. Áki sýndist fljúga áfram. Það var
eins og hinir hreyfðust varla í samanburði
við hann.
— Heimskingi, tautaði formaðurinn,
hann tekur það of geyst. Hann heldur
aldrei út með þessum hraða.
En Áki hélt hraðanum. Hinir miklu
hlaupameistarar voru nærri sprungnir af
að reyna að hafa við honum, en það var
vonlaust. Bræðin rak hann áfram og gaf
honum þrek til að halda áfram, hvað lengi
sem vera skyldi, eða það fannst honum
sjálfumí að minnsta kosti.-------Bleikar
blúndur. Og það einmitt núna, þegar ham-
ingja hans lá við.
— Hann springur áður en hann kemst að
marki, sagði formaðurinn.
En rétt í því jók Áki hraðann óskiljan-
lega og litlu síðar flaug hann gegnum
markið eins og honum væri skotið úr fall-
byssu, en áhorfendurnir stöppuðu og æptu
af hrifningu.
En Áki stansaði ekki, heldur hélt sama
rjúkandi sprettinum alla leið inn í búnings-
herbergið. Þar klæddi hann sig í sumarfötin
sín og síðan reif hann þessa hötuðu kven-
flík í smátætlur. Þá fyrst rann honum ofur-
lítið reiðin, þegar hann hafði svalað sér á
því.
Hvað myndi nú Elsa segja um hann?
Hann hafði víst unnið hlaupið, hann vissi
það ekki með vissu, en það varð víst enginn
fljótari en hann hafði orðið sér skelfilega
til skammar — allur bærinn hló að honum.
Hann mætti henni strax á ganginum.
— Nú vilt þú ekki sjá mig framar, taut-
aði hann.
— Vil ekki sjá þig, heimskinginn þinn.
Þú sigraðir þó. Þú hljópst eins og guð og
settir nýtt sænskt met. Ó, Áki.
Hún greip hönd hans, renndi trúlofunar-
hringnum á fingur hans, lagði svo hand-
leggina um hálsinn á honum og rétti hon-
um fyrstu verðlaunin — koss.
— En blúndurnar, sagði hann, þegar
hann hafði vanizt hamingjunni ofurlítið og
komið hringnum á hana líka. Allir hlæja að
mér.
— Bull. Eftir þetta hlaup hugsar enginn
um, að það urðu skipti á buxum hjá ykkur
Nönnu.
— Það var af vonzku yfir því, sem ég
hljóp svona hratt. Annars hefði ég líklega
aldrei unnið, að minnsta kosti ekki svona
vel. Þá hefðir þú ekki viljað mig heldur —
— O-jú. Það hefði þá orðið huggun í
staðinn fyrir verðlaun, sagði hún og hló.
En auðvitað hefði það ekki verið eins
skemmtilegt.
Litlu seinna sagði hún:
— Það er víst eins og þú segir, að ljós-
.rautt sé happalitur fyrir þig.
— Já, en ofurlítið af bleiku með virðist
ekki spilla, sagði hann hlæjandi og gat nú
loksins glaðst yfir misgripum systur sinnar.
RDLAND SPRINBFÁLT:
HAPPALITUR