Tíminn - 02.10.1962, Blaðsíða 9

Atvlnnumál:
Ray Gunther
ENGLANDI.
Menningarmál:
André Malraux,
FRAKKLANDI.
Dómsmál:
Joseph Grimmond,
ENGLANDI.
Siglingamál:
Harold Wilson,
ENGLANDI.
HeilbrigSismál:
Eugen Gerstenmaier
ÞÝZKALANDI.
FiskvelSar:
Oscar Gundersen,
NOREGI.
Orkumál:
Jules Moch,
FRAKKLANDI.
Innanrikisverzlun:
H. A. Korthals,
HOLLANDI.
Samgöngumál: Utanrikisverzlun: Flugsamgöngur:
Willy Richter Enrico Mattei, Robert Burton,
ÞÝZKALANDI. ÍTALÍU. FRAKKLANDI.
Félagsmál:
Giuseppi Saragat,
ÍTALÍU.
LandbúnaSarmál:
Sigge Mansholt,
HOLLANDI
Fyrsta ríkisstjórn
Bandaríkja Evrópu?
Erling Bjöl utanríkismálasérfræöíngur Politiken ritar í gamni og alvöru um fyrstu
hugsanlegu ríkisstjórn Bandaríkja Evrópu eftir pólitíska sameiningu innan Efna-
hagsbandalags Evrópu.
Löndin sex í Efnahagsbanda
laginu undirbúa nú um þess-
ar mundir hina pólitísku sam-
vinnu sína. Hinir áköfustu
stuðningsmenn sameiningar
Evrópu á hinu pólitíska sviði
láta sér ekkert nægja minna
en stofnun Bandaríkja
Evrópu. Erling Bjöl við
danska blaðiS Politiken ritar
í því tilefni eftirfarandi grein
þar sem hann í gamni og al-
vöru gerir að umtalsefni for-
ingjaefnin í hinni hugsan-
legu ríkisstjórn Bandaríkja
Evrópu, USE.
Til þess að gera sér hugmynd
um útlit slíkrar ríkisstjórnar er
fyrst rétt að virða fyrir sér úrslit
síðustu þingkosninga í hinum sex
löndum EBE og í þeim þremur
löndum er sótt hafa um fulla að-
ild, þ. e. a. s. Bretlandi, Danmörku
og Noregi. Ef við segjum, að 250.
000 greidd atkvæði séu á bak við
hvern þingmann fáum við Evrópu-
þing með 504 þingmönnum og
flokkaskiptingin í átta höfuð-
flokka jrrði sem hér segir:
Fyrsta verkefni hins nýja sam-
bandsríkis yrði að sjálfsögðu það
að kjósa sér forseta. Vegna tungu-
málaerfiðleika yrði ókleift að kjósa
forsetann með beinum kosningum
á sama hátt og gert er í Bandaríkj
um Ameríku, enda myndu slíkar
kosningar ekki vera í samræmi
við þær skoðanir, sem Evrópu-
menn gera sér um virðingu og
tign þjóðhöfðingja, enda hefur
ekkert lýðveldi í Evrópu þjóðkjör-
inn þjóðhöfðingja. Sambandsþing-
ið myndi því kjósa forsetann og
margar ástæður liggja til þess, að
vafalaust yrði það de Gaulle núver
andi Fraklandsforseti.
Ef við drögum línu á milli hægri
og vinstri aflanna í Evrópu með
því að athuga fylgt radikala ann-
ars vegar og kristilega demókrata
hins vegar, keip.ur j-liós. að hægri
menn eru í meirijhluta með 281 at
kvæði gegn 2á3 og de Gauile hef-
ur mesta möguleika á því að verða
frambjóðandj hægri manna. Ka-
þólskir eru mest ráðandi í hóp
hægri manna og Frakklandsforseti
er kaþólskrar trúar. Miklum erf-
iðleikum yrði bundið að fá kjör-
inn þýzkan forseta og Þjóðverj-
arnir munu kjósa það næst bezta:
Að fá kjörinn forseta, sem væri
<
3*
ÐJ S
^ Oi
? Ol
Q.
xr
3
o-
7T
<
3
O.
Ui
>
%
>
r-
tn
Belgía.Luxb. 1 9 10 3 1 1 25
Danmörk 1 4 1 2 2 10
England 49 7 55 1 112
Frakkland 15 1 13 9 10 14
(UNR) 16 3 81
Holland 1 1 7 8 3 5
(ARP, CHU) 1 26
ftalfa 27 17 5 2 50 4 5 5 115
Noregur 4 1 (1) 1 2 9
Þýzkaland 2 46 57 16 4 1 126
44 22 137 20 136 43 90 12 504
hliðhollur Þjóðverjum og ekki
spillir það fyrir, að sagt er, að
de Gaulle hafi gefið Þjóðverjum
vilyrði fyrir því að styðja Aden-
auer í embætti forsætisráðherra
sambandsveldisins.
Ekki eru Englendingar himinlif
andi með þessa lausn málanna, en
þeir gera sér ljóst, að síðustu
tengslin við samveldið myndu
bresta, ef drottning þeirra yrði
eins konar evrópsk keisaraynja og
eitthvað verða þeir að láta af
hendi til að de Gaulle láti af and-
stöðu sinni gegn inngöngu Breta
í samfélag Evrópuþjóðanna.
Macmillan hefur þess vegna
ekkj einungis lofað því að styðja
de Gaulle til embættis forseta USE
heldur einnig samþykkt, að París
verði höfuðborg hins nýja, vold-
uga ríkis. Að undanteknum Belg-
um og Hollendingum og fulltrú-
um norska þjóðarflokksins eru það
ekki margir, sem setja myndu sig
á móti því að París yrði höfuð-
borg, því að flestir kunna betur
við sig í París en Briissel og auð-
vitað myndi stuðningur de Gaulle
við evrópskt sambandsríkj verða
háður því skilyrði að hann yrði
forseti og París stjórnaraðsetur.
Hugmyndin um de Gaulle sem
forseta er ekki líkleg til að valda
neinum verulegum deilum. Marg-
ir stjórnmálamenn Evrópu myndu
hér sjá heppilega leið til að losna
við hann úr áhrifasæti — en ef
til vill á annað eftir að koma í
Ijós?
Og ekki er víst, að allar aðrar
hugleiðingar eigi heldur eftir að
ganga eftir áætlun. Að loknum
bráðabirgðasamningum og við-
ræðum milli Parísar, Bonn og Lon-
don mætti ætla, að Adenauer
verði viss með að hljóta sæti
fyrsta forsætisráðherra USE og
Macmillan þá utanríkisráðherra-
embættið.
En við nánari athugun kemur
í ljós, að það verða ekki kristi-
legir demókratar, heldur jafnað-
armenn, sem mynda stærsta þing-
mannahópinn í sambandsþinginu
og de Gaulle verður að fela helzta
leiðtoga jafnaðarmanna, Hugh
Gaitskell, að reyna stjórnarmynd-
un. En þó að Gaitskell nyti fylgis
Forsætisráðherrann:
F A N F A N I ,
ÍTALÍU.
bæði radikala og vinstri jafnaðar-
manna taekist honum ekki að fá
meira en 179 atkvæði af 253 nauð
synlegum og aftur kemur röðin að
Adenauer. En enn standast ekki
reikningarnir. Fimmtán brezkir í-
haldsmenn og þrír franskir hægri
menn berja í borðið og kæra sig
ekki um þýzkan forsætisráðherra
og Adenauer sér nú, að von hans
um forsætisráðherratign er bund-
in við stuðning ítalskra nýfazista
— og draumurinn er búinn.
Nú kemur röðin að Macmillan,
sem frá upphafi vísar á bug allri
samvinnu við nýfazista, þar sem
hann telur sér vísa hægri menn-
ina, sem settu Adenauer stólinn
fyrir dyrnar. En honum tekst að-
eins að safna 246 atkvæðum þar
sem franskir lýðveldissinnar eru
enn klofnir og ítalskir kristilegir
demókratar hafna stuðningi á síð-
ustu stundu eftir bendingu frá
leiðtoga sínum Amintere Fanfani,
sem loksins hefur fundið leið til
að mynda hina fyrstu ríkisstjórn
Bandaríkja Evrópu með því að
biðla til vinstri, aðferð, sem hann
hefur sjálfur töluverða reynslu í úr
pólitíkinni á Ítalíu og er reyndar
vcl þekkt í Belgíu, Frakklandi og
Hollandi. Leyndardómurinn er
samvinna kristilegra demókrata
og jafnaðarmanna og eflaust myndi
Jóhannes páfi hvetja trúarbróður
sinn Adenauer til að bregða ekki
fæti fyrir hina nýju samvinnu,
sem er í fullu samræmi við þjóð-
félagsstefnu páfans.
Og eftir þriggja vikna stjómar-
kreppu fer Fanfani af stað. Hann
ræðir við eigin flokksmenn, jafn-
aðarmenn, demókrata og radikala.
Hann vinnur danska og norska
jafnaðarmenn á sitt band, Norð-
menn með því að lofa þeim em-
bætti sjávarútvegsmálaráðherra og
Framhald a 15 síðu
Utanríkismáh'
Paul 'Henri Spaak,
BELGÍU.
Upplýsingamál: Vanþróuðu ríkin: Iðnaðarmál: Varnarmál: Fjármál:
Willy Brandt, Mendés-France. Jean Monnet, George Brown, Hugh Gaitskell,
ÞÝZKALANDI. FRAKKLANDI. FRAKKLANDI. ENGLANDI. ENGLANDI.
Uppbyggingarmál:
Emilio Colombo,
ÍTALÍU.
Efnahagsmál:
Ludwig Erhard,
ÞÝZKALANDI.
TÍMINN, þriðjudaginn, 2. október 1962 —
9