Tíminn - 14.10.1956, Blaðsíða 4

TIMINN, sunnudaginn 14. október 195®.
Þao er skemmíi!egt at) sitja og horfa á listamennina sem koma fram á BlaSa-
mannakabarettinum í Áusturbæjarbíói og þaÖ sketSur líka margt skemmtilegt.
Þáttur kirkjunnar:
dýratemjara
Bla'ðamannakabarettinn hefir kenna þeim. Nú hefi ég sýnt með
nú veri'ð sýndur í heila viku við þeim í tœpa fjórtán mánuði.
sívaxandi vinsældir og þess eru, — Þér hafið efiaust haft slíkar
dæmi að fólk hafi farið tvisvar, sýningar með höndum áður.
svo góð þykir þessi skemmtun. | — Já, en þeir hundar eru orðn-
Það er léttleiki og fjör yfir sýn ir of gamlir og eru nú heima hjá
ingunum eins og vera ber og það okkur í Þýzkalandi.
er gaman að fylgjast með andlitum j Frú Sommer hefir margt að
áhorfendanna einkum barnanna,' segja um sína löngu reynslu við
sem koma þarna og sjá jafnaldra sýningar í mörgum löndum. Húnjog hann tróð tóbaki í pípu sína
sína laika hinar ótrúlegustu listir. segir frá því er hundarnir hennarjen hún skoðaði myndir og blöðin
En það er líka fróðlegt að skygn léku í sjónvarp í Brussel, Kaup- jfrá deginum. Þau eru líka hjón og
ast að tjaldabaki og kynnast lífi mannahöfn, Hamborg og Köln. j litla stúlkan sem sýnir listir á reið
og starfi þessa fólks, sem gert hef í ASstoðarmaður frú Sommer við I hjólinu er dóttir þeirra.
ir, það að ævistarfi sínu að koma
fram og skemmta fólki. Því fylgja
sífeld ferSalög því að sjaldan er
sýnt mjög lengi á sama stað.
Það var á meðan 7-sýningin i
fyrradag stóð yfir, sem blaðamaður
frá Tímahum brá sér þarna nið-
ur í kjallarann í Austurbæjarbíói
og hafði tal af nokkrum listamann
anna.
f kjallaranum er þröng á þingi,
því að fólkið er margt og kjallar-
inn lítill miðað við „fólksfjölda1',
en eins og máltækið segir: Þröngt
mega sáttir sitja og litlu hvítu
hundarnir hennar frú Charlotte
Sommer léku sér á gólfinu. Og þar
sem Romeo og Júlía, en svo heita
hundarnir á leiksviðinu hafa hlot-
ið miklar vinsældir, væri ekki úr
“vegi að spyrja eigandann dálítið
um þá.
láta okkur halda að hún væri ein-
hver kveif.
Furðulegur hugsanaflutningur.
V’ðtalinu vi'ð frú Sommer var
lokið og það var eilífur erill í
kjallaranum því að atriðin tóku
við hvert af öðru á leiksviðinu og
sýningarfólkið var á þönum og svo
kom Baldur með Konna og lét
hann ofan í stóra tösku.
Huglesarinn Daníelle og aðstoð-
armaður hennar voru nýkomin af
sviðinu og sátu saman úti í horni
„Það verður að sýna þeim
ástúð og nærgætni".
— Hvernig er kennslu hund-
anna hagað, svo þeir geti leikið
slíkar listir?
— Það er með hundana mína,
eins og hvert annað ungviði. Þeim
verður að sýna nærgætni og ástúð.
Fá þá smám saman til a'ð skilja við
hvað er átt og það verður að tala
mikið við þá. Eins og með lítil
börn verður að venja þá á að ganga
upprétta. Þér sjáið lítil börn. Þau
skríða fyrst framan af. Auðvitað
er auðveldara að kenna börnum að
ganga upprétt heldur en þeim
Danný og Donný mínum, en það
tekst með því að endurtaka skip-
anir og sýna þeim hvað þær þýða.
— Þetta virðast vera ósköp
venjulegir litlir hundar. Hve gaml-
ir eru þeir?
— Þetta eru systur, og verða
þriggja ára í næsta mánuði. Og nú
dró frú Somraer upp heilmikil
skjöl, sem reyndust vera fæðingar-
vottorð og ættartölur svo að auð-
velt var að fylgjast með þróun ætt
arinnar og þær heita samkvæmt
áðum umræddu skjali Danílle og
Dolores von Sehilden.
— Hve langan tíma tók að
kenna þeim hlutverkin?
— Eg fékk þá átta mánaða
gamla og byrjaði fljótlega að
Frú Sommer me
— Það verður að sýna þe
sýningarnar lieitir Hermann Pader
huber og þeim þykir gaman að
hafa komizt til íslands og þykir
fólkið aiúðlegt og þægilegt í vi'ð-
móti.
Og svo var það litli apaköttur-
inn hans Andersons línudansara.
Hann hafði komist upp á borðið og
þar náði hanrví púðurdós, sem var
eign einnár' sýningardómunnar og
hann dreyfði innihaldinu vel og
samvizkusamlega yfir viðstadda, en
þegar hann var ávítaður fyrir fram
ferði sitt gaggaði hann og gretti
sig og viðiiafði alls konar apakatt-
arlæti. Telpunum sem sýna í kabar
ettinum þótti þetta geysilega gam-
an, þangað til að Socomo, en svo
nefnist apakötturinn, beit eina
þeirra í fmgurinn. Það blæddi úr
fingrinum og litla stúlkan kom til
okkar og sýndi sárið og gretti sig,
en hún grét ekki, því það blæddi
ekki mjög mikið og hún vildi ekld
ð hundana sína.
im ástúð og umhyggju —
Þáttur Daníelle og manns henn-
ar vekur að vonum mikla athj'gii,
þar sem hún situr á leisviðinu með
bundið fyrir augun, en hann geng
ur um meðal fólksins. Tekur við
hlutum, svo sem lindarpennum,
peningaseðlum, hringjum og ýmsu
öðru sem fólk hefir í vösum sín-
um. Eigendur hlutanna spyrja síð
an Daníelle um gerð hlutanna og
t. d. ef nöfn eru skrifuð á þá, en
hún svarar viðstöðulaust. Segir
meira að segja til um númer á
peningaseðlum.
— Hvað er langt síðan þið hjón-
in komuð fyrst fram með þetta
vinsæla skemmtiatriði?
— Það eru nákvæmlega 12 ár.
Byrjuðum á þessu í Danmörku ár-
ið 1944, og höfum sýnt í mörgum
löndum og á mörgum stöðum í
sumum þeirra landa síðan.
— Fólk furðar sig á því hvernig
þessu er varið með huglesturinn.
— Já, það eru flestir hissa á
því, sem vonlegt er. Það hefir
margt skringilegt komið fyrir okk-
ur hjónin, þau ár sem við höfum
sýnt og margar sögur gætum við
sagt um það.
Einu sinni er við höfðum nýlokið
sýningu í Þrándheimi í Noregi,
kallaði leikhússtjórinn á okkur og
sagði að gömul kona vildi tala ivð
okkur. Ójú, gamla konan hafði kom
ið með lestinni frá Osló þá um
daginn en taskan hennar hafði
týnst á leiðinni. Vildi hún fá Dan-
íelle til þess að segja sér hvavr
hún væri niður komin!
Gitte og
—- Þœr leika á xylófón, en þa
Lena.
eru þær meS apann Cocomó —
„Þær læra tónlhTt, en sonur-
urinn ætlar að verða úívarpsvirki.
Og í því að hjónin, sem fram-
kvæma hinn furðulega hugsana-
flutning hafa lokið sögunni um
gömlu konuná, sem hélt að Daní-
elle gæti scð gegn um holt og hæð
ir, snarast snaggaralegur maður
inn í kjallarann með tvær dætur
sínar. Hann heitir Adam Pyskov
og dæturnar, sem eru okkur hér að
góðu kunnar heita Gitta og Lena
og hafa undaníarin kvöld hrifið
jafnt yngri sem eldri með hinum
frábæra Xylófónleik og ljúf Jegri og
látlausri framkpmu; á !syjðiBur.(;
Adam Pyzkov er lóttur í máÚ og
| Diríska
, „SÁ, SEM ENGU vogar, vinn-
p ur ekkert", segir fornt orðtæki.
Og vissulega gildir það sífellt á
ferli hins trúaða. Trúin er öðr-
fii um þræði dirfska, eða dirfskan
Itrú-
I Hinir mestu trúmenn hafa
f alltaf teflt djarft og dirfskan
verið þeirra annað eðli.
„Svo leggðu þar dýrustu eign,
sem þú átt og allt, sem þú hefir
að tapa“. Þessi orð Þorst. Erl.
|í: mætti vel heimfæra til Krists,
!1 sem fórnaði sjálfum sér fyrir
| guðsríkishugsjón sína, eða til
p Páls postula, sem hikaði ekki
1 við að tefla fram allri lífsgæfu
|| sinni í þeirri djörfu trú, að
I kristindómurinn væri mestur í
;| himni og heimi. Það var þó
| sannarlega ofdirfska í þá daga
| og af flestum talin fífldirfska.
ÞAÐ KEMUR stundum fyrir
í spilum og kappleikjum hins
í daglega lífs, að ságt er sem svo
að loknum leik:
„Þú hefðir ekki únnið núna,
ef þú hefðir spilað rétt“. Það
er að segja leikið eftir skyn-
samlegum reglum hins forsjála,
athugula .tnanns.
Þetta getur órðið allvíðtæk
fullyrðing, Hinir mestu menn
i sögunnar, hetjur og stórmenni,
; sem unnið hafa hin mestu af-
rek, hefðu sennilega af engum
sigrum að státa, ef þeir hefðu
aðeins lifað og breytt sam-
kvæmt varfærni og hyggindum
: þeirra, sem lifa fyrir líðandi
stund, og reiknað út alla mögu-
| Ieika fyrir íram.
EN ÞETTA er ekki einuugis
| lögmál hinna miklu, sem við
p" köllum stórmenni.
11 Við verðum flest fj'rr eða sið-
ar að takast á liendur áhyrgð
dirfskunnar og varpa okkur á
sjötugt dýpi irúarinnar.
Tckum t. d. hjónabandið.
Sennilega mundu fáir gifta sig,
ef þeir reiknuðu út íyrir íram
allan þann vanda, sem slíkri
ákvörðun fvlgir, og enn færri
ganga út í hjónaband éinmitt á
þeim tíma, sem gifting þeirra
fer fram. Það þyrfti stundum
lengi að bíða eítir því, að laun-
in yrðu nógu há til að fram-
fleyta fjölskvldu. og framtíðar-
horfurnar nógu glæsilegar. En
dirfskan og trúin segja: Þetta
kermr allt saman. Og þegar ást-
in hvíslar líka sina söngva og
ævintýr, verður köld rödd skyn-
seminnar ofta=t bögguð — sem
betur fer ■— í flestum íilfell-
um.
MARGIR ERU A þessum
tímamótum líkt og góð og falleg
b'irn með óbilandi trú á sigúr
hins góða, og opin augu
evru fyrir fegurð og g-æðum
tilverunnar. Og svo: ..Ilver :iem
ekki tekur á móti guðsríki oins
og barn, jnun alls ekki inn í
það koma“. • >■
Svipað mætti segja unv-ýólk,
sem alltaf er að híða eftirskyn-
samlegum hentugleikum' íil ,að
eignast börn. Skynsemin segir
næ«tum alltaf „nei, hú liefir
ekki efni og ástæður til slíkra
bvrða núna“. Oc svo sr æðsta
gleði og gæfa lífsins' geúgín
áður en af veit, af því' áð trú
og dirfsku skorti. Annað mál
er hitt, hvort sk.vnsemin er aldr-
ei spurð ráða. En eitt cr víst,
sá. sem engu vogar, vnnúúr
aldj-ei alla sælu Edens.
verður bannig einn öruggasti
veitandi mannlegrar hamingjn,
og skapar hetúir og stórmenni 1
hins daglega Mfs.
ÁrelfúS Níelsson. ||
Daníelle og aðstoðarmaður hennar.
— Þau hafa sýnt huglestursatriðið ■ tólf ár. —
glaðlegur og segir að sér sé það
mikið gleðiefni að hafa komist til
íslands aftur. Hann var hér með
Gittu dóttir sína fyrir þremur ár
um, og nú eru þau hér þrjú sam-
a«.
— Eigið þér fleiri svona bráð-
efnilegar dætur?
— Nei, en ég á son, sem er á
stærð við yður, þótt hann sé ekki
nema fimmtán ára.
— Spilar hann einnig á ldjóð-
fasri?
— Hann er hættur því nú. Sp'l-
aði vel um tíma, en áhuginn þvarr
og nú er hann ákveðinn í að ger-
ast útvarpsvirki.
— Hvar í Danmörku bið bér?
— Við búum í Hróarskeldu. Ég
er trésmiður að i.ðn, en lítill tími
gefst nú til smíðanna.
Systurnar hafa farið að leika sér
við apann öocfflnó; sem r aftur: em
kominn 'á*kreik éff það: ér bezt að,
smella af þeim: mynd saman. Þæij
sitja á stóru töskunni, sem Konni
geymir Baldur í ... nei, fyrirgef-
ið, þar sem Baldur geymir Konna
í, og Baldur segir, að þær megi
ekki sitja lengi á töskunni, því að
þá geti þær meitt Konna. Þetta
tekur aðeins augnablik og það
hefir ekkert heyrzt í Konna þarna
í töskunni, svo að þetta er víst allt
í lagi.
— Hvað varst þú gömul, Gitte,
þegar þú byrjaöir að spiía á xyló-
fón?
— Ég var tæpra átta ára. Nú
er ég líka að læra á píanó og þeg-
ar ég verð 14 ára fer ég á Tón-
listarskólann í Kaupmannahöfn.
— Já, þegar þ.ú verður fjórtán
ára, en hva-3 eríu göm.ul nú?
.— Ég er tólf árá, ’ óg, mér | finnst
gaman að spila. , .
Og þarna er1 Lena. kpmin og
pahþi þe:rra . segir, að hn sé enn
■méiri fjörkálfur en eldri systirin.
Framhald á 8. síðu.
4*
* US.,,- „ -1"