Tíminn - 25.10.1962, Blaðsíða 14

.. .'jar'
2'

andi. Hún vissi jafnvel og ég, a3
sir Charles hafði sagt Oliver að
Carolyn myndi mjög sennilega fá
aftur kast. Og Deidre hugðist nota
það sem meðal til að eyðileggja
feril minn. Og það sern var klók-
indalegast af öllu við þessa áætlun
var, að hún — sem móðursystir
barnsins — hafði fullan rétt tiJ
þess.
Eg kreppti hnefana og ég varð
reið. Eg gekk upp til að sækja
Carolyn. Eg hafði fjórar vikur —
fjórar dýrmætar vikur. -r- Með
guðs hjálp skyldi ég á þeim tíma
hafa gert Carolyn nægilega sterka
til að standast áhrif frænku sinn-
ar. Þetta fallega, gamla hús, un-
aðslegt vorveðrið, ást mín til Oli-
vers, gæzka Hönnu gömlu og kæti
Poliýar — allt skyldi þetta lagt
með til að berjast fyrir hamingju
og sálarró Carolyn, hugsaði ég
bjartsýn.
18. KAFLI
Þegar ég lít til baka og hugsa
um fyrsta mánuðinn á Mullions,
sé ég hann í gullnu skini. Sumarið
kom snemma þetta ár, og fyrir
borgarmanneskju eins og mig, var
allt nýtt og fagurt og heillandi.
Það þýddi ekkert fyrir Oliver og
Tony Marldon að segja mér að
hér gæti verið kuldalegt á veturna
þegar stormarnir frá Atlantshaf-
inu æddu yfir og hafþokan faldi
allt í þykkri þoku annan daginn.
Eg var ástfangin í fyrsta skipti —
af Oliver, í starfi mínu með Caro-
lyn, í Mullions — já í lífinu sjálfu.
Eg hafði alltaf unnað börnum, en
þetta var samt öllu frábrugðið.
Þetta var mesta verkefni lífs míns
og líf mitt hafði fengið nýja þýð-
ingu.
Eg man, að Oliver leit stundum
spyrjandi og hálfkvíðafullur á mig.
Þennan tíma kom hann fram við
mig eins og ég væri eldri systir
Carolyn — og það var vissulega
heimskulegt, hann var ekki nema
sautján árum eldri en ég. Hann
krafðist þess að ég hefði frí á
hverjum miðvikuedgi, annars allt-
af þegar ég vildi fara til Trewilly
að verzla eða í kvikmyndahús.
Hann gerði allt sem í hans valdi
stóð til að mér félli dvölin á Mulli-
ons; lét mig meira að segja aká
bílnum og virtist stundum gramur
vegna þess að mig langaði ekki til
að fara út að skemmta mér.
— Þú ert ung, Mandy, alit
hérna er nýtt fyrir þér enn, og í
þessu veðri er það alveg yndtó-
legt . . .
— Það er dýrðlegt, sagði ég og
hló af einskærri hamingju. — Skil-
urðu ekki að þetta er sannast að
segja sumarleyfi fyrir venjulega
starfsama konu eins og mig?
Þetta var á sunnudegi og við
höfðum tekið hádegisverðinn- með
okkur og farið til Mill Cove. Jafn-
vel þótt Carolyn hefði ekki í vatn
komið í næstum tvö ár, synti hún
eins og selur. Bæði hún og Oliver
reyndu að betrumbæta sundleikni
mína þeim til óblandinnar kæti,
en með litlum árangri. En ég sætti
mig við allt í gleði minni að heyra
kitlandi hlátur Carolyn Carolyn
var að leika sér í fjörunni víð
Mark, og hún var þegar orðin
fallega útitekin og ég lá í sandin-
um og hló að umhyggju Olivers
fyrir mér.
Hann lá við hlið mína. Jafnvel
þótt nú væri aðeins maímánuður,
var heitt. Hann lá og studdi sig á
öðrum olnboganum, og hann var
unglegri en ég hafði nokkurn tíma
séð hann. Það var meira að segja
stundum glettnisblik í augum hans
þegar hann leit á mig, og ég hugs-
aði til málverksins, þar sem hann
sat með hundana við fætur sér. En
slíkar hugsanir voru varasamar
Eg varð að reyna að muna að hann
hafði reynt margt síðan þá, og ég
varð að vera gætin. Eg mátti ekk-
láta blekkjast af hlýju hans og
þakklæti, af því að ég annaðist um
Carolyn.
— Þú ert enn þá barn, Mandy.
Hann leit ertnislega á mig.
— En þetta er reyndar meira
eins og dásamlegt sumarleyfi held-
ur en vinna, sagði ég og bætti
hraðmælt við: — En ég hef útbúið
dagskrá fyrir Carolyn .
Hann hló burt tilraun mína til
að gera samræðurnar hátíðlegri.
En ég sagði alvörugefin:
— Eg er ekkert barn, Oliver.
186
viss um, er hvort Keitel hefur
nægilegt vald til að stanza herinn
(fimmtíu herdeildir) í Tékkósló-
vakíu. Ef þær leggja niður vopn-
in á morgun, þá er stríðinu líka
lokið . . .
5. maí. Mikill fjöldi símskeyta,
sem gerði herráðsforingjafund á
laugardag óhjákvæmilegan. Flest
símskeytin viðvíkjandi erfiðleikum
Alexanders við Tító um Trieste o.
s.frv. Einnig um samningana um
uppgjöf. Erindrekar væntanlegir
til aðalstöðva Montys og þaðan tjl
Ike. Möguleikar á endanlegri upp-
gjöf í dag eða á sunnudaginn. Þjóð
verjar tregastir til að gefast upp
fyrir Rússum vegna hræðslu við
þá.
7. maí. Allt í óvissu um birt-
ingu á uppgjöf Þýzkalands. Enda
þótt öll skjöl hefðu verið undir-
rituð, þá gerðu Rússar erfiðara
fyrir, með því að halda því fram,
að samningarnir skyldu undirrit-
ast í Berlín og hafna þessum
skjölum, sem fulltrúar þeirra
höfðu samþykkt.
Forsætisráðherrann hafði boðig
herráðsforingjunum, ásamt „Pug“
Ismay og Hallis til hádegisverðar
í Downing Street 10. Það var ó-
næðissamur hádegisverður. Win-
■ston átti von á símtali við forset-
ann á hverri stundu. Auk þess
fékk hann simskeyti frá Ike, þar
sem hann taldi líklegt, að hann
yrði að fljúga til Berlín, vegna
endanlegrar samningsgerðar þar,
samkvæmt kröfu Rússa.
Eftir hádegisverð fórum við út
í garðinn til að láta taka myndir
af okkur með forsætiSráðherran-
um. Konungurinn á að flytja út-
varpsávarp klukkan 9 e.h. á
morgun.
Svo þetta er þá að lokum endir
styrjaldarinnar! Það er erfitt að
gera sér grein fyrir því! Eg get
ekki fundið til neinnar hrifningar,
aðeins ólýsanlegrar, andlegrar
þreytu.
8. maí. Vopnahlésdagurinn. Her
ráðsforingjafundur mestallan fyrri
hluta dagsins. Því næst hádegis-
verður rneð Auchinleck. Hann var
í ágætu skapi og við ræddum um
aila heima og geima.
Fór frá hermálaráðuneytinu
klukkan 4,10 e.h. áleiðis til Buck-
ingham-hallarinnar, þar sem ég
átti að mæta klukkan 4,30 e.h. —
Hermálaráðuneytisfundur með kon
unginum.
Fundinn sátu forsætisráðherr
ann Bevin, Woolten, Lyttleton
Marvison, Sinclair og Anderson og
auk þeirra Cunningham, Portal, Is-
Eg heiti því, að ég skal ekki fara
frá Carolyn jafnvel þótt mér færi
að leiðast, . . . ég skal ekki yfir-
gefa hana fyrr en hún er orðin
nógu heilbrigð til þess að byrja í
skólanum.
— Mér hefur aldrei dottið í hug
annað um þig, Mandy. Heldurðu
að ég viti ekki, hvað þú leggur þig
fram með Caro, meira að segja
núna . . . ? Hann settist upp og
leit blíðlega á mig.
— En ég vil ekki að þú grafir
þig lifandi hér, barn, ekki einu
sinni vegna Carolyn. Eg vil að þú
eignist vini — og- áhugamál fyrir
utan Mullions . . .
— O, ég á þegar marga vini,
sagði ég dálítið utan við mig.
— Hanna og Polly eru svo alúð-
legar, og dr. Chandler, hr. Marty
og gamla frú Gurling . . .
— Þú veizt fullvel. hvað ég
meina, sagði Oliver stuttaralega,
eins og hann talaði alltaf er hann
var gramur eða snortinn. Og allt
í einu rétti hann út höndina og
kom við andlit mitt, svo að ég
neyddist til að snúa mér að hon-
um.
— Þú getur verið þrjózk stundum
Mandy. Eg veit það eru ekki marg-
ar ungar manneskjur, sem þú get-
ur kynnzt hér. En við höfum þó
Tony, sem þráir það eitt að fá að
kynnast og vera samvistum v'ð
unga, indæla konu . .
Eg hló, vegna þess að ég fékk
kynlegan titring innan um mig,
þegar hann hélt svona undir hök-
una á mér, svo reis ég á fætur og
kallaði á Carolyn. Síðan sagði ég
léttilega:
— Tony er búinn að bjóða mér í
bíltúr á miðvikudaginn.
— Farðu með honum Tony er
bezti drengur og hann er einmana
hérna og jafnvei þótt hann hafi
nú unnið hér í tíu ár, þekkir bann
ekki marga Það er mál til komið
að hann kvænist og eignist fjöl-
skyldu.
Carolyn kom hlaupandi — h
var alltaf hlýðin. Mark kom stökkv
andi á eftir henni og stillti sér upp
fyrir framan okkur og Carolyn
æpti af gleði:
— Hann . . hann s-setti sa-
32
sand á kj-kjúklinginn, Mandy!
— Þá þvoum við hann áður en
við borðum hann, vina mín. Eg var
fegin að fá eitthvað annað að gera,
því að einmitt núna þegar ég þráði
svona heitt að Oliver kyssti mig,
þá hafði hann farið að tala um að
Tony ætti að gifta sig. Það var svo
greinilegt hvað hann gaf í sKyn,
að ég vissi eki hvort ég átti helduv
að hlæja eða gráta. Stundum
fannst sér sem Oliver læsi hugs-
anir mínar, en j önnur skipti var
hann jafn sljór og klettarnir þarna
í kringum okkur. En ég var að
minnsta kosti fegin að hann ias
þær ekki að þessu sinm.
Eg hafði ekkert samvizkubit af
því að ég notaði Tony Marldon sem
skálkaskjól fyrir mína sívaxandi
ást til Olivers. Tony var þægilegur
og vingjarnlegur og mér leið frá
fyrstu stundu vel í návist hans. En
ég áleit ekki nokkurn möguieika
til þess að hann yrði ástfanginn af
mér, honum fannst bara gaman að
hafa einhvern til að tala við
Oliver kom fram við mig eins og
eldri dóttur og Tony eins og yngri
systur. Það var ekki einn einasti
karlmaður í kunningjahóp mínum,
sem hugsaði um mig sem KONU.
Marion Soames var eina mann-
eskjan í nágrenninu, sem mér féll
illa við frá fyrstu stundu— og það
var gagnkvæmt. Eg geri mér nú
ljóst, að ég var afbrýðissöm út í
þann sess sem hún skipaði í iífi
Olivers — að hún virtist geta
gengið út og inn eins og henni
þóknaðist , á Mullions . . . en þá
hélt ég það væri framkoma hennar
við Carolyn, sem kom mér í upp-
i reisnarhug.
Marion var ekkja eftir bústjór-
ann, sem farizt hafði á hinn svip-
lega hátt á Muilions, kvöldið áður
en Serena gekk í svefni og drukkn-
aði, og ég býst við að Oliver hafi
að einhverju leyti talið sig bera
ábyrgð á henni. Hann lét hana búa
um kyrrt í ráðsmannabústaðnum,
en Tony leígði herbergi í þorpinu.
Tony kallaði hana alltaf Kisulóna,
þegar hún heyrði ekki til, og nafn-
ið hæíði henni skínandi. Hún var
lítil og tilgerðarleg, elskuleg, og
að því er virtist afskaplega hjálp-
arvana, en hún gat sýnt klærnar
þegar henni bauð svo við að horfa.
j Okkar fyrsti fundur tókst ekki
i sérlega vel. Oliver hafði sótt hana
til hádegisverðar fyrsta sunnudag-
inn, sem við vorum þar, og Caro-
lyn og ég sátum úti á veröndinni
og lásum upphátt hvor fyrir aðra
þegar þau komu. Eg hafði komizt
að raun um það, að Carolyn var
orðin býsna vel læs — hún var
ákaflega mikið gefin fyrir bækur
og sogaði í sig lærdóm eins og
svampur. Hún var mjög fús að lesa
hátt með mér og fúsari til þess en
tala ein, jafnvel þótt hún stamaði
óskaplega stundum og gréti af
reiði yfir erfiðum orðum. Þá varð
ég að hjálpa henni, endurtaka
orðið staf fyrir staf, hvað eftir ann
að þar til henni tókst sjálfri að
segja það. Ef ég reyndi að sleppa
erfiðum orðum, varð hún verulega
reið og stamaði síðan meira en
nokkru sinni áður. Hún var ákveð-
in í því að ná stjórn á hverju nýju
orði, og ég dáðist sannarlega að
tilraunum hennar.
Þennan morgun var hún að
rembast við orðið „fornsögulegur“
einmitt þegar Oliver og Marion
komu. Hún kom auga á þau á und-
an mér, eldroðnaði og fór að
gráta og trampa í gólfið.
— Forn-sögu-leg-ur, endurtók ég
þolinmóð án þess að hirða um
hegðan Carolyn eða þau sem
komu.
— Ó, veslingurinn, litla .elpu-
kornið! Getur ekki babbi GERT
eitthvað fyrir hana?, hrópaði Mari-
on með sinni björtu, skæru rödd
— Mandy veit hverjum tökum
hún á að taka hana, ef við látum
þær eiga sig, svaraði Oliver rólega
og brosti til mín áður en hann
leiddi hana inn i dagstofuna. Eg
biessaði hann fyrir skynsemj hans
og traust til mín, en það leið löng
stund áður en mér tókst að róa
Carolyn, og við borðuðum hádegis-
verð með Hönnu í eldhúsinu í
staðinn fyrir að borða inni með
gestinum eins og ætlunin hafði
verið.
í annað skipti gaf Marion í skyn
að það væri leiðinlegt vegna Oli-
vers að Carolyn hefði komið aft-
ur til Mullions. — Þá neyðist hann
til að muna allt, sem hann reynir
svo mikið til þess að gleyma, vesl-
ings maðurinn og hún verður nátt-
úrlega aldrei eins og önnur börn,
ha?
— Það er ekkert að heilanum i
Carolyn, ef þér eigið við það, svar-
aði ég kuldalega. Þessi kona
minnti mig helzt á Deidre þegar
Oliver var ekki viðstaddur. En
þegar hann var í grennd, var hún
svo yndisblíð og hjálparlaus, að
það er hreint og beint lygilegt.
Hún var sífellt að biðja hann um
ráð — annaðhvort var það heita-

Sigur vesturveidu, eftir
ArthurBryunt Beimildir:
STRIDSDACBÆKUR
ALANBR00KEI I
/ . ,
may og Bridges. Konungurinn
flutti stutt ávarp. Svo voru teknar
myndir af okkur öllum saman og
því næst af konunginum og forsæt-
isráðherranum.
Eg verð að fara og hitta P.J., og
þegar ég kom út, greip Lady Grigg
í handlegginn á mér og leiddi mig
út á ganginn. Hún sagði: Eg horfði
á yður, þegar þér fóruð út i vagn
inn yðar í morgun, meðan mann-
fjöldinn stóð og fylgdist með ferð
yðar, án þess að gera sér það ljóst,
að þessi maður hafði sennilega
gert mest til þess að vinna stríðið
gegn Þjóðverjum. Skilið kveðju
minni og hamingjuóskum til frú
Brooke.“
EFTIR ÞETTA hélt Brooke til í-
uúóar sinnar, lét föt sín og farang-
ur niður i tösku og ók til Norfolk,
þar sem hann hafði ákveðið að
dvelja með vini sínum og félaga,
fuglafræðingnum sir Archibald
Jamieson. Hann dvaldi „tvo dá-
samlega daga, einn á Scolt Head
Island og annan á Hickling Mar-
shes“ við að „taka myndir af htnu
fagra og fjölskrúðuga fuglalífi
þar.“
Og með þeím orðum lýkur dag-
bókum sir Alan Brookes.
14
T í M I N N, fimmtudagur 25. okt. 1962. —