Tíminn - 15.05.1956, Blaðsíða 9
l\ Þvottnrinn verður
i X drifhvítur og endic^-
á\ in meirf en éður. —
| \ BiSJfð verzlun ySa?
4 nm ÞVOTTAIUIFTSB
5 PERLU
TÍMINN, þriðjudaginn 15. maí 1956.
— Númer 126. Já — þökk.
Andrés gaut augunum á föö
ur sinn. Þaö' var'múmeriö á
búgarðinum.
— Er þetta ráðsmaðurinn?
Já, þakka yöur Igtij^á, þaö
segið þér satt. Getið þér kom-
iö hingað strax, og segið hon-
um það sjálfur. Þakkir. Sæíir.
Óðalseigandinn lagði sím-
tólið á.
— HenrikséU'-®r-'áedtei^inni,
sagði hann. - . Hann er alveg
steinhissa, en það mumi víst
flestir veröa- fyrst fí st'áQÍ^ftir
stuttan tíma -verður fóikiW svo
vant þessu. Það gle"öur-3nig.
að þið Henriksen eruð 'mátar.
Ég mun notfæra mór það, —
óðalseigandinn • hlikkaði son
sinn — Henriksen er líka á-
gætur. Hann skortir, aöeins
hugmyndáflug
líklega
vantar hann. líká góöa ,konu.
Gamla frökmi Pedérsén ér d'á-
rés.
— Þú þekkiþ- hana ekki,
sagði faöir harís, — en hún
hefir líka ekki löðrungað þig
þegar þú varst direngur. Það
hefir hún hins vegar gert við
mig.
Andrés hló. --
— Hvað hafðir þú til saka
unnið?
Óðalseigandinn hristi höf-
uðið og brosti lymskulega.
— Það hafði einhver sett
rifsber í tréskóna hennar, meö
an hú fékk sér síðdegisblund-
inn. Hún mjólkaði kýrnar þá,
og var alls ekkert mjúkhent.
Það var barið á dyr. Andrés
leit í átt til dyra með eftir-
væntingarsvip. Það var ráðs-
maðurinn. Augu hans leituðu
fyrst til Andrésar, síðan til
óðalseigandans. Hann rétti
þeim báðum höndina.
Það var greinilegt, að hann
vissi ekki hvernig hann átti
að byrja. Óðalsiegandinn
hjálpaði honum á stað.
— Jæja, nú verðið þér að
leita yður að nýjum verk-
stjóra, Henriksen, sagði hann
þurrlega. — Ég hefi sagí þeim
gamla upp.
Henriksen hló og honum
létti.
— Má égþska til hamingju,
isagði hann og leit glaðlega á
Andrés. ....
— Kærár þákkir, Henrik-
sen? sagði Andrés brosandi.
— Ég þákkayð.ur líka, sagði
’óð^lseigandirín. — Konan mín
hefir náttúrlega sagt yður,
hvernig í málinu liggur. Hafið
þér talað yiö yinnufólkið?
— Já, ég lét sprengjuna
springa riieðan á miðdegis-
verðinum sítóð. Henriksen
vætti varirnar. Ef til vill hafði
hann oröað þetta á rangan
hátt, en þó sá hann, að óðals-
eigandinn brosti.
— Ég get gert mér í hugar-
lund, að svipur fólksins hafi
verið dálítið skrítinn.
— Það get ég staðfest. Ég
verð þó að. segja, að allir glödd
ust vegna Andrésar- — afsak-
ið, vegna hins unga de Borch.
— Þér megirí aJLls ekki kalla
mig annað en Áriáíés, Hen-
riksen, hrópaði Andrés.
ÓÖalseigandinn hrukkaði
ennið, en aðeins andartak.
— Já, vitanlega, sagði hann
svo.
- Það verður enginn leik-
ur að finna annan verkstjóra,
sem getur farið í spor hins
gamla, sagði Henriksen hlæj-
andi, —• en hvern eigum við
annars að velja?
- Jens Sörensen, gall í
Andrési.
Eldri mennirnir hlógu.
J— Ef þér eruð á sama máli
og sonur minn, þá verður Jens
Sörensen fyrir valinu.
Ráðsmaðurinn kinkaði kolli.
— Ég var einmitt að hugsa
um hann.
•— Hefir konnan mín gefið
fyrirskipanir varðandi kvöld-
ið?
— Já, sagði ráðsmaðurinn
hlæjandi. — Það verða víst
íékki margar endijjr til á Borch
hplms óðali á moþgun.
é— Hvers vegná, spurði Andr
és.
— Það er ætlunin að hafa
andasteik og rauðvín hjá
vinnufólkinu í kvöld, útskýrði
faðir hans. — Móðir þín hefir
víst reiknað hverjum manni
hálfa önd. Ég vona, Hettrik-
sen, bætti hann við, — að þér
geriö okkur þá, ánægju,- að
koma yfir til okkar í kvöld-
matinn.
Ráðsmaðurinn ljómaði.
— Ekkert er mér kærara.
Þegar Henriksen var farinn,
sagði faðir Andrésar: — Eig-
um við að koma upp?
Ég ætla að sýna þér herberg
ið þitt.
Það var hornherbergið í aust
urálmunni. Herbergið var
stórt, og málað í ljósum lit-
um. Við gluggann, sem snéri
út að búgarðinum, stóð lítið
reykborð, og við það tveir djúp
ir stólar. Faðirinn settist í
annan þeirra, meðan sonur-
inn leit undrandi í kring um
sig.
Rúmið, skrifborðið, skáparn
ir — allt var af vönduðustu
gerð.
— Er þetta raunverulega
herbergið mitt? sagði Andrés
og saup hveljur.
Faðir hans hló.
— Þú múrit undrast, hve
fljótur þú verður að venjast
á þetta.íisagði hann. — Það
versta við svona rúm',: er það,
að það reyriízt erfitt að fara
fram úr því. Það minnir mig
á, bætti hann við, — að ég
hefi gott af dálitlum blundi,
ef ég á að vera vel upplagður
í kvöld.
Hann stóð upp.
— Þakka þér fyrir, pappi,
stamaði Andrés.
13. KAFLI.
Sólin skein inn um glugg-
ana, þegar Elsa von Kipping
dró gluggatjöldin frá.
Vorið er komið, hugsaði
hún. Þetta var í marzlok, svo
að það var óhætt að fara að
búast við fyrsta vordeginum.
Veturinn hafði ekki verið harð
ur, en mikið um rigningar,
og eins og aðrir Kaupmanna-
hafnarbúar hlakkaði Elsa til
sumarsins.
Hún tók tebakkann, sem
móðir hennar hafði komið
með, og lét hann á náttborð
ið. Svo fór hún í rúmið aftur.
Það var kalt í herberginu.
Kipping fjölskyldan bjó í
gamaldags íbúð, og það var
ekki mistöðvarlögn í husinu.
í staðinn var húsaleigan lág,
og það skipti mestu máli fyrir
fjölskylduna á þessum tíma.
Þar sem enginn meðlimur fjöl
skyldunnar vann nokkurn
skapaðan hlut, að minnsta
kosti ekk^svo vitað væri, og
þar sem fjármunir ættarinnar
voru þegar fyrir mannsöldr-
um síðan gengir til þurrðar,
vissi enginn af hverju fjöl-
skyldan lifði. — Þau vissu það
varla sjálf.
Elsa fékk sér annan tebolla.
Svo settist hún upp í rúminu
og tók að lesa dagblöðin. Hún
hyrjaöi á.öftustu síðu, þvi að
stjórnmálagreinarnar á fyrstu
síðu voru henni ekki að skapi.
En hvað var þetta?
Undir fyrirsögninni „Gestir
í bænum“ las hún nafn Andr
ésar de Borch, frá Borchholm
óðali, sem bjó í Carlton gisti
húsinu.
Hún lét blaðið detta, og
starði frarn fyrir sig. Vitanlega
hafði hún heyrt af hinum
undarlegu atburðum á Borch
holm. Það vissi hver einasti
landsmaður. Það hafði staðið í
öllum blöðum.
Elsa hafði oft hugsað til
Andrésar de Borch. Nú var
hann erfingi mikilla auðæva.
Ef hún aðeins hefði vitað það.
Nú myndi Lísa sennilega ná í
hann. Elsa mundi greinilega,
að Lísa hafði verið hrifin af
verkstjóranum. Ef hún sjálf
hefði haft einhverja mögu-
á að ná i hann, þá hafði bróð-
ir hennar víst eyðilagt þá með
öllu, hugsaði hún. Það var
líka hræðilegur atburður. Elsa
minntist þess, að faðir hennar
hafði sagt, að þeim yrði að
minnsta kosti aldrei boðið
aftur til Borchholm. En hve
bróðir hennar hafði hegðað
sér óskynsamlega. Og einmitt
gagnvart svona ríkum erf.
ingja. Einkabarni óðalseigand
ans. Það var grátlegt.
Elsa gat ekki rekið þessar
hugsanir á braut. Ef hún hefði
viljáð, hefði hún getað orðið
húsfreyja á Borchholm. Þaö
hefði þýtt, að eyða því sem
eftir var af' ævinni i hinum
mestu lifsþægindum. Til suður
landa á hverjum vetri. Hún
hefði getað haldið glæsilegar
veizlur, sem hún sjálf hefði
verið miðdepillinn i. Nei,
þetta var hræðilegt. Hún hat
aði bróður sinn fyrir það. Eft-
ir atburðinn á Borchholm
hafði faðir hans sent hann þil
Jótlands, þar sem hann vann
á skrifstofu — hversu lengi
sem það myndi ganga.
Elsa reyndi að muna samt
töl þeirra Andrésar. Hún
mundi greinilega eftir aðdáun
araugum hans, en sérhver
ÍMHi/teMu/*?
SAPUVERKSM iÐJAN SJÖFN,AKU RT
• f - •
ijiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiini!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii>iiiiiðíiniiiiiiiiiiiiiiii!ii!iiiiiii!iiMiiii|iiiiniiiiii!iiiiiiliitiiiiiiiii|iiiifiíi
Yí *
é:
bóndadurgur myndi líta ,að-
ráunaraugum á ,fdllega. Kgup
mannahafnarstúlku, húgsaði
llh
| | YIMNUSKOIA REYKJAYIKUR
Eíns og undanfarið sumar er ráðgert að stóf véí- 1
| bátur á vegum Vinnuskólans fari með unglinga íilJfiski- §j
| veiða. 1
Kaup: Hálfur hlutur og fæði. Aldur 13 ára og eldri. p
TJn^sóknareyðublöð fást í Ráðningarsofu Reykja- =
I víkurbæjar, Hafnarsræi 20, 11. hæð, og sé umsöjknum 1
| skilað þangað fyrir-24. maí n. k.
| r‘-j : Ráclnfágarstofa Reykjavíkurbæjar g
= ír
iiiiiim'iuiiuiiiiiifuinújiiiuiiiliiiuiiiuiÍiidiiiriúmHUfuiiii/'iiiiiiiiEmiiiiiiimufniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiimili
miuuuuuuunuuuMuuuunuiiJiiiiuiiiiuiiijijiiuininnuiiunuunnuuuuuunuuuuuunuuitunuiuuunnnii
J.ÖRÐEN
= ■■ s
§ Þverárkot í Kjalárneshreppi fæst til ábúðar í næstu far- |
| dögum. — Allar upplýsingar veitir oddviti hreþþsins, 1
1 Jónas Magnússon, Stardal. =
íiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiíiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiumiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii'.iiiiiiiiiinni
inniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuuiiiuiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiunniiiiiiiiiiinuuiiiniiniinuiiniiiiiiiniiiniuniniiiniiuiinnnii
1 Stúlku vantar 1. júní í Kópavogshælið gamla. — E
| Upplýsingar í síma 3098.
| Skrifstofa ríkisspítalanna |
Iffiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiuiuiiuuuiuiiiiiiiiiuuunuiiiiinuuuiiuiuiiiuiiiuiuiiunuiuiuiiiniiuintmuuuuuiim
Viiiiiið ötulíega að átbreiðslu Tísiians