Tíminn - 03.05.1956, Blaðsíða 9

T í M I N N, fimmtiidaginn 3. maí 1956.
9
| ! HEILL ÁRGANGUH FYRER AÐEINS 45 KKÓNUE
Tímaritið SAMTÍÐIIt
; flytur ástarsögur, kynjasögur, kvennaþætti, margs konr.r get-
í: raunir, bréðfyndnar skopsögur, víðsjá, vísnaþátt (skélciin
| kváðu), samtalsþætti, ástarjátningar, bridgeþætti, skájkþcstti,
« úrvalsgreinar, nýjustu dægurlagatextana, ævisögur Lcl.ns-
8 frægra manna o. m. fl.
10 HEFTI ÁRLEGA FYRIR AÐEINS 45 KRÓNUIi
UiiiiiiiiiiiiiimiiiiiimmuiiiiiiiiiiiiiuiiuuiimmiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiuiiuiiiuuiiiiiiiuuiwuiJuuRiMiiDauuiiiii
17
hestasveinn a Sörchholm í
meira en tuttugu ár.
— Söðulinn þarft þú ekki
að hreyfa, en þú ættir að
smyrja beizlið, ságði Andrés
og bætti við, — Þáð ef ung
stúlka af tignum æfcum, sem
ætlar að koma á baK þeim
svarta.
— Hún er þó .ekki fconung-
leg, er það? spurði Níels og
klóraði sér í hnakkanum.
— Jú, það getur vel verið,
svaraði Andrés giaðlega og
hugsaði um, hve Elsa liktist
prinsessu.
Andrés gerði sér það ekki
Ijóst, en þegar klukkan nálg-
aðist níu gerði hann sér ótal
erindi í hesthúsið, og frest-
aði jafnvel för út á austur
akurinn þar til eftir hádegi.
Þegar hann lpks kom auga
á hana féll hohúm allur ket-
ill í eld.
Já, vissuíega vlíktist hún
prinsessu, hugsaðí' háhn'. Hví-
líkur útbúnaður, hvílíkt göngu
lag. Allt í einu fpnn hann til
lihigunar eftir öllum þeim
munaði, sem hann vissi, að
til var. í veröldinni, en sem
honum kom yfirleitt ekki tii
Andrés roðnaði. Hún hafði
strax skilið hvað hann átti við,
og féll það alls ekki miður.
— Þér eruð víst vanur að
slá stúlkunum gullhamra,
sagði hún hlæjandi.
Andrés roðnaði enn meira.
Hann var gramur við sjálfan
sig. Hvernig gat honum dottið
í hug, að segja slíka vitleysu?
Það var ekki líkt honum. Og
nú gerði hún gys að honum.
— Nei, svaraði hann.
Hún leit undrandi á hann.
Svo skildist henni, að hún
hafði sært tilfinningar hans,
en bægði þeirri hugsun þegar
frá sér. Hann var þó ekki ann
að en verkstjóri.
Níels kom út úr hesthúsinu
með hestinn. Hann var nýburst
aður, og það glampaði á hann
í sólskininu. Hesturinn stapp-
aði niður fótunum og gekk í
hálfhring.
— Hvar er sú konunglega?
hrópaði Níels, og kom auga á
Elsu.
Apdrés óskaöi þess, að jörð
in gieypti hann. Hann vissi
ekki hvert hann átti að líta.
Elsa hafði ekki skilið hvað
Níels átti við, en svo mikið
sá hún, að ekki var allt með
felldu.
— Hjálpið þér mér á bak,
liugar. ■
Elsa vón Kipping var sér Saf\}™n hJ+aSf
Andres rétti fram
þess vel meðvitandi, að hún
leit vel út. Gráu reiðfötin vorú
eins og sköpuð utan á líkama
hennar. Rauði hálsklúturinn
var nákvæmlega eins á litinn
og borðinn á hattinum. Unciir
handleggnum hélt hún á svipu
með silfurskafti. Rauðbrúnu
reiðstígvélin voru svo gljáanöi
að það var hægt að spegla sig
í þeim,
Það vár svei mér gott, að ég
sagði Níels aö bera á beizlið,
hugsaði; Andrés./Hann var of
feiminn til þess að gahgaT' til
móts ýið hana. Yfirleitt fann
hann til öryggisleysis í návist
ungu stúlkunnar. Hún brosti
til hans, þegar hún kom auga
á hann.
— Heitið þér ekki Andrés?
r— JÚ.
Andrés horfði feiminn á
hendur sínar, en þegar hon-
um kom til hugar, hve borgar-
stúlkunni myndi fynnast þær
hendur
sínar, og andartaki síðar var
Elsa komin á bak. Níels rétti
henni beizlið. — Hvert er för
inni heitið, spurði hann.
— Borchholmskógar, var
hið stuttaralega svar, og um
leið snéri hún hestinum og var
komin á leið út úr húsagarðin-
um.
— Hann er ekkert of viljug
ur að koma út undir bert loft,
hélt Níels.
Andrés svaraði ekki. Hann
horfði á eftir Elsu. Skyldi hafa
fokið í hana? Svo hristi hann
höfuðið, og enn einu sinni
kom honum til hugar, að hann
hefði líklega ekkert vit á þess
um málum. Hann gekk út á
skrifstofuna niðurlútur.
— Hafið þér ekki tíma af-
lögu til þess að fara yfir mjólk
urreikninga vikunnar, Andrés,
spurði ráðsmaðurinn, þegar
hann kom inn. — Óðalseigand
inn var -að hringja, og biðja
vera rauðar og stórar, faldi j mig að koma, en miðarnir
hann þær fyrir áftáh þak.
— Ég fékk leyfið til að koma
á bak'Trölla, hélt hún áfram,
og lét eins og hún tæki ekki
eftir feimni hans.
— Níels, ert þú búinn að
söðla hestinn? hrópaði Andrés
inn í hesthúsið, jafnvel þótt
hann hefði sjálfur fullvissað
sig umb að svo væri fimm mín-
útum áður.
— Já, nú skal ég koma með
hann, hróp%ðj?*Niels á móti.
Elsa bröáti'og^itit til him-
ins,
— Það lítur út fyrir að ætli
að verða gott yeður i dag.
Andrés kinkaði köffiT
— Það eriahnhaTs talsverð
ur tími síðáh-ýíð hq|um séð
til sólar, en 'þessáfi sj ón vill
hún greiniiegá ekki missa af,
bætti hann við kiúiáfiálö'ea.
Elsa skellti upp úr, og
glugganum. Hvað var á seyði?
Sá svarti stóð fyrir framan
hesthúsið. En hvar var stúlk-
an? Andrés nuddaði augun.
Svo hljóp hann út af skrifstof
unni. Hesturinn hefir slegið
hana, hugsaði hann. Hann
skimaði í allar áttir, en kom
ekki auga á hana.
— Níels, hrópaði Andrés. —
Níels.
Hesthúshurðinni var lokið
upp, og Níels kom út í gætt-
ina.
— Hefir þú séð ungfrúna?
— Nei, en sá svarti. . .
— Hún hlýtur að hafa dott-
ið af baki, sagði Andrés. — Ég
fer niöur í skóginn.
— Kannt þú að sitja hest?
Andrés stökk á bak
hestsins. Ójálfrátt fann hann
ístööin. Svo snéri hann hest-
inum, og þar sem hann var
ekki fús til að fara af stað, sló
hann snöggt með hendinni á
lendar hestsins. Hesturinn
þáut af stað niður götuna á-
leiðis til skógar. Andrési
fannst hann ekki fara nógu
hratt. Hann keyrði sporana í
hestinn, og beygði sig fram á
makka. Moldin þyrlaðist upp
undán hófum hestsins.
Níels hristi höfuðuð á eftir
reiðmanninum og reiðskjót
anum.
— Bara að hann hálsbrjóti
sig ekki á þessu, hugsaði
hann.
Þegar Andrés var kominn
nokkur hundruð metra út fyr
ir garðinn, fann hann slóðina,
sem Elsa hafði riðið. Hann
hvatti hestinn enn, og and-
artak fann hann til ánægju
af þessari þeysireið. Svo hugs-
aði hann til Elsu. Hún hlaut
að vera eitthvað meidd.
Andrés beygði sig enn betur
fram á makkann.
— Áfram, áfram, hrópaði
hann i eyru hestsins.
En sá svarti þurfti ekki
hvatningarinnar með. Hrað
inn hafði lika æst hann. Hann
hljóp eins og hann ætti lífið
að leysa. Þeir komu inn i skóg
inn, og Andrés sá, að slóðin lá
í áttina til refagildranna.
Andrés hafði alveg gleymt
stóra grenitrénu, sem storm-
urinn hafði fellt, og lá yfir
stíginn. Allt í einu voru þeir
komnir að trénu á fleygiferð
Andrés þrýsti sér niður á bak
hestsins.
— Stökktu, hrópaði hann
fullum hálsi, og létti sig i söðl
inum.
Andartak svifu þeir í lausu
lofti — og héldu svo áfram.
Andrés sá á slóðinni, að Elsu
hafði líka tekizt stökkið. Fædd
á hestbaki, kom honum í hug.
En hvert hafði hún haldið?
Nú lá slóðin út úr skóginum.
Andrés gaf hestinum frjálsan
tauminn. Allt í einu var slóðin
horfin.
— Halló, halló, var hrópað
liggja allir hér á borðinu.
— Ég skal koma því í lag,
sagði Andrés, og ráðsmaðurinn
flýtti sér af staö.
Andrés settist við skrifborð
ið. Ósjálfrátt færði hann töl-
urnar inn á réttá staði. En
hugsanir hans voru hjá ungu
stúlkunni, sem reið nú ein síns
liðs í Borchholmskógi. Það var
í fyrsta sinn, sem stúlka hafði
slík áhrif á hann. Var þetta
það, sem riefnt var ást?
Loks tókst honum að reka
þessar hugsanir í burtu, og
sökkva sér niður i reikning-
ana.
Tíu míniitum síðar, þegarlfrá skógarjaðrinum. Andrés
Andrés hafði lokið við að leit um öxl. Hún sat þar á gerð
leggja síðustu töiurnar saman
heyrir hann hófadyn í garð-
inum. Þetta var stutt reiðför,
hugsaði hann, og stóö þung-
lega upp. Hann gekk út að
inu. Hann fann til mikils létt-
is. Svo varð hann að taka á
öllu afli til þess að halda í hest
inn. Hann snéri við opj reið á
stökki í áttina til hennar.
Nýir áskrifendur fá 1 eldri árgang í kaupbæti. Póstsendið
í dag meðfylgjandi pöntun:
Ég undirrit.... óska að gerast áskrifandi að SAMTÍÐINNI og ' !
sendi hér með árgjaldið, 45 kr.
Nafn __________________________________________________-
Heimili
Utanáskrift okkar er: SAMTÍÐIN, Pósthólf 75, Reyk.'r.vii
niuiiimiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuKiíiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiuimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHi iiiei
Lavender ilmur
og- mikiil gljái
ÖEVTBOÐSIVtENN í REYKIAVÍK:
fiiiiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiDiimiiiiiiijiiiimiiimniumiiiiiiiiniiiiuiiiirmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiinuiEiui
| Sama dag og þér notið Johnson’s Lavender bón (xlm-
| andi bón), finnið þér hvað yður hefir vantað. Fljótt
| og létt — spegilgljái á gólfum og húsgögnum, og
1 heimilið baðað í ferskum lavender-ilm. Reynið áonn-
= son’s Ilmbón og sjáið hvað heimilið verður fers) c og
1 hreint!
1 Þetta er bónið, sem
| skilur eftir bióma-
| ilm í hverju
I herbergi.