Tíminn - 16.03.1960, Blaðsíða 14

14
T f M IN N, miðvikudaginn 16. marz 1960.
gleymdi Douglas Macfadden. (
Mér entist ekki orka ti'l ann-
ars en dagiegra starfa, og
þegar frá leið, fékk ég ann-
að áhugamál. Augljóst var,
að styrjöld var í aðsígi og við
í klúbbnum, sem vorum of
gamlir til að gegna herskyldu,
fórum að kynna okkur loft-
varnir. í stuttu máli má segja,'
að heimavamarliðið tók allan
minn frítíma næstu átta ár.
Eg varð loftvarnavörður og
gegndi því starfi í Westminst
arhverfinu öll stríðsárin. Eg
varð að annast skrifstofuna
svo að segja einn, því starfs-
liðfð fór í herinn. Eg tók mér
aldrei frí þessi ár og ég efast
um að ég hafi sofið meira en
fimm tíma nokkra nótt. Og
þegar friðurinn kom 1945, þá
var ég orðinn hvítur fyrir hær
um og tinaði. Að vísu hresst-
ist ég dálítið næstu ár þar
á eftir, en bó var engum blöð
um um það að fletta, að ég
var orðinn gamall maður.
Dag einn í janúarmánuð1
1948 fékk ég símskeyti frá
Ayr, svohljóðandi:
„Harma að Douglas Mac-
fadden andaðist í gærkvöldi.
Vinsamlega símið varðandi
útför.
Doyle, Balmoral Hotel,
Ayr“.
Eg varð að grandskoða
huga minn áður en ég mundi
hver Douglas Macfadden var,
en greip svo möppuna með
skjölum hans og rifjaði upp
málið. Mér fannst einkenni-
legt að enginn í Ayr skyldi
geta séð um útför hans og
hrihgdi til frú Doyle. Sam-
bandið var slæmt, en hún virt
ist ekki hafa veður af nein-
um ættingjum, enginn hafði
heimsótt þann látpa langa
lengi. Það varð ljóst, að ég
varð að fara sjálfur til Ayr
eða senda einhvern og ég á-
kvað að fara sjálfur.
Þegar ég kom til gistihúss-
ins voru húsráðendur sorgar
búnir og mjög hnuggnir. Þeim
hafði þótt vænt um leigjanda
sinn og efalaust var það um
hyggju þeirra að þakka hve
lengi' hann hafði lifað. Lækn
irinn hafði verið við dánar-
beðið og vottaði að andlátið
hefði borið að með eðlilegum
hætti'. Allt var mjög einfalt
og eðlilegt, en hvergi bólaði á
neinum ættingjum.
— Eg efast um að hann
hafi átt skyldmenni, sagði
herra Doyle. — Systir hans
var vön að skrifa honum öðru
hvoru og einu sinni heimsótti
hún hann. Mig minnir það
vera 1938. Hún átti heima í
Southampton. Siðustu tvö ár-
in hefur hann engin bréf
fengið nema reikninga.
— Heyrðu, sagði hann okk
ur ekki einhverntíma, að
systir sín væri dáin? sagði
frú Doyle. — Var það ekki
rétt i stríðslokin?
— Eg man það ekki, anzaði
maður hennar. — Það gerð-
ist svo margt þá. Kannski'
hún sé dáin.
Hvað sem ættingjunum leið,
þá varð að jarða manninn
og ég gekk frá öllu þar að
lútandi. Síðan athugaði ég
skjöl þau, sem voru í skrif-
borði hans.
honum, að fjölskyldan, sem
við erum að leita að, hefði
flutt til Wales eftir að fyrstu
loftárásirnar. voru gerðar á
Southampton.
— Veiztu nokkuð hvert þau
fóru til Wales?
— Hef ekki hugmynd um
það, svaraði hann. — Eg sé
ekki að um annað sé að ræða
en að láta útförina fara fram.
— Það held ég líka, anzaði
ég, — en láttu Harris þó
halda áfram að leita að þeim,
við verðum að fi'nna erfingj-
Framhaldssaga
Nevil Shute:
irhafnarlítið. Harris komst á
sporið innan viku og skömmu
síðar fengum við bréf frá Ag-
öthu Paget, skólastýru í Col
wyn Bay. Hún var systir Arth
urs Paget, sem farizt hafði í
bílslysi í Malaya. Hún stað-
festi að kona hans, Jean Paget
hefði andast í Southamton ár
ið 1942 og bætti við þeim upp
lýsingum að Donald, sonurinn
væri líka dáinn. Hann hafði
verið striðsfangi í Malaya og
dáið þar. Systir hans Jean
lifði og bjó í London. Hún
vann hjá fyrirtæki, sem hét
Pack and Levy, h. f.
Eg fékk þetta bréf með
morgunpóstinum. Eg gekk
VÍDA LIGGJA
Eg varð dálítið stóreygur
þegar ég sá tölurnar í bók-
haldsbókinni hans og I ávís-
anaheftinu. Eg fann bréf frá
systur hans dagsett 1941,
varðandi leigu á húsi hennar.
Það upplýsti auðvitað ekki
hvort hún var látin, en í því
voru athyglisverðar fréttir
af börnum hennar. Þau voru
bæði í Malaya um það leyti.
Donald, sem þá hlaut að hafa
verið tuttugu og þriggja ára
gamall, vann á gúmmíekru
rétt hjá Kuala Selangor. Jean
systir hans hafði flutt til
hans veturinn 1939 og vann
á skrifstofu í Kuala Lumpur.
Um fimmleytið hringdi ég
á skrifstofu mína og talaði
við felaga minn. — Heyrðu,
Lester, sagði ég, — ég er alveg
í vandræðum með ættingj-
ana. Systir hans bjó í Sout-
hampton og heitir frú Paget
og á tvö börn. Hamiingjam
má vita hvað af þeim er orð-
ið. Viltu láta Harris reyna að
hafa upp á þeim og gera þeim
aðvart um útförina. Hann
verður að hringja í alla í
Southampton sem heita
Paget, þeir eru varla svo
margir.
Lester hringdi aftur næsta
morgun, er ég var nýkominn
frá þvi að ræða við banka-
stjórann. — Eg hef fátt að
segja, Noel, sagði hann, —
nema að frú Paget dó 1942.
Harris fékk þær upplýsingar
á sjúkrahúsinu. Ei'nhver af
þeim, sem heita Paget, sagði
Sigríður Thorlacius
þýddi
2.
ana. Eg er nýkominn úr bank
anum og þetta er mjög veru-
leg fjárhæð. Viö erum fjár-
haldsmennirnir, eins og þú
manst.
Það sem eftir var dagsins
var ég að taka saman skjöl
hans og eignir. Eg kom hús-
gögnunum í geymslu, en af-
henti' frú Doyle allan fatnað
handa fátæklingum í Ayr.
Næsta morgun ræddi ég aft-
ur við bankastjórann, pant-
aði mér svefnklefa í lestinni
til London og seinni hluta
dagsins var svo Douglas Mac-
fadden jarðsettur.
Doylehjónin urðu mjög
snortin, er ég sagði þeim frá
upphæðinni, sem Macfadden
hafði ánafnað þeim og voru í
fyrstu treg til að taka við
henni. Þau sögðu að hann
hefði borgað vel fyrir sig og þá
smágreiða, sem þau hefðu gert
honum, hefðu þau gert af vin
arhúg. Það var einhvernveg-
inn viðkunnanlegra að finna
að hann skyldi þó hafa átt
vini, þegar við stóðum yfir
moldum hans á þessum napra
janúardegi.
Og þar með var því lokið.
Eg drakk te hjá Doylefólkinu
og fór svo heim á leið.
Við fundum erfingjann fyr
fyrst frá öllu öðru og tók svo
þetta bréf og las það aftur. Svo
sendi ég ritara minn eftir
skjölum Macfadden arfsins,
las þau og tók saman lista yfir
eignirnar. Að lokum tók ég
símaskrána og gáði að því
hverskonar fyrirtæki þetta
Pack og Levy væri.
Svo stóð ég upp, gekk að
glugganum og horfði um
stund út í grátt og kulda-
legt vetrarveðrið. Eg hugsa
mig venjulega um, áður en ég
framkvæmi hlutina. Þá fór ég
inn i skrifstofuna til Robin-
sons og ornaði. mér við arin
hans á meðan hann lauk við
að lesa ritara sínum fyrir
bréf.
— Eg er búinn að finna
Macfadden erfingjann, sagði
ég. — Viltu segja Harris frá
því.
— Ágætt, svaraði hann.
— er það sonurinn?
— Nei, sagði ég, — dóttir-
in. Sonurinn er dáinn.
Hann hló. — Það var lakara,
sagði hann. — Þá verðum við
fjárhaldsmenn hennar þang-
að til hún er orðin þrjátíu og
fimm ára, er ekki svo?
Eg kinkaði kolli.
— Hve gömul er hún nú?
Eg reiknaði í huganum.
— Tuttugu og sex eða sjö.
— Nógu gömul til þess að
geta velgt okkur undir uggum.
— Ójá.
— Hvar er hún? Hvað starf
ar hún?
— Hún vinnur á skriístofu
hjá fyrirtæki sem býr til kven
handtöskur, sagði ég. — Eg
ætla að fara. að setja saman
bréf til hennar.
Hann brosti. — Þú verður
hollvættur hennar.
— Rétt er það, anzaði ég,
og fór aftur inn til mín. Eg
var nokkra stund að semja
bréfið, mér fannst nauðsyn-
iegt að hafa það dálítið hátíð
legt. Að lokum skrifaði ég:
— Kæra frú.
Við hörmum að verða að til-
kynna yður andlát herra
Douglas Macfadden í Ayr. Við
höfum sem skiptaráðendur
búsins, átt dálítið erfitt með
að finna þá, sem arfs eiga að
njóta, en ef að þér eruð dótt-
ir Jean, sem fædd var Mac-
fadden og Arthur Paget, sem
búsettur var í Southampton
og Malaya, virðist svo sem þér
komið til greirta sem erfingi.
Við leyfum okkur að biðja
yður að síma og ákveða tíma
til að ræða við okkur, þegar
yður hentar. Óskað er að þér
leggið fram skilríki til sönn-
unar hver þér eruð þ. e. fæð-
ingarvottorð, skrásetningar-
vottorð eða hver önnur skjöl,
sem yður eru tiltæk.
Virðingarfyllst,
Owen, Dalhousie og Peters,
N. H. Strachan.
Hún hringdi næsta dag.
Röddin var viðfeldin. Hún
sagði: — Herra. Strachan,
þetta er Jean Paget, sem tal-
ar. Eg fékk bréf frá yður, dag
sett 29. þessa mánaðar. Er op-
ið hjá yður á laugardags-
morgna? Eg er bundin í
vinnu, svo að laugardagur-
inn væri mér þægilegastur.
— Já, við vinnum á laugar
dagsmorgna, svaraði ég.
— Hvaða tími hentar yður
bezt?
— Hvernig væri klukkan
hálf ellefu?
Eg skrifaði það hjá mér.
— Ágætt. Hafið þér fæðing-
arvottorð yðar?
— Já, og ég hef líka gifting
arvottorð foreldra minna, ef
það hefur eitthvað að segja.
— Þér skuluð taka það með.
Jæja, ungfrú Paget, ég hlakka
til að hitta yður á laugardag
.....öparió yöw Waup
á .ralUi margra verzlanaí
UÓWöL
ÁMIUH
HOT!
Austuisttaeci
EIRIKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
87
oílfw 'OONDU tluoto*
— Þú ráðlagðir okkur að leggja
til orrustu, Eirikur. Ég veiti þér
fullan stuðning, segir Yark, sem
hefur gleymt sinni særðu öxl.
Þeir læðast í gegnum skóginn
með Eirik og Erwin í fararbroddi
og Þorkel á eftir. Aðeins hann og
Eiríkur hafa boga, hinir eru óvopn
aðir.
Eiríkur er alvarlegur. Þótt hann
láti, sem ekkert sé, hefur hann tek-
ið eftir því að Rorik hinn ungi er
að falla saman og allir eru þeir
þjáðir af hungri og kulda-
Langt úti á steppunni sjá þeir
Mongólana ríða af stað. Það eru
helmingi fle'iri hestar en menn.
— Við náum þeim ekki, tautar
Eiríkur. Þeir hafa tekið upp búðir
sínar.