Tíminn - 29.05.1956, Blaðsíða 9

TÍMINN, þriðjudaginn 29. maí 1956.
IB HENRIK CAVLING
36
Andrés leit ringlaöur á
móður sína.
— Ég skil ekki — hvernig?
Vilt þú fá að sjá eitt bréfa
hennar?
— Vitanlega ekki, Andrés.
— En hvernig þá, mamma?
— Við gætum reynt hana.
— Hvernig getum við það,
mamma?
Lana de Borch hristi höf-
uðið.
— Það segjum við þér ekki
fyrr en eftir á. Ef til vill alls
ekki. Við getum beðið nokkra
mánuði og séð hvað setur.
Andrési leið alls ekki vel.
Sjálfum geðjaðist honum ekki
hve Elsa hafði mikinn hraða
á, og mjög átti hann erfitt
íneð að segja möður sinni frá
því. Hvað myndí hún halda
uin Elsu? 'k
r — Elsa spyr míprf bréfi
hvort hún fjnes^’Sfp^a/fpreldr-
iím sínum <: tfá; stuiiidij
hann upþ.’’ "' '' 4 - '
; — Segja foreldrum sínum
frá hverju, Andrés?
: Þetta var érfitt.
— Að við séum trúlofuð.
Lana, de Borch. herpti sam-
an varirnar. Hun er djörf,
hugsaði hún. Það er víst bezt
að taka djarflega á móti. Úr
því að Elsa hafði skrifað
þannig, var ekki hægt að
skella skolaeyrum við málinu.
— Hún er svo ósköp gaman
söm, sagði hún.
— Ég vildi líka gjarna bíða
og sjá hvað setur. Svo verð
ég lika að spará; samap þen-
inga, áður en ég get. kvænzt.
— Við myndum nú senni-
lega bjarga því, sagöi móðir
hans. .'Sipt--,;..
Andrés færöj':Sig piíjl á legu
bekknum. AðeirÍ^^P^tta mál
væri komið vegriiir.{ir téi-aldar
hugsaði hann, |®^^háhs
voru svo ástúðÍé^ j^Í'lÉ®^. en
hann olli þeim ’áhyggjiim í
staðinn. Hins vegar varð því
ekki neitað, aö hann hafði viss
iar skyldur gagn*vart Elsu. Úr
því, að hann hafði ekki í byrj
un sagt, að um samband þeirra
á milli yrði ekki að ræða, gat
hún haldið hið gágjn&^lá. En
hve slík tilfinningayfRál;. voru
margslungin. Hóhimi várþvert
un geð að ,sáerá’T.^|^| lífs-
giöðu, ungu; stúlkúv '
— Andrés, sagði .inóðfr hans
fastmælt, er húhPháí^hugsað
sig um góða stund. —• Þú verö
ur að leyfa mér að raeða þetta
mál við föður þinn.' Ef hann
lítur eins á. máhð óg ég, mun-
um við lé|gj,a svolitla próf-
raun fyrir Eisu til þess að
reyna, hvort ást hennar er
fölskvaláus. Við verðum líka
að komast að raun um, hvort
ást þín til hennar er nógu
sterk. Ef svo er, munum við
ekki leggjast gegn þesum ráða
hag.
— Þetta hljómar dólítið
kaldranalega, mamma. Þú tal
ar um prófraun. Andrés reyndi
að brosa. — Ég vona, að þið
leggið ekki fyrir hana gildru,
sem særir hana eða stefnir
henni í hættu? Mér væri það
þvert um geð.
Móðir hans hristi höfuöið.
— Þú þarft ekki aö óttast það
sagði hún rólega.
— Þá fer ég að þínum ráð
um, mamma, svaraði Andrés.
Hún fann, að hann taldi
ist einnig viss um, að Elsa
ist einnig vissum, að Elsa
mundi reyna að halda fast
í sinn feng, þótt hún efaöist
um að henni gengi til hrein
ást.
Sama daginn átti hún langt
samtal við mann sinn. Óðals-
eigandinn var felmtri sleginn
við þessar fregnir.
— Ég fellst aldrei á þann
ráðahag, aldrei, sagði hann
ákafur. — Ég skal þegar í stað
segja nokkur alvöruorð við
Andrés.
— Nei, Claus, það máttu
ekki gera, sagði kona hans
ákveðin. Hún þekkti skap-
bræði manns síns. — Við verð
um að fara að öllu-rheð gát.
— Og horfa upp á þaö, að
þéttá kvenskass leggi heimil-
i<5 okkar undir sig, þrúmáði
bóndi hennar. — Aldrei, Lana
— aldrei.
Á eftir talaði hún í róandi
tón við mann sinn. Hann var
æstur og ákafur, en brátt byrj
aði hann aö hlusta á konu
sína. En þegar hún sagði hon-
um frá því, að Elsa vildi fá
litla bóndabæinn, missti hann
aftur stjórn á skapi sínu.
— Þetta er mi það bezta
sem ég hefi heyrt. Óðalseig
andinn var óðamála af illsku.
— Og hvers konar bölvaðir
bjánar heldur þessi stelpa að
við séum?
— Það heldur hún ekki,
Claus, en hún veit að Andrés
er ekki erfiður viðureignar.
Hann vantar reynslu í þess-
um málum. Það er auðvelt fyr
ir unga stúlku að vefja honum
um fingur sér. Henni hefir
veitzt þetta létt. Það eru að-
stæður sem hér eiga nokkra
sök. Við höfum líka alltaf vilj
að ráða gerðum hans og við
erum þau einu sem hann getur
leitað til.
Við höfum að nokkru leyti
komið honum í þessa klípu
og það er skylda okkar að
sýna honum fram á hvað hér
sé um að tefla. Við verðum ao
opna augu han, svo ekki sé um
að villast. Hann elskar hana
ekki ,en hann er hræddur um
að samband þeira sé komið
það langt að ekki verði aftur
snúið.
Hann snýr ekki aftur nema
hann geti gert það meö góðri
samvizku. Auðvitað hefir hún
leikið á hann og hann sá ein
feldningur að halda að hrin
væri sú, sem hún þykist vera.
Þú getur verið viss um að
hún gerir allt til að hafa sitt
fram og hún er sannariega
enginn heimskingi.
— En það væri hryggilegt. .
Lana de Borch sat hugsandi
nokkra stund.
— Já, víst væri það. En við
gerum það sem við getum til
að bjarga hamingju drengsins
okkar og ennþá er það ekki of
seint. Elsá hefir verið of bráð
lát í að ráða málinu til lykta,
og hún hefir gert skyssur. Það
gefur okkur nokkra von.
Óöalseigandinn, sem hat'ði
gengið fram og aftur um gólí-
ið, lét nú fallast niður á stól.
Hann var órólegur og þerraði
hendurnar með vasaklút.
— Hvað átt þú við, Lana?
Lana de Borch útskýrði ráða
gerðina fyrir man;ai sínum og
hann hlustaði á og hneigði
höfuðið samþykkjandi annað
slagið.
Síðan leit hann efablandinn
á konu sína.
— En hvað gerist ef hún
stenzt raunina? Hún getur auð
vitað fundið út að hér er um
pióf að ræða.
— Ef að hún stenzt raunina,
eins og þú segir. þá er það
vtgna þess að hún eiskar Andr
és vegna hans sjálfs og þá
getum við ekki tekið þá ábyrgö
á okkur að skilja þau að. En
þú skalt vera rólegur. Ég þekki
Elsu litlu.
Andrés sat inni á skrifstof-
unni niðursokkinn í reikninga
þegar faðir hans kom inn.
— Jæja drengur minn, þú
ættir að lyfta þér upn í góða
veðrinu. Það er þreytandi að
sitja svona til lengtíar
Andrés leit sþyrjandi á foö
ur sinn. Hann vissi ósköp vel
um hvað móðir hans og fað-
ir höfðu verið að tala um í
tvo síðustu klukkutima. Hann
hafði beðið þess. að fað'ir hans
kæmi vaöandi inn og upphæfi
raust sína og vand.lætingar-
ræðu, því Andrés þekkti hann
það vel, að hann mundi ekki
taka þessum fréttum þegj-
andi. Hins vegar sáust þess
engin merki að óveður væri i
aðsigi. Faðir hans virtist í
bezta skapi og það kom unga
manninum algjörlega á óvart.
Hvað hafði móðir hans sagt
og hver ráð höfðu verið ráð-
in.
Faðir minn er afbragðs
maður, hugsaði Andrés, er
hann gekk upp í herbergið
sitt til að hafa fataskipti.
Hann staldraði um stund við
skrifborðið. Ætti hann að
svara Elsu nú, — nei,
betra var að láta það bíða
til kvöldsins.
Aðeins að hann vissi hvaö
móðir hans hefði i huga.
En hann treysti Elsu og þess
vegna kveið hann engu um
framtíðina.
Niðri í skrifstofunni var íað
ir hans byrjaður að skrifa
Hjelm, hæstaréttarmálaflutn
ingsmanni. Hann skrifaði
í einni lotu í næstum tvo tima.
Þeir voru bernskuvinir og
Claus de Bomh vissi að hann
gat treyst Hjelm og að hann
mundi verða sér hjálplegur í
þessu máli fjölskyldvnnar.
Hjelm var vel þekktur og dug
andi lögfræðingur og óðals-
eigandinn var viss um að Eisu
tækist ekki að villa honum
sýn.
Þegar hann hafði lokið bréf-
inu kallaði hann á Lísu og bað
hana að hjóla með þaö á póst
húsið. Þá mundi það verða á
ákvörðunarstað morgunin eft
ir. Þetta var líka mál, sem
enga bið þoldi.
Morg.unin eftir símaði Hjelm
og talaði við Claus. Hann var
g
Hér eru 10 rakblöð
með heimsins beiííustu egg
10 bíá Gillette blöð
(20 rakhliðar) í málmhylkjum kr. 14,00.
VAV/.V/.V.V.V.^V.V.V/.V.V.V.'.V.'.V.V.V.V.V.V.V
■;
,■ Þakka hjartanlega auðsýnda samúð við fráfall og jarðarför sonar*.
mins.
■:
Guðmundar Eilerts Guðmundssonar,
Hvanneyri, Stokkseyri. “•
í
■" Sérstakar þakkir faeri ég starfsfólki Vifiisstaðahaelis fyrir hjúkrun."
■" í veikindum hans. “■
■ ■
** Guðmundur Sigurðsscn. ■
í i
^VW.V.W.’.VV.’AV.W.V.'.W.V.W.V.V.VAV.V.V.Va