Tíminn - 24.12.1947, Blaðsíða 23
JÓLABLAÐ TÍMANS 1947
23
KRISTJAN SIGURÐSSDN, BRÚSABTÖÐUM:
Sumarm.orgun. í Vatnsdal
Hjónin voru aö koma úr boði. Konan
lór að tala um hvað þetta hefði verið leið-
inlegt kvöld og húsbóndinn, sem þau
heimsóttu, hefði verið andstyggilegur.
— Ójá, segir maður hennar. Það hefir
legið eitthvað illa á honum, greyinu!
— Mér er sama, svarar frúin. Þurfti það
að ganga út yfir gestina? Kurteisir menn
láta það bitna á konum sínum.
Tveir nemendur úr sjómannaskólanum
voru á balli, glaðir og reifir. Þeim varð tíð-
litið á stúlku nokkra, sem inn kom og töl-
uðu um „þessa skútu“ og þar fram eftir
götunum og ekki sem virðulegast í fyrstu.
Þeir tóku eftir því, að stúlkan dansaði vel
og fer annar þeirra á stúfana og býður
henni upp í dans. Hún situr sem fastast og
svarar brosandi:
Nei. Þakka yður fyrir og hafið mig af-
sakaða. Það þarf mann með réttindum til
að stjórna skútu.
Ósköp er það leiðinlegt að geta ekki alið
krakkana þannig upp, að þau verði ofurlítið
skárri en maður er sjálfur.
Maður nokkur varð kunningja sínum
samferða út úr veitingahúsi í Reykjavík.
Þetta var í skammdegisrigningu og orðið
dagsett. Ekki hafa þeir farið langt, er sögu-
hetjan nemur staðar við húshorn til að
kasta af sér vatni, en kunninginn fer sina
leið.
Eftir alllanga stund á hann leið þarna
framhjá aftur og stendur þá félagi hans enn
við húshornið, álútur, og á allan hátt eins
og hann haldi athöfn sinni áfram. Kunn-
inginn spyr hann hverju þetta sæti og hvi
hann standi þarna ennþá.
Hinn lítur á hann angistarfullur á svip
og segir: Ég get ekki hætt.
Hann heyrði stöðugt rennslið úr þak-
rennunni, en með því að veitingar þær, er
hann hafði neytt, höfðu þá náttúru að
deyfa tilfinningu hans, gerði hann sér
rangar hugmyndir um það, hvað hann
heyrði renna.
Þetta eru síðustu erindin í kvæðinu, sem
mörgum þótti gaman að.
Að endingu læt ég fylgja með sína vísuna
eftir hvorn þeirra Runólf og Svein. Run-
ólfur kvað sína vísu um Ólaf, sem síðar varð
bóndi í Firði, er hann var að ná í Katrínu
dóttur Sveins:
Að Kirkjubóli greiða götu
ganga réðir þú.
Fórstu til að finna Kötu?
Fékkstu loforð nú?
Sveins vísa varð til, er þeir komu fjórir
félagar úr ferð að Kirkjubóli:
Innan að koma firðar fjórir,
fótaveikir nú sýnast þeir.
Allir virðast í vexti stórir,
víst eru kempulegir tveir.
Glösin í vösum geyma má,
gjallandi kalla og drekkast á
Hér verður að koma amen eftir efni.
Gulli sindra glœstar lendur,
geislað betur enginn getur
morgunstund — né margbreytt lendi
myndum ofið — fólk svo lofi.
Hlœja, fest á hlíðarbrjóstin
hrifin blóm i morgunljóma
fagurleit í foldarskrauti,
fá sér teyg af Ijóssins veigum.
Hamratindar hljóðir standa,
hlusta’ á þessa árdagsmessu.
Svipnum breytir svartur skúti,
svignar höll með skuggatröllum.
Fimir geislafingur sýsla,
fara um steina, mjúkt í leynum.
Bregður kulda! Bönd ei halda!
Bergið vitnar að því hitnar.
Sem af hagleik settir lœgju
silfurþrœðir fjalls í klœðum
lækir falla. — Létt af stöllum
leikur öldubarna-fjöldi.
Líkt og fjálgar lífstraumsbylgjur
lindir bjartar jarðarhjarta
líða frá — en löngun hœgist, —
létta sálu tregamálin.
Glymur foss í gljúfrasessi,
gnötrar höll af tónaföllum.
Enginn heyrist íslenzkari
óður sunginn Fróns á tungu.
Loftið þvœr og lœtur ýrast
léttum úða blómsins skrúða.
Brýtur Ijós, en bergsins dísir
bera klæði’ úr litaslœðum.
Vœngjalétta viní hittum,
vorsins gesti morgunhressta,
bjóða unaðs-breytta tóna.
Bara eyru vilji heyra!
Vökul inni í víðirunnum
vinnur móðurástin hljóða.
Brúna lyngið börnum ungum
býður skjól, ef ránfugl gólar.
Frjáls, — sem bundinn fagur lindi, —
fellur áin himinbláa.
Skartar hún við skrúðann græna,
skörp og hrein er litagreining.
Leika geðhrif lygnur, flúðir
létt um gleði strengur kveður.
Yptir kolli, ána hyllir,
engjarós og gjöfum hrósar.
Blikar Flóðið, byggðarprýði,
bjartur spegill manns á vegi.
Heimur tóna. Hjarðir svana
hljómleik dýrum fegurst stýra.
Að sér Flóðsins andar viða
uppheimsmynd og fjallsins linda.
Laðast augað leynt um voga,
lítur margt, sem nœr að hjarta.
Ljósálfur í lautu eirir,
les í næði sumarkvœði.
Blómagyðjan búin skrúði
ber í fangi duftsins angan.
Starfið hljóða stundar iðin,
stórt er þrátt og oft ei hátt um.
Bregður töfrablœju yfir
berjafell og laukavelli.
Signir kyrrðin sveit í vœrðum,
sumardisir helgi lýsa
yfir býlin — en af dvala
út er sótt með nœrðum þrótti.
Mœta skýrar manni’ i dyrum
myndir þœr, er hjartað nœra,
verða löngum verndarenglar,
veganesti eitt hið bezta.
Vakir útþrá, vœngjum beitir,
víða leiðir manninn — seiða.
Mœt í draumum mynd þó geymist
morgunbjört — og fólks í hjörtum.
Lengi sálin líkt og elur
Ijúflingstal um prúða dalinn.
Endurminning ilminn kennir
af þeim mœru fyrirbærum.
Fagra dalnum framtíð skýli!
Fögur hlíð nú sýnist kvíðin. —
Hennar flæðir hjartablóðið. —
Heimtar tolla mannlífssollur.
Gull og hraði ginna, seiða,
guði þessa nútíð blessar.
Nœr mun fegurð ná að sigra
njóta valds og byggðum halda?