Tíminn - 29.09.1962, Qupperneq 14

við ána og hundar tveir við fætur
hans.
Hann var miklu yngri á mál-
verkinu, en það var eitthvað í glað-
legu og hamingjusamlegu yfir-
bragði hans, sem kom mér á ó-
vart. Oliver Trevallion, hugsaði
ég, eins og hann var, áður en bitr-
ir drættir ristu sig í andlit hans
og hárið fór að grána við gagn-
augun . . . En ja/nvel þá hafði
hann svipmikið og sterkt andlit,
þetóa var andlit manns, sem hafði
allan heiminn við fætur sér og
sitt elskaða heimili að baki.
— Þarna er allt, sem þér getið
séð, ef þér yiljið þá ekki koma
aftur á morgun, sagði Hanna og
benti á dyr. — Það er bara gamli
turninn eftir. Á daginn er gott
útsýni þaðan, en nú er of dimmt
til að sjá nokkuð.
Hún vísaði mér þangað, varaði
mig við að detta í myrkrinu og
kvaðst siðan þurfa að skreppa nið-
ur í eldhúsið.
Það var ónotalegt og kalt í
gamla turninum. Það voru hundr-
að og átján þrep, sem lágu í hring
stiga upp, og það brakaði og brast
óttalega í þeim. Mig var farið að
iðra þess að hafa viljað sjá þetta,
en ég varð að seðja forvitni mína.
Eg myndi aldrei hafa kjark til að
koma aftur til Mullions á morgun,
og auk þess varð óg að taka lest-
ina tll London. Það var eitthvert
óljóst hugboð, sem rak mig upp
gamla tuminn.
upp í litla turnherbergið, og mér
var engan veginn rótt. Og þegar ég
lýsti með vasaljósinu mínu um
herbergið, kom ég auga á mál-
verk, sem snúið hafði verið upp
að veggnum. Áður en ég vissi af,
hafði ég snúið þeim við, . . . ég
vissi, af hverri myndin var, en
þrátt fyrir það stóð ég sem lömuð
og horfði á þessa fögru konu —
Serenu. Hitt málverkið var af
■stúikubarni, lítil, ljóshærð hlæj-
andi stúlka. Carolyn hugsaði ég,
Carolyn, þegar hún var lítil og
kát stúlka eins og Marty, áhyggju-
laus og frjáls. Nú vissi ég fyrir
víst, að þetta var heimili Carolyn
og hún átti allan rétt á að vera
hér, jafnvel þótt málverkin af
henni og móður hennar hefðu
verið sett upp f turnherbergið,
meðan Carolyn sjálf var í útlegð
í London. Skyndilega fylltist ég
eldlegum áhuga að leysa þetta
vandamál og koma því til leiðar,
að Carolyn fengi ag snúa aftur
heim til MullionS, hverjar svo sem
hindranirnar voru.
6. KAFLI
Eg hlýt að hafa staðið lengi og
starað á málverkið af Serenu Tre-
vallion. Nafnið hennar stóð á lít-
illi tréplötu á rammanum eins og
á hinum málverkunum niðri í
málverkasalnum.
SERENA!
Það var fallegt nafn, hugsaði
ég, og andlitið var undurfagurt,
jafnvel frá ljóskersljósinu mínu
Móð og má'sandi komst ég loks
og þrátt fyrir rykið, sem setzt
hafði á léreftið. Hún hlýtur að
hafa verið fögur, þessi ljósa og
hugþekka kona, og það voru dá-
lítið dapurlegir drættir um munn
inn. Hún, var máluð í gulum kvöld
kjól og það ljómaði á hálsmenið
og armbandið. Þessi unga bros-
andi kona var eiginkona Olivers
Trevallions og móðir brosandi
barnsins á hinni myndinni . . .
Það er rúm fyrir bæði málverk-
in niðri, hugsaði ég og braut ákaft
heilann um, hvers vegna þau
hefgu verið sett hérna upp. Eg
beindi á ný ljósinu að barninu, og
ég fylltist í 'Senn gleði og reiði-
Gleði yfir því, að þessi litla, föla
stúlka, sem ég hafði séð í Lond-
on hafði einu sinni verið kát og
hraust eins og önnur börn . . .
reiði vegna þess, hvernig hún var
nú, einmana og vanrækt, og hélt,
að hún yrði að kasta skilaboðum
'SÍnum út til ókunnugrar mann-
eskju til að komast brott úr hús-
inu, sem hún leit á sem fangelsi.
Vesalings Carolyn litla, hugsaði
ég. Eg skildi nú að breytingarnar
á högum hennar mátti rekja til
dauða móður hennar, en hvers
vegna? — HVERS VEGNA sýndi
Trevallion ofursti slíkt af sér?
Eg mátti ekki vera hér lengur,
en áður en ég fór niður, sneri
ég mér aftur að Carolyn og sagði
hálfhátt: Eg skal hjálpa þér, Car-
olyn, því lofa ég.
Eg gerði mér Ijóst, að ég varð
að tala við Trevallion um þetta
og það þoldi enga bið, það var
um seinan að láta það lfta út sem
tilviljun, ég varð að segja honum
allt af létta.
Eg komst að þeirri niðurstöðu,
að ég yrði að snúa mér til hans
með hjálp Hönnu — svona var ég
nú huglaus. Kannski myndi ráðs-
konan segja mér, hvers vegna
Carolyn fékk ekki að vera hjá
föður sinum, þar sem hún þráði
það bersýnilega af öllu hjarta.
Hanna var e'kki í eldhúsinu. Eg
fann hana í litlu borðstofunni við
hliðina á dagstofunni. Hún var
að leggja á borð með silfri og
kristal — fyrir einn. Svo að hann
borðaði hér einn, þessi undarlegi
maður.
— Ósköp er að sjá yður, góða
mín!, hrópaði Hanna skeifd. Eg
hefði ekki átt að leyfa yður að
fara upp í allan skítinn og rykið
þarna uppi.
Hanna dró mig út í eldhús eins
og hrædd ungamamma og fór að
bursta af mér rykið.
Hún talaði allan tímann, meðan
ég greiddi mér og þvoði.
— Eg fann tvö málverk þarna
uppi, sagði ég.
— Nú, svo hann hefur sett þau
þarna, tautaði hún og burstaði
ryk af kápunni minni. — Eg var
að hugsa um . . .
Svo virtist sem hún talaði við
•sjálfa sig. — Þar voru málverk
af frú Trevallion og Carolyn,
sagfði ég ögn hikandi. — Serena
hefur verið fögur, en Carolyn er
breytt.
Hanna snarstanzaði með burst-
ann á lofti. Eg hef aldrei séð svo
margar svipbreytingar á mann-
eskju fyrr, undrun, sorg, hlé-
drægni . . . en hún gat ekki leynt
uppnámi sínu.
10
— Þekkið þér . . . þekkið þér
Carolyn, ungfrú? spurði hún óða-
mála, og andlitið varð hlýlegt af
endurminningunni um barnið —
Hvemig líður henni? Hverni^ *£■
ur blessaðri telpunni okkar* JStli
hún sé ekki alveg búin að gleyma
mér?
— Eg hef séð hana, svaraði ég
varfærnislega, — en ég 'get ekki
sagt, að ég ÞEKKI hana, við höf-
um eiginlega ekki talað saman.
— Auðvitað ekki, vesalings litla
telpan, tautaði Hanna og klappaði
mér annars hugar á handlegginn
eins og ég væri líka lítið bara.
— Eg skýrði henni frá því, að
ég hefði oft séð barnið í gluggan-
um, og sagði frá fingurbjörginni,
sem ég skilaði aftur, en ég sagði
ekkert um miðann, sem hafði ver-
ið þar. Hanna horfði fast á mig,
hún gjeypti hvert org og ég vissi,
að HÚN að minnsta kosti myndi
bjóða Carolyn hjartanlega vel-
komna heim, ef hún sneri aftur til
Mullions. Hún þráði barnið inni-
lega.
— Ó, þag er móðursystir henn-
ar, ungfrú Donovan. Eg hef aldrei
séð systur, sem voru ólíkari en
ungfrú Deidre og frú Trevallion
. . . eins og dagur og nótt, en báð-
ar voru fallegar, hvor á sinn hátt.
En sáuð þér ekki Jane Polvern,
hún er barnfóstra Carolyn . . .
hún tilbað barnið. Eg varð alltaf
að gæta þess, ag hún spillti henni
ekki með dekri.
Eg sagði henni, að ég hefði ekki
séð aðra en móðursystur Carolyn
og útlenda vinnukonu og svo Car-
olyn sjálfa í fjarlægð.
— Hún virðist ekki . . . vera
vel frísk, sagði ég vandræðalega.
164
inn í París. Jafnframt höfðu varn-
ir þýzka ríkishersins í suð-austur-
Evtópu, skyndilega brostið. Með
fimmtíu og fimm herdeildir enn
tepptar á strandlengju Miðjarðar-
hafsins og aðrar fimmtíu einangr-
aðar í baltisku löndunum, vegna
sóknar Zhukovs til prússnesku
landamæranna, á þrjú hundruð
mílna víglínu milli Karpatafjalla
og Svartahafsins, höfðu Þjóðverj-
ar aðeins tvær brynvarðar her-
deildir og alls ekkert varalið.
Þann 20. ágúst ruddust tvær
rússneskar herdeildir inn í Mið-
Rúmeníu. Þann 23. ágúst var ein-
valdsstjórn landsins kollvarpað,
og þann 25. ágúst sagði nýja
stjórnin Þjóðverjum stríð á hend-
ur. Daginn eftir báðust Bulgarar
friðar og íjórum dögum síðar kom-
ust Rússar til Pioesti-olíusvæð-
anna.
Þegar hér var komið sögu, bjóst
Brooke þá og þegar við falli Þýzka
lands. „Það verður augljósara með
hverjum deginum sem líður“,
hafði hann skrifað Maitland Wil-
son hershöfðingja þremur vikum
áður — ,,að Þjóðverjar hafa misst
alla sigurmöguleika á öllum víg-
stöðvum. Nú er það bara spurn-
ingin hve marga mánuði þeir geta
enn varizt falli. Mér virðist það
algerlega óhugsandi, að þeir geti
þolað annan vetur.
Mánudaginn 28. ágúst minnist
Brooke á nýtt áform Eisenhowers
í dagbók sinni.
„Erfiður herráðsforingj afundur,
þar sem tekið var til athugunar
hið nýja áform Eisenhowers að
taka sjálfur að sér yfirhcrstjórn-
ina í Norður-Frakklandi þamn 1.
september. Þetta áform er líklegi
til að seinka stríðslokum um þrjá
til sex mánuði. Ég hef ákveðið að
fara til Frakklands á morgun til að
ræða við Monty um ástandið.
Paris er frelsuð, Rúmenía ekki
lengur í stríðinu og næst kemur
röðin að Búlgaríu. Þjóðverjar geta
ekki staðizt.
29. ágúst. Lagði af stað til
Hendon klukkan 9 f.h. þar sem
ég hóf ferðalagið í ausandi rign-
ingu, í fylgd þriggja orrustuflug-
véla, til Normandi. Komum þang-
að klukkan 1 lf.h. þar sem de
Guirrgand beið okkar og sagði að
vegrið væri of vont til þess að
hægt væri að halda áfram til aðal-
stöðva Montys, fljúgandi. Eg lenti
því í tveggja og hálfrar klukku-
stundar ökuferð í ausandi rign-
ingu eftir aurugum vegi, krökum
af vögnum og dauðum hestum. Við
fórum um Caen, Falaise og Cham-
bois. Síðastnefndi staðurinn var
líkastur ægistórri hrúgu af brotn-
um skriðdrekum, vöignum, bif-
reiðum og dauðum hestum.
Komum til aðalstöðva Montys
klukkan 2 e.h. Talaði lengi við
hann um hinar tvísýnu ákvarðanir
Eisenhowers. Fór þaðan aftur
kl. 3,30 eJi. Hálfrar annarrar
klukkustundar akstur til flugvall-
arins. Leiðinleg flugferð heim í
drungalegu veðri og komum til
Hendon klukkan 7,45 e.h. en þá
höfðu fylgifiskar mínir, orrustu-
flugvélarnar þrjár orðið viðskila
við okkur í skýjaþykkninu. Vona
að þær komizt hingað slysalaust.
Winston kom frá Ítalíu í kvöld
með 104° hita.
30. ágúst. Það leynir sér ekki,
að Winston hefur aftur fengið
snert af lungnabólgu. Hún er að
vísu væg, og læknarnir telja að
hann muni verða orðinn nógu
hress til a fara með^ Queen
Mary til Quebeck í næstu viku.
Hann sendi eftir mér klukk-
an 7 r.n., og mér leizt mjög
illz s útlit h^ns. Eg útskýrði fyrir
honum K •‘■fiðleika, er. skapazt
höfðu við ?a~ ag Eisenhower tók
stjórnina af Monty og beindi ame
ríska herstyrknum gegn Nancy og (
Frankfurt, en lét brezka herinnj
Sigur vesturvelda, eftir
Arthur Bryant Heimildin
STRIDSDAGBÆKUR

einan um að fást við þýzka herinn
í Norður-Frakklandi . . . “
8. KAFLI
Nú var kominn tími til þess að
taka endanlega ákvörðun um það,
hvern þátt Bretland skyldi taka í
árásinni á Japan. í níu mánuði
hafði forsætisráðherrann reynt
með öllum ráðum að komast hjá
því að efna þá samþykkt, er her-
ráðsforingjar beggja landanna
höfðu gert í Cairo, ag brezki flot-
inn skyldi eftir uppgjöf Þýzka-
lands aðstoða bandaríska flotann
á Kyrrahafi. Nú, þegar fall Þýzka-
lands var yfirvofandi, varð ekki
lengur undan endanlegri ákvörð-
un komizt. Og ákvörðun var aðeins
hægt að taka í samráði við banda
ríska forsetann og herráðsforingj-
ana, en eftir að bandaríski herinn
hafði þá um sumarið hernumið
Guam og Saipan, var hann aðems
í 1300 mílna fjarlægð frá Tokio
•í miðjum ágúst, þegar Roose-
Velt kom aftur heim úr Kyrrahafs
för sinni, er hann hafði farið til
þess ag ráðgast við aðmírála sína
um innrás á Philippseyjar, höfðu
þeir MacArthur og Churchill
stungið upp á ráðstefnu í Quebeck
þá í september. Vegna þess að
Stalín hafði hafnað fyrri tillögum
um þríveldafund í Skotlandi, varð
ráðstefnan að takmarkast við
Vesturveldin.
Vig heimsókn sína til London
í júní, höfðu amerísku herráðs-
foringjarnir fallizt með fyrirvara á
uppástungu — sem borin hafði
verið fram um vorig af hinum
brezku starfsbræðrum þeirra, sem
tilslökun, og samþykkt af forsætis-
ráðherrum Ástralíu og Nýja Sjá-
lands — uppástungu um árás
brezks landhers og flota frá Ástr-
alíu, Ambonía og Bornco. En rétt
íyrir innrásina a Normandy hafði
forsætisráðherrann skyndilega
hafnað þessari tillögu ug horfið
aftur að hinm gömlu hugmynd
sinni um hernám Norður-Súmötru.
Eftir hina misheppnuðu innrás
sína í Assam, höíðu Japanarnir,
sem vörðust brezka liernum á
Burma-Indlands-landamærunurn,
glatað sinum gömlu yfirráðum, og
voru nú á undanhaldi. En brott-
rekstur þeirra nú þessu landi mon-
súna og frumstæðra samgöngu-
leiða hlaut óumflýjanlega að krefj
ast allra brezkra hernaðarlegra
úrræða, sem fyrir hendi voru. En
á þessu hélt forsætisráðherrann
áfram ag sýna algert áhugaleysi.
Þess vegna beið Brooke ferðar
innar til Quebeck með talsverðum
efasemdum.
„1. september. Winston er á
góðum batavegi, og það lítur út
fyrir að við munum allir geta lagt
af stað til Quebeck næsta mánu-
dagskvöld . . í morgun og fram
eftir deginum, endurteknar síma-
hringingar frá Winston, uppá
stungur og spurningar.
4 september. Mikill undirbúu-
ingur áður en við leggjum af stað
Ráðherrafundur klukkan 5,30 e.h
að viðstöddum forsætisráðherran
um útilit hans er alls ekki gott
og ég dreg stórlega í efa, að hann
14
T í M I N N , laugardaginn 29. sept. 1962