Tíminn - 24.12.1947, Blaðsíða 27

ANDERS HOVDEN:
Pétur
Tatari að hálfu en að hálfu Norðmaður,
— óskaplega hár og grannur með ávalar,
litlar axlir og' hrafnsvartan, stríðan hár-
lubba yfir háu, hrukkóttu enni — þannig
leit hann út hann Kamba-Pétur, sem rölti
landshornanna milli með kamba sína og
vefjarskeiðar.
En undir loðnum brúnunum glampaði í
glögg augu, sem af og til skutu björtum
blikum.
Það mátti rekja slóðina, þar sem Pétur
hafði gengið, því að hann tálgaði vefjar-
skeiöar, hvar sem hann fór.
Lítið hefi ég heyrt af foreldrum hans, en
ef talið barst að þeim efnum, var Pétur
vanur að segja:
„Alltaf var ég glaður, þegar ég sá að
pabbi og mamma slógust, þvi að þá vissi ég
að þau voru frísk'.
Þessi orð gefa okkur mynd af bernsku-
heimili hans.
Pétur var góðháttaður og geðþekkur karl.
Hvorki drakk hann né stal og ekki var
nema einn ljóður á ráði hans. Hann var
blótsamur og óskaplega ýkinn.
En hann var alls staðar vel séður og vel
fagnað, hvar sem hann kom, einkum af
unga fólkinu, því að hann var svo frábær
að segja lygasögur. Það var hans gáfa hér
i lífi og hann gróf ekki pund sitt í jörðu.
Enginn getur vottað, að Pétur hafi nokkru
sinni sagt nokkra sanna sögu.
„Pétur lýgur ekki til að hafa æruna af
neinum“, var hann vanur að segja, „heldur
til að skemmta ungdómnum.“
Þar sem Pétur kom, söfnuðust ungling-
arnir saman utan um hann, og þar sem
hann hafði náttstað, sváfu hvorki eldri né
yngri, því það var alltaf einhver, sem bað
um eina sögu til, — og svo aleina enn, og
Pétur var sjór að sögum og alltaf boðinn
og búinn að segja frá.
Hann var oftast aðalmaðurinn í sögum
sínum og vandi hans var að tala um sjálfan
sig í þriöju persónu.
Sé þér nú það sama í huga og mér, skul-
um við ganga til stofu og hlýða á Pétur
<ema kvöldstund.
I.
PÉTUR SEGIR FRÁ:
Þegar Pétur var á Spinn hjá móður sinni,
bar svo við sumar eitt, að mönnum hurfu
kýr, sem beitt var upp með Breiðavatni,
þar sem mamma átti heima.
Var margt um það talað, hvað valdið
gæti hvörfum þessum, og undruðust menn
mjög, því að rándýr höfðu ekki verið þar
í skógunum í mannaminnum.
Það var furðulegast við þetta, að aldrei
sáust nein merki eftir skepnur þær, sem
hurfu.
En svo lofum við mamma að grennslast
eftir því, hvað valdi þessu, úr því að við
áttum þarna heima.
Já. — Svo er það dag nokkurn, að Pétur
3ér sjón, sem hefði getað látið blóðið í
ykkur botnfrjósa, drengir.
Það voru nokkrar kvígur uppi í hlíðinni
og þá kemur upp úr Breiðavatni ógur-
iegur vatnaormur með gapandi gini, — ég
vildi að ég dæi þar sem ég stend, ef ég
hefðhekki getað staðið uppréttur, svo lang-
vur sem ég er, uppi í kjaftinum á honum.
Eða lengdin!
JÓLABLAÐ TÍMANS 194 7
27
Jólakertið
Hve logar stillt og lýsir milt þinn kveikur
án lita glans, sem augað stundum villir.
Ei kaldur blær um kerti jóla leikur
því kœrleiks ylur rúmsins viddir fyllir.
í hlýju þeirri hávœr glaumur þagnar
því hjartað innst í leyndum sínum fagnar.
Nú alheimurinn er svo hár og fagur
þvi aðskilnaðar leiðir niður falla.
Hér sundurlyndið sigrað er, — vor hagur
til sálarlífsins okkur virðist kalla.
Sjá undra birtu breiðast út um geiminn
og brotna öldur friðar yfir heiminn.
Hér aldurhniginn á sitt trygga skjól,
hann ornar sér við glóðir minninganna.
Og lítur yfir liðin bernsku jól
í lágum bœ, sem þá var hœstur ranna.
Ei heimsins stœrðar hlutföll barnið kannar.
Þess hús er rúmt, það elskan hreina sannar.
Ei blindur þarf að fálma fyrir sér
hann finnur leið til þín i sárri þraut.
Með innri sjón hann sér hvað fyrir ber,
þótt sé hið ytra þoku-villubraut.
Þín mynd er geymd i muna fylgsni inni
og máist ekki burtu úr hans sinni.
Við þunga starfsins þreytast allra hendur,
við þráum hvíld og hún er okkur kœr.
Með kerti Ijóssins kraftur er oss sendur
og kœrleiks máttur endurnýjun Ijœr.
Við öðlumst hjá því œsku, þrótt og gleði,
sem aðeins þessi geisli yfir réði.
Sjá! Vegi kvíslast veröld út um alla
og vegfarendur mœdda heims á slóðum.
Frá yztu strönd á storð til hœstu fjalla
við straumhörð vötnin,
fólk af öllum þjóðum.
Úr fjarlœgð sjá þeir Ijósið, fœdd er trúin,
að frelsis leiðir opni geisla brúin.
Og vöggubarnsins hönd, sem hvítust mjöll
með heitri löngun seilist, til að ná
i heilagt Ijós og hjartans unga þrá
úr hyljum augans lesin verður öll.
Ó, gef þú drottinn guð! Vor sanni styrkur,
þess gullna skin burt hreki jarðlífs myrkur.
Við sjáum loga sjúkrabeðinn við,
þar sérhver von um gœði lífs er naum.
Ef stríð er háð, þú hvilir, gefur frið
og hjarta þreyttu fyrirheita draum.
Og sœttir allt við lífsins lokastundir,
i Ijóss þíns heimi verði endurfundir.
Er dimma fer á dags vors hinzta kveldi
og döpur angist heljar grípur mann,
þá bryddar fyrir björtum sólareldi
hér bjarmi Ijóssins, kvíðann yfirvann.
Við hverfum burt úr heimsins ölduróti
og himnesk morgun-dýrðin brosir móti.
Ó! Loga! Loga! Lýs þú geima alla,
við lofum þig og blessum hverja tíð.
Þótt ströng sé ganga hárra hœða fjalla,
af hœsta tindi brenn þú öllum lýð.
Ó! lýs upp hvern einn leyniskúta’ og sillu
og leið þú allt í sannleika frá villu.
Ragnhildur Gísladóttir.
Hann hefði ugglaust getað undið sig í 10
hringi kringum húsið.
Pétur var nú ekki lengur í vafa um hvað
orðið væri af kúnum, sem vantaði. Þegar
kvikindið sér Pétur, skríður það að viöar-
kesti miklum, sem var þar við skóginn. Og í
því kemur mamma og slær þegar eldhringi
umhverfis orminn og þar með er hann
fangaður, því að yfir eld getur ormurinn
ekki farið.
En hvernig hann blés og hvæsjj! Gulu
augun blossuðu eins og sterkustu vitaljós
og eitrið vall úr kjaftinum eins og brim-
skaflar.
Pétur kastar eldibrandi og verður svo
heppinn, að hann kveikir í viðarkestinum
og varð það mikið happabál.
En þið megið trúa, að það heyrðist í hon-
um, orminum. Það small og þrumaði eins og
af stórsprengingum, og þegar hann skildi
við, var það verra en fallbyssuskot, og
hvergi var heil glerrúða eftir í grenndinni.
Eftir þennan dag fengu kýrnar að vera í
friði. Það haggaðist ekki eitt hár á þeim.
Mamma fékk borgun fyrir ómakið. Menn
gáfu henni fastan lífeyri, sem hún hélt til
æviloka.
Það er satt, sem Pétur segir, þó að það sé
aldrei nema ótrúlegt.
Pétur kom um borð í skútu frá Arendal
við bryggju í Farsund, til að selja kamba
og hittir skipstjórann.
— Hvaðan ert þú?
— Ég. Ég er nú frá Lista, svarar Pétur.
Þú þekkir það hérað, þú, sem ert skip-
stjóri?
Já, skipstjórinn heldur það nú. Lista hér-
að er auðþekkt frá öllum stöðum öðrum,
— þar getur þokan verið svo þykk, að erfittt