Tíminn - 19.03.1961, Blaðsíða 14

u
TÉMINNrsunnudaginn 19. mar? 1961.
Parðu nú og náðu i kápu og
húfu og bláa trefilinn þinn.
>að er kalt úti. t>ú ættir að
f.ara með henni, Charles. —
Láttu hana ekki vera eina. Eg
þarf að skrifa tvö bréf.
Hún settist niður við skrif-
borðið og ég fylgdi Josefine út
úr herberginu. Ég hafði ekki
vikið frá henni þótt Edith
hefði ekkert sagt.
Ég var sannfærður um að
háski vofði yfir barninu
hverpa stund.
Þegar Josefine var að verða
fullbúin, kom Sofia inn i her-
bergið. Hún ivirtist undrandi
að sjá mig.
— Hvað, ertu orðin barna-
pía, Charles? Ég vissi ekki að
þú værir hér.
— Ég ætla til Longbridge
með Edith frænku, sagði Jose
fine roggin. Við fáum is.
—ís, í þessumb kulda?
— ís er altaf góður, sagði
Josefine. Ef manni er kalt að
innan, verður manni heitt að
utan.
Sofia gretti sig. Hún virtist
áhyggjufull, og ég skelfdist
hve föl hún vár orðin og með
bauga undir augum.
Við fórum til baka. Edith
var að loka umslögunum.
Hún stóð hvatlega á fætur.
— Þá förum við, sagöi hún.
Ég sagði Evans að koma með
Fordinn.
Hún þusti út í skólann. Við
fórum á eftir.
Aftur festi ég augun á far-
angrinum með bláu merki-
miðunum. Af einhverjum á-
stæðum vakti hann mér óró.
— Þetta er bara fallegur
dagur, sagði Edith de Havi-
land. Hún dró hanzkana á
hendur sér og leit'til himins.
Bíllinn>eið frammi fyrir hús
inu. — Kalt en hressandi. Ó-
svikinn enskur^ haustdagur.
Eru trén ekki falleg þar sem
þau ber við himin með eitt
og eitt gullið lauf ....
Hún þagði stundaricorn,
snerist síðan á hæli og kyssti
Sofiu. Við sumt verður maður
að horfast í augu og standast
það.
— Komdu Josefine, sagði
hún siðan og fór upp í bíl-
inn. Josefine fylgdi eftir.
Þær veifuðu báðar þegar
billinn ók burt.
— Það er sjálfsagt rétt hjá
henni að fara burt meö Jose-
fine um stund. En við verð-
um aö fá krakkann til að segja
það sem hún veit, Sofia.
— Hún veit sjálfsagt ekki
neitt. Hún er bara að grobba.
Josefine vill búa yfir miklu.
— Þaö er meir en svo. Er
vitað hvaða eitur var i kakó-
inu?
— Þeir halda að það sé digi
talin. Edith tekur það vegna
hjartans. Hún átti fullt töflu
glas i svefnherb'ergi sínu. Nú
er það tómt.
— Hún ætti að læsa svona
nokkuð niðri.
— Hún gerði það. En ég
býst ekki við að það hafi ver-
ið erfitt að finna lykilinn.
— Erfitt fyrir hvern? Aftur
varð mér litið á farangurinn.
Ég sagði hátt: Þau geta ekki
farið. Það má ekki leyfa það.
Sofia varð undrandi.
— Roger og Clemency? Þú
heldur þó ekki —
— Hveð heldur þú?
Sofia baðaði hjálparvana út
höndum.
HDS
— Ég veit það ekki, Charl-
les, hvíslaði hún. — Ég veit
bara — að martröðin er byrj-
úð aftur.
— Ég veit. Ég hugsaði þetta
sjálfur á leiðinni hingað með
Taverner.
— Af því að þetta er ekk-
ert annað en martröð. Maður
er meðal fólks, sem maður
þekkir, horfir í andlit þeirra
»— og allt i einu breytast
andlitin, og maður þekkir
þau ekki lengur, — þau eru
ókunn — grimmdarleg.
Hún hrópaði:
— Komdu út, Charles,
komdu út. Við erum öruggari
úti .... Ég er hrædd við'að
vera kyrr hér inni ....
XXV.
Við vorum góða stund úti í
garðinum. Það var þögult sam
komulag okkar að tala ekki
um ógnina,' sem vofði yfir
okkur. í staðinn talaði Sofia
ástúðlega um gömlu konuna,
um leiki, sem hún hafði leikið
við þau sem börn og sögurn-
ar, sem hún hafði sagt þeim
um Roger og föður þeirra og
hin systkinin.
— Þau voru hennar eigin
börn, skilurðu. Hún kom svo
aftur til okkar á stríðsárun-
um þegar Josefine var smá-
barn og Eustace lítill strákur.
Sofiu var fróun i að rifja
upp þessar minningar, og ég
kom henni til að halda áfram
að tala.
Ég furðaði mig á því hvað
Taverner hefði fyrir stafni.
Trúlega að yfirheyra heimilis
fólkið. Bill ók á brott með ljós
myndara lögreglunnar og tvo
aðra menn og siðan kom
sjúkrabíll á vettvang.
Sofia titraði ofurlítið.
Sjúkrabíllinn hélt burt, og þá
vissum við að lík Fóstru hafði
verið flutt til krufningar.
Agatha Christie:
r
48
Og ennþá sátum við eða
gengum um garðinn og töluð-
um saman — orð okkar eins
og afrennsli þess sem okkur
bjó raunverulega í brjósti.
Aö lokum sagði Sqfia, og
það fór hrollur um hana:
— Það hlýtur að vera orðið
áliðið, — þaö er næstum al-
dimmt. Við verðum að fara
inn. Josefine og Edith frænka
eru ekki komnar aftur ....
Núna ættu þær áreiðanlega
að vera komnar?
Ég fann óljósan óróleik
grípa mig. Hvað hafði gerzt?
Hélt Edith barninu burtu frá
húsinu af ásettu ráði?
Við fórum inn, Sofia dró
gluggatjöld fyrir alla glugga.
Eldur logaði á arni, og stofan
virtist friðsæl og í sami'æmi
við sjálfa sig með búnaði sín-
um í stil liðinna tíma. Stórir
blómvendir stóðu i skálum
á borðinu.
Sofia' hringdi, og stúlkan —
sem áður hafði þjónað uppi
á lofti — kom inn með teið.
Hún var rauðeygð og sísnökt-
andi. Ég sá lika að hún hafði
þann kæk að líta stöðugt
flóttalega um öxl.
Magda kom til okkar, en
Philipp fékk sitt te á bóka-
safnið. Nú lék Magda þögult
sorgarhlutverk. Hún sagði
varla orð. Hún sagði eitt sinn:
— Hvar eru Edith og Josef-
ine Þær eru seint á ferli.
En hún sagði það áhuga
laust.
Ég varð á hinn bóginn stöð
ugt órórri. Eg spurði hvort
Taverner væri en i húsinu,
og Magda hélt að svo væri.
Ég sagöi honum að ég óttað-
ist um fröken de Haviland og
barniö.
Hann fór þegar í símann
og gaf fyrirmæli.
— Ég skal láta þig vita
strax þegar ég frétti eitthvaö.
Ég þakkaði honum fyrir og
fór aftur inn í- setustofuna.
Þar voru þau Eustace og
Sofiaj en Magda var farin.
— Hann lætur okkur vita
ef hann fréttir eitthvað, sagði
ég.
Sofia sagði lágmælt:
— Eitthvað hefur komið
fyrir, Charles. Eitthvað hlýt-
ur að hafa komið fyrir.
Góða Sofia, það er nú ekki
mjög áliðið ennþá.
— Verið ekki að gera ykkur
grillur, sagði Eustace. — Þær
hafa trúlega farið í bíó.
Hann fór út. Ég sagði' við
Sofiu:
— Hún hlýtur að hafa farið
með Josefine á hótel eða þá
til London. Ég held húri hafi
gert sér fulla grein fyrir því,
að barnið var í hættu, —
kannski skildi hún það betur
en viö hin.
Sofia svaraöi þungbúin á
svip:
— Hún kvaddi mig með
kossi ....
Ég skildi ekki hvað hún var
að fara með þessum orðum
eða hvaö þau ættu að tákna.
Ég spurði hvort Magda væri
áhyggjufull.
— Mamma Nei, það er allt
í lagi með^ hana. Hún hefur
ekkert tímaskyn. Hún er að
lesa nýtt leikrit eftir Vavas-
eur Jenes. — Konan ræður,
heitir það. Það er gamanleik-
ur um morð, um kvenkyns
Bláskegg og stælt eftir Blúnd
um og blásýru finnst mér. En
það er ágætt hlutverk í þvi,
— hlutverk konu með það
æði að vera ekkja.
UTVARPIÐ
Sunnudagur 19. marz:
8,30 Fjörleg músik að morgni dags.
9,00 Fréttir.
9,10 Veðurfregnir.
9,20 Vikan framundan.
9,35 Morguntónleikar.
11,00 Messa í Dómkirkjunm (Prest-
ur: Séra Óskar J. Þorláksson.
Organleikari: Dr. Páll ísólfs-
son).
12.15 Hádegisútvarp.
13.10 Erindi: Sjónar- og heyrnarvott
ar (Dr. Simon Jóh. .Ágústsson
prófessor).
14,00 Miðdegistónleikar: Útdráttur
úr óperunni „Töfraskyttan"
eftir Weber. — Þorsteinn
Hannesson flytur skýringar.
15.30 Kaffitíminn.
16,20 Endurtekið efni.
17.30 Barnatími (Anna Snorradóttir)
18,25 Veðurfregnir.
18.30 Þetta vil ég heyra: Halldór
Pétursson velur hljómplötur.
19.10 Tilkynningar.
19.30 Fréttir og íþröttaspjall.
20,00 íslenzk tónlist, flutt af Sinfón-
íuhljómsveit íslands. Stjórn-
andi: Olav Kielland.
20.30 Erindi: Mesti falskristur til
vo-rra daga; síðasti hiuti fÁs-
mundur Eiríksson).
20,55 „Sígaunabaróninn": Óperettu-
lög eftir Johann Strauss.
21.15 Gettu betur! spurninga- og
skemmtiþáttur undir stjórn
Svavars Gests.
22,00 Fréj.tir og veðurfregni.r.
22,05 Dahslög.
23.30 Dagskrárlok.
Mánudagur 20. marz:
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
13.15 Bændavikan hefst: a) Ávarp
Steingrímur Steinþórsson bún
aðarmálastjóri. b) Menntun
sveitafólks; — erindi og sam-
talsþættir (Kristján Karlsson,
Jónas Jónsson o. fl. tala).
14.15 „Við vinnuná": Tónleikar.
15,00 Miðdegisútvarp.
18,00 Fyrir unga hlustendur: Æsku
minningar Alberts Schweitzers
(Baldur Pálmason).
18,25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19,00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20,00 Um daginn og veginn (Séra
Sveinn Víkingur).
20.20 Einsöngur: Árni Jónsson syng
ur. Við píanóið: Fritz Weiss-
happel.
20,40 Úr heimi myndlistarinnar
(Björn Th. Björnsson listfr.).
21,00 Frá tóniistarhátíðinni í Búda-
pest 1960.
21.30 Útvarpssagan: „Blitt lætur
veröldin" • eftir Guðmund G.
Hagalín (Höfundur leS).
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (40).
22.20 Hljómplötusafnið (Gunnar
Guðmundsson).
23.10 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Hvíti
Hrafninn
„Fanga? Þinn fanga“? endurtók
Kagnar, og tárin -stóðu í augum
hans „Aldrei! Komið, allir mínir
menn“, hrópaði hann örvænl:n?ar
fullur til herma.nna sinna. „líéldur
bíða hetjulegan dauða en þoia frels
isskerðirigu"! En mennirnir brostu
vandræðalega og tvístigu. „Það er
skipun“! þrumaði hann og stapp-
aði niður fælinum: „Fram til or-
ustu“! Tvteir manna hans gengu
til hans, og annar sagði: „Ragnar
rauði, við erum búnir að fá nóg af
sparðatíningi og orrustum við
þessa Skotaskratta. Við neitum að
brjóta í bága við skipanir Eirik.s".
Eitt andartak mlssti sjórænir-ginn
andlitið, svo rak hann upp hre';
legt öskur og ruddist af stað út.
„Ragnar, láttu ekki svona eins og
flón“, hr-ópaði Eíríkur, en Ragn'ar
hljóp sem fætur loguðu niður í
daiinn. „Stöðvið hann“, kallaði
Eitikur, _____
I