Alþýðublaðið - 16.08.1927, Blaðsíða 4

4
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
| Nýkomið 1
i
i
wm
i
I
i
m
Matthildur Björnsdóttir, S
Laugavegi 23.
Golftreyjur (silki)
Svuntur á fullorðna
og börn.
= Ka^fidúkar og margt I
fleira.
ISil
IBBI
llli
I
III
Kauplð Alpýðublaðlð!
nicle" gat þesá nýlega, aÖ hinn
góökunni Islendingur Magnús
Árnason, er býr í San Francisco,
hafi nýlega verið kosinn til kenn-
araembættis viÖ listafélagið í Ber-
keley (Berkeiey League of fine
Arts). „Er vafalaust óhætt að telja
Magnús með gáfuðustu og efni-
legustu íslenzku listamönnum,"
segir í „Heimskringlu".
11
RÉTTÐRi4
Tímarit um f)jóðfélags- og
menningar-mál. Kemur úttvis-
var á ári, 12—14 arkir aö stærð.
Flytur fræðandi greinar um
bókmentir, þjóðfélagsmál, listir
og önnur menningarmál. Enn
fremur sögur og kvæði, erlend
og innlend tíðindi.
Árgangurinn kostar 4 kr.
Qjalddagi 1. október.
Ritstjóri:
Einar Olgeirsson, kennari.
Aðalumboösmaður:
Jón G. Guðmann, kaupmaður,
P. 0. Box 34, Akureyri.
Afgreiðslu í Reykjrvik annast
I Bókabúð n, Laugavegi 46.
Gerlst áskriíendnr! |
Bækur.
Rök lajnaðar,'tefminnur. Útgaf-
andi Jafnaöarmannafélag íslands.
Bezta bókin 1926.
Bijlting og Ihald úr „Bréfi til
Láru".
„Heimferðarnefndin**,
sem kosin var vestra til þess að
undirbúa þáttöku Vestur-íslend-
inga 1930, he.ldur nú fundi víðs
vegar vestra.
Mannalát.
18. maí s. 1. lézt í Swan River í
Manitoba Snorri Sigurjónsson frá
Einarsstöðum í Reykjadal, rúm-
lega 65 ára gamall. Snorri flutti
vestur um haf 1883. Var hann
kvæntur Halidóru Friðbjarnardótt-
ur frá Köldukinn í Ljósavatns-
hreppi.
Þórður Pétursson, ættaður úr
Mýrasýslu, andaðist í Selkirk í
Manitoba í apríl s. I. nærri 82
ára að aidri. Hann var kvæntur
Guðrúnu Halidórsdóttur frá Leiru-
Deilt um jafnadarstefnuna eftir
Upton Sinclair og amerískan í-
haldsmann.
Bijltingin í Rússlandi eftir Ste-
fán Pétursson dr. phil.
Höfudóvinurinn eftir Dan. Grif-
fiths meö formála eftir J. Ram-
say MacDonald, fyrr verandi for-
sætisráðherra í Bretlandi.
Kommúnista-ávarpid eftir Karl
Marx og Friedrich Engels.
Fást í afgreiðslu Alþýðublaðs-
ins.
læk i Mýrasýslu. ÞórÖur heitinn
var bróðir Sigurðar fangavarðar
Péturssonar í Reykjavík.
17. marz s. I. lézt vestra Vigfús
Guðmundsson, Erlendssonar hafn-
sögumanns í Vestmannaeyjum.
Vigfús var tvíkvæntur, fyrst Sig-
,Rciudkembingur‘. „Rauðkemb-
ingur" er prentaður í Vestmanna-
eyjum til þess að stríða íhalds-
Jóa-Keia og kemur bráðum til
bæjarins og verða menn að bíða
þangað til. Ég sel sjálfur, en hefi
enga prívat-skrifstofu. Verð að fá
har.a lánaða. Hafið aurana tiibína,
drengir! fyrir 2. hefti. Ferðasagan
kemur í „Nafna". Ocidur Sigur-
geirsson, Selbúðum 1. Harðjaxl.
I
1111
III llf
llll
| Tilbúin sængurver, 1
~ koddaver og lök, »
mjög ódýr í
I
j
i
■B
i.
Verzl. GunníJóruimar & Go. z
Eimskipafélagshúsinu.
Sími 491.
Vörur sendar gegn
póstkröfu, hvert á
land sem er.
I
I
i
j
Drengir og stúlkur,
sem vilja selja Alpýðublað-
ið á götunum, kömi í
afgreiðsluna kl. 4 daglega.
i erzlld old Vikar! Þ<i7i verTim
it itmti (jg.il
Hólaprentsmiðjan, Hafnarstræti
18, prentar smekklegast og ódýr-
ast kranzaborða, erfiljóð og alia
smáprentun, sími 2170.
Hálnins
utan húss og innan.
Komið og serajið.
Löguð málning fyrir þá, sem
óska.
Útsála á brauðum og kökum
frá Alþýðubrauðgerðinni er á
Vesturgötu 50 A.
Hús jafnan til sölu. Hús tekin
í umboðssölu. Kaupendur að hús-
um oft til taks. Helgi Sveinsson,
Aðalstr. 11. Heima 10—12 og 5—7.
Sigurður Kjartansson,
Laugavegi20B — Sími 830.
ríði Vigfúsdóttur úr Eystri-Land-
eyjum. Ólu þau hjón upp fjóra
drengi, en varð ekki barna auðið.
Nokkrum árum eftir að Sigríður
dó, kvæntist Vigfús öðru sínni,
Guðrúnu R. Oison, íslenzkri konu.
Eignuðust þau eina dóttur.
Fasteignastofan, Vonarstræti 11
B, annast kaup og sölu fasteigoa
í Reykjavík og úti um land. Á-
herzla lögð á hagfeld viðskifti
beggja aðilja. Símar 327 og 1327.
Jónas H. Jónsson.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður
Hallbjörn Halldórsson.
Alþýðuprentsmiðjan.
Siegerkranz: Æfintýri herskipaforingjans.
svæðið. Paterson leit í laumi á klukkuna.
Hún var kortér yfir tólf. Hann hafð'i tíma
tii þess að Iátast fara upp í herbergi sitt
í rúmið.
Hann bauð góða nótt niðri í anddyrí hót-
eisins, en er þau voru horfin *inn í lyftuna,
fór hann, dyraverðinum til mikillar undr-
unar, út aftur, og náði í aðra bífreíð.
Hann haliaði sér makindalega aftur á bak
í sætið, kveikti í vindlingi og bað um að
aka til Malesherbes-breiðstrætis nr. 5!
Paterson var sælli en hann hafði iengi ver-
ið, er hann- var kominn upp í ibúð Adéles.
Hún tók á móti honum með ótal kossum.
Þau settust ti-1 borðs, sem var hlaðið hinum
ljúffengustu réttum, er París getur boðið á
þessum tíma árs, köldurn, steiktum kjúk-
lingum með asparges-hausum, grænurn baun-
um, stærðar humrum frá Normandi, ostr-
um frá Bretagne og gleymum ekki gamla
Bourgogne-víninu lians Dubourchands. Við
getunr ekki láð Paterson þótt hann hafi frest-
aö að segja fréttirnar um Delarnies og t'anga-
vist hans.
Nú yfirgefum við Adéle og Paterson, þau
hafa kveikt sér í vindlingum, iampinm á
borðinu kastar rauðri birtu um herbergið
gegn um ljósrauða silkiskerminn. Við höld-
um út í dýrðtega, hlýja vornóttina.
IX.
Tveim dögum síðar sat Alexander Martin,
fyrr verandi þjónn á Café de Paris, á bekk
undir pálma einum á svölum spilabankans
í Monte Carlo.
Hann sleikti sóiskinið, reykti vindlinga og
var að horfa á dúfurnar.
Sama kvöldið og vinur hans Dealrmes fór
til Parísar hafði hann sagt upp stöðu sinmi
sem þjónn á kaffihúsi. Hann langaði ekki
hið minsta til þess að rogast með flöskur og
bakka í höndunum upp og ofan stiga, úr
því hann hafði 5000 franka í vasamum. For-
stjóranum sagði hann að sér hefði tæmst arf-
ur og hann ætlaði því að hvíla sig nokkra
daga fyrst, en síðan opna veitingahús í Ly-
on. Þetta var ekki svo mjög ótrúlegt. Hann
fékk iausn og meðmæli ásamt einlægri ham-
ingjuósk yfirmanns síns, en öfundsömum
óskum féiaganna. Hanm braut sundur blað-
ið, sem hann hélt á í hendimni, kastaði vindl-
ingsstubbnum burtu og fór að athuga aug-
lýsingarnar.
Nú, hann þarf mín Iiklegast ekki í París,
hugsaði hann. Fjandinm má vita, hvað hann
aðhefst þar! Martin langaði mest til |>ess
að vera nokkrar vikur enn í Monte Carlo.
Það var langt síðan hanm hafði haft svo
mikið fé undir höndum, en enginn gat
vitað . . .
Nú, þarna var það þá! Þarna var auglýs>-
ingin! — Árans vandræði!
Hann los auglýsingu Delarmes:
„Fallegir, enskir hundar,“ og „vegna ferð-
ar,“ -----ha, ha! Martin hló hátt — hann
var þá sokkinn — Delarmes að segja! Hanm
ætlaði varla að trúa sinum eigin augum.
Þetta var alvarlegt — hvernig gat hann
verið svona óvarkár? Hann hlýtur að hafa
verið sérstaklega óheppinn.
Martin stóð á fætur og sveiflaði stafn-
um. Jæja; þá var nú fríið úti; — nú átti
hann strax að halda til Parísar. Fjandams
vandræði voru það líka. 5000 franka hafði
hann fengið hjá Delarmes; - hann var líka
góður félagi, — það vissi hann af eigin
reynslu. — Þetta var nú anmars hættulegt,
— en með gætni og umhugsun myndi það
takast. En sá skyldi nú fá að borga fyrir
að koma honum út. Bara, að hann ætti eitt-
hvað eftir o>g lögreglan hefði ekki tekið alt
af honum; það kom varla Tyrir.
Martin gekk biístrandi heim á leið. Hanm