Alþýðublaðið - 04.05.1940, Blaðsíða 2

LAUGARDAGUR 4. MAI 1940.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ

y
VI
w
BJ
n
Liftrrggingar
Vðtryggingarskrifstofa
Sigfúsar Sighvatssonar.
Lækjargðtu 2.

F
Heilsnfræðlngar
telja, að frekar megi spara flestar aðrar fæðu-
tegundir en
mjólk og mjólkurafurðir
Þetta ætti hver og einn að hafa hugfast, ekki
sízt nú.
Berið mjólkurverðið saman við núverandi
verð á ýmsum öðrum fæðutegundum og minnist
þess, að verðið á skyri og mjólkurostum er
ennþá óbreytt.
J
Vormarkaður Blindrafélagsins
verður haldinn í Goodtemplarahúsinu, uppi, á morgun kl. 1.
Margskonar prjóna- og vefnaðarvörur, gólfklútar, burstar
o. fl. á boðstólum.
Um leið og þér gerið góð kaup, styðjið þér gott málefni.
Matrosfötin
úr
Fatabuðinni
Innheimtuhefti frá Alþýðu-
blaðinu hefir tapast. Skilist x
afgreiðslu blaðsins.
Byggingarfél. alþýðn
heldur aðalfund miðvikudaginn
8. maí kl. e. h. í Alþýðu-
húsinu við Hverfisgötu.
Dagskrá samkvæmt félags-
lögum. Lagabreytingar og
önnur mál.
Skuldlausir félagar fyrir ár-
ið 1939 fá aðgöngumiða á skrif-
stofu félagsins og við inngang-
inn.
Félagsstjórnin.
Fix
ÞVOTTADUFT
aðeins 0.65 pakkinn.
Kristalssápa 1.10 pk.
Bón V\ kg. 1.20 pk.
Sunlight-stangasápa,
Persil — Radion — Rinso
Lux-sápa og spænir.
Komið, — símið, — sendið.
BREKKA
Ásvallagötu 1. Sími 1678
TJARNARBCÐIN. Sími 3570.
Leikfélagið
sýnir skopleikinn „Stundum og
stundum ekki“ annað kvöld kl. 8.
Ðansleik
heldur skemmtifélagið „Gömlu
dansarnir“ í Alþýðuhúsinu við
Hverfisg'tu í kvöld kl. 10 e. h.
------UM DAGINN OG VEGINN----------------------
Áhorfendur 1. maí, sem kunnu illa við sig. Klofningsmaðurinn
aftur í hinum rússneska hóp. Vegur er ófær austur. Nauðsynlegar
viðgerðir. Hvernig á Leikfélagið að fá að vita um dóma leikhúss-
gesta.
------- ATHUGANIR HANNESAR Á HORNINU.----------
IMAÍ sá ég nokkra fyrrver-
• andi félaga mína standa á
götuhornum og vera áhorfendur
að því, sem fram fór. Þá langaði
áreiðanlega að ganga inn í raðir
Álþýðuflokksins og hefja að nýju
starf þar eins og áður, en enn sem
komið er fá þeir sig ekki til þess.
Eftir tveggja ára herleiðingu er
nú svo komið, að brotið, sem fór
úr Alþýðuflokknum, stendur nú
uppi forystulaust og vonsvikið,
sannfært um það hve ægilegur
misskilningur það var að trúa orð-
um kommúnista. en afsaka sig' með
því að tilraunin til að „sameina“
hafi verið svo áríðandi, að ekki sé
hægt að áfellast þá fyrir að hafa
gert hana. En það er þó jafnmikill
misskilningur og annað.
ÞAÐ VAR EKKI MARGT af
fyrrverandi Alþýðuflokksmönnum
í kröfugöngu kommúnista, aðeins
örfáir, hægt að telja þá á fingr-
um sér. Þar var Pétur G. Guð-
mundsson og fer nú hvað úr
hverju að verða lítið eftir af áliti
því, sem verkamenn höfðu eitt
sinn á þesum manni. í vetur var
hann einn þeirra í miðstjórn Sam-
einingarflokksins svokallaða, sem
sagði sig úr honum, en nú gengur
hann í hinum rússneska hóp á
götunum. Væri gaman að fá að sjá
rökstuðning þessa að ýmsu leyti
vel gefna manns fyrir slíkum fá-
rænuhætti.
OG HVAR VORU hin kommún-
istisku skáld 1. maí? Allt í einu
er Halldór Laxness horfinn af
ræðumannalistanum og . okkar
blessaði Þórbergur var hvergi ná-
lægur. Eru skáldin farin að linast
í trúnni á föður Stalin og föður-
land öreiganna?
MÉR DATT í HUG þegar ég
las ávarp það, sem Knut Hamsun
hefir sent út til norsku þjóðarinn-
ar, hvort Menntamálaráð myndi
halda áfram við að gefa út bók
háns „Sult“. Hamsun hefir nú op-
inberlega gengið í lið með föður-
landssvikurunum svo að ekki
verður um villst og óneitanlega
virðist svo, að ef Menntmálaráð
vildi vera sjálfu sér samkvæmt.
þá ætti það að hætta við að gefa
út bók hans. Hins vegar teldi ég
það ekki rétt, því að bókmennta-
gildi „Sult“ stendur óhaggað
hvað sem líður þessari afstöðu hins
norska skálds og nazista.
BIFREIÐARSTJÓRI, sem er
nýkominn úr ferð austur yfir
fjall, kom að máli við mig og
skýrði mér frá því, að vegurinn
væri svo að segja alveg ófær alla
leið frá byrjun Svínahrauns austur
Hellisheiði, Ölfusveg og Flóaveg
og alla leið austur að Þjórsá. Veg-
urinn er eintómar holur og ó-
mögulegt að aka hann nema í 2.
eða 1. gír.
EKKERT segir bílstjórinn að
það þýði að hefla veginn, því að
það vanti algerlega ofaníburð og
hann er þarna enginn. Það er al-
veg óskiljanlegt, segir bílstjórinn,
að vegamálastjóri skuli ekki hafa
látið hefja viðgerðir á veginum,
því að svona hefir vegurinn verið
allan veturinn. Hér ganga hund-
ruð jnanna vinnulaus og ekki þarf
gjaldeyri svo að teljandi sé til
slíkra vegaviðgerða.
DEILA SJÓMANNA og útgerð-
ármanna út úr áhættuþóknuninni
vekur að vonum mikla athygli og
menn bíða þess með óþreyju hvort
samkomulag muni takast svo að
ekki þurfi að koma til stöðvunar í
kvöld. Blöð útgerðarmanna reyna
eins og við var að búast, að áf-
flytja málstað sjómanna, og eru
allmikið að tala um tryggingar í
því sambandi. Hljóðið var ekki
alveg svona í garð trygginganna
meðan deilt var um þær í alþingi,
En það væri ekki úr vegi að'
spyrja útgerðarmenn hvort þeir
vilji ekki sleppa gróðanum af ís-
fisksölunni og fá áhættuþóknun og
tryggingu í staðinn!
ÞAÐ ER HÆTT VIÐ ÞVÍ að
þeir muni neita slíku boði. Þeim
mun finnast eins og vonlegt er að
gróðinn sé betri í vasa. Sjómenn
irnir vilja líka hafa sem mest upp
úr vinnu sinni meðan þeir lifa. þó
að þeir neiti því hins vegar ekki,
að stríðstryggingin er mikið ör-
Frh. á 4, síðu.
LeyndardófflnrMoiSI Vi—
34. gomlu hallarlnnar.
— Já, finnst yður ekki? Ég vissi strax, að hann sagði
ósatt, og lét hann skilja það á mér, að ég vissi það.
Raunar hafði hann líka átt þátt í skuggaiegum atburði
sem gerðist í þessari höll fyrir fjórum árum, þegar
Carlovitch hvarf.
— En afsakið, haldið þér ekki að maðurinn geti
verið í góðri trú.
Libot horfði á Allou með ofurlítiili samúð.
— Nei, vitið þér nú hvað, herra dómari, þessi saga
um buddhalíkneskið og hindúana er eintómur reifari.
Slíkt og þvílíkt les maður um í lélegum neðanmáls-
sögum, en slíkt kemur ekki fyrir í hinu daglega lífi.
Nei, það er aðeins eitt í þessu rnáli, sem er leyndar-
dómsfullt, það eru ýlfrin, sem aliir hallarbúar heyrðu.
En samkvæmt rninni skoðun er það Herry, sem hefir
komið þeim af stað og hafi haft einhvern samsekan
sér. Ég hefi með öðrum orðum látið hann skilja það
á rnér, að hann skrökvaði þessu öllu. Ég yfirheyrði
hann í tvo klukkutima. Loks hélt ég, að hann ætlaði
að fara að játa, en það var nú öðru nær. Hann ,sat
lengi steinþegjandi. Ég fékk nýja von, en þá endurtók
hann: l*ér hafið vafalaust á réttu að standa, en það
fór nú samt sem áður fram, eins og ég hefi skýrt frá.
Ég lét auðvitað lækni rannsaka hann. Ég tók skamm-
byssuna, sem hann hafði á sér.
— Hvað eigið þér við með þessari Ieiðréttingu?
spurði Allou undrandi.
— Það munuð þér fá að vita eftir ofurlitla stund. Ég
tók öll skjöl hans. Flest þeirra höfðu enga þýðingu.
En þar voru tvö bréf, sem höfðu töluverða þýðingu.
Annað hafði Sonja undirritað. Hún skrifaði: Pierre,
ég get ekki farið frá honum eins og stendur. Bráðum
verð ég laus. Bíddu. — Og í hinu bréfinu, sem Pierre
liafði undirskrifað, stóð: Sonja þú verður að koma með
mér. Ekkert annað hefir þýðingu fyrir mig. Ég er til
alls búinn í því skyni að koma þessu í framkvæmd . . .
Loks hafði ég fundið ástæðuna til morðsins. Konan
hafði neitað að flýja með honum. Hann drepur hana
og elskhuga hennar. Pað er augljóst mál.
— Finnst yður það, sagði Allou. Hvers vegna skrifar
hún honum. Bráðum verð ég laus? Bjóst hún viö því,
að Saint-Luce myndi deyja? Og óttaðist hún líka ein-
hverja utanaðkomandi hættu? Hafði hún nokkra ástæðu
til þess?
— Nei, það þýðir ekki annað en það, að hún biður
Pierre Herry að sýna þolinmæði.
— Þá kemst hún einkennilega að orði, finnst mér.
Hefði hún þá ekki fremur átt að segja, að hún færi
bráðum frá honum, eða eitthvað á þá leið.
— Þetta eru þýðingarlausir smámunir.
— Finnst yður það líka þýðingarlaust, að hún segir:
„eins og á stendur'1. Hvers vegna segir hún það?
— Það er vegna nafnlausu bréfanna, sem greifinn
fékk. Ég hefi fundiÖ þau. Þar hefir Herry skýrt satt og
rétt frá, en það er líka eina atriðið.
— Hvaðan koma þessi bréf.
— Vafalaust frá hinum meðseka. Það varð lað
koma því svo fyrir, að einhver utanaðkomandi maður
vildi ráða greifann af clögum. En hann var bara svo
barnalegur að álíta, að viö tryðum sögu hans um
hindúana og líkneskið.
Samsekur maður í ástarævintýri? Það er sjaldgæft
fyrirbrigði, sagði Allou.
— Hvort sem það er sjaldgæft eða ekki, þá er það
að minnsta kosti í þetta sinn. Bréfin voru fyrsía sönn-
unargagnið gegn Pierry Herry. 'f
— Voru fleiri sönnunargögn gegn honum?
— Hvort þau Voru fleiri? Já, og öll nægileg til þess
að fella hann. Við höfum ennfremur fullkomnar sann-
anir fyrir því, að hann hefir logið. Þegar ég gat ekki
fengið hann til þess að játa, lét ég tvo menn gæta
hans, þar til rannsóknardómarinn kæmi morguninn eft-
ir. Klukkan var ekki orðin meira en 6. Á .méðan
þetta stóð yfir var ég að yfirheyra Babtiste. Hann
vissi ekki mikið. En það, sem hann vissi kom heim
við það, sem Herry hafði sagt. Og það var líka auð-
velt, því að auövitað hafði Herry haft vit á því að
láta^frásögn sína koma heirn við það, sem Babtisté tók
sér fyrir hendur meðan á þessu stóð. Og það var
mjög auðvelt, því að það var einskisvirði, sem Babtiste
sagði.
— Ég hafði lesið frásögn hans í blöðunum, sagði
Allou. Ég stanzaði við eitt atriði. Þegar fyrsta skamm-
byssuskotið reið af var Babtiste ekki í herbergi sínu,
heldur í stiganum. Hvernig stóð á því?
— Hann hefir sjálfur skýrt það atriði. Hann hafði
heyrt hávaða inni í herbergi húsbónda síns, en það
liggur uppi yfir herbergi hans.
— Og þó er gólfið svona þykkt.
— Já, ég hugsaði um það líka. Og ég komst að
þeirri niðurstöðu, að hávaðinn hefði hlótið að koma
utan frá. Það hefir sennilega verið kastað. steini í
vegginn.
— Ög það hefir verið sá meðsekí?
— Já.
— í hvaða skyni var það gert.
— Til þess að leiða athygli að því, að árásin væri
gerð utan að.
— Það er hugsanlegt.