Tíminn - 30.12.1953, Blaðsíða 6
iT’'r 'Wtv»t
TIMINN, miðvikudaginn 30. desember 1953.
295. blað.
Æ'í, mrnFÉmm,
^REYKJAVIKDR^
PJÓDLEIKHÚSID
Ég biíí a& hcilsa
Sýning í kvöld kl. 20.00
Aðeins tvær sýningar eftir.
Piltur «í| stúlha
Sýning nýársdag' kl. 20.00.
Upiiselt.
Næsta sýning sunnudag
kl. 15.00.
Harvey
Sýning laugardág kl. 20.00
[ Aðgöngumiðasalan opin frá kl.
13.15—20.00.
Sími 82345, tvær línur.
óli fyrir j
skattgreiðendur í
Gamanleikur í 3 þáttum. f
j ★ í
Aðalhlutverk:
Alfreð Andrésson.
| ★
I Syning 1. jan. (Nyarsdag)
j kl. 20.00.
★
Aðgöngumiðasala kl. 4—7 í !
dag. Sími 3191.
1
_ i
AUSTURBÆJARBIO I
GrímuUIœdili
ritldarinn
f Glæsileg, viðburðarík og spenn-
| andi, ný, amerísk mynd í eðli-
jlegum litum, um ástir og ævin-
jtýri arftaka greifans af Montej
| Christo.
John Derek,
Anthony Quinn,
Jody Larrance.
Sýning kl. 5, 7 og 9.
NYJA BIO
Davíð og Batseba
? Amerísk stórmynd í eðlilegumj
llitum samkvæmt frásögn biblí-j
j unnar um Davíð konung og|
| Batsebu.
Aðalhlutverk:
Susan Hayivard,
Gregory Peck.
Sýning kl. 5, 7 og 9.
TJAENARBÍÓj
Litli Mjóm
sveitarstjórinn
(Prelude to Fame)
jHrífandi fögur og áhrifamikil,
jbrezk músíkmynd.
Aðalhlutverk:
Guy Rolf,
Kathleen Byron,
Kathleen Reyn,
Jerny Spencer.
Sýning kl. 5, 7 og 9.
Tea For Tivo
j Bráðskemmtileg og fjörug, ný, |
jamerísk dans- og söngvamynd!
|í eðlilegum litum.
Vinsælasta dægurlagasöng j
kona heimsins:
Doris Day,
S. Z. Sakall.
Sýning kl. 5, 7 og 9.
i GAMLA BÍÓ 1
i
Caruso
(The Great Caruso)
[Víðfræg amerísk söngmynd í litj
!um. Tónlist eftir Verdi, Puccini,
iRossini, Leoncavallo, Rossini,
(Mascagni, Donizetti o. fl.
Aðalhlutverk:
Mario Lanza,
Sýning kl. 5, 7 og 9.
TRiPOLI-BÍÓ
Limelight
(Leiksviðsljós)
í Hin heimsfræga stórmynd Char- ]
jles Chaplins.
Aðalhiutverk:
Charles Chaplin,
Sýnd kl. 5,30 og 9.
Hækkað verð.
Þjwðlcikliúsið
(Framhald af 5. síðu).
á sviðinu er í fullu lagi. Per-
sónur standa alloft í hálf-
rökkri, svo að svipbrigði grein
ast trauðla. — Óeðlileg eru
hin hraðfara ský og hringfara
í blækyrru veðri síðustu sýn-
ingar.
Leiktjöld frá hendi Lárusar
Ingólfssonar eru ágæt.
Urbáncic stjórnar lítilli
hljómsveit, þar sem hin fall-
egu lög Emils eru vafin í
þekka hljóma. — Ónærgætni
er það við höfund vísnanna, j
Jón Thoroddsen, og leikhús- j
gesti, að prenta ekki hin;
stuttu kvæði í leikskrá. Söngv
urum okkar flestum er annað
betur gefið en að bera skýrt
fram texta í söng.
Forseti íslands og frú hans,
voru viðstödd sýninguna.
Jónas Þorbergsson.
e
!
jBÆJARBÍÓi
— HAFNARFERÐI -
Þjóðvegnr 301
[Óhemju spennandi ný amerískl
j mynd, byggð á sönnum viðburð- ]
í um.
Stewe Cochan
Virginia Grey
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
i HAFNARBÍÓ
1
Siglingin mihla
| (The World in his arms) j
! Mikilfengleg og feikispennandi |
j amerísk stórmynd í eðlilegum lit j
j um eftir skáldsögu Rex Beach. I
|Myndin gerist um miðja síðustu j
Pjöld í San Francisco og Alaska. <
T j Gregory Peck,
Ann Blyth,
Antliony Quinn.
Sýning kl. 5, 7 og 9.
XSERYUS GOLDX^
fiySjL_
1=
ampep %
Kaflajrrnlr — ViSgrérKir
Rafteikningar
Þlngholtsstræti 21
Bími 81 558
I 0.10 HOLLOW GROUHD 0.10
—■ mm YELLOW BLADE mm <
rakblöffin hcimsfrae^a.
&
Gcrist Gskrifendur aS
simanum
ttbreiðíð TiraaiiiLÍ
(Jtbrclðið Tímaiui
Pearl S. Buck:
00.
Dularblómið
Saga frá Japan og Bandaríkjunum á síðustu árum.
Eííir jólin
(Framhald af 5. síðu.)
nokkra sanna og áreiðanlega
fræðslu, sem því væri óhætt
að treysta, um gildi og höfuð
einkenni hverrar bókar, sem
út kæmi og vert væri að
geta, þá gæti jólagjafatízkan
með bækur oft orðið að tals-
verðu liði.
En það er nú öðru nær
að sé völ á slíkum leiðbein-
ingum. Liggur við að því ó-
merkilegri, sem bókin er þess
íburðarmeira sé skrumið,
sem fólkið fær í blöðunum
um hana.
Þó tekur út yfir, þegar a.
m. k. tveir af þeim rithöf-
undum, sem þjóðfélagið er á
ári hverju að verðlauna (með
milligöngu svokalíaðs
,,Menntamálaráðs“) hæstu
rithöf undastyrkj unum, skuli
ganga á undan öðrum í lofi
eða skrumi um lítilsnýtar og
ómerkilegar bækur. Er á-
stæða til að almenningur
trúi að einhverju leyti þeim,
sem viðurkenndir eru þannig
árlega af þjóðfélaginu sem
he.lztu rithöfundar íslands.
En aðrir, er hafa nokkuð ríkt
Tómasareölið í sér, telja að
þessir rithöfundar séu fengn
ir af útgefendum til þess að
skrifa skrumið. Og minnir það
á gömlu vísuorðin: „Þeir sem
leigðir lifa á því að ljúga ár
og síð“.
En þetta minnir líka á það,
hve dýrmætt væri fyrir al-
menning, ef eitthvert dag-
blaðanna tæki sig fram um
það, að geta rétt og óhlut-
drægt um helzt allar nýút-
komnar bækur, sem vert væri
aö geta að einhverju, — segði
í höfuðdráttum en þó oftast
■í stuttu máli, aðalkosti þeirra
og lesti — og gerði útlæga úr
dálkum sínum alla skrum
ritdóma.
Það dagblað myndi vinna
sér inn hlýleika, þakklæti og
traust fjölda manna um
land allt — hvaða flokki,
sem það kann að fylgja í
stjórnmálum.
Og berðist það sama blað
á móti misnotkun jólanna, þ.
e. á móti jólagjafafarganinu
og móti því að gera þessa
fornhelgu sólarhátíð og minn
ingarhátíö um mannkyns-
frelsarann að mestu
pranghátíð ársins þvert
í gegn boðskap og kenn-
ingum jólabarnsins, er fædd
ist fyrir 1953 árum, þá ynni
það blað að þörfu máli, því
að jólagjafafarganið og jóla
prangið er að verða að hvum
leiðri árlegri plágu.
V. G.
CJíbreiðið Tíraann
hennar var reyndar alveg eins lítið gefið um þennan ráða-
hag og þér, mamma. Hann kærði sig ekkert um mig fyrir
tengdason af því að ég var ekki af hans þjóð, heldur hvítur.
Hún lét sig það engu skipta. Hún gat enga hugmynd gert
sér um Sakai lækni. Hann horfði hugsandi niður á rauðu
gólfábreiöuna.
— Frú Sakai var miklu betri, sagði hann. Hún er japönsk
í húð og hár, hún er ljósmyndabrúður.
Móðir hans leit snöggt upp. — Ljósmyndabrúöur, hvað er
það?
Hann yðraðist að hafa sagt þetta.
— Það var fyrir löngu. Innflutningsyfirvöld okkar bönn-
uðu þá Asíufólki að koma til landsins, og japanskir menn
hér í landi urðu að velja sér konur eftir ljósmyndum, sem
þeir fengu að heiman. Síðan kvæntust umboðsmenn þeirra
hinum japönsku konum fyrir þeirra hönd heima, og eftir það
fengu þær að koma til manna sinna í Ameríku.
— Hún getur þá ekki verið af sérlega góðri fjölskyldu,
sagði móðir hennar kuldalega. Hún lét sig slíka villimanna-
siði engu skipta. .
Hann hallaði sér fram, studdi olnbogum 'á hnén og leitaði
eftir ofurlitlum ljósgeisla í svip hennar.
— Segðu eitthvað, mamma.
Hún leit í augu hans. — Þú segir, að þetta sé um garð
gengið? 4
— Já, það er um garð gengið.
— Þá er eina ráðið að....Hún þagnaði í miðri setningu
og hristi síðan höfuðið.
— Hvað ætlaðirðu að segja, mamma?
Hún vildi ekki halda áfram.
— Það var ekkert, aðeins heimskuleg hugmynd, sagði hún.
— En mamma.
Allt í einu hrópaði hún áköf:
— Nei, Allen, lofaðu mér að vera í friði um stund. Ég verð
að fá að ræða um þetta við föður þinn. Þetta verður honum
miki áfall. Við höfðum vonað, að þú mundir kvænast ein-
hverri góðri stúlku hér heima, kannske Cynthíu, og okkur
mikið áfall. Við höfðum vonað, að þú mundir kvænast ein-
í þessu húsi. Þetta er svo stórt hús. Ég átti aldrei eins mörg
börn og ég óskaði mér.
— Það getur vel verið, að við eignumst börn, maiiima
mín. Hann sagði þetta í því skyni að hughreysta liana^ en
hann sá þegar, að hann hafði gert mikið glappaskot. Nú
gat hún ekki haft stjórn á sér lengur.
— Nei, nei, Allen. Hún hrópaði þessi orð og spratt á fætur.
— Mamma. Hann hrópaði líka og flýtti sér til hennar.
Hún hné grátandi í faðin hans, og ekkert, sem hann gerði
eða sagði, gat létt ekka hennar og grátsog. Hann hafði aldrei
séð hana gráta, því að hún hafði aldrei fyrr beitt vopnum
táranna gegn honum, og hann vissi, að hún beitti þeim ekki
heldur nú af yfirlögðu ráði. Hann hélt um hönd hennar og
tautaði hvað eftir annað: Mamma, þú mátt ekki, þú mátt
ekki. Þú skalt sjá til.
En hún sleit sig úr faðmi hans og hljóp út úr stofunni.
Þegar herra Kennedy kom heim af morgungöngu sinni,
varð honum þegar ljóst, að ekki var allt með felldu. Morgun-
gangan var honum venja, sem hann hafði haldið síðan faðir
hans dó og skildi hann eftir sem einasta erfingja að miklum
eignum, sem hann hafði grætt á baðmull í Tennese og hesta-
uppeldi í Kentucky. Þegar eftir morgunverð hvern dag g_ekk
Kennédy út og heimsótti kunningia sína, en þó aldrei sama
kunningjann tvo daga í röð, oe með bví að ræða við þá og
hlusta á þá, hafði hann orðið allra manna kunnugastur öllu,
sem gerðist í bænum og héraðinu. Þessi kunnugleiki og góð
greind hans hefði vafalaust gefið honum færi á að bjóða sig
fram til þines, en hugur hans hafði aldrei staðið til þess að
notfæra þékkingu sína í því augnamiði að bera hana á borð
fyrir aðra. Ef hann hefði alizt upp í einhverri annarri fjöl-
skyldu, er ekki ólíklegt, að hann hefði orðið prófessor í heim-
speki, og hefði hann verið málhagur maður, hefði hann getað
orðið skáld. Nú var hann aðeins hæglátur borgari, vel látinn
af öllum, hinn mesti vísdómsbrunnur, sem hann jós aldrei
af en haut sjálfur í kyrrð og hlédrægni.
Hugur hans var svo næmur, að hann skynjaði bað þesar, er
hann steig yfir þröskuldinn heima hjá sér. að eitthvað hafði
borið við þennan fagra dag laust fyrir hádeeið. Hann gekk
hljóðlega inn í fordyrið og tók af sér yfirhöfn og hatt,
hengdi hvort tveggja hægt upp á sinn stað. Síðan lieyrði
hann fótatak sonar síns og sá hann koma niður stigann,
—- Það var gott, að þú komst svo fljótt heim, sagði Allen,
er hann stóð á neðsta stigabrepinu. Éú vissi ekki, hvar ég ætti
að leita þín. Ésr hefi nú bví miður valdið móður minni mikilli
sora'. Hún hefir farið inn í herbergi sitt og læst að sér.
Þeir horfðust í augu. — Ég veit varla, hvernig ég á að
segja bér frá því. saeföi Allen.
— Ég held*að ég viti, hvað þú ætlar að segja, sagði faðir
hans.
:
| Hann úekk á undan syni sínum inn í mannlausa stofuna
og settist þar.
— Ég vissi, að þannig hlaut að fara fyrr eða síðar. Við
höfum vitað það um sinn, að þú hafðir bundið tryggðir við
stúlku í Japan. Kona hershöfð........
Allen tók þegar fram í. — Pabbi, það, sem mest fékk S)