Tíminn - 24.10.1962, Blaðsíða 14

BARNFOSTRAN
Eftir DOROTHY QUINTIN
Þegar við komum að stiganum,
nam Oliver staðar og leit á mig
með torráðinn svip á andlitinu, og
ég hrökk enn við:
— Það gerðist hér glæpur,
Mandy, ef maður lítur á sjálfsmorð
sem glæp. Eg held að Serena hafi
svipt sig lífi. Eg held Deidre hafi
bara komið með þessa skýringu,
að hún hafi gengið í svefni til að
hlífa mér við afleiðingunum. Frú
Donovan grunaði það — það var
einmitt það sem hún átti við þegar
hún hreinlega ásakaði mig fyrir
•morð — að ég hefði komið svo
fram við konu mína, að hún greip
til þessa úrræðis. Svo að þú skilur,
að ég er Deidre skuldbundinn
fyrir það líka.
VI. KAFLI
Eg var alltaf vön að vakna
snemma, en það var ekki einu
sinni orðið fullbjart fyrsta morg-
uninn sem ég vaknaði á Mullions.
Það var hrein nautn aðeins að
liggja þarna og vita að ég þurfti
ekki að fara á fætur enn þá. Eg
hlustaði á fuglana, sem hófu nú
morgunsöng sinn.
Svo fannst mér allt í einu sem
einhver horfði á mig. Eg sneri
mér aðeins til hliðar og í morgun-
skímunni sá ég Carolyn og Mark
standa í gættinni og kíkja á mig.
Eg brosti, því að þetta var ein-
hvern veginn svo brosleg sjón. Það
var greinilegt, að Carolyn hélt
aftur af hundinum, en þau horfðu
bæði fast á mig. Eg rétti hend-
umar móti þeim og settist upp í
rúminu:
— Komdu og bjóddu góðan dag,
litla vina. Eg lá bara og hlustaði
á fugla'Sönginn . . . voru það fugl-
arnir, sem vöktu þig líka?
Carolyn hikaði eins og á báðum
áttum, en Mark lagði af stað til
mín og sleikti mig hrifinn, í and-
litið. Svo fór Carolyn að hlæja og
ýtti hundinum niður á gólfið. Það
var undarlegt, að hún virtist geta
farið með dýrið eins og henni þókn
aðist, en ég sá að vald hennar yfir
hundinum gaf henni aukið öryggi.
— Góðan dag, Mandy, sagði
hún alvarlega. Stóru bláu augun
hennar horfðu athugandi á mig og
ég þrýsti henni að mér. Mér til
gleði tók hún utan um hálsinn á
mér og hallaði sér að mér með
feginsandvarpi.
— Viltu koma upp í rúmið til
mín dálitla stund? Það er of
snemmt að fara á fætur enn, stakk
ég upp á. — Eg skal segja þér
ævintýri ef þú vilt.
Og þannig fann Polly okkur þeg-
ar hún kom með morgunteið mitt
og mjólkurglas handa Carolyn. Við
sátum með armana hvor um aðra í
stóra rúminu og Mark lá á gólfinu
og lét fara vel um sig. Eg er viss
um að skólastýran á Greystone
hefði fengið slag ef hún hefði séð
okkur, en ég hirti ekki um það.
Carolyn þarfnaðist sárlega ástar
og umhyggju og ég var ákveðin í
að gefa henni það sem ég gat.
— Nú, nú, Polly hló sínum hlýja
smitandi hlátri, setti frá sér
bakkann og kyssti Carolyn smell-
koss á kinnina. Hún hafði verið
farin heim þega-r við komum dag-
inn áður, svo að þetta var í fyrsta
sinn sem hún sá Carolyn aftur.
— Velkomin heim, ungfrú Caro-
lyn! Þú manst víst ekki eftir mér,
ég er hún Polly.
— Góðan dag, P-Polly, svaraði
Carolyn kurteislega og ég hélt
niðri í mér andanum af hræðslu
við að Polly skyldi sýna að hún tók
eftir staminu. En Polly leit ekki
einu sinni forvitnislega á barnið,
sem orð’rómur gekk um að hefði
orðið dálítið „skrýtin“ eftir hinn
sviplega dauða móður hennar.
Deidre hringdi til mín þennan
dag til að gefa mér nýja viðvörun.
Carolyn hafði lagt sig eftir há-
degisverðinn þegar Hanna kom og
sagði að það væri síminn til mín.
— En . . . vill hún ekki tala við
hr. Trevallion . . . ? spurði ég
undrandi.
Hanna fnæsti fyrirlitlega.
— Hún spurði eftir yður . . .
þegar hún var búin að spyrja mig
heilmargra spurninga um ungfrú
Carolyn. Ungfrú Donovan hefur
búið hér, hún hefur sjálfsagt ekki
gleymt áð ofurstinn er alltaf í
Trewilly með launagreiðslur á
hverjum föstudegi.
Þegar ég gekk í áttina til bóka-
herbergisins, bætti Hanna vin-
gjarnlega við:
— Látið hana ekki hræða yður,
ungfrú Mandy. Hún virðist vera í
slæmu skapi vegna þess að ég
sagði henni að Carolyn geðjaðist
vel að yður.
— Nei, ég skal reyna það, sagði

SKBKSsmBBsnsn
31
ég hraustlega og hugsaði um allar
þær mílur, sem skildu okkur Dei-
drei nú að. En þegar ég heyrði
djúpu, hreimfögru röddina spýta
úr sér spurningum til mín var eins
og mílurnar milli okkar hyrfu —
og með þeim kjarkur minn.
Hvernig hafði Carolyn staðið sig
á ferðalaginu? Hafði hún fengið
nokkurt taugakast? Hvernig hafði
hún brugðizt við, þegar hún sá
húsið? Hvernig hafði hún sofið?
Hvað hafði hún fyrir stafni núna?
Eg svaraði eins rólega og virðu-
lega og ég gat, það síðasta sem ég
óskaði, var, að Deidre skyldi koma
til Mullions áður en mánuðurinn
væri lið'inn. Eg sagði einnig frá
breytingunni, sem gerð hafði verið
á húsinu og elgnum; og fossinn
hefði verið fjarlægður, svo að áin
rynni nú ekki í farvegi sínum,
heldur beint út í hafið Eg lagði
áherzlu á það að hér væri nú ekk-
ert, sem skyndilega gæti minnt
Carolyn á sorgaratburðinn.
— O, ég veit það; mágur minn
sagði mér það, sagði hún óþolin-
móð. Eg fann að hún var vonsvik-
in yfir því, að ekkert sérstakt hafði
gerzt.
— En þér þekkið ekki Carolyn
jafnvel og ég, systir Browning.
Fyrr eða síðar man hún það sem
gerðist á Mullions og þá er hætt
við að erfiðleikar komi upp.
— Eg vonast til að við verðum
fær um að taka það vandamál til
meðferðar þegar þar að kemur,
ungfrú Donovan, svaraði ég róleg.
Eg hef býsna mikla reynslu í því
að meðhöndla böm, sem fengið
hafa taugaáfall.
Það varð lítil þögn í hinum end-
anum, og þegar röddin kom aftur,
var hún mjög hæðnisleg, og ég sá
fyrir mér illgirnisbrosið, sem léki
um varir Deidres.
— Ó, já . . . Greystone-skólinn!
Eg hef sett mig í samband við
hann. Þér fenguð hin ákjósanleg-
ustu meðmæli ungfrú Browning,
en þér eruð mjög ungar og alltof
ungar til að hafa slíka tröllatrú á
hæfileikum yðar.
— Þér . . . þér hafið verið í
Greystone, tautaði ég skelfingu
lO'Stin. Eg hafði átt í basli með því
að telja skólann á að leyfa mér
að taka við starfinu hjá Oliver.
Þeir vildu að fóstrurnar fengju
störf gegnum skólann, og frú
Wicks, sem er forstöðukona ráðn-
ingardeildarinnar hafði alls ekki
geðjazt að því, að ég hefði sjálf
útvegað mér þetta starf. En eftir
bréf frá Oliver og meðmæli gegn-
um símann frá sir Charles, hafði
hún látið sannfærast um að þetta
væri staða samboðin Greystone
fóstru.
— Auðvitað varð ég að athuga
feril yðar, hélt Deidre áfram
kuldalega. — Og ég sagði konunni
á skrifstofunni frá því, að mér
hefði alls ekki geðjazt að því,
hversu frekar og uppáþrengjandi
þér réðuð yður til starfa — heldur
ekki, hvernig þér göbbuðuð mág
minn til að fara með Carolyn heim
aftur — gegn mínum ráðum.
Eg stóð grafkyrr. Eg gat ímynd-
að mér, að Deidre og frú Wicks
hefðu aldeilis orðið sammála um
að auðvitað hefði einhver eldri og
reyndari fóstra átt að taka að sér
að annast um Carolyn.
Og Deidre hélt áfram og rödd
hennar var svo illgirnisleg að ég
fór að titra:
— Eg varaði yður við að taka við
þessari stöðu, systir Browning, og
ég vara yður aftur við; ef Carolyn
hrakar, skal ég gera yður ábyrga
fyrir því, og ég skal sjá til þess að
Greystone-skólinn frétti það líka.
Hún lagði á án þess að kveðja,
og ég sat kyrr, hrædd og skjálf-
185
og Bandaríkjamönnum fært að
komast til Berlínar, meðan hans
eigin her væri enn heftur við
Oder. Hann sendi Eisenhower
þegar svarskeyti, þar sem hann
samþykkti þá fyrirætlun hans, að
hirða ekki um Berlín, sem hann
fullyrti að „hefði nú ekki lengur
sína fyrri hernaðarlegu þýðingu".
Á þeim tíma sem Eisenhower hóf
milligöngu sína á hinum alþjóð-
lega vettvangi, var sambandið
milli Moskvu og London hættu-
lega nálægt því að rofna vegna
svika Rússa um pólskar kosningar
og þess, hvernig þeir neyddu þjóð-
ir Austur-Evrópu undir sína
stjórn, meðan trú Washington-
stjórarinnar á frjálslyndi Rússa
hafði jafnvel veikzt vegna þeirra
svika, er pólskir föðurlandsvinir
höfðu verið beittir.
Um allt þetta var Eisenhower
bersýnilega ókunnugt, og hann var
bersýnilega sannfærður um ein-
laégni og falsleysi rússnesku vald-
hafanna.
Það var þetta vandamál, sem
blasti við brezku hermálaleiðtog-
unum, þegar Brooke lagði af stað
síðdegis á föstudaginn langa, til
Hampshire, til þess að njóta
„langrar helgar heima fjarri öllum
áhyggjum“. En þegar hann kom
aftur þaðan, biðu hans þau skila-
boð, að forsætisráðherrann vildi
halda herráðsforingjafund í Che-
quers næsta morgun, páskadag,
klukkan 11,30 f.h.
„1. apríl. Fór að heiman klukk-
an 10,15 f.h. til fundar við forsætis
ráðherrann. Vorum á ráðstefnu
með honum frá klukkan 11,30 til
1,30 e.h. til þess að ræða um
skeyti, sem hann hafði samið til
forsetans. Við ræddum líka um
skeyti hans til Ike, svar Ikes til
hans og hið opinbera svar Ikes til
sameinuðu herráðsforingjanna.
Nú, þegar Ike hefur útskýrt áætl-
un sína, er augljóst, að ekki er
um neina stórfellda breytingu að
ræða, nema hvað hann beinir aðal-
sókn sinni til Leipzig, í staðinn
fyrir Berlín.
Því næst snæddum vi'ð hádegis-
verð í Chequers, ásamt forsætis-
ráðherranum, Winant, Cherwell,
Sandys og frú, Brendon Bracken
og þremur herráðsforingjum,"
í svari sínu til forsætisráðherr-
ans, hafði Eisenhower tekið það
fram, að með því að beina megin
sókn sinni til Leipzig, hefði hann
alls ekki í hyggju að láta það sitja
á hakanum að hertaka Kiel og
hafnarborgir Norður-Þýzkalands.
Hann kvaðst taka níunda herinn
ameríska undan stjórn Montgo-
merys, til þess að vernda norður
hlið Bradleys, meðan hann sækti
fram í áttina til Erfurt og Leipzig,
en sá síðarnefndi myndi engu að
síður hafa fullt frelsi til að halda
áfram sókninni tíl Elben, meðan
Canadamenn hreinsuðu til í Hol-
landi og á hollenzku strandlínunni.
Við þetta höfðu forsætisráðherr-
ann og brezku herráðsforingjarnir
orðið að sætta sig, því að Marshall
og starfsbræður hans neituðu al-
gerlega að beita sér gegn ákvörð-
unum Eisenhowers og forsetinn
var nú orðinn alltof farinn að
heilsu, til þess að taka til greina
hinar síendurteknu viðvaranir hins
gamla vinar síns, um þá heimsku
að leyfa Rússum að fara yfir meira
af Evrópu en nauðsynlegt væri.
Allan síðari hluta apríl, meðan
21. her Montgomerys var að
hreinsa til í Norður-Þýzkalandi og
Hollandi og hélt siðustu daga mán-
aðarins yfir Elben, til þess að her-
taka Hamborg og Liibeck og
bjarga bjarga Danmörku á réttum
tíma frá því að verða innlimuð í
hið kommúniska alríki, og meðan
skriðdrekar Pattons voru stöðvaðir
eftir fyrirmælum Eisenhowers, við
tékknesku landamærin, voru
í Brooke og herráðsforingjar hans
Sigur vesturvelda, eítír
Arthur Bryant. Heimildir:
önnum kafnir við að gera áætl-
anir um hernám og stjórn Þýzka-
lands.
Þann 20. apríl skrifaði Brooke:
„Þess er nú ekki langt að bíða
að við Sameinumst Rússum á Berl-
ín-Dresden vígstöðvunum. Eg er
viss um, að enn eru nokkrar vikur
til stríðsloka. Enn er eftir að sigra
allsterka mótspyrnu í Austurríki,
Tékkóslóvakíu, Danmörku, Hol-
landi og Noregi. Hins vegar er trú-
legt að sjálfsmorð Hitlers flýti
mjög fyrir stríðslokum.“
„Annars“, bætti hann við „hefi
ég fengið nokkurra daga leyfi frá
morgundeginum að telja og vona
innilega, að það verði ekki aftur-
kallað.“
Næstu tíu daga hvíldist Brooke
frá hinum þreytandi störfum, og
er svo að sjá sem honum hafi
orðið að ósk sinni um „langan,
iangan tíma hjá góðri veiðiá. þar
sem ég var laus við allar orðsend-
ingar, símakvaðningar og allt hugs
anlegt samband við forsætisráð-
herrann . . . “
„30. apríl. Tók aftur til starfa
eftir langa og góða hvíld. Langur
herráðsforingjafundur og ráðherra
fundur á eftir. Síðdegis langar við-
ræður við forsætisráðherrann.
Fall Þýzkalands nálgast nú óð-
um. Sennilegt að herdeildir óvin-
anna á ftalíu gefist upp fyrir Alex
á morgun. Bernadotte er samtímis
að reyna að semja við Himmler.
Endalokin hljóta að vera rétt ó-
komin.
2. maí. í miðnæturfréttunum í
nótt var birt tilkynning um dauða
Hitlers. Eftir að hafa þráð þessa
frétt í 'SÍðastliðin sex ár og velt
því fyrir mér, hvort mér myndi
nokkurn tíma auðnast að heyra
hana, þá var ég gersamlega ósnort-
inn þegar hún barst mór loksins
til eyrna. Hvers vegna? Eg veit
þáð ekki.
4. maí. Eftirminnilegur dagur,
að því leyti að hann virðist ætla
að verða einn síðasti i styrjöldi.nni
við Þýzkaland Monty átti fund
með Keitel í morgun, sem lýsti
yfir algerri og skilyrðislausri upp-
gjöf í Ilollandi og öliu Norður-
Þýzkalandi, Slésvík-Holstein, Dan-
mörku, Frísnesku eyjunum og
Helgolandi. Því næst hélt Keitel
áfram til aðalstöðva Ikes, til að
ræða um uppgjöf Noregs. Eg var
rétt nýkominn heim í íbúðina
mína, þegar ég var boðaður á her-
ráðsforingjafund með forsætisráð-
herranum í Downing Street 10.
Þegar við komum þangað, var
hann að tala í síma við konunginn
og skýra honum frá viðræðum sín-
um við Ike og Monty. Því næst
skýrði hann okkur líka frá þeim
og hann var bersýnilega djúpt
hrærður vegna þeirrar staðreynd-
ar, að styrjöldinni var nú raun-
verulega lokið, að því er Þýzka-
land snerti. Hann þakkaði okkur
öllum hlýlega og með tárin í aug-
unum fyrir allt, sem við hefðum
gert í stríðinu og allt það starf,
sem við hefðum leyst af höndum,
„allt frá E1 Alamein og til þessarar
stundar". Því næst kvaddi hann
okkur alla með handabandi.
Það eina, sem ég er ekki alveg
T f M I N N, miðvikudagurinn 24. okt. 19fi2
14