Tíminn - 11.10.1962, Blaðsíða 9

—hcjww—wwtWfc

mmm
Hendist um
hnöttinn
og kennir
Margir veittu athygli auglýs-
ingu í Reykjavíkurblöðunum
fyrir fáum árum, þar sem boð-
ið var að kenna vélritun á 7
klukkustundum og spaensku á
tíu. Nú eru þessar auglýsingar
aftur farnar að birtast i blöð-
unum hér í bæ. Okkur langar
til að vita nánari deili á þessu
og srkreppum á fund kennarans,
sem hlýtur að vera frá Vestur-
heimi, sem og reynist vera. Það
er roskin kona, Ethel MacNair
að nafni, magister frá Colum-
bia-háskóla. Og það kemur upp
úr kafinu, að hún hefur lengst
af verið á ferð um heimaálfu
sína og nnöttinn allan í 20 ár
— og kennt á ritvél.
Margir trúa þessu ekki
— Hvernig stendur á því, að
þér b.ióðizt til að kenna fólki
á ritvél á 7 klukkustundum, er
þgð hægt, hafið þér sjálf fund
ið upp aðferðina?
— Það er nú meinið, að þeir
eru svo margir, sem ekki trúa
því, að hægt sé að læra vél-
ritun á 7 tímum. Ýmsir, sem
langar til að læra vélritun með
fljótum hætti, skella samt
skollaeyrum við að koma í
tíma til mín, af því að þeir
halda, að þetta sé tóm vitleysa.
skyldi finna upp auðveldari að-
ferð til að læra vélritun, og
það er einmitt hún, sem ég
kenni eftir. Einnig held ég tiu
stunda námskeið í spænsku.
Enginn lærir tungumál að
neinu ráði á þeim tíma, en eft-
ir þessari aðferð ættu þó flest-
ir að geta bjargað sér í al-
gengu talmáli.
ísland gerólíkt Norðurlöndum
— Og yður fannst ómaksins
vert að koma til íslands að
kenna vélritun á 7 tímum?
— Eg kom hingað aðallega af
því að ég hef svo óstjórnlega
gaman af að ferðast, fékk bakt-
eríuna fyrir nálega 30 árum. Og
síðustu 20 árin hef ég verið að
flakka um hnöttinn fram og
aftur. Fyrir fjórum árum, þeg-
ar ég hafði ferðazt um fjölda
mörg lönd kom ég til Skotlands
í fyrsta sinn, enda þótt ég ætti
ættir að rekja til Skota. Eg er
nefnilega skozk-írsk-ensk að
ætterni. Nú, þegar ég var stödd
í Edinborg, frétti ég að ís-
lenzka skipinu Gullfossi, sem
þá var statt í höfninni í Leith.
og var á heimleið. Eg bað þeg-
ar um far til íslands, en var
sagt, að allt farþegarými væri
yfirfullt. Eg sagðist ekki gera
Ethel Alvansdóttir. Ljósm.: TÍMNN—RE.
á ritvél á sjö tímiim
Á hinn bóginn á ég fjölda bréfa
frá nemendum mínum, þar
sem þeir þakka mér fyrir að
hafa komið þeim svo fljótt nið-
ur í vélritun, sem hafi hjálp-
að þeim til að fá vinnu skömmu
eftir námskeiðið.
Gat varla lært vélritun — fann
nýja aðferð
— Er langt síðan þér hófuð
þessa kennslu?
— Síðan eru um tuttugu ár.
Annar hefði enginn af mínu
fólki gizkað á það, að ég ætti
eftir að kenna vélritun. Á skóla
árum mínum, meðan ég enn
var kornung, fór ég að læra
skrifstofustörf og þar á meðai
vélritun. En mér reyndist svo
ólýsanlega erfitt að læra þetta.
einkum vélritunina, að ég gekk
oft grátandi út og hélt þetta
mundi aldrei takast. Fólkið
mitt spurði, hvers vegna i
ósköpunum ég léti þetta ekki
eiga sig og sneri mér að öðru.
En ég ákvað að læra þetta, svo
að ég ætti hægara með að
vinna fyrir mér, og hætti ekki
fyrr en það loks tókst. Þeg-
er þessi kvöl var á enda,
strengdi ég þess heit, að ég
harðar kröfur og þrábað þá
um að fá að fljóta með. Þeir
sögðu þá, að ég yrði að gera
mér að góðu að vera á dekki.
Ekki lét ég það aftra mér, og
reyndar fékk ég þak yfir höf-
uðið á leiðinni. Svo kom ég
hingað í fyrsta sinn, var hér í
Reykjavík mánaðartím’a, bjó á
Stúdentagarðinum og kenndi
vélritun og spænsku. Þá gaf
ég mér ekki tíma til að ferð-
ast neitt um landið, en ákvað
að koma hingað aftur áður en
langt um liði og kynnast land-
inu betur. Og hingað kom ég
svo aftur fyrir mánuði. Þá fór
ég strax norður, austur á firði
og til Vestmannaeyja. Eg get
sagt með sanni, að ísland er
gerólíkt Norðurlöndum. Það er
einstakt í sinni röð. Einna helzt
minnir það mig á Alaska.
Sortnaði fyrir augum á
Oddsskarði
— Hvað er yður minnisstæð-
ast úr ferðinni um landið?
— Það er margt sem ég man
lengi. ísland er stórkostlegt.
Eg kom til Akureyrar og fékk
að gista í Menntaskólanum. Ak-
ureyri er stórfallegur bær Ee
hélt áfram með áætlunarbíln-
um austur á land, fannst við
vera komin á aðra stjörnu, þeg
ar við fórum um Námaskarð.
Lengst stanzaði ég í Neskaup-
stað, var þar í tíu daga, aug-
lýsti þar námskeið, en þar vildi
helzt enginn trúa því, að hægt
væri að læra vélritun á 7 tím
um. Á Norðfirði fannst mér
svo nauðalíkt og í Alaska, bæði
bærinn, landið og fólkið. Ann
ars hef ég sjaldan orðið eins
hrædd í bíl og þegar við fór
um yfir Oddsskarð. Það er víst
hæsti fjallvegur á íslandi, og
því get ég trúað. Þegar upp á
fjallið kom, var hengiflug fyr
ir neðan. Mér sortnaði fyrir
augum. Það var lítil telpa í
áætlunarbílnum. Mér varð lit-
ið á hana. aumingja litla skinn
ið varð svo hrædd að hún
greip höndunum fyrir andlit-
ið. Eg >-ar bara ekkert betri
og gerði bað sama og hún. Það
var mikil) léttir fyrir okkur
báðar, þagar við komum aftur
niður á láglendið.
Langar á vertíð í Eyjum
— Hver var svo næsti áfangi
eftir dvölina í Npskaupstað’
BKSC IIIB II—llll
— Þaðan fór ég með strand-
ferðaskipinu til Vestmanna-
eyja. Eg var þar í þrjár vikur
og er ákveðin að fara þangað
aftur. Bæði er nú það, að þar
fékk ég mest að gera við
kennslu, fékk marga nemend-
ur, og ein stúlkan varð svo
himinlifandi með árangurinn
eftir vélntunarnámskeiðið, og
svo má ég til að fara aftur til
Eyja, þegar fiskvertíðin stend-
ur yfir. Eg held ég láti það
ekki bregðast að koma til ís-
lands og fara þá á vertíð í Eyj-
um, er vtss um að geta tekið
til hendi í fiskinum. Satt að
segja ætla ég að kaupa mér
farmiða 'ram og aftur með Loft
leiðum. þegar ég fer heim til
Bandarík]anna i haust. Hann
gildir í eitt ár, og þar af leið-
andi kem ég hingað aftur inn-
an árs.
Nýtízku borg í Lapplandi.
— Þér sögðuð áðan, að ís-
land væri ólíkt Norðurlöndun-
um. Hafið þér kynnzt þeim að
ráði?
— Eg kom þangað í sumar,
kom hingað með flugvél frá
Stokkhólmi En fyrr í sumar
llaug ég með franskri þom fra
Anchorage í Alaska til Ham-
borgar. Ferðinni var heitið til
nyrztu héraða á Norðurlönd-
um, fyrst og fremst til að heim-
sækja Lappa. Þangað fór ég
og varð furðu lostin. þegar ég
kom í borgina þeirra, Rovani-
emie. Það var ákaflega ein-
kennilegt að vera þarna meðai
þessarar frumstæðu þjóðar í
einhverri nýtízkulegustu borg,
sem hugsazt getur. Hún stend-
ur á líkri breiddargráðu og
borgir Alaska. en ekki eru þær
sambærilegar við Rovanieme.
Borgin varð hart úti í.stríðinu,
fjöldi húsanna var lagður í
rústir, og síðan var borgin
endurbyggð, og þar getur að
líta einhver fallegustu nútima-
hús á byggðu bóli, enda eru
teikningar margra þeirra eftir
hinn fræga finnska arkitekt
Aalto. Mikið óskaplega var
gaman að kynnast Löppunum.
lifnaðarháttum þeirra, skoða
búninga þeirra, horfa á þá og
hreindýrin. Mig langaði sem
sé til að bera saman þessa staði
og þá á sömu breiddargráðu i
Alaska, og ég varð ekki fyrir
vonbrigðum. Þaðan fór ég yfir
Nord Kap, síðan á báti til Berg-
en og svo með lest til Osló.
Þetta var sannarlega ógleyman-
leg ferð. Svo hélt ég til Stokk-
hólms, aðallega til að skoða
gröf Dag Hammarskjölds. Es
dái svo mikið þann mann fyrir
starf hans í þágu friðarins í
heiminum. hann lét líf sitt fvr
_ ir friðinn. Hann var jarðsett-
ur í ættargrafreit, og mikið
varð ég hissa, þegar ég sá að
gröf hans var alveg eins og
grafir hinna ættingjanna. Það
er ekki hægt að þekkja hana á
öðgu en nafninu einu. Samt
varð ég hrifin af þessu, af því
að það iýsti svo mikilli hæ-
versku aðstandenda, eins og
maðurinn sjálfur var. Þetta er
skammt frá Uppsölum, háskóla-
bænum litla, þar er alveg ein-
stakt andrúmsloft gamallar
menningar.
— Þér hafið minnzt nokkrum
sinnum á Alaska. Er það heima
ríki yðar?
— Nei, og til skamms tíma
var það heldur ekkert ríki, að-
eins hjálenda Bandaríkjanna.
En mikið var ég stolt, þegar
Alaska komst í ríkjatölu Banda
ríkjanna. Eg fæddist hins veg-
ar á austurströndinni, í
Pennsylvaníu. En ég hef tekið
alveg sérstakri tryggð við Al-
aska, held mér þyki engu
minna vænt um Það en fæðing
arríki mitt. Sú var tíð, að lönd
um mínum fannst ekki mikið
til Alaska koma. Á hinn bóginn
eru Alaskabúar ekki með neina
minnimáttarkennd. síður en
svo, þeir vita óskön vel af því.
að ríkið Þeirra er stærst allra
Bandarlkjanna. Þar er algengt
að komast svona að orði: Mr
and Mrs. .Tohnson. are going
down to the smaller states“
(Nú er Jón Jónsson að fara
með konu sinni niður í minni
ríkin). En blaðamenn í Alaska
orða það dálítið öðru vísi. Þeir
segja: „They are going to the
lower 48“ (Þeir eru að fara í
lægri 48). Það er alkunna, að
Bandaríkin keyptu Alaska af
Rússuni fyrir einar 7 milljónir
dollara. og það þótti slík dæma
laus óráðsía og vitleysa, áð
þetta land gekk lengi undir
uppnefninu Stewarts Folly
(axarskaft Stewarts). En þær
raddir þögnuðu áður en langt
leið, að ég tali ekki um, að á
binum síðustu timum kærði
sig víst enginn um að Rússar
sætu þar nú, svona rétt við
hæjardyrnar hjá okkur. Landlð
fFr^mhald á 12 siðuT
■MMBmnannMB

X í M I N N, fimmtudagur 11. október 1962
9