Tíminn - 27.10.1962, Blaðsíða 14

verksmiðjurnar í Essen höfðu lif-
að af þó nokkur stríð og kreppur.
Þeir sátu saman í Bláa herberg-
inu, þangað til klukkan sjö. Við og
við þurftu þeir að tala í símann,
og þjónninn kom annað slagið með
eitthvað handa þeim að drekka.
Þetta kvöld drukku þeir sódavatn
og sólberjasaft. Með drykknum
skoluðu þeir niður alls konar pill-
um — allir nema Hartog og
Schmitt. Hartog forðaðist þær, af
því að hann agaði sjálfan sig hart,
en Sehmitt af því að aldrei gekk
neitt að honum. Hann var kominn
fast að sjötugu, en saga Þýzka-
lands haföi reynzt kynslóð hans
hliðholl. Þegar hann var ungur,
nutu jafnaldrar hans lífsins í rík-
um mæli og skorti ekki neitt til
neins. Síðan 1914 höfðu þejr ekki
haft úr jafnmiklu að spila, en létu
það ekki á sig fá. Schmitt hafði
heldur aldrei sleppt fram af sér
beizlinu í peningaflóði og allsnægt
um siðustu ára. ÞesS vegna var
hann við góða heilsu, og meira að
segja hafði það ekki spillt honum
að eiga bfl. Húsið hans stóð um
tuttugu mínútna gang frá skrif-
stofunni, og þangað var gegnum
hans eigin garð að fara. Þennan
spöl gekk hann vanalega tvisvar
ef ekki fjórum sinnum á dag.
Kona Nakonskis hafði gefið hon-
um silfurbauk undir pillurnar sín-
ar í jólagjöf. í hvert skipti, sem
hann opnaði hann, gat hann lesið
innan á gylltu lokinu þessi orð á
frönsku: Pense á moi, hugs’aðu til
mín.
Frú Gernstorff hafði látið grafa
þessi sömu orð á lyklahringinn,
sem maður hennar geymdi bíllykil
inn sinn á. Auk þess hafði hún gef-
ið honum uppstoppað tígrisdýr,
rándýrt leikfang, og lá verndar-
gripurinn á meltunni að sætfsbaki
við afturrúðuna.
Hoff var sá eini í hópnum, sem
var ókvæntur. Þrír þeirra, Na-
konski, Killenschiff og Bruster,
höfðu skilið við fyrri konur sínar
með hjálp heils skara af lögfræð-
ingum og kvænzt yngri og fegurri
konum, sem betur hæfðu auðæfum
þeirra, á árunum milli 1950 og
1955.
Fyrri kona Schmitts hafði sjálf
óskað eftir skilnaði, þar eð maður
hennar var allt of fjörugur fyrir
hana. í staðinn fyrir að standa í
rifrildi út af þeim eiginmanns-
ins að taka einkaritara sína með
sér í verzlunarferðir, hafði hún
sig hæga, en þess í stað sá hann
henni fyrir ríkulegri upphæð til
að lifa af. Með því að draga sig í
hlé, lét hún tæplega tuttugu og
fimm ára gamalli stúlku, sem hér
Erika Bulger, eftir tækifærið til að
giftast Schmitt og fyrirtækinu
Mallenwurff & Erkelenz. Af því
að Erika var vel vaxin, hafði hún
verið valin úr hópi umsækjenda
til að bera gestum kaffi á Iðnstefn-
unni 1954. Þegar hún færði
Schmitt kaffið, hafði hann veitt
henni talsVerða athygli og séð að
hún var ágætlega vaxin. Og þegar
Rosemarie bar á góma eftir að hún
var myrt, og fólk sagði, að hún
hefði hlotið að beita fjárkúgun til
að komast yfir alla þessa peninga,
var það Erica Schmitt, sem sagði:
— Eg get nú ekki séð, hvernig hún
hefði átt að beita verulegri fjár-
kúgun. Þegar öllu er á botninn
hvolft, vitum við allar, hvað menn-
irnir okkar gera sér til skemmt-
una-r.
Svo raunsæ var frú Schmitt
yngri, og vissi upp á hár, hvernig
hún átti að veita hjónabandinu í
réttan farveg, að maður hennar
ruglaðist alveg í ríminu. Hann
hafði verið í þingum við einn af
einkariturum sínum og litið á sam-
band þeirra sem nauðsynlega upp-
bót, og stundum vissi vesalings
maðurinn ekki, hvort hamingjuna
var að finna hjá eiginkonunni eða
einkaritaranum. Þær voru báðar
svo djarfar og ástríðufullar í
svefnherberginu, að hann gat eng-
an verulegan greinarmun gert á
þeim, og að lokum hefði hann
sennilega orðið allt of heimakær,
ef Rosemarie hefði ekki allt í einu
skotið upp kollinum innan Einangr
unarsambandsins.
Fundurinn dróst mjög á langinn.
Vélarhlutarnir, sem framleiða átti
í verksmiðjum Schmitts, sjálf líf-
taug stýrisútbúnaðarins, reyndust
í ólagi. Þetta breytti auðvitað raf-
tækjapöntununum sjálfkrafa.
—Fjandinn hafi það, sagði Kill-
enschiff. — Dauður hlutur er þó
ekki lifandi. Hann verður að vera
í lagi og vinna sitt verk.
— Hann gerir það bara ekki,
svaraði Schmitt. — Þetta er gáta,
sem við verðum að ráða. Mér þykir
ólíklegt, að Prosky hafi sofið eina
einustu nótt vikum saman. Prosky
var aðalraffræðingur hjá Mallen-
wurff & Erkelenz.
— Við verðum að taka á þolin-
mæðinni, sagði Hartog. — Við höf-
um lent í þessu líka í mínum verk-
smiðjum. Við settum niður nýja,
sjálfvirka vél f janúar, en hún er
ekki enn komin í gott lag. Mér
finnst þetta eiginlega mjög
skemmtilegt. Þarna erum við bún-
ir að búa til vél, setja hana sam-
an úr áttatíu þúsund pörtum, það
er búið að reikna allt út og vinna
það af stærðfræðilegri nákvæmni,
og marghleypa rafstraumi á vél-
ina, og þá byrjar hún að hiksta
fær ósvikinn hiksta — og hættir
um leið að vera vél. Nýja vélin
veldur okkur heilabrotum og höf-
uðverk, en ég kæri mig bara koll-
óttan; í raun og veru nýt ég þess,
ef þið skiljið, hvað ég er að fara.
Það er eitthvað nýtt við það.
Það var komið fram undir apríl-
lok. Þennan dag var þrúgandi hiti,
sem skyndilega hafði bundið endi
á kuldakast, sem lengdi veturinn
óþarflega mikið, en var nú á hröðu
undanhaldi. Sú athugasemd Har-
togs, að þeir yrðu að taka á þolin-
mæðinni, æsti alla upp við borðið.
Bruster stóð á fætur til að opna
glugga. Ef Hartog hefði ekki ver-
ið svona ríkur, mundi Braster hafa
sagt honum tií syndanna, en hann
sat á sér. Það hafði enginn gaman
af hinum flókna hugsanagangi
Hartogs. f hjarta sín fannst Brust-
er Hartog vera lítið annað en upP-
gerðin. Engu að síður þúuðust
þessir tveir menn, þó að Hartog
væri hins vegar ekkert sérstaklega
alþýðlegur við hvern sem var. í
raun og veru vissi hann ekki sjálf-
ur hvemig það vildi til, að þeir
fóru að þúast, hann og Bruster.
Þeir hlutu að hafa drukkið of
mikið eitthvert kvöldið fyrir nokkr
um mánuðum síðan.
Vel má vera, að það hafi verið
í sömu andrá og Bruster spígspor-
aði út að glugganum, sem hann
ákvað að draga sig { hlé og taka
ekki þátt í þessari áætlun, sem
var til umræðu á þessum fundi
þeirra félaga í Bláa herberginu.
Bruster var ekkert gáfnaljós, en
hann vissi sínu viti, og sjötta
skilningarvitið sagði honum, að
nú mundu þeir brátt lenda í
klandri, ef svo héldi fram sem
horfði. Og það, sem Hoff sagði
einmitt nú til að leiða samræðurn-
ar aftur að kjarna málsins, benti í
nákvæmlega sömu átt og Bruster
hafði óttazt.
— Ef við höfum ekkert upp á
að bjóða í haust, sagði hann, —
taka Frakkar ómakið af okkur. Við
höfum örugga vissu fyrir því, að
þeix eru að gera tilraunir í Chali-
eux með langdræga eldflaug,
sem . . .
— Látum þá um það, hugsaði
Bruster. Eg get vel komizt af án
34
hæðnislega upp yfir sig með hinni
djúpu rödd sinni, og ég sá að hún
var undrandi yfir því, að ég skyldi
ekki vera í einkennisbúningi.
— Eg sé að þér látið eins og
þér séuð heima hjá yður, ungfrú
Browning. Svo snarsnérist hún á
hæli og breiddi út faðminn á móti
Carolyn.
— Hamingjan góða, hvað þú
hefur stækkað! Komdu og kysstu
mig, ljúfan!
Barnið stóð grafkyrrt eins og
steinrunnið. Eg varð skelfd þegar
ég sá hvernig öll svipbrigði hurfu
af andliti hennar og hún kreisti
litlu hnúana áVo að þeir hvítnuðu.
Það var svo kyrrt að við hefðum
heyrt saumnál detta. Svo snéri
Deidre sér að Oliver og hló við.
— Það gerir ekkert til, vinan.
Eg hafði búizt við þessu. Segðu
Hönnu að ég sé banhungruð og
vilji fá heila tekönnu bara handa
mér!
— Eg skal fara, sagði ég hrað-
mælt fastákveðin í því að verða
ekki ein með þessari konu. Eg
hafði þegar komið því í kring —
gegn mótmælum Olivers — að ég
átti að borða með Hönnu meðan
Deidre var stödd í húsinu.
Carolyn fylgdist með mér inn í
eldhúsið en ég bað hana að fara
aftur út á veröndina. Hún hristi
ákaft höfuðið og pressaði saman
varirnar og það var þrjózkuglampi
í augum hennar. Eg hafði verið
of bjartsýn, hugsaði ég örvænt-
ingarfull. Frænka hennar gat gert
hana sturlaða við það eitt að líta
á hana. Eg vonaði bara að Caro-
lyn yrði eins og hún átti að sér,
þegar Deidre var farin, jafnvel
þótt það væru mikil vonbrigði fyr-
ir mig, að henni hafði slegið svo
fljótt niður aftur.
— Láttu telpuna vera hjá mér,
sagði Hanna, sem sá hvað var í að-
sigi. — Hún getur hjálpað mér að
skræla baunir, ekki satt?
Eg bar bakkann út á veröndina
og kom nógu fljótt til að heyra
Deidre segja við Oliver:
— Elsku vinur, ég bjóst ekki
við meiru. Börn eru svo óstöðug
og systir Browning reynir náttúr-
lega að ýkja framfarirnar til að
koma sér í mjúkinn hjá þér.
Eg fann að ég roðnaði þegar ég
setti bakkann frá mér og ég halaði
•sjálfa mig fyrir þann ósið að
roðna, hataði hann jafnmikið og
Deidre. Eg treysti mér ekki til að
iíta á Oliver, jafnvel ekki þegar
hann sagði:
— Þú mátt ekki ásaka Mandy.
Hún hefur sannarlega gert krafta-
verk. Sir Charles varaði mig við . .
— Eg get hellt sjálf, þökk fyrir
. . . hrópaði Deidre stuttaralega
og ég fór aftur, og heyrði hana
segja:
— Góði vertu ekki að vitna í
sir Charles við mig, Oliver. Mér
finnst hann vera heimskingi —
honum skjátlaðist með Carolyn
einu sinni, en vildi ekki viður-
kenna það. Eg efast ekki um, að
þessi manneskja hafi kennt Caro-
lyn einhver brögð, en það stendur
ekki lengi. Það er alveg vonlaust
að ætla sér að komast að því
hverju Carolyn getur fundið upp á.
Eg gekk inn í húsið með eld-
heitar kinnar. Eg sagði við sjálfa
mig, — það væri hreint ekki að
vita hverju ég gæli fundið upp á
heldur. Eg hafði aldrei hatað
neinn fyrri, og ég skelfdist næst-
um tilfinningar mínar.
Þessa nótt fékk Carolyn óskap-
lega martröð, í fyrsta skipti síðan
hún kom heim. Meðan ég reyndi I
að hughreysta hana, varð mér ljóst
að dyrnar út á ganginn voru opn-
aðar. Oliver og Deidre stóðu og
horfðu á okkur, og að baki þeirra
var Hanna.
— Eg sagði þér, að þú mæltir
ekki flytja hana heim til Mulli-
ons, sagði Deidre lágróma. — Á
ég að reyna að róa hana, Oliver.
Eg veit hvernig ég á að taka hana
þegar þessi köst koma.
Carolyn, sem hafði smáróazt í
örmum mínum, byrjaði að öskra
tryllingslega aftur. Eg sá að Oli-
ver tók um axlir Deidre og leiddi
hana frá dyrunum.
— Það er bezt að við látum
Mandy um það. Kannski þú viljir
hita mjólk handa henni, Hanna,
það getur bætt eitthvað . . .
Dyrnar lokuðust og allt var
kyrrt, nema aðeins snöktandi hljóð
ið í barninu heyrðist. Eg lyfti
henni upp og bar hana inn í stóra
rúmiið mitt, og þar var hún það
sem eftir lifði nætur. Hanna kom
inn með heita mjólk og kinkaði
kolli í viðurkenningarskyni.
— Bara láta hana vera hjá yð-
ur, ungfrú Mandy. Það er auðvelt
að sjá að hún er hrædd við frænku
sína. Það er leiðinlegt að sjá hana
svona, blessaða litlu stúlkuna.
— Henni líður betur núna, sagði
ég rólega. — Hana dreymdi illa,
Hanna. Á morgun skulum við fá
okkur nesti og fara út í skóg og
vera þar allan daginn.
Mig grunaði að Deidre kærði sig
lítt um skógarferðir, og ég hafði
rétt fyrir mér. Við vorum úti mest
allan daginn og komum ekki heim
fyrr en Carolyn átti að fara í bað j
og síðan í rúmið. Hún hafði leikið j
eins og venjulega með mér og,
Mark hafði sullað j ánni, en hún !
hafði ekki sagt eitt einasta orð. Eg j
var virkilega óttaslegin og kveið
því, að Carolyn hefði aftur lokað
sig inni í sínum þögla heimi, að
hún hefði misst allt traust á mér.
Það hafði ekki kostað Deidre mikla
fyrirhöfn að komast upp á milli
okkar, og ég hlakkaði innilega til
þeirrar stundar er hún ætti að fara
burtu.
Hún leit kuldalega og hæðnis-
lega á okkur þegar við gengum
fram hjá bókaherberginu. Hún
sat þar með sherryglas í hendinni
og ég fékk sting í hjartað að sjá
hana og Oliver sitja svona. Þetta
var einkaherbergi Olivers — hans
og mitt. En Deidre, grönn, fögur
og glæsileg, virtist eiga þar ólíkt
betur heima en ég myndi nokkurn
tíma gera.
— Komdu ínn og fáðu þér
sherryglas, Mandy, Caro getur feng
ið sér saft!, hrópaði Oliver þegar
hann kom auga á okkur. Mér
fannst hann þreyiulegur. Eg fann
að Carolyn tók í mig i þögulli
bæn, og ég sagði að við værum
þreyttar og óhreinar og yrðum að
laga okkur til.
— Eg fer eftir hálftíma, sagði
Deidre. — Elsa hringdi og sagði
að mamma hefði fengið hjartakast.
Ekki neitt alvarlegt, en það er bezt
ég fari. Eg þarf að tala við yður
áður en ég fer.
Eg baðaðj Carolyn og bað
Ilönnu að sitja hjá henni meðan
hún borðaði kvöldmatinn j rúminu.
Svo snyrti ég mig og fór í annan
kjól. Þegar ég gekk inn til hennar
að bjóða Carolyn góða nótt, sat Oli.
ver þar og las fyrir hana Eg skildi
ekki, hvað Deidre átti vantalað við
mig, og ég hlakkaði ekki til sam-
ræðnanna. Eg var huglaus og bcið
þess að hann kæmi með.
Deidre stóð fyrir framan skrif-
borðið þegar við komum.
— Væri ekki betra að þú færir
með lestinni, ég skal fá einhvern
til að aka bílnum til London í
fyrramálið, sagði Oliver kurteis-
lega.
— Vitleysa, þú veizt að mér
þykir mest gaman að aka að nóttu
til. Og hafðu ekki áhyggjur af
mömmu, þetta er bara eitt af smá-
brögðum hennar til að ég komi
heim aftur og fari ekki að verða
hrifin af Mullions aftur.
— Ef það er eitthvað, sem ég
get gert . . . sagði Oliver feimnis-
lega, og ég vissi þá að honum var
sjálfum ljóst, að það var ekki
Mullions, heldur Oliver sjálfur,
sem Deidre hafði átt við. Eg, per-
sónulega, taldi hana ekki mundu
geta elskað annan en sjálfa sig.
— Góði Oliver! Alltaf ertu svo
göfugur, og hún hatar þig meira
en nokkra aðra mannveru í víðri
veröld. Deidre hló ertandi og snéri
sér að mér. — Þökk fyrir að þér
gættuð þess að halda Carolyn í
hæfilegri fjarlægð frá mér, þess
ari voðamanneskju, ungfrú Brown-
ing!
— Meðan hún gengur með þess-
ar grillur . . . byrjaði Oliver sein-
lega . . . er kannski bezt að hún
sjái þig ekki oft. Hún kemst sjálf-
sa-gt yfir það.
— Ekki meðan hún hefur líka
enn einn tryggan þræl, sagði Dei-
drei og brosti hæðnislega til mín.
Eg skildi ekki hvað hún var sigri-
hrósandi á svipinn.
■—■ Eg harma, að hún skyldi esp-
ast svona upp, sagði ég stirðlega og
14
T í M I N N, laugardagurinn 27. okt. 1962.