Tíminn - 25.09.1962, Blaðsíða 12

s
Það er eitthvað leyndardóms-
fullt við þetta, sagði ég vig sjálfa
mig, og ég fæ ekki frið fyrr en
ég hef komizt að sannleikanum í
málinu. Það er algerlega óhu.gs-
andi, að barni á þessurn aldri
væri í raun og veru haldið inni-
lokuðu hér í London, en Carolyn
leit þannig á málið frá sinni hlið.
Það eina, sem ég var alveg hand-
viss um, var, að Carolyn var ó-
hamingjusöm. Ef ég gæti á ein-
hvern hátt hjálpað henni með því
að tala við foreldra hennar, vseri
það tilvinnandi, jafnvel þótt ég
fengi bara ákúrur og jafnvel
skömm fyrir.
Eg hafði hugsað mér að dvelja
um helgina hjá pabba og Lettice.
Eg hringdi til þeirra, þegar ég
kom heim.
— Cornwall? Er það einhver
skyndiákvörðun, Mandy? Og ég
heyri enn hálfþreytulega rödd
hans. — Nei, vitanlega hef ég ekk-
ert á móti því, góða mín.. Það er
sjálfsagt fallegt á vesturströnd-
inni á þessum árstíma. Það hjálp-
ar þér ef til vill að taka ákvörð-
un, hvað snertir ferðina tíl App-
elsinuborgar.
Appelsínuborg, Kaliforníu. Eg
hafði alveg gleymt ferðinni þang-
að. —
3. KAFLI
Áður fyrr leyfði pabbi mér oft
að koma með sér á uppboð hér og j
hvar í landinu, þegar hann átti'
að verðleggja fornmuni. Hann
hafði á sér ágætt orð, og stundum
réðu stærstu fyrirtækjn hann til
sín til þess að verðleggja.
Einu sinni spurði ég hann, hvort
það væri ekki biturt fyrir hann að
horfa á alla þessa fallegu, gömlu
muni, málverk, silfurmuni eða
húsgögn og kaupa síðan fyrir önn-
ur fyrirtæki. En hann hló bara.
— Hamingjan góða, nei! Eg hef
ekki einu sinni ráð á að hugsa
um að kaupa hluti sem þessa, en
mér þykir gaman að skoða þá og
snerta við þeim. Auk þess er þetta
viðurkenning f-yrir mig, og ég fæ
allan ferðakostnað greiddan og
auk þess prósentur, svo að ég er
vel ánægður.
En það var áður en Rollo gerði
honum skömm. Eftir það and-
styggðarmál hefur pabbi bara
keypt og selt í London. Eg veit,
að hin stærri fyrirtækj treystu
honum alveg eins vel og áður, en
niðurlægingin særði hann djúpt
og hann dró sig inn í skel sína.
Þess vegna hafði ég ferðazt
hejlmikið um og séð mörg gömul
og falleg hús, en ég hafði aldrei
komið til Cornwall.
Þegar ég settist inn í lestina
þennan laugardagsmorgun, var ég
eftirvæntingarfull og kvíðin í
senn. Að ferðast til áður ókunnra
staða vekur alltaf vissa kennd, og
mig hafði alltaf langað til ag
skreppa til Cornwall. Þótt allt
annað væri undanskilið, langaði
mig reglulega til ag sjá Mullions,
það virtist vera fallegur og fróð-
legur staður, einmitt slíkt hús sem
okkur pabba hafði þótt svo gam-
an að ganga um og skoða á ferð-
um okkar.
Reyndi ég að blekkja sjálfa mig„
hvað snerti áhuga minn á gömlum
munum? Kannske að einhverju
leyti, en það, sem ég hafði lesið
um Mullions, hafði gefið mér hug-
mynd. Þetta var merkur sögustað-
ur, næg afsökun fyrir því, að ó-
kunnugir höfðu áhuga á að sjá
það, jafnvel án þess að hafa pant-
að tíma fyrirfram. Og þegar ég
vissi örlítið meira um, hvers konar
fólk þessi Trevallionshjón voru,
gæti ég tekið ákvörðun um, hvort
ég ætti að segja þeim frá Carolyn.
Eg var klædd f Greystone-ein-
kennisbúningi'nn minn. í barna-
legu stolti mínu hélt ég, að allir
þekktu Greystone-stoínunina, og
einkennisbúningurinn var visst
virðingartákn. Til þess að sanna,
að ég hefði réttindi til þess að
klæðast honum, hafði ég tekið
með mér skjöl, sem sýndu, ag ég
var útlærð fóstra, auk þess próf-
skírteini mitt. Frú Trevallion
myndi þá sjá, að ég vissi dálítið
um börn — um sjúk börn ekki
síður en heilbrigð, að ég var ekki
bara taugaæst kvenpersóna, sem
stakk upp kollinum með ruglings-
lega sögu um, að litla dóttir henn-
ar væri óhamingjusöm og van-
rækt.
Frú Trevallion . . .
Kannski var engin frú Tre-
vallion;
Þótt ótrúlegt sé, hafði mér aldr-
ei dotið það í hug fyrr en ég sat
þarna í lestjnni. Carolyn hafði
skrifað: „Viltu segja pabba ..."
Kannski var móðir hennar dáin.
Eða hjónin voru skilin. Og hvað
var þá eðlilegra en einmana karl-
maður léti dóttur sína í umsjá ná-
frænku sjnnar? „ ,, j
Eg sat þarna í CornTSh“Riviera-i
hraðlestinni og fa'nnst ég hegða
mér eins og flón. En þá sá ég fölt
og kinnfiskasogig og dapurlegt
andlit Carolynar fyrir mér, blá
biðjandi augun, litlausar kinnar
hennar, sem hefðu átt að vera
rjóðar og sællegar.
Ó, já, sagði ég við sjálfa mig.
Hún ætti að vera þarna niðar í
Cornwall hjá yður, hr. Trevallion
ofursti meg DSO-stjörnu og guð
veit hvað . . . Þér eruð kannski
góður hermaður, en þér eruð öllu
lakari faðir.
Og aftur fór ég að hugsa um
miðann, sem bamið liafði fleygt
út, hvernig hún hafði síðan gefið
mér bendingu um að koma ekki
upp um sig við frænku sína. Var
hún bara óþægðarangi, sem bjó
sér til sögur og ímyndaði sér
lireina vjtleysu? Það var ótrúlegt,
en ég vissi af reynslu, hvað börn,
sem eitthvag eru fötluð eða ábóta-
vant líkamlega, geta soðið upp
mikla vitleysu í hugarheimi sín-
um.
Ef Carolyn hafði verið veik í
marga mánuði, gat það verið á-
stæðan fyrir fölu útliti hennar og
alvörugefnum svip.
Og ég myndi verða laglega að
fífli, ef þannig lægi í málinu . . . !
Eg fann roðann hlaupa fram í
kinnarnar við þessa tilhugsun, en
ég gat ekki hætt við áform mitt
héðan af. Þessi ferð hafði kostað
mig tæpar þúsund krónur, og jafn
vel þótt ég fengi eintómar
skammir fyrir erfiði mitt, gátu
þau varla gleypt mig. Og ég hafði
þrjár góðar og gildar ástæður
fyrir því, sem ég gerði, vansælt
andlit Carolyns, skilaboðin og lyg-
ina, sem Deidre hafði sagt um, að
hún gæti ekki gengið.
O, hertu þig upp, Mandy, sagði
ég. Þú færð að minnsta kosti tæki-
færi til að sjá ögn af Cornwall og
fallegt, gamalt hús. Og ef þú verð
ur þér til mikillar skammar, skipt-
ir þag ekki svo ýkja miklu máli.
Eftir eina viku geturðu fengið að
fljúga til New York, og það lækn-
ar kannski sært stoltið. Og á þeirri
stundu ákvað ég satt að segja að
slást í förjna. Enginn, hugsaði ég,
verður fegnari en ég, ef j l.iós
kæmi, að Carolyn Trevallion væri
bara lítill, hugmyndaríkur óþekkt-
arangi.
4. KAFLl
Eg veit, að ég gleymi aldrei,
þegar ég sá Mulljons í fyrs'a sinn
— eða réttara sagt eidgamla stein
hliðið þar sem útskurðurinn og
flúrið var nú grójð mosa, og lág-
an garðinn meðfram eigninni, sem
skyggði á, svo að húsið sást ekki
frá veginum.
Það rigndi, þegar við ókum um
Wiltshire, en nú skein sólin aft-
ur. Það var kominn tetími, þegar
ég fór út úr lestinni j Par. Lestar-
'Stjórinn sagði mér, að það færi
lest til Portrewan eftir eina
klukkustund, en ég varð þó að
taka vagn þaðan, ef ég ætti að
komast til Mullions þennan dag.
— Það er hyggilegast, að þér
takig sporvagninn til St. Trudys,
vina mín, og biðjið um að fá að
fara út við krossgöturnar, þá eru
ekki nema tveir kílómetrar heim
að óðalssetrinu.
Þennan dag vissi ég enn ekki
um venju þá, sem fólk hér á vest-
urströndinni hefur. Þeir kalla
alla ókunnuga vinu eða stúlka
mín og eitthvað í þeim dúr, og
ég hélt, að það væri vegna e;n-
kennisbúnings míns, að hann
ávarpaði mig svona. Hinn elsku-
legi stöðvarstjóri sýndi mér, hvar
ég átti ag taka vagninn og sagði
mér, að hann legði af stað eftir
tíu mí’nútur. Eg var þreytt eftir
meira en fimm stunda ferð í lest-
inni og langaði afskaplega mikið
í tebolla, en mér þótti vænlegast
að halda ferðinni áfram, svo að
ég kæmi til Mullions á nokkurn
veginn skikkanlegum tíma.
Og nú stóð ég í miðju opnu
hliðinu og gleymdi alveg að ég
var þerytt og ákaflega þyrst, og
Itsaa I
I so
2 e.h. án þess að nokkrar endan-
legar ákvarðanir næðust. Við
hlustuðum á allar röksemdafærsl-
ur forsa:tisráðherrans, sem við
hefðum blustag svo oft águr. Bæði
Attlee og Eden voru ósammála
honum
Að lokum sagði ég við hann:
,,Við höfum rannsakað þá tvo
kosti, sem um er að ræða, í öllum
aðalatriðujn. Við höfum hvað eftir
annað tekið þá til ýtarlegrar at-
hugunar fyrir yður; við höfum
vei't yðvr allar mögulegar upp-
lýsingar t>g við erum allir sam-
mála um tillögu okkar, því við-
víkjandi hvora leiðina skuli velja.
Þær hafa báðar sérstaka kosti,
en engu að síður er okkur full-
komlega 1/óst, hvora leiðina okkur
ber að vfalja. Við vjtum, að það
verður að velja eina eða aðra leið
og að við getum ekki lengur hald-
ið áfram þessari óákveðni. Ef
stjórnin vill ekki samþykkja ráð-
leggingar okkar, þá er bezt að
hún lýsi þvi opinberlega yfir, en
við verðum, hvað sem öðru líður,
að taka einhverja ákvörðun.“
Hann kvaðst þá þurfa að hugsa
málið nánar, en hét því að skýra
okkur frá ákvörðun sinni að viku
liðinni. Eg efast um að harin geri
það
Um kvöidjð ók ég til Chequers
til þe.'« að hitta mr. Stimson
(bandfríska hermálaráðherrann)
Staffori Cripps var þar einnig.
Mér lfkar því betur vig hann,
þeim mun oftar sem fundum okk-
ar ber saman. Stimson, er alveg
að örroagnast og er naúmast fær
um að taka eftjr því, sem er að
gerast í kringum hann Horfðum
á kviktnynd eftir miðdegisverg og
ræddura saman Gengum loks til
hvílu klukkan 2 e.m.
17. júlí. Langur herráðsforingja
fundur með Woodhouse, sem er
nýkominn frá Grikklandi. Við vor-
um að reyna ag ákveða afstöðu
okkar gagnvart E.L.A.S. og hvort
kominn væri tími tU þess að á-
kæra þessi samtök. Framtíð Grikk-
lands er ógnað af óteljandi hætt-
um.
Það var ekki síður vilji minn
en utanríkismálaráðuneytisins, að
hindra það, að Grikkland félli í
hendur kommúnistum. Slíkt hefði
orðið til mikillar hættu öllu Aust-
ur-Miðjarðarhafssvæðinu. Það sem
hræddi mig mest var hve áhyggju
laus, ef ekki kærulaus afstaða
þeirra var í því máli. Þeir töluðu
um að ekki þyrftu nema tvö her-
fylki til að halda uppi lögum og
reglu, en ég vissi að innan tíðar
yrðu þessi tvö herfylki orðin að
tveimur herdeildum og fyrir
hverja herdeiid, sem við höfum
ráð á, var brýn þörf í Ítalíu.
Ráðherrafundurinn í kvöld stóð
yfir frá klukkan 5,30 e.h. til 9
e.h. . . .
18. júlí. Langur herráðsforingja-
fundur með þeim Cherwell og
Duncan Sandys viðstöddum, til
að ræða um fljúgandi-sprengjur
og eldflaugar og aðgerðir gegn
þeim. Stefna okkar j Frakklandi á
auðvitað fyrst og fremst að vera
sú að beina öllum aðgerðum okkar
gegn eldflaugnastöðvunum. Slíkt
mun krefjast mikillar árvekni .
19. júlí. Löng og ónæðissöm
nótt með á ag gizka tólf fljúgandi
sprengjum í nágrenninu. Sú næsta
lenti í um það bil 150 stika fjar-
lægð klukkan 3 e.m. Hún skekkti
gluggagrindurnar í dagstofunni
okkar og braut heilmikið af rúðum
í næstu húsum
Fór á fætur í þeini ilgangi að
fljúga til Montys, en gat ekki lagt
eins snemma af stað, og ég hafði
Sigur vesturveUa, eftir
Arthur Bryant Heimildir:
ætlag sökum þéttrar þoku. Klukk
an 9,30 fékk ég svo bog frá for-
sætisrágherranum um að koma og
finna sig. Hann var i rúminu,
þegar ég kom, í blágulköflóttum
náttslopp og voðalega reiður.
Hvag þóttist Monty eiginlega geta
fyrirskipað honurn? Hann hafði
fullt leyfi og fullan rétt til að
heimsækja Frakkland hvenær sem
honum sjálfum þóknaðist. Hver
væri Monty, að hann þættist geta
hindrað það? Sem varnarmálaráð-
herra hefði hann fullan rétt til að
heimsækja hverjar þær vígstögv-
ar, er honum sjálfum sýndist.
Mér ætlaði að reynast erfitt að
skilja hvað það eiginlega væri,
sem hefði æst svo ntjög skap
gamla mannsins. en loks skjldist
mér það, ag Eisenhower hefð:
sagt honum. að Montv hefði mæizt
til þess að hann fengi enga gesri
nokkra næstu daga og forsætis
ráðherrann var sannfærður um,
að með þessum tilmælum hefði
Montgomery fyrst og fremst átt
við sig, Ekkert sem ég sagði, gat
breytt þeirri skoðun hans. Eg full-
vissaði hann um að ég skyldi koma
þessu öllu í lag vig Monty á fimm
mínútum og kvaddi hann. Því
næst fór ég á herráðsforingja-
fund til klukkan 11,30, en lagði þá
af stað til Nartholt. Þar hafði
Tedder verið svo vjnsamlegur að
lána mér flugvélina sína, og i
henni fékk ég ágæta terg yfir
Sundið og lenti á litlum flugvelli
skammt frá aðalstöðvum Montys
klukkan 2 e.h.
Eg talaði lengi við Monty. Fyrst
gekk ég frá heimsókn forsætisráð-
herrans nteg því að íá Monty r.il
að skrifa honum bréf. þar sem
hann kvaðst ekki hafa vitað um
löngun hans til að koma og bauð
honum að heimsækja aðalstöðvar
sínar . Monty var í ágætu skapi.
og hinn ánægðasti yfir sigri sín-|
um fyrir austan Caen.
Fór klukkan 6,30 e.h. Kom aft-
urtil Nartholt-flugvallarins klukk-
an 7,30 e.mi Fór til að afhenda
forsætisráðherranum bréf Montys,
en gat ekki haft tal af honum
þar eð hann var sofandi.
Skömmu síðar hringdi forsætis
ráðherrann til mín kvaðst vera
mjög ánægður yfir bréfinu frá
Monty og virtist sjá eftir ýmsu
því, er hann hafði áður sagt
Winston hafði aldrei verið neitt
sérlega hrifinn af Monty. Þegar
allt gekk vel, lét hann það gott
hejta, en þegar eitthvag fór öðru
vísi en honum gott þótti, varð
viðkvæðið jafnskjótt: Monty yð
ar“. Um þetta leyti hafði Eisen
hower látið í Ijós óánægju með
Montgomery og sakað hann um
þrjózku og aðgerðaleysi á Caen
vígstöðvunum. sv0 að bandarísku
hermennirnjr yrðu ag halda uppi
sókninni.
T f M I N N, þriðjudagur 25. scptember 1962.
12