Tíminn - 15.08.1961, Blaðsíða 14

r14
sem viljið leysa hvers manns1
vandræði, skulið í þessu eina
máli, hjúskaparmálinu, vera
svo einsýnn og eigingjam
eins og þér eruð. Þér segist
ekki ætla að skilja við Ás-
rúnu á flæðiskeri. En ef þér
hrindið Ásrúnu frá yður, sem
hún elskar einan, skiljið þér
við hana á flæðiskeri, hversu
miklu fé, sem þér ausið í
hana. Mér liggur við að segja,
að þér hafið allsnægtir, og
þó likið þér lífi yðar við fang
elsisvist. Til! þess að losna
sjálfur úr fangelsinu, hikið
þér ekki við að varpa eigin-
k&nu yðar í fangelsi, fangelsi
sárustu sálarkvalar og hugar
stríðs. Þér hafið náð þeim tök
um á börnum yðar,' að þau
munu ekki bera með sér sól-
skin inn í myrkraheim móður
innar eins og yðar fangelsi.
Eg er enn sannfærður um, að
guð hafi blessað hjúskap ykk
ar Ásrúnar, og gefið yður
meira en þér báðuð um, og
mér liggur við að segja meira
en þér áttuð skilið. Þess vegna
ber ég höfuðið hátt, þrátt fyr-
ir ásökun yðar, og tel mig
hafa unnið gott verk, er ég
kom yður, lítt _ þroskuðum
ungling í umsjá Ásrúnar. Þar
fenguð þér tækifæri til þess
að sýna manngildi yðar og
manndóm. Ög gerðuð margt
með snilld. Þér segist ekki
villa á yður sýn. Það er nú
svo. í marga mánuði voruð
þér í týgjum við Hallfríði án
þess að húsfreyja yðar yrði
þess vör. Er það ekki að villa
á sér sýn?
— Má ég gera athugasemd?
greip Óskar fram í.
— Já, þegar ég hef lokið
máli mínu, sagði séra Þórður.
— Þér meira að segja villið
yður sjálfum sýn. Af þvi að
þér hafið orðið, við skulum
segja, ástfanginn 1 vinnukon
unni yöar og getið ekki gengið
að eiga hana, samkvæmt guðs
og manns lögum, þá teljið þér
yður heimilt að afneita evan-1
gelisk-lúterskri trú og gerast
mormóni svo að hjónabandið
nái fram að ganga. Þér hirðið,
þar hvorki um sálarheill yðar,
ungu stúlkunnar, sem lætur|
yður táldraga sig, né barna
yðar fæddra og óborinna. Og|
ekki verður betur séð en ætt
liðir yðar mann fram af
manni verði ofurseldir fals-
trú þessari. Það er ekki innri
trú, sem knýr yður til þessa
athæfis, heldur sjálfsblekk-
ing. Þér eruð hér á svo ískyggi
legri háskabraut, að ég, sem
sálusorgari yðar, tel mig knú
inn til þess, að grípa i taum-
ana. í nafni evangelis-lúteskr
ar trúar býð ég yður að hverfa
frá þessari ætlun. Hún er
sprottin upp úr jarðvegi
vesælla hvata. Og hlýtur því
að enda illa. Látið heilbrigða
skynsemi og lifandi trú ná
'tökum á yðar innra manni,
svo að hann hristi af sér ok-
ið, sem Satan hefur lagt á
yður og á um eilífð að þrýsta
niður í svað’ið. Og ekki Og
ekki einasta yðar, heldur öll-
um þeim mannvænlega ætt-
sagði hann og var ákaflega
móður. — Þetta er skálkaskjól
yðar.
— Eg skil hálfkveðna vísu,
mælti Óskar. — Þér ættuð að
vilja mig burt sem allra fyrst.
Hér hefi ég ekkert að gera
lengur. Eg kom hingað með
örlítilli von um það, að þér
mynduð leiða mig út í frels-
ið. Dró ég það af því, er þér
sögðuð í bréfinu til mín um
jörðina Sjávarbakka. Nú sé
ég, að ráð yðar var aðeins
TÍMINN, þriðjudaginn 15. ágúst 1961.
1 eru hvorki eftirsóknarverðir ir með hinni. Með boði þínu
né eftirsjá í. Nýja árið er að auðveld>r þú mér brottförina.
koma. Eg finn snertingu þess. Það máttu vita, að ég vil tals
Og þótt ég sé gamall, um átt- vert til þess vinna að vita
j rætt, eins og þið vitið, finn skepnur minar frekar í umsjá
I ég enn þá æskukraft við hver! ykkar séra Þórðar en einhvers
i áraskil. Og því er það, að ég. annars. Ekki meira um það.
; murí gera þér boð Óskar
Gunnarsson. Eg hef ekki enn
látið tækifærin líða hjá, þeg-
ar eitthvað er í aðra hönd.
Nú býð ég þér í eigin nafni,
XXXIII.
Er Óskar spurðist fyrir um
Hallfríði, var honum sagt, að
hún sæti við gröf drengjanna
að kaupa bú þitt allt og greiða I tveggja og hefði setið þar
það út í hönd, er samningar j lengi. Sem betur fór, var veðr
hafa tekizt. Eg mun ekki fara! ið milt og stúlkan hlýlega bú-
langt frá því verði, sem lík- j in.
legt er, að þú fáir fyrir búið Er þau gengu úr garði, kom
á uppboði i vor. Og þar semj hreppstjórinn í veg fyrix þau.
séra Þórður átti drjúgan þáttjHann teymdi eldishestinn.
í því að koma undir þig fót- Þau fylgdust öll út úr túninu.
um að Sjávarbakka, getur Þá sté Ásmundur á bak,
hann gengið inn í kaupin með' rétti Hallfríði höndina og
32
bálki sem xekur ættir til yðar,1
ef að líkum lætur.
— Má ég leggja fyrir yðurj
eina spurningu, séra Þórðux?
sagði Óskar.
— Hver er hún?
— Haldið þér, að hver ein-j
asti maður, sem ekki játarj
evangalisk-lúterska trú sé
ofurseldur ófarnaðinum?
— Sá maður, sem afneitax
evangelísk-lútherskri trú, og
hverfur til annarrar verri trú
ar, til þess að réttlæta óhæfu j
verk, er glæframaður. Allir |
vita, að glæframaðurinn er
háskalegur sjálfum sér og
öðrum. Og guð líður hann
ekki fremur en óhæfuverkin,
sem hann kann að drýgja,
sagði séra Þórð’ur.
— Eg er sem sagt glæpamað j
ur í yðar augúm, sagði Ósk-;
ar. — Þá er að taka því. En
hver hvíslar því að prestin-
um að vera í vitorði með, ogj
kannski leggja á þau ráð, aði
lítið saklaust barn er rang-j
feðrað á stundu hellagrar
skírnar? Sá vondi virðist kom
ast að sjálfum kennimannin-
um og lauma sinu orði inn í
hugskot hins margvigða
manns. Fyrst svo er, þarf
þá nokkrum að undra, þó að
sauðsvartur almúginn láti
ruglast?
Séra Þórður barði i borðið-
— Þér eruð . . . þér eruð . . .
þér eruð. Nei, ég segi það ekki,
eitt: Láttu undan. Mig gildir
einu, þó að örlítið skerðist
hugarró þess manns, sem
knýr mann til ófarnaðár, en
hefur hvoxki getu né vilja á
því, að brjóta helsið, þegar
það er orðið um megn.
Nú reis hreppstjórinn úr
sæti. — Hér geng ég á milli.
Þetta er í annað sinn, sem þú
veitist að séra Þórði, Óskar
Gunnarsson. Það varð lítið úr
honum í fyrra skiptið. En nú
tók hann hraustlega á móti.
Vel sé honum fyrir það. Séra
Þórður er það heilbrigðari
maður en þú, Óskar, að hann
hræðist varla kónginn. En þú
spilar af sama glapræðinu,
hvert sem viðhorfið ex. Það
skiptir lit í keppninni. Og það
færir sönnur á það hvorum
beri virðingarsætið. Nú er
gamla árið að telja út síðustu
stundirnar. Við vikjum til hlið
ar þarflausum þrætum, þegar
sýnt ex, að sættir takast ekki.
Séra Þórður, við skulum lofa
Óskari að sigla sinn sjó Það
er sjáanlegt, að hann svifst
éinskis. Hann er harðsnúnari
náungi en ætla má af ytra út-
liti og venjulegri framkomu.
Það er mælt að „sjaldan falli
eplið langt frá eikinni“. Þegar
börnin hans komast upp, feta
þau trúlega sömu braut og
faðirinn. Lofum öllum hópn-
um að róa. Menn, sem geta
vaðið uppi, ef á þá er andað,
mér, ef um semst, hvenær
sem hann vill. Og á sömu
stundu sem kaupsamningarn
ir eru gerðir og undirritaðir,
afhendi ég þér, og helzt af
öllu við séra Þórður báðir,
samninginn, sem þú undir-
gekkst hér um árið. Og höf-
um við þá losað þig við þá
fjötra, svo að ég viðhafi þín
orð, sem okkur er unnt að
losa. Um hitt, sem þá er eftir,
semur þú við réttan aðila.
Ertu ekki samþykkur uppá-
stungu minni, séra Þórður?
— Nú er mér öllum lokið,
sagði séra Þórður. — Eg von
aði, að ég gæti gengið inn í
nýja árið með gleði í huga.
Sú von rýrnar við þennan
fund. Ger þú það, sem þér
sýnist, Ásmundur hreppstjóri.
Eg geng til svefnhúss míns og
leita þar og bið. Góða nótt.
Þegar prestur var farinn,
reis Óskar úr sæti. — Nú ex
ekki tími til kaupsamninga.
En ég þakka þér boðið. Það
var drengilegt. Og ég hitti þig
síðar, Ásmundur. Nú er mér
þörf á útivist. Eg hefi sltt-
hvað að hugsa eins og séra
Þórður.
— Já, og kannske það fari
svo, að mín prédikun verði
sterkari en prestsins, sagði
Ásmundur. — Það eru fleiri
en börnin þín og snotur
telpa, sem eiga ítök í þér, ef
ég skil lífið rétt. Skepnurnar
þínar eru þungar á vogarskál
inni, og sama má og segja um
landkostina á Sjávarbakka.
Væri vel, ef þau ítök bæru sig
ur af hólmi. Þú myndir yaxa
við það, Óskar Gunarsson.
— Ekki hvarflar það að mér
að hætta við vesturförina. Eg
hef hvorki löngun til þess tíé
trú á þvi, að það horfi til
heilla. Þú tekur það líka með
annarri hendinni, sem þú rétt! 23,00 Dagskrárlok.
kvaddi hana með nýársósk-
um.
Síðan tók hann í höndina
á Óskari, beygði sig ofan að
honum og hvíslaði: — Eg hef
mætur á þér, Óskar Gunn-
arsson, þrátt fyrir allt. Guð
veri með þér nú og ævinlega.
Vertu blessaður og sæll. Og
gleðilegt ár. — Kveðjuorðin
sagði ha-nn upphátt. Ásmund
ur rétti sig í hnakknum, sló
í klárinn og hvarf út í nótt-
ina.
Óskar og Hallfríður gengu
hlið við hlið. Þau þögðu að
mestu fyrstu bæjarleiðina og
hugsuðu hvort fyrir sig.
UTVARPID
Þriðjudagur 15. ágúst:
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
12.55 „Við vinnuna':' Tónleikar.
15,00 Miðdegisútvarp.
18.30 Tónleikar: Þjóðiög frá ýmsum
löndum.
18.55 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20,00 Tónleikar: Konsert fyrir píanó
og hljómsveit eftir Pavel Bor-
kovec. — Antonin Jemelik og
tékkneska fílharmoníuhljóm-
sveitin leika. Alois Klima stj.
20.20 Erindi: „Ef starfinu linnir, er
hjartanu hætt" (Hannes J.
Magnússon skólastjöri).
20,50 Tónleikar: Frá söngmóti
Kirkjukórasambands Suður-
Þingeyjarprófastsdæmis. Fjór-
ir kórar syngja. Söngstjórar:
Páll H. Jónsson, Þóroddur
Jónasson, Sigurður Hallmars-
son og Sigfús Hallgrímsson.
21.10 Úr ýmsum áttum (Ævar R.
Kvaran leikari).
21.30 Roger Wagner-kórinn syngur
brezk þjóðlög.
21,45 fþróttir (Sig. Sigurðsson).
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Lög unga fólksins (Jakob
Möller).
ETRÍKUR
VÍÐFFÖRLI
Úlfurinn og
Fálkinn
19
— Komdu, Úlfur, sagði Eiríkur.
vingjarnlega, en hundurinn hans
hikaði, hann vældi aumingjalega
og skreið varfærnislega til Eiríks,
eins og hin gamla ást á húsbóndan
um ætti í baráttu við mannfælni
eðlisins. En einmitt þegar Úlfur
var að komast til Eiríks, heyrðist
undarlegt hljóð frá skóginum, úlf-
arnir vir'tust stirðna upp, þeir litu
í átt til skógarins og ruku síðan af
stað í áttina á hljóðið. Úlfur gelti
og fylgdi síðan hikandi eftir. —
Úlfur, komdu, kallaði Eiríkur.
Hundurinn sendi honum biðjandi
augnaráð, svo hvarf hann inn í
skóginn á eftir hinum dýrunum.