Tíminn - 24.12.1947, Blaðsíða 13

JÓLABLAÐ TÍMANS 1947
13
Þá er við boðsgestirnir komum á áætlun-
arstaðinn var tekið á móti okkur tveim
höndum. Eftir að við höfðum losað okkur
við brodda, stafi og utanyfirflíkur var
farið með hópinn í baðstofu þar sem ljós
loguðu á tveim 8 „rúntbrennurum“, sem i
þann tíð þóttu afbragðs góð ljóstæki.
Þegar við höfðum jafnað okkur eftir
ferðalagið á broddunum og kalda norðan-
næðinginn, þambað heita mjólk með há-
tíðabakningnum var tekið til óspilltra
mála að skemmta sér, fyrst við spil. Það
var „Púkk' og „Köttur“, öðru nafni Sú, sem
þar var byrjað á, því svo margir gátu þar
spilað saman.
En er sumum tók að leiðast það, var
byrjað að syngja undir stjórn Sigurðar.
Söng þar hver með sínu „nefi“, en sama
var, við skemmtum okkur eins hjartanlega
við þann söng, sem nútímafólk við hina
svonefndu „Kórsöngva." Þá var áherzla
lögð á það, að ljóðið sem sungið var, væri
íslenzkt og fagurt að efni, vel samsett sem
ljóð.
Þá er svo var áliðið að eldra fólkið fór
að hvíla sig og sofa, flutti yngri kynslóðin
fram í stofuhús. Þar var farið í ýmsa leiki.
Sigurði var á hendur falið, að hafa stjórn
á „skrílnum“ hvað hann og gerði. Fórst
það vel úr hendi, því honum tókst að halda
öllum í góðu skapi, því þó einhverjum ætl-
aði að verða sundurorða gat hann jafnað
það allt með gleðskap sínum og lífsþrótti,
sem virtist ótæmandi.
Svona var haldið áfram alla nóttina,
nema tími sem fór í að fylla svanginn um
kvöldið og aftur um nóttina að drekka
kaffi og borða með því lummur og kökur.
Ég ætla að segja þér frá því í trúnaði,
lesari góður; að þeim Gvendi og Þórði
fannst að þær Fríða, Gerða og Gunna
gerðu of mikið af því, að viðra sig upp við
Sigurð. Var sem um kapp væri að ræða
þar milli þeirra, en ekki gæti hann þó haft
þær allar.
En aumingja drengirnir. Þeir voru þá
nýbyrjaðir á því „að vakna til lífsins" eins
og Hannes Hafstein orðaði það í kvæði
sínu „Smalastúlkan.“ En svo samvizkusam-
ir voru þeir, að ekki létu þeir bera á sálar-
stríði sínu, svo það spillti ekki gleðinni.
Þegar Skinfaxi morguninn eftir kom með
kerru sína dragandi upp á himininn. fórum
við að búa okkur til heimferðar. Þá var
veðrið orðið stillt, snjófölið fokið burt,
svo að svellin og hörðu fannirnar sáust
nú betur en kvöldið fyrir. Hefði því hver
og einn átt að geta hjálpað sér sjálfur
og ekki þurft stuðnings við. En Gerða
mundi eftir samningunum, að nú var það
hún sem átti lagalegan rétt á, að Sigurður
verndaði hana frá öllum slysum og óhöpp-
um og það varð hann að gera.
Aftur á móti taldi Gunna enga þörf á
að Gvendur leiddi hana og héldi um hand-
legg sinn,_ en lét það mótspyrnulaust, er
hann stakk vinstri handlegg hennar undir
sinn hægri.
Þannig komust allir heim heilir á út-
limum sínum.
Á nýársdaginn var okkur boðið á annan
bæ með Sigurði. Skyldi þá ferð ekki undir
höfuð leggja.
Eftir að búið var að lesa húslesturinn-
á gamlaárskvöld, borða og „bjóða heim“
sem kallað var, en það var þannig, að um
kl. 12, nú 24, var einhver áreiðanlegur
maður sendur út, skyldi sá ganga þrisvar
sólarsinnis kringum bæinn og segja í sí-
fellu'i „Veri þeir, sem vera vilja, fari þeir
sem fara vilja, komi þeir sem koma vilja,
mér og mínum að skaðlausu,“ var byrjað
að spila, því á nýársnótt mátti spila eins og
hvern lysti, þó ekki mætti snerta spil á
jólanótt.
Um nónbil á nýársdag, var rölt af stað
í heimboðið. Þá var gott veður, indælt
gangfæri, svo að hver hlaut að geta hjálpað
sér sjálfur. Gat enginn metingur því kom-
izt að í það sinn með stuðning.
Eftir kaffidrykkju og pönnukökuát var
byrjað að spila: púkk, brúsa, alkort, vist,
og fl. fram á nótt.
Svo var byrjað að syngja. Þarna bættust
tveir alvanir söngmenn við í hópinn, miklir
gleðimenn, svo líf og fjör varð á samkom-
unni. Að lokum var farið í leiki og því
haldið fram á bjartan dag.
En allt tekur enda, og svo var þarna.
Morguninn kom. Hver hélt heim til sín og
sofnaði svefni hinna réttlátu, þeir sem
ekki höfðu skyldustörfum að gegna.
Sigurður ætlaði nú ekki að láta sig flæða
á sama skeri og fyrir jólin og missa af
póstsamfylgd suður. Hann fór því vel tím-
anlega inn í kaupstaðinn og beið þar burt-
farardags.
Líka var þá minni ástæða fyrir okkur að
fá hann til þess að vera lengur, því nú var
meira að starfa við að smala ánum, þar
sem þeim, með hjálp „bekranna“ var ætlað
að leggja drög að framhaldi sauðfjár-
stofnsins.
BÁRÐDÆLSKUR BÓNDI
Mynd þessa hefir Ríkarður Jónsson, lista- sem á vegi hans urðó, og svo umhyggju-
maður, teiknað. Hún er af þingeyskum samur, að fyrir kom, að hann tók að miklu
bónda, Helga Guðnasyni á Kálfborgará í á sínar herðar yfirstjórn í búskap og fram-
Bárðardal. (F. 29. okt. 1874. D. 20. júlí 1947). kvæmdum úrræðalítilla nágranna.
Hvað segir myndin um manninn? Nærgætinn við þá menn, er harmar lustu.
Helgi á Kálfborgará var: Allgagnrýninn á gerðir þeirra, sem með
Hetja, djörf og ósérhlífin, i baráttu við völd fóru í almenningsmálum, nær og fjær.
íslenzk náttúruöfl. Skarpleitur nokkuð, en fataðist ekki
Búhöldur mikill og vinnugarpur. — Bjó drengskapurinn.
á harðbalajörð, en átti — þrátt fyrir það— Maður, sem aldrei vildi láta sinn hlut
alltaf fé, — líka á kreppuárum —, til þess eftir liggja.
að lána og gefa nauöleitarmönnum. Ágætur fulltrúi fornra eðliskosta íslenzks
Höfðingi heim að sækja. þjóðernis.
Fyrirgreiðslusamur og hjálpfús við alla, Karl Kristjánsson.