Tíminn - 06.10.1962, Blaðsíða 14

Eftir DOROTHY QUINTIN
hann. Mér fannst við hafa nálg-
azt hvort annað mikið síðasta
klukkutímann og það væri gagn-
kvæmt traust milli okkar. Við
heyrðum Hönnu hlæja úti í gang-
inum. Oliver leit beint í augu
mér og bætti lágróma við:
— Ef umsögn hennar verður
sem ég býst við, vona ég, að þér
lá'tið allar áhyggjur lönd og leið,
Amanda. Þér eruð alltof ungar til
að taka allar heimsins byrðar á
axlir yðar.
— Og ef....ef umsögnin verð-
ur ekki... . ? hvíslaði ég með önd-
ina í hálsinum.
— Ef hún verður í einhverju
frábrugðin fréttum Deidre, kem
ég með yður til London j fyrra-
málið til að sjá með eigin augum,
hvernig Carolyn líður, sagði hann
jafn lágróma.
Eg fékk ekkert rárúm til að
þakka honum, en andlitið á mér
hlýtur að hafa sýnt honum, hversu
þakKlát ég var, því að hann brosti
hlýlega til mín, áður en hann
sneri sér að unga manninum, 'sem
Hanna vísaði inn. Eg var svo hrif-
in af sigri mínum, að ég veitti
Tony Marldon enga sérstaka eftir-
tekt, þegar Oliver kynnti hann
fyrir mér. Meðan við sátum og
drukkum kaffi fyrir framan arin-
inn gerði ég mér óljóst grein fyr-
ir því, að hann var hár og ljós-
hærður með vinalegt andlit. Það
var bersýnilegt, að hann langaði
til að vita, hvað ég væri að gera
á Mullions. Hugur minn var full-
ur af öllu því, sem gerzt hafði
þennan da|. Það virtust vikur síð
an ég hafði setzt inn í lestina um
morguninn og ég þráði að vita
hvað morgundagurinn bæri í
skauti sér — og vonandi myndi
hann binda endi á eríiðleika Caro-
lyns.
9. KAFLI.
Þegar lestin nálgaðist London
daginn eftir- í rigningu og þoku,
var skapið mitt ekki upp á það
allra bezta. Oliver hafði í sann-
leika sagt varla yrt á mig síðustu
fimm klukkustundirnar, ef undan
er 'skiliö, að hann fylgdi ,mér inn
til hádegisverðar og spurði, hvort
ég vildi hafa lestargluggann op-
inn eða lokaðan. Eg skildi, að
hann var niðursokkinn í eigin
hugsanir og það sló út á mér köld-
um svita, þegar ég hugleiddi,
hverju ég hafði af stað komið. En
það var líka annað og meira, ferð-
inni var brátt lokið, Oliver myndi
húrra mér upp í leigubíl og kveðja
og síðan hverfa út úr lifi mínu að
fullu og öllu. Oliver Trevallion,
sem ég hafði hitt í fyrsta sinn í
gær og litla ,föla telpan, Carolyn,
höfðu bæði haft einhver áhrif á
hjartað í mér. Mér fannst sem
ég hefði þekkt þau alla ævi.
Eg horfði út og var óskaplega
örvæntingarfull. Mér til skelfing-
ar fann ég tárin vera að brjótast
fram. Já, það myndi aldeilis sóma
sér vel, ef Greystone-barnfóstra
stigi rauðeygð af lestinni! Og það
í einkennisbúningi! Eg sagði við
sjálfa mig, að ég væri erkiflón!
Eg hafði gert það sem í mínu
valdi stóð fyrir Carolyn og Oliver
myndi ljúka verkinu. Eg var ekki
lengur í vafa um að hann var full-
fær um að kippa þessu í lag, núna
þegar sannleíkurinn var ljós orð-
inn. E-n ég var voðalega forvitin
að vita, hvað myndi nú gerast og
mig langaði ákaft til að vera sú,
sem fengi að hughreysia og hjálpa
Carolyn. Eg helá, að ég hafi fest
ást á litlu telpunni frá fyrsta degi
að ég sá litla, föla andlitið bak
við rimlana á glugganum, þar sem
hún stóð alltaf og horfði á okkur
löngunaraugum. Og ég vissi, að
ég vantreysti Deidre í öilu, líka
áður en hún fór að ljúga að mér.
Það var eitthvað kalt og miskunn-
arlaust yfir fögru andliti hcnnar,
skortur á blíðu í .augunum, þegar
hún leit á Marty og Dwight. Eg
veit, að sumar konur eru ger-
sneyddar móðurtilfinningu, kon-
ur, sem ekki þola börn. En Deidre
hafði af fúsum vilja tekið að sér
að annast Carolyn, sem var einka-
barn systur hennar og í gærkveldi
hafði Oliver sagt, að hún væri
einkar þoli'nmóð við hana ....
Eg gat ekki ímyndað mér, að
Deidre væri þolinmóð við barn.
Hún hafði virzt köld og tilfinn-
ingalaus, þegar hún t'alaði um
Carolyn við mig.
Við vorum ein orðin í klefan-
um, þegar lestin stoppaði og Oli-
ver tók niður litlu töskuna mína
af hillunni. Eg starði enn út í
regnið, svo að han* sæi ekki tárin.
En þegar hann talaði til mín, depl
aði ég burt tárum og leit á hann,
frá mér numin af gleði.
— Þér getið komið með mér,
Amanda, ef þér viljið. Þetta verð-
ur kannski leiðindamál Hann
lei.t sem snöggvast á einkcnnis-
búninginn minn og það kom
glettnisglampi í augu hans. —
Það getur verið að sérfræðingur
á þessu sviði geti verið innan
handaiv En þér getið ekki ásakað
neinn annan en yður sjálfa, ef
þér missið kannski af þessari ferð
til Ameríku, barnið gott.
— Hvern ..hvernig vitið þér
um það ? hvíslaði ég furðu
lostin en ofursæl.
Við stóðum og horfðumst í augu
eins og ekkert annað en við tvö
skiptum máli.
— Eg hringdi til frú Belling-
ton í gærkveldi, sagði hann dá-
lítið stríðnislega. — Til að fá stað
festingu á, hvort þér væruð áreið-
anlegar — eins og þér báðuð mig
um að gera. Þegar öllu er á botn-
inn hvolft var sagan yðar dálítið
kyndug og við höfðum þá ekki
talað við ritara sir Charles
Eg kinkaði ákaft kolli. — Og
hún hefur' vonandi sagt yður, að
ég væri áreiðanleg? spurði ég.
— Mjög áreiðanleg, sagði Oli-
ver og bro-sti, en varð fljótlega
alvarlegur aftur. — Svo áreiðan-
leg, að hún hafði vonazt eftir að
fá yður með til Ameríku. Frú Bell
ington virtist hafa áhyggjur af
því, ef hún missti yður.,
Eg sat bara og starði á hann,
eða svo sagði hann mér síðar,
biðjandi augum. Eins og Mark,
þegar hann langar út og heldur,
að það eigi að loka hann inni.
— Þér eruð mjög ung, Amanda
— og mjög hjálpfús, sagði hann
stuttlega. — Eg veit að ég ætti
ekki að biðja um hjáip yðar. Þetta
er fjárans undarleg aðstaða og
verður að sýna fyllsfu var-
kárni
— Vegna Carolyn, ég kinkaði
kolli. — Þér heitið að segja ekki
frá miðanum?
— Auðvitað Hann hrukkaði
ennið. — Og við verðum að hafa
það hugfast, að Deidre hefur fórn
að sér algerlega fyrir barnið í
tæp tvö ár. Og þegar öllu er á
botninn hvolft, varð barnið alltaf
frávita að sjá mig, og þess vegna
lét ég Deidre annast hana alveg.
Það virtist vera eina lausnin
hann andvarpaði. — Eg skil ekki,
hvers vegna mér var ekkert sagt
frá skýrslu sir Charles, en ég vona,
að það sé einhver sennileg útskýr
ing til þar. Að minnsta kosti get
ég ekki rokið inn og tekið barnið
frá þeim aftur nema einhver gild
ástæða sé. Eg vil fyrst sjá, hvern-
ig Carolyn bregzt við, þegar hún
sér mig aftur..
Oliver reis á fætur og brosti
glaðlega við mér.
— Það er bezt að við ræðum
málið frekar á leiðinni, annars för-
um við aftur af stað með lestinrii,
sagði hann og ég fylgdi honum
auðmjúk út og hann veifaði í
leigubíl.
London var köld og blaut þenn-
an regnvo'ta eftirmiðdag. Það var
eins og veturinn væri að koma
•aftur og hefði rekið vorið á flótta.
En þennan sama morgun hafði
verið sólskin og blíða í Cornwall.
Eg hafði sofið vel í litla herberg-
inu við hliðina á herbergi Hönnu
á Mullions, þrátt fyrir viðburða-
ríkan dag. En það fyrsta, sem ég
uppgötvaði, þegar ég var komin
upp í notalegt rúmið, var hita-
flaskan, sem Hanna hafði lagt þar.
Síðan svaf ég í einum dúr, þar
til barið var hljóðlega að dyrum.
Það var Polly Penworth, sem kom
með morgunteið mitt. Polly var
170
11. nóvember. París. Klukkan
10 f. h. kom Juin hershöfðingi og
sótti iriig. Við ókum til Sigurbog-
ans, þar sem við biðum eftir for-
sætisráðherranum og de Gaulle.
Þegar þeir komu, lögðu þei^ blóm
sveig á gröf óþekkta hermannsins.
Um kvöldið snæddum við mið-
degisverð með Juin hershöfðingja.
12. nóvember. París. Fór klukk
an 11,30 f. h. til skrifstofu Juins
hershöfðingja til viðræðna við
hann. Hann skýrði mér frá því
áformi sínu að draga saman átta
franskar herdeildir eins fljótt og
mögulega. Útbúnaður er eins
og venjulega, erfiðasta atriðið.
Hvað gætum við gert til aðstoðar?
Hann var mjög sanngjarn í öllum
sínum fyrirspurnum og hinn auð-
veldasti að semja við. Snæddi
seinna hádegisverð með Juin en
famille.
Því næst fórum við Barney í
stjitta göngu, áður en við áttum
að mæta á fundi með de Gaulle.
Hann tók á móti okkur í sama
herbergi og því, sem Clemericeau
var vanur að vinna í á tímum
fyrri heimsstyrjaldarinnar. Hann
talaði um myndun og vopnun
nýrra herja á mjög svipaða leið
og Juin hafði gert um morgun-
inn. Við vorum hjá honum í næst-
um eina klukkustund.
Lauk deginum með því að borða
miðdegisverð með Koenig, en þar
voru líka tveir hershöfðingjar,
sem höfðu verið virkir þátttakend
ur í mótspyrnuhreyfingunni.
Loks ók ég til Gare de Lyon,
þár sem við stigum upp í forseta-
lestina, er flutti okkur til Besau-
cau. Mjög þægileg lest, þar sem
ég hef ágætan klefa. En teinarn-
ir eru mjög ójafnir, eins og skrift
in í dagbókinni ber glöggt vitni.
Eg hafði mikinn áhuga á því að
hitta hershöfðingja mótspyrnu-
hreyfingarinnar og heyra álit
þeirra á de Gaulle. Þeir mátu
BC
ekki mikils þann þátt, sem hann
hafði leikið til þessa. Annar
þeirra sagði við mig: „De Gaulle!
Hvað gerði ha'nn? Flutti fjöl-
skyldu sína til London strax í
byrjun og fór svo sjálfur á eftir
henni. Þar lifði hann rólegu og
þægilegu lífi öll stríðsárin, með-
an við hættum daglega lífi okk-
ar í baráttunni við Þjóðverja, j
leyndumst í kjöllurum undir fót-j
um þeirra og gátum daglega búiztj
við þvf að verða handteknir af
Gestapo. Samt var hann svo
óskammfeilinn að segja: „Je suis
la France!“
13. nóvember. Besancou. Þegat
ég vaknaði, sá ég, að allt landið,
sem við vorum að fara yfir, var
þakið snjó.
Við komum til Besancou alveg
samkvæmt áætlun klukkan 10 f. h.
Fyrir utan stöðina var mikill mann
fjöldi, heiðursvörður og hljóm-
sveit. Við stóðum hátíðlegir í
snjónum meðan leikinn var mest-
ur hlutinn af „God Save the King“
og „Stars and Stripes“ og „La
Marseillaise".
Svo var ekið af stað með bif-
reið forsætisráðherrans í farar-
broddi, en í henni voru auk hans,
de Gaulle, de Lattre og Mary.
Næst á eftir komu Juin hershöfð-
ingi, Barney og ég. Við ókum
næstum sextíu mílur til staðar, er
kallaður var Maidre, þar sem de
Lattre hafði deildarstöðvar sínar.
Við komu okkar veitti de Lattre
okkur nákvæmar upplýsingar um
ástandið á þeim vígstöðvum, er
fyrsti franski herinn réð yfir og
árásaráformin. Að því athuguðu,
að herdeildirnar, sem fram-
kvæma eiga árásina, eru á þrjátíu
kílómetra vígstöðvum hver og
hafa barizt án hvíldar í tvo og
hálfan mánuð, virtist mér öll árás-
aráætlunin hin fráleitasta. Hú'ri
er fyrst og fremst glöggt dæmi
um þá kenningu Ameríkumanna
að gera áhlaup á all'ri línunni. j
Meðan snæddur var hádegisverð'
ur, hélt Wi'nston ræðu á frönskuj
og á eftir honum þeir de Gáulle i
og de Lattre. Því næst skipaði for-j
sætisráðherrann mér að halda
líka ræðu á frönsku, sem ég varð
að gera nauðugur viljugur.
Eftir hádegisverð ókum við af
stað til baka í snjónum og dvín-
andi dagsbirtu. Komum klukkan
7 e. h. f myrkri og kalsaveðri til
lestarinnar og höfðum þá verið
níu ' klukkustundir á leiðinni.
Fegnir að vera aftur komnir inn
í hlýja og bjarta lestarklefana.
De Gaulle var hinn alúðlegasti
og ræðnasti allan daginn, en ég'
efa það stórlega, að hann hafi1
persónuleika til að sameina Frakk
land til samþykktra aðgerða á
þessum hættulega tíma. Juin hers-
höfðingi er mjög viðfelldinn mað-
ur og reyndist hinn bezti hers-1
höfðingi á vígstöðvunum. ' De
Lattre virðist gæddur mikilli
festu og orku, en hve góður hers-
höfðingi hann raunverulega er,
er erfitt að dæma um, án þess að
kynnast honum betur.
Snæddi loks miðdegisverð með
de Gaulle í borðvagni hans í lest-
inni. Eg sat við vinstri hlið de
Gaulles, en Mary við hægri hlið
hans. Winston var hinn kátasti
og jafnvel de Gaulle lét gaman-
yrði fjúka.
Miðnætti og ég er mjög syfjað-
ur. Lestin hristist alltof mikið til
þess að hægt sé að skrifa meira
14. nóvember. Rheims. Lestin
hélt af stað frá Besancou skömmu
eftir að við fórum irin í hana og
hélt áfram álla nóttina áleiðis til
Parísar, en þangað komum við
klukkan 6 f. h. Þá voru vagnarn-
ir með de Gaulle, Juin og ráðherr-
unum losaðir frá og við héldum
áfram tii Rheims. Komum þangað
klukkan 11 f. h. og hittum Ike
þar, sem ók okkur út til stöðva
sinna. Hann gerði grein fyrir nið-
urskipununum á vígstöðvunum og
tist fremur óviss í því, hvað
inverulega væri að gerast.
Við borðuðum hádegisverð með
honum og ókum því næst til flug-
vallarins, en þaðan lögðum við af
stað til Northolt klukkan 3 e. h.
og komum þangað klukkan 4,45 e.
h. eftir þægilegustu flugferð....
Winston hafði þann vana að
senda öðru hverju einkaskeyti til
hershöfðingja, án þess að minnast
á það við mig. Þessi skeyti voru
venjulega í sambandi við einhver
atriði, sem ég hafði rætt um við
hann og verið ósamþykkur hontlm
um. Hann reyndi þá að fá hers-
höfðingja til að styðja sitt mál
og þar af leiðandi snúast gegn
mér. Til allrar hamingju þjónuðu
allir herráðsforingjarnir á stríðs-
árunum mér með sérstakri holl-
ustu. Eg krafðist þess af þeim,
að ef þeir sendu forsætisráðherr-
anum einhvern tíma skeyti, þá
sendu þeir mér ailtaf afrit af þeim.
16. nóvember. Ræddi á herráðs-
foringjafundinum við John And-
erson um kjarnorkuSprengjur.
Ilann var fuliur áhuga og ekýrði
okkur nákværnlega frá þvi, sem
hann vissi um, 'rtðvíkjsndi rann-
14
TÍMINN, laugardaginn -3. oktéber 1962