Tíminn - 08.02.1950, Blaðsíða 6
6
Tíminn, miðvikudaginn 8. febrúar 1950
32. blað'
TJARNARBÍD
Ástir
tónsk<ildsins
; Stófrengleg þýzk kvikmynd um
ævi og ástir rússneska tónskálds >
ins TSJAIKOVSKÍ.
1 Aðalhlutverk: Hin heimsfræga,
sænska söngkona Zarah Leander,
! og Marika Rökk, frægasta dans
mær Þýzkalands.— Ennfremur !
Hans Stiiw. — Hljómsveit Rík-
isóperunnar í Berlín flytur tón- ;
verk eftir Tsjaikovskí. !
Sýnd kl. 5, 7 og 9. ;
! Þetta er ógleymanleg mynd
Olgublóð
Áhrifamikil sænsk-finnsk
kvikmynd, sem lýsir ástarlífinu
á mjög djarfan hátt. — Dansk-
ur texti.
Bönnuð börnum innan 16 ára.
Sýnd kl. 7 og 9
Veiðiþjófarnir
Mjög spennandi og skemmti-
leg, ný, amerisk kúrekamynd í
fallegum litum.
Sýnd kl. 5.
GAMLA Bí□
IKatrín |
kemst á þing
Bráðskemmtileg og óvenjulegí
amerísk kvikmynd gerð eftir >
leikriti Juhni.
Aðalhlutverk:
Lorette Young !
Joseph Cotten
Ethel Barrymore
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
MÝJA B í□
Látum drottin
dæma
Hin mikilfenglega ameriska stór
mynd, í eðlilegum litum, gerð
; eftir samnefndri metsölubók,
sem nýlega kom út i íslennzkri
þýðingu. — Aðalhlutverk:
Gene Tierney \
Cornel Wilde \
Bönnuð börnum yngri en 14 ára
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
• * *
Njósnarmærin
(Mademoiselle Doctor)
Spennandi og viðburðarík njósn
armynd, er gerist í fyrri heims-
styrjöldinni.
Bönnuð börnum innan 16 ára.
Sýnd kl. 7 og 9.
Með herkjunni
hefst það
Bönnuð börnum innan 12 ára.
Sýnd kl. 5.
BÆJARBÍD
| HAFNARFIROI |
Milli f jalls og f jöru
í Fyrsta talmyndín, sem hefir ver í
! ið tekin á íslandi. Loftur ljós- í
; myndari kvikmyndaði og samdi |
; textann. i
! Sýnd kl. 9. ?
Ofsóttur
Mjög spennandi, viðburðarík og
sérlega vel leikin amerísk kvik-
mynd frá Warner Bros.
Sýnd kl. 7. — Sími 9184.
Hafnarf jarðarbíó
Freyjurnar
frá Fráarvangi
(Elisabeth of Ladymead) !
Ensk stórmynd, tekin í eðlileg-
um litum, er fjallar um eigin-;!
; manninn, sem kemur heim úr ,
; stríði og finnur að allt er breytt !
frá því áður var, ekki sízt kona
hans. — Aðalhlutverk:
Anna Neagle
Hugh Williams
Sýnd kl. 7 og 9. — Sími 9249.
Sími 81936
Morð í sjálfsvörn
Spennandi frönsk mynd um
snjalla leynilögreglu og konu,
sem langaði til að verða leik-
kona.
Aðalhlutverk:
Louis Jouvet
Susy Delair
Sýnd kl. 5, 7 og 9
Bönnuð börnum.
TRIPDLI-BÍD
i ~ ;•
IGræna lyftan
Hin óviðjafnanlega og bráð ;
skemmtilega þýzka gamanmynd,
gerð eftir Samnefndu leikriti. !■
Aðalhlutverk: ;
Heinz Rumann
Hel Finkenzéller !
Leni Barenbach !
Sýnd kl. 5, 7 og 9. !
Sími 1182.
Fasteignasölu-
miðstöðin
Erlcnt yfirlit
(Framhald af 5. siou).
únistísku byltingu i Kína sem
verkámannabyltingu, en Mao taldi,
að þún aetti að vera bændabylting.
Eftir ósigur sinn innan flokksins
fór Li-Li-san til Moskvu og dvaldi
Í1 ■ ' I
þar, unz Rússar hernámu Man-
sjúríu 1945. Siðan hefir hann
dvalið þar og er nú talinn valda-
mesti maðurinn í Mansjúríu. Hann
hefir nú viðurkennt, að Mao hafi
háft rétt fyrir sér á sínum tíma,
en þó er enn talið grunnt á því
góða milli þeirra. Yfirleitt er tal-
ið, að Li-Li-san sé sá af leiðtogum
kínvérskra kommúnista, er sé Rúss
um fylgisspakastur.
Lin Tsu-han, sem er aðalritari
ráðuneytisins, er einn áhrifamesti
lélðtogi kommúnista. Hann tók
þátt í byltingunni 1911, en hefir
verið kommúnisti síðan 1922. Hann
dvaldi í Moskvu 1926—30.
Líu Saho-chi er fulltrúi verka-
lýðssamtakanna í ríklsstjórninni.
Hann hefir hlotið menntun sína í
Moskvu.
Af þeim leiðtogum kommúnista,
sem aldrei hafa komið til Rúss-
Lækjargötu 10 B. Sími 6530
Annast sölu fastelgna,
skipa, bifrei'ða o. fl. Enn-
fremur alls konar trygging-
ar, svo sem brunatryggingar,
innbús-, liftryggingar o. fl. í
umboðd Jón Finnbogasonar
hjá Sjóvátryggingarfélagi ís-
lands h. f. Viðtalstími alla
virka daga kl. 10—5, aðra
tíma eftir samkomulagi.
tlÚretáit Tímahh
lands má einkum nefna Chen-Yun,
sem talinn er slyngasti skipuleggj-
ari flokksins, og Kao Kang, sem
litið er á sem helzta fulltrúa
bændastéttarinnar 1 flokksstjórn-
i*ai.
E.s. Selfoss”
fer héðan föstudaginn 10. þ.
m. til Vestur- og Norðurlands.
Viðkomustaðir:
Patreksfjörður
ísafjörður
Siglufjörður
Dalvík.
Akureyri
Húsavík
Sauðárkrókur.
H.f. Eimskipafélag ísiands
WILLY CORSARY:
32. dagur
Gestur í heimahúsum
gert allt þveröfugt við það, sem vera skyldi, og leikhús-
gestirnir skellihlógu, þegar þeir áttu helzt að tárast. Ég var
rekin brott með skömm, og foreldrar mínir voru lengi í
öngum sínum yfir vesaldómi minum og sinnuleysi. Og upp
frá þessu var litið á mig eins og vandræðabarn — auðnu-
leysingja, sem sneyddur var öllum nýtandi hæfileikum, og
— það, sem verst var af öllu — hafði óbeit á leikhúsum. En
sjálf held ég, að ég hafi ekki verið gædd minni leikara-
hæfileikum en fólkið mitt, því að viljandi hafði ég farið
rangt að öllu og leikið það hlutverk svo vel, að ekki varð
að fundið.
Stúlkan hló. Það skein í hvítar og fallegar tennur hennar
milli rauðra varanna. Eitthvað í fari hennar minnti á kött,
þar sem hún lá endilöng á legubekknum — eitthvað villt
og ótamið og þó ríkt að yndisþokka.
— Ég fékk mínu framgengt, sagði hún. Þegar ég vil eitt-
hvað, þá bregzt aldrei, að ég kem þvi fram.
Þau töluðu lengi saman, og hún sagði honum, hvernig á
því stóð, að hún fór að teikna og mála. En sú frásögn var
ekki eins nákvæm. Hún sagði, að sig heföi alltaf langað til
þess að verða hjúkrunarkona — hún byrjaði meira að segja
hjúkrunarnám. En þegar fram í sótti, varð hún fyrir von-
brigðum. Starfið var erfitt, en það hræddist hún ekki. En
henni gáfust ekki þau tækifæri, sem hana hafði dreymt um,
til þess að likna og hughreysta þjáða samborgara. Séstak-
lega gramdist henni harðneskja yfirhjúkrunarkonunnar,
sem einkum var uppsigað við þær stúlknanna, er voru
ungar og fallegar. Þessu lauk með harðri rimmu þeirra á
milli, og þá gekk hún burt. Svo var maður, sem uppgötvaði,
að ég gat teiknað, sagði hún, og hann tók að sér að kenna
mér. Foreldrar mínir höfðu góðar tekjur, en ég fékk ekki
eyrisvirði frá þeim. Ég var orðin átján ára og reyndi að
brjótast áfram af sjálfsdáðum, og smám saman tókst mér
að afla mér viðskipta og vinna mér álit sem teiknari....
Hann fann, að hún fór viljandi fljótt yfir sögu. Hún vildi
sýnilega tala sem fæst um örlagaríkt tímabil ævi sinnar.
Hann þóttist skilja, að maðurinn, sem hún nefndi, myndi
hafa verið meira en kennari hennar. Seinna sagði hún
honum það ótilkvödd.
Áður en hann fór, spurði hann, hvort hún byggi hér ein.
Hann sagði, að sér þætti leiðinlegt, ef enginn annaðist
hana, meðan fóturinn væri að jafna sig. Samt létti honum,
þegar hún sagðist búa alein. Hún bætti því við, að konan,
sem hún leigði hjá, byggi á næstu hæð fyrir neðan, og hún
myndi líta inn til hennar, ef hún kæmist ekki strax á fætur.
En auk þess átti hún von á kunningjum, sem höfðu boðið
henni með sér á dansleik í listamannafélaginu.
Á heimleiðinni nam hann staðar við blómabúð og bað af-
greiðslustúlkuna að senda henni stóran og fallegan rósa-
vönd.
Þetta kvöld gat hann ekki um annað hugsað en stúlkuna.
Hann velti því lengi fyrir sér, hvort rétt væri að heimsækja
hana morguninn eftir og spyrjast fyrir um líðan hennar.
Honum fannst hann eiga sök á því, að hún datt og meiddist.
En loks afréð hann þó að gera það ekki — það væri of langt
gengið. Það voru nógir til þess að hjúkra henni, ef hún
þurfti slíks við, og auk þess hafði fóturinn aðeins snúizt
lítillega.
En svo kom ný hugsun. Það var dugur í þessari stúlku.
Hún hafði brotizt áfram, án styrktar af hálfu foreldra sinna,
sá sér farborða á sómasamlegan hátt, þótt hún lifði í ömur-
legu umhverfi. Það var sorglegt, hugsaði hann, að þessi unga
stúlka skyldi ekki hafa kynnzt manni, sem gat hrifið hana
út úr þessu listamannalífi og gert hana að þeirri konu, sem
henni var samboðið að vera.
Loks varð hann gramur við sjálfan sig. Hvers vegna gat
hann ekki annað en hugsað sífellt um þessa stelpu? Hún
var óneitanlega falleg og aðlaðandi, og það var eitthvað
seiðmagnað í fari hennar, sem hann gat ekki fyllilega átt-
að sig á. Það var gaman að hlusta á hana og horfa á hana.
En hún var ekki af hans heimi. Hefði hún verið það, myndi
hann óðar hafa kynnt hana fyrir móður sinni og systrum.
Þá hefði hann lagt sig í líma við að hjálpa henni til betri
lífskjara — gefið henni betri föt, útvegað henni betra hús-
næði í virðulegri borgarhluta og stutt hana til frama. Hon-
um hafði alltaf þótt vænt um fólk, sem vildi ryðja sér
braut i lífinu. En hann fann mætavel, að hún myndi koma
annarlega fyrir sjjónir meðal þess fólks, sem hann hafði
mest samaif við að sælda. Það var hyggilegast að hugsa
ekki meira um hana.
Daginn eftir heimsótti hann hana — nákvæmlega á sama
íma og fundum þeirra hafði borið saman.