Tíminn - 15.02.1957, Blaðsíða 9

TÍMINN, föstudaginn 15. febrúar 1957.
73
— Nei, það hef ég gert sjálf
ur. Satt að segja datt mér
það fyrst í hug núna.
— Þá ættirðu að gleyma
því aftur sem skjótast og þú
skalt ekki hafa orð á því aft-
ur.
— Þú verður að afsaka,
Arthur, en mér finnst þetta.
Þið Rose yrðuð fyrirmyndar
hjón.
— Ég held þú þekktir mig
betur en svo. Þetta er það
kaldranalegasta sem ég hef
nokkurn tíma heyrt þig segja
— En hvers vegna?
— Af því að það er svo.
Og þetta ætti ekki að vera
nauðsynlegt að útskýra fyr-
ir þér.
— Engu að síður vil ég
gjarnan vita ástæðuna, sagði
Joe.
— Það er ekki einu sinni
ár síðan Mildred dó og þú
stingur upp á því að ég kvæn
ist á nýjan leik. Og ekki nóg
með það: Þú vilt að ég kvæn-
ist systur hennar.
Joe leit undan. Síðan sagði
hann.
— Ég hef sjálfur elskað
stúlku sem dó; hún dó áður en
ég gat kvænst henni. Samt
var hún ástfangin í mér. Mað
ur getur elskað tvisvar og það
getur jafnvel liðið skammur
timi á milli. Að sumu leyti
ertu miklu betur gefinn en ég,
en á hinn bóginn . . . Arthur,
Rose hefur verið ástfangin í
þér árum saman og mér finnst
það fjandi óheiðarlegt af þér
að láta hana pipra. Og það
endar með því, það veiztu sjálf
ur. Eða er nokkur sem leggur
hug á hana?
— Nei. Ekki svo ég viti.
— Ojú, það veiztu. Vertu nú
heiðarlegur. Rose g'erði sitt
bezta til að bera sig vel þegar
þú kvæntist Mildred . . . En
leyfðu mér nú að spyrja þig
að einu og lofaðu mér að þú
skulir svara mér af einlægni:
Elskarðu hana?
— Já, sagði Arthtir.
— Og þér likar ekki að hafa
sagt mér sannleikann?
— Nei, sagði Arthur. Alls
ekki.
Joe tók símann og sagði:
— Gefið mér númer 64.
— Hvað eru að gera? spurði
Arthur.
— Halló, Rose. Það er Joe
Chapin. Arthur langar til að
tala við þig.
Hann stóð upp og rétti Arth
ur símatólið. Arthur var ringl
aður og vissi ekki hvað til
bragðs skyldi taka. Hann
sagði:
— Já, Rose, þetta er Arth
ur . . . Nei það er ekkert að.
Hann bað bara um númerið
þitt og lét mig svo hafa sím-
ann. Verðurðu heima í kvöld?
.... Má ég líta inn? . . . Já,
það er ágætt Vertu blessuð.
— Þú ert alltof smámuna
samur, sagði Joe. Alltof siða
vandur.
— Það er ekki hægt að
segja þaö sama um þig. Ég
var, svei mér þá, hræddur um
að . . .
— Mér datt það í hug og
ég var að því kominn að gera
það. En það er vitaskuld betur
viðeigandi að þú segir henni
það sjálfur, sagði Joe. Þetta
getur líka kannski breytt við
horfi þínu til peninga.
— Hvað kom þér til að
leika Amor? Það er alveg nýtt
hlutverk fyrir þig.
— Er það? Ég held maður
fari strax að hugsa um þetta
þegar maður hefur eignast
dóttur. Þú ert of gamall fyr-
ir Ann, jafnvel að verða full-
gamall fyrir Rose. En þú ert
samt tilvalið efni í eiginmann.
— Og ertu nú alveg viss um
að Edith eigi engan þátt í
þessu?
— Edith á engan þátt í
því og þú skalt heldur ekki
segja henni neitt um það. Ed-
ith hefur allt aðra hugmynd
um mig. Ég held að enginn
þekki mig í raun og veru. Ef
nokkur gerir það . . jæja.
Arthur lagði höndina á öxl
Joes.
— Á ég að segja þér dálít-
ið, Joe: þú ert góður maður.
Joe leit á hendur sér.
— Ekki meina af þessu tagi
sagði hann.
Arthur brosti og fór frá
vini sínum án þess að líta um
öxl.
Síðdegis dag nokkurn í apríl
1917 sátu félagarnir tveir sam
an í skrifstofu Arthurs. Þeir
töluðu saman í klukkutíma
eða meir. Að lokum dró Arth
ur saman það sem sagt hafði
verið:
— Gott og vel: annar okkar
fer, og eina ráðið til að á-
kveða hvor það verður er að
varpa hlutkesti um það.
— Allt í lagi, sagði Joe. Þú
kastar ,og ég vel.
Arthur kastaði peningi upp
í loftið og þegar hann féll
niður hrópaði Joe:
— Töluna.
Kórónan kom upp.
— Ég vann sagði Arthur.
— Svona nú, augnablik,
sagði Joe. Við áttum eftir að
ákveða hvað það þýðir að
vinna. *
— Sá sem vinnur fer í her-
inn, sagði Arthur.
— Það höfðum við ekki á-
kveðiö. Við verðum að kasta
aftur. Ef kórónan kemur upp
ferð þú, ef það verður talan
fer ég.
— Gott, sagði Arthur.
Hann kastaði aftur. Kórón
an kom aftur upp.
— Ég tapaði þá, sagði
Arthur.
— Tvisvar sinnum ef þú
vilt vera heiðarlegur, sagði
Arthur.
— Jæja, þessu verður
kannski öllu lokið áður en þú
kemst alla leið. Allir segja
að Þjóðverjar gefist fljótlega
upp fyrst við erum komnir
með í spilið.
— Þolirðu ekki að tapa?
Kanntu ekki söguna um ref-
inn og vínberin.
— Þeir kæra sig víst ekki
um menn sem orðnir eru 35
ára gamlir.
— Ég er ekki nema 34.
— Og allra sízt fóik sem er
vant innisetum og ekki æfir
neinar íþróttir.
— Ég var rannsakaður ná-
kvæmlega bæði utan og innan
fyrir mánuði síðan og Billy
English sagði að allt væri í
bezta lagi með mig. Þú manst
víst eftir að ég lét hækka
tryggingarféð í líftrygging-
unni, sem ég keypti og ánafn-
aöi Rose.
— Það var fallega gert af
þér en þá peninga fær hún
samt ekki. Farðu heldur að
mínum ráðum og skrifaðu her
foringjaráðinu sjálfu. Þú ger
ir mest gagn í skrifstofum
þess og þar verðurðu heldur
ekki fyrir neinum. Að hugsa
sér þig sem hermann. Hohh
der Kaiser.
Biturleiki Joes dvínaði að
nokkru þegar það kom í dags
ins Ijós hvaða kröfur voru
gerðar til MrHenrys kapteins
í herþjónustunni. Arthur var
sendur til Evrópu, en styrjöld
inni kynntist hann ekki nema
af afspurn, ekki af eigin raun.
Hann vann á skrifstofu í
París og Tours, háði þar styrj
öld með penna og bleki. Á
meðan sat Joe heima og sá
um hag fyrirtækisins. Bitur
leiki hans breyttist í öfund,
eins og hann játaði fyrir Ed-
ith, og þá tilfinningu átti
hann miklu hægara með að
bera. Arthur var í Koblenz
fram á vor 1919 og hann var
einna síðastur manna frá
Gibbsville til að verða óbreytt-
ur borgari á nýjan leik .
Joe hafði gert allt sem hægt
var að ætlast til af óbreyttum
borgara en hann var um alla
eilífð útilokaður frá samtöl-
um um hermennskuna og líf-
ið þar. Honum hafði ekki auðn
ast að kynnast stríðinu sjálf
ur. Það leið nokkur tími áður
en Arthur, sem ekki ól nein
hugarfóstur um hetjuskap og
fórnarvilja með sér, varð Ijóst,
að Joe hafði ekki komizt sjálf
ur í tæri við striðið og þessa
sömu tilfinningu hafði sömu
áhrif á hann og það hafði
haft á einn bekkjarbræðrum
þeirra að hann komst ekki í
einn þrengsta stúdentafélags
skapinn. Joe og Arthur höfðu
á sínum tíma reynt að sann-
færa þennan vin sinn um að
þetta skipti í rauninni sára-
litlu máli og nú reyndi Arthur
á sama hátt að sannfæra Joe
um að enginn blettur hefði
fallið hvorki á föðurlandsást
hans eða karlmennsku — en
þessa tilraun geröi hann að-
eins einu sinni. Þá varpaði
hann fram svohljóðandi at-
hugasemd í huggunarskyni:
„Það var heimskulegt af okk
ur að skiptast ekki á. Ég hefði
getað verið hér helminginn af
þessum tíma og þú í París
á meðan.“ Aftur á móti forð-
aöist hann vendilega að trúa
Joe fyrir því að sjálfur hefði
hann eitt sinn setið undir vél
byssuskothríð óvinanna þótt
9
'■:f<iiiiiiiiiiiiiiiiiiminiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii[iiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiii[im"'MimminiiM«iHBiim
JUh c
mati
nn ci
einum
Úrvals hangikjöt
tveyKnus
Símar 4241 og 7080
iiiiiiiiiiiiiiimiiiiiimiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiimmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimimiimiiiiiiiiiiiiiiimmiiiiiiiu
1||1|!!|!||llllIinillIIIIIIIlllll(||.....................................................................................................................................................................................