Alþýðublaðið - 10.05.1940, Blaðsíða 2

ALÞYÐUBLAÐIB
FÖSTUDAGUR II). MAI 1940.
í Hvítasunnumatinn:
Dilkakjöt.
Nautakjöt, af ungu.
Buff.
Steik.
Gullasch.
Hakk.
Hangikjöt, nýreykt
Nordalsfshils Hænur
Sími 3007.
Gulrófur.
Mör.
Fundi
Starfsmannafélags Reykja-
víkurbæjar í kvold er frest-
að.
Verður anglýstar slðar.
Verkatélk!
Ráðningarstofa landbúnaðar-
ins í Alþýðuhúsinu
er opin kl. 6—9 síðdegis alla
virka daga nema laugardaga.
SÍMI 1327.
Ms “' ».•* r • vistir í boði.
Það bezta er aldrel of gott!
Daglega nýtt
Nautakjöt
Hakkað kjöt
Hangikjöt
Kjötfars
Kjöt af fullorðnu.
Kindabjúgu
Miðdagspylsur
Folaldakjöt
Enn fremur allan áskurð.
Jón Mathiesen.
Símar 9101
9102.
I hátíðamatinii:
HANGIKJÖT.
NAUTAKJÖT.
GRÍSAKJÖT.
SALTKJÖT.
Baldursg.
Sími 3828.
Matrosfötin
úr
Fatabúðinni
tJtbreiðið Alþýðublaðið!
i hátfðamatinn:
NIÐURSOÐIÐ:
Asparges, Fíkjur,
Grænar baunir,
Pickles, Capers.
Á KVÖLDBORÐIÐ:
Egg, Harðfiskur,
Smjör, Ostar,
Sardínur,
Lifrarkæfa.
Sítrónur, Þurk. bláber.
Versl. Drangey
Grettisg. 1. — Sími 3896.
xmx&ooooooc
Það bezta verður á-
valt ódýrast?
t hátfðamation:
Nýtt naútakjöt.
Hangikjöt Verulega gott.
Rindakjöt.
Saltkjöt.
Kindabjúgu.
Grænar baunir í dósum og
lausri vigt.
Allskonar álegg.
Stebbabúð.
Sími 9291 og 9219.
xx>oooooooocx
Allar nýlenduvörur ódýr-
astar 1 verzluninni
Bragi,
Berg. 15. Sími 5395.
í hðtfðamatinn:
Ný reykt hangikjot
verulega gott.
NAUTAKJÖT.
ALIKÁLFAKJÖT.
FROSIÐ DILKAKJÖT.
SALTKJÖT.
KINDABJÚGU.
MBÐDAGSPYLSUR.
SMJÖR.
OSTAR og margt fl.
Kjotverzlanir
Hjalta Lýðssonar
Reyktnr ranðmagi
sérstaklega góður.
EGG, lækkað verð,
BJÚGU, daglega ný.
KOMIÐ — SÍMIÐ — SENDIÐ.
BREKKA
Asvallagötu L
TJARNARBCÐIN.
Sími 1678
Sími 3570.

rvr
MBPAUTCERÐ
E.s. Hermóðnr
hleður væntanlega, ef nægur
flutningur fæst, n.k. þriðjudag
til Víkur, Skaítáróss og öræfa.
Flutningur sóskast tilkynntur
sem fyrst.
Tvær bæknr eftir
Jóhann Ktiid.
T7ERKAMAÐUR noröur á Ak-
* ureyri, Jóhann Kúld að
nafni, hefir á síðastliðnu ári gef-
ið út eftir sig, tvær bækur, báðar
einskonar sjálfsævisögar og heit-
ir fy.rri bókin „Ishafsævintýri",
en seinni bókin ,3vifðu segluim
þöndum“.
Sennilega mun pað vera 'að
mestu tilviljun ein, að Jóhann
Kúld hefir tekið sér penna i
hönd og skráð þessar frásagnir
Hann stundaði algenga vinnu,
bæði á skipum og á mölinni,
þangað til hann missti hei’suna,
fyrir nokkrum árum, og gat þá
ekki lengur stundað erfisvmnu,
en tók pá til ritmennsku heldur
en að sitja auðum höndum.
Bækur Kúlds eru frásagnir af
sjóferðum hans, aðallega á norsk-
um skipum og ævintýrum peim,
sem hann lenti í á þeim kafla
ævi sinnar. Frásögn hans er öíl
hispurslaus og er hann gæddur
ágætum frásagnarhæfileikum.
Bézt pykir mér skrifaður kaflinn
um hann og félaga hans tvo,
sem fóru til Siglufjarðar í von
um vinnu, sem pó brást eins
( og stundum kemur fyrir í pessu
horðlenzka síldarporpi, er Norð-
maðurinn segir að ..lykti af.pcn-
ingum“. Kúld og félagar gengu
par um göturnar auralausir og
svangir og sváfu. í Hvanneýrar-
skál eða í heyhlöðu bónda eins
fram með firði.
Bækur Kúlds eru merkilegar
að pví leyti, að um leið og pær
eru saga hans, eru pær saga
svo margra annara íslenzkra sjiV
manna og verkamanna, sem
verða að leita vinnúnnar par,
sem hún er, finna hana stundum
— en stundum ekki, en gefast
aldrei upp, hvað sem á dynur.
Jóhann Kúld ætti að skrifa fleiri
slíkar bækur.
K. L
Leyndardóniur
3«. gðin|u hallarinnar.
hana! Ég óskaði ekki eftir öðru, en að fá að sjá
hana, þegar hún fór hér fram hjá — og pessa konu
hafa peir drepiö!
— Pað getur verið yður huggun, að hún trúði
yður fyrir áhyggjum sínum siðasta daginn, sem hún
lifði.
— Já, pað er ofurlítil huggun. Það var um morg-
uninn, pau höfðu heyrt ýlfrin um nóttina. Hún var
hræðilega taugaóstyrk. Svo læddist hún út og náði
tali af mér, áður en hinir komu á vettvang. (Hún
sagði mér, að hún vildi flýja, hún var svo hrædd við
greifann. Hún spurði mig, hvort ég vildi fiýja með
sér til Versala, ef hún flýði um nóttina. Ég átti
að koma inn í garðinn kl. hálf tvö og henda steini
í rúðuna. Pá vissi hún, að ég biði. Petta gerði égi
Ég komst yfir múrinn með pví að nota stigann. Rétt
á eftir heyrði ég skot, og svo annað skot skömmu
seinna o,g svo priðjá skotið. Ég gat ekki komist inn
í höllina, því áð fallKurðin var niðri. Ég beið pess
vegna úti fyrir.
— Opnaði ekki einhver gluggann?
— Nei, ekki pá, en pegar lögreglan var kominn
og ég hafði faiið migf — pví -að ég vissi ekki, nema
peir tækju mig fastan — pá var gluggi opnaður og
einhverju kastað út. En seinna kom í ljós, að pað
hafði verið skammbyssan, sem hafði verið hent út.
— Þér slepptuð hundinum út, pegar dýrin ýlfruðu,
var ekki svo?
— Já, Herry/ bað mig um pað, maðurinn, sem pið
haldið að sé morðinginn,
— Álítið þér að hann sé morðinginn?
— Hann var inni í höllinni, og úti fyrir rakst hund-
urinn á einhvern mann. Pað hefir eftir pví að dærna
verið maður, sem líkti eftir pessum hljóðum. Hundur-
inn var drepinn, en áður hafði hann getað bitið prjót-
inn, því að kjafturinn á honum var fullúr af blóði.
— Meira parf ég ekki að vita.
Eftir mikið pref var hægt að fá gamla manninn til
að endurtaka frásögn sina frammi fyrir rannsóknar-
dómaranum.
Þeir snéru aftur til Versala, og Babtiste var kallr
aður fyrir rétt. Það var líka sent eftir Gustave Aranc.
Samkvæmt beiðni Allous var tveifn lögreglupjónum
skipað að standa i ganginum úti fyrir meðan yfir-
heyrzlán fór fram.
Allou settist beint á móti Babtiste, horfði fast i
augu honum og sagði:
— Það sást til ýðar, pegar pér köstuðuð skamm-
byssunni yðar út um gluggann, meðan Herry tók á
móti lögreglunni, og pér voruð einn í lestrarsalnum.
— Það var ekki mín skammbyssa, stundi þjónninn.
— Leysið frá skjóðunni. Þó að maður særi annan
mann af óvarkárni, pá eru ekki svo mikil viðurlög við
því. I hæsta lagi sekt, ef lögreglunni þykir pá taka
pví að hegna fyrir pað. En ef þér berið rangan fram-
burð fyrir réttinum pá er það aívarlegt mál. Verði
pað til þess, að maðurinn sé dæmdur til dauða, þá
bíðið pér sömu örlög. Ennþá er timi til að segja
sannleikann, en petta er síðasta tækifærið.
— Ég pykist vita, að pér hafið komist að öllu saman.
— Já, ég hefi komist að pví, en ég vil fá ‘lýsingu;
yðar á viðburðunum.
— Ég sver pað, að ég hefi engu logið fyrr cn ....
— Fyrr en hvað?
— Fyrr en eftir að morðin voru framin. Ég stóð
við símann, pegar ég heyrði annað skotið, skotið,
sem varð frúnni áð bana. Ég hélt á skammbyssunni í
hendinni og hljð'p upp. En ég porði ekki að fara beint
inn í herbergið, og svo fór ég inn í hliðarherbergið og
gaegðist inn. Ég ýtti dyratjöldunum til hliðar með
varúð.
—1 Það var samt sem áður karlmannlega gert að
fara upp.
— Nei, pað var ekki af karlmennsku. Satt að segja
var ég að leita' að Herry, pví að ég porði ekki að
vera einn. Jæja, ég leit inn í Iestrarsalinn, og par
kom ég ,auga á mann, sem faldi sig hak við stól. Ég
hleypti af skammbyssunni og pá fyrst sá ég að þetta
var Herry. Sem betur fór var hann aðeins lítið særður.
Hvað átti ég að gera? Átti ég að segja frá pví, að ég
hefði skotið á hann í misgriþum? Þá gat ég átt pað
á hættu að vera grunaður um hin morðin. Ég tók
því pað ráð að pegja. Og seinna var ekki tímabært
að iáta. Þegar lögreglan kom og Herry skildi mig
ein.an eftir spurði hann, hvort ég væri vopnaður. Mér
fannst varkárast að neita pví. Meðan hann var úti
dátt mér í hug, áð leitað yrði á mér eg pá "finndist
skammbyssan. Þá myndu þeir sjá, að skotið hafði verið
úr byssunni og kúlan myndi finnist. Þess vegna áleit
ég hyggilegast að skipta um skammbyssur og taka
byssuna, sem Saint-Lnce hafði í hendinni, pví að hann
hafði ekki haft tíma til að verja sig. Ég lagði skamm-
byssuna mína í hönd hans. En svo heyrði ég lögregl-
una komá, og pá datt mér í hug, að þetta væri ekki
nægilegt. Ég hafði sagt Herry, að ég hefði enga skamm-
byssu, og pess vegna opnaði ég gluggann og kast-
áði skammbyssunni, sem ég hafði tekið frá Saint-
Luce, út. í síkið.
— Nú eriið pér farinn að ljúga aftur. sagði Qordani,