Tíminn - 19.03.1961, Blaðsíða 8

I
Tí MIN sunnudagiiut 19. ma-ra^l&Mí
í; * - v ///rr? ■■ ■ /?(?Sn
4 /Zv// A'JCÆs&'
ivm
HÍn fagra kona hr. Bergs
kom inn stofuna.
Hann sat uppáhaldsstóln-
um sínum og las í blaði.
Stöku sinnum gjóaði hann
augunum út um gluggann
án þess að horfa á neitt sér-
stakt.
Þá kom frú Berg inn í
stofuna, sá spegilmynd hans
á rúðunni og hann sagði:
Nú. Það var siðvenja hans
að segja nú, þegar kona hans
kom þannig inn í stofuna.
— Jæja, sagði hún undir-
furðuleg, — hvernig lít ég
út í dag
— Lítur út? Þú ert ansi
snotur.
Hr. Berg hafði fyrir löngu
staðfest að hann ætti snotra
konu og það var orðinn vani
hans að eiga snotra konu.
— Ég er í nýjum kjól,
sagði hún.
— Svo, sagði hann annars
hugar. Það var siðvenja hans
að segja svo þegar hún upp-
lýsti hann um eitthvað.
— Já, sagði hún sætum í-
smeygilegum rómi. Ég hef
einnig fengið nýja hár-
greiðslu.
— Virkilega? sagði hann.
Það var nærri orðinn vani
hans að svara þannig þegar
hún hélt áfram að upplýsa
hann um eitthvað.
— Já, það er satt, hélt hún
áfram, — ég hef reynt að
gera mig eins fallega og mér
var unnt, ef þú vildir líta á.
— Jahá, sagði hr. Berg og
fletti blaðinu, — hvers vegna
hefurðu gert það?
— Nú, af því vorið er
komið, sagði hún og sneri
dálítið upp á sinn væna
kropp, meðan hún speglaði
sig í gluggarúðunni.
— Á vorin finnst manni
maður þarfnast endurnýj-
unar, á öllu, sagði hún ein-
kennilegum rómi.
f raun og veru var frú
Berg töfrandi kona.
— Ég hef heyrt að á vorin
geti maður séð i spegli eða á
gluggarúðu, þann hlut sem
maður innst inni þráir
mest, sagði hún, — ef mað-
ur þráir nógu heitt.
— Jájá, vorið er góður
timi, sagði hr. Berg.
Það var orðin siðvenja
hans að segja að vorið væri
góður árstími og að vetur-
inn væri leiðinlegur og
drungalegur árstími. Hann
hallaði sér makindaléga í
stólnum með blaðið í hönd-
unum, en varð af tilviljun
litið á konuna þar sem hún
stóð og horfði á gluggarúð-
una, og brosti við sjálfri sér.
Hann sá kynlegan glampa
í augum hennar. Hann sá ..
.. hann sá .... en voru það
þá hennar augu? Þau voru
svo merkileg þessi tvö augu
þrungin stríðni og háði.
Nei, nú sá hann það! Þarna
stóð ungur maður fyrir utan
og glápti á þau í gegnum
gluggann. Aldrei hafði hann
vitað um aðra eins frekju.
— Hefurðu bara séð ....!
Hann sneri sér að konu
sinni.
Frú Berg stóð og brosti út
Maðurjnn v
\
Smásaga eftir Carló Dræger
Teikning efíir Eiíer Krag
í myrkrið á tælandi og kyn-
legan hátt.
— Hvaða náungi er þetta
eiginlega Hvur f jandinn .. ?
Hann var farinn að stama
'af undrun.
Hún andvarpaði brosandi,
horfði stríðnislega á hann
og hló út í myrkrið.
Hr. Berg stökk'á fætur.
Það var raunar ekki vani
hans að stökkva á fætur, en
'í þetta sinn hljóp hann eld-
snöggt út að dyrunum og
reif þær upp á gátt. En dólg
urinn var hlaupinn.
Þegar hann sneri sér viö
var frú Berg gengin út úr
stofunni. Hann stóð ráðvillt
ur andartak, svo hlunkaðist
hann ofarí í stólinn sinn.
Guð minn góður! Hváð
hafði gerzt!? Einhver þrjót-
ur, sem hafði hrekkjabrögð
í frammi. Hah! Það sem mað
ur þráir. Það sér maður \
speglinum. Konu. Konur!
Það var siðvenja hr, Bergs
að gera slíkar og þvílíkar at-
hugasemdir um konur og nú
langaði hann í gott og sterkt
kaffi.
— Þig langar auðvitaö í
kaffi núna? /
Hún var komin aftur inn
)
Vaninn var y-
etit henti þaS, sei
í stofuna. Hún stóð í nýja
kjólnum sínum með nýju
hárgreiðsluna sína og horfði
alls ekki á hann, heldur út
um gluggann brosandi,
Hann sneri sér að glugg-
anum reiður. Nú var honum
nóg boðið. Þarna stóð bóf-
inn með frekjulega augna-
. ráðið og blikkaði konuna
hans.
Berg þeyttist að dyrun-
um. Hann sá hreyfingu á
kjarrinu en ungi maðurinn
var horfinn aftur.
— Heyrðu. Segðu mér eitt,
þekkir þú þennan náunga,
sagði hann þegar hann kom
aftur inn.
—, Þekkir þú hann? spurði
hún blíðlega, og á svo yndis-
legan hátt að honum rann
reiðin á augabragði.
Hann lyppaðist niður í
stólinn.
— Það er einhver pörupilt
urinn héðan úr hverfinu,
sagði hann, það var eitt-
hvað við þetta augnaráð sem
ég þekki. Nú, en það vær;
afbragðsgott ....
.... að fá kaffisop^ pú
sagði hún og; fór
Hann saf m '
höndunum og hugsaði með
sér: Þrjóturinn lætur ekki
sjá sig nema þegar konan
mín er í stofunni. Næst þeg-
ar ég heyri hana ganga inn,
þá sprett ég á fætur og rýk
út. Hann skal'ekki komast
upp með þetta, bófinn sá
arna.
Þegar hann heyrði hana
koma reis hann á fætur og
gægðist til hliðar. Og ýiti
menn. Jafnskjótt birtist
ungi maðurinn úi á garðin
um og það var engu líkara
en þau gengju hvort á móti
öðru, hann og konan.
— Eg skal — ég skal —
hvæsti herra Berg. \
— Já, griptu hann, gríptu
þenman ósa'fna unga pöru-
pilt, sagði hún.
Hann heyrði ekki hlátur
hennar að baki sér en hljóp
rakleitt út. í þetta slnn
stansaði hann ekki í garð-
inum en hljóp fyrir húshorn
ið. Þangað hlaut vngi mað-
urinn að hafa hlaupið. Hann
sá hann ekki en þóttist
heyra fótatak þar sem hann
hljóp á undan honum, þeir
hlnpu í takt. Hr. Berg herti
úg á sprettinum, hann fann
'riágreinar slá^st í andlitið
-úldnr aftansvalinn lék um
Mhn nqr’hann fann frjóang
°n úr görðunum. Hann jók

I
♦ }
}
}
}
enn hraðann, hús og garðar
þutu hjá og hann heyrði óm
inn af mannsröddum: Hvaö
ætli aumingja maðurinn
hafi gert’ af sér. Hann fann
til vorkunnar og dálítiliar
fyrir'litningar.
Og hann bara hljóp og
hljóp án þess að finna til
þreytu. Hann hugsaði um
ekkert framar. Fann ekki
til neins nema sjálfs sín,
vöðvanna, lungnanna, lofts
• ins, sem streymdi um andlit
ið á honum svo honum datt
állt í einu lcoss í hug. Og svo
hugs'aði hann allt í einu:
Hvers vegna er ég að
hlaupa? Hvað hef ég gert?
Jú, það Var pabbi hans sem
hljóp á eftir honum eins og
grimmur hundur. Og hún
hló bara. Hvað hún hlær ynd
islega. Líf okkar verður öðru
vísi. Við verðum ekki eins
og pabbi hennar. Úrillur sér
vizkupúki. Hún hefur sagt
mér hvernig það var. Allt
varð að ganga eftir snúru.
Allt varð að vera á réttum
stað, allt að ske á réttum
tíma. Sömu gömlu skoðan-
irnar upp aftur og aftur. Og
ef eitthvað bregður út af,
þá ærðist hann. Eins og nú
í kvöld. En við — hún og ég
— við höfðum heitið hvort
öðru að pað verði allt öðru-
vísi hjá okkur. Við ætlum
að lifa meðan við lifum, og
vera dauð eftir dauðannren
alls ekki blanda þessum hlut
um saman. En hvað hún er
yndisleg.
— Þú ert lítil galdrakona,
sagði hann og kyssti hana!
(Framhald á 13. síðu.j
I