Tíminn - 11.10.1961, Blaðsíða 11

11
M IN N, miðVikudaginn 11. október 19(ix.
Saklausa sagan
Ungu hjónin ætluðu að
gæta þess, að fá að vera í
friði í brúðkaupsferðinni, og
þess vegna fóru þau í snjáð
föt, fengu léðar gamlar og
lúðar ferðatöskur, og hann
gætti þess að sýna henni
ekki of mikla umhyggju,
þegar aðrir voru viðstaddir.
Allt fór vel um hríð, eða
þar til að þau voru á heim-
leið aftur. Þá komu þau inn
í anddyri hótels eins — hún
rogaðist auðvitað með tösk-
urnar — en hann skálmaði
að afgreiðsluborðinu og
sagði: — Okkur vantar hjóna
rúm með herbergi!
SegiS svo, a8 Ijósmynd geti ekki veriS listaverk! Þessi mynd er eftir dansk-
an Ijósmyndara, sem heifir Per Kjelstrup. Ekki vitum við fyrir víst, hvað
þið finnið út úr henni, en ef þið snúið blaðinu á hvoif, getið þið lesið ykkur
til um það, hvað við sáum í henni.
'uujs gnujo?
essajq ge uene jn;sajd jba 'puAiu ijessaq i umes giA uias 'geq
Stelpan frá Napolí
loksins fullorðin!
í íbúð sinni í Róm, þrung
inni ilmi hundrað rauðra
rósa, situr Sophia Loren
og hvarflar seiðandi aug
um sínum um íbúðina,
meðan hún talar. Fagran
vöxt hennar hylur lát-
laus, rauður kjóll. Hún
ber enga skartgripi, ut-
an demantshring á fingri.
Það er 27. aftnæligdagurinn
hennar. Tími til að íhuga liðha
tíð, virðist hemii. Fyrir tveimur
árum álitu kvikmyndaframleið-
endur i Hollywood, að ferill
hennar væri raunveruilega á
enda. Þó að hún hefði leikið
með mörgum af vinsælustu leik-
urum i Hollywood, höfðu flest-
ar þær myndir ekki gengið vel.
Þegar hún sneri aftur til síns
heimalands, Ítalíu, var útlitið
ekki gott. Nokkrar ítalskar mynd
ir ef til vill, síðan hægfara aft-
urhvarf til frægðarleysis. Þetta
var fyrir tveimur áruim.
Me8 á ný
í dag — eftir stórbrotinn leik
í kvikmyndinni „Two women“,
sem færði henni verðlaun á
kvikmyndahátíðinni í Cannes,
og s-umir telja, ag muni einni-g
, hepni Óskarsverðlaunin —
; er,'Sophia, Loren með á ný. Og
að_ maklegheituim.
íklædd druslum, með úfið hár
og ómáluð birtist hún í gervi
dyggðugrar konu. Er þetta
skrautbrúðan í „The Millionair-
ess“, hin freistandi, fávísa kona
í „Houseboat"? Ótrúlegt, en
satt.
Á einni nóttu lýkur baráttu
hennar fyrir að vera þekkt fyrir
annað en brjóstmál sitt. Hún
getur nefnt. hvaða leikstjóra,
9em hún kýs, leikið hvaða hlut-
verk sem hún vill.
Eg varð fullorðin
Gagnrýnendur segja: Hrífandi,
ótrúlegt, óviðjafnanlegt. Kvik-
myndaframleiðendur segja: Hver
jafnast á við hana? Hver hefur
nógan kynþroska, nóga hæfi-
leika, nóga blíðu til að hræra
hjörtu manna raunverulega?
Ekki Taylor, ekki Monroe, ekki
Signoret. Engin.
Og svo situr hún hér, hristir
höfuðið við öllu þessu, fyllir í-
búðina meg kvenlegum yndis-
þokka. Stelpan frá Napolí, sem
nú ekur um í Rolls Royce.
— Eg varð fullorðin, segir
hún, — annað skeði ekki. Eg
kom aftur heim til fólksins
míns, og ég varð fullorðin.
ARir lofa leik minn | „Two
women". En þag er það auðveld
asta, sem ég hef leikið til þessa.
Eg lék af eigin reynslu. Eg
þurfti ekki að ímynda mér,
hvernig ég mundi haga mér í
slíkum kringumstæðum: Eg vissi
það.
Ó, ég meina ekki, að mér hafi
nokkurn tíma verið nauðgag af
hermönnum, eins og í myndinni.
En ég var níu ára, þegar innrás
in var gerð í Napólí, og ég man
svo vel, hvað ég hugsaði, þegar
ég sá þá fyrst.
Eg elska þig"
Og Vittoria de Sica var leik
stjóri. Hvers gat ég frekar ósk-
að? Hann treystir mér, eins og
ég treysti honum. Það var hann,
sem stjórnaði fyrstu góðu mynd
inni minni „The Gold of Napl-
es“. Hvemig getur mér mistek-
izt undir stjórn slíks manns?
Hann mun stjórna næstu mynd
minni, „Boccaccio 70“.
Upphaflega átti ég að leika
dótturina í „Two women“. Magn-
ani átti að vera móðirin. Dag
nokkurn fékk ég símskeyti frá
de Sica: „Eg elska þig. Treystu
mér. Leiktu móðurina". Og ég
samþykkti.
Þarfnaðist Hollywood
Sögunni var breytt. Dóttirin
var gerð aðeins 13 ára. Og það
gekk. Enginn gerði athugasemd
við það, að ég, 26 ára, skyldi
leika móður 13 ára barns.
Þegar ég sé myndina, get ég
ekki trúað, ag það sé ég, sem
er þama á tjaldinu. Eg blekki
jafnvel sjálfa mig. Eg græt yfir
því öllu aftur. Þvílíkt táraflóð.
En eitt verður að skiljast. Eg
sé ekki eftir vera minni í Holly
wood. Myndirnar vora ef til vill
ekki góðar. En ég lærði mikið
á þessu öllu. Eg hefði ekki get-
að leikið í „Two women“ fyrir
fimm árum. Eg þarfnaðist Holly-
wood til að hjálpa mér á þroska-
brautinni.
Ein góð mynd bjargar
Það er ekki þeirra sök, að
þeir vissu ekki, hvað þeir áttu
ag gera við mig. í augum Amer-
íkumanna eram við ftalir enn
þá flestir þjónustufólk eða slæp
ingjar.
Og þeir hafa aldrei getað tek-
ið við erlendri leikkonu fyrir
Framhald á 15. sfðu.
/