Alþýðublaðið - 27.05.1940, Blaðsíða 2

ALÞYÐUBLAÐIÐ
MANUDAGUR 27. MAI 1940.
N Ý BÓK, SEM ÖLLUM
ÞYKIR GAMAN AÐ LESA.
Óveðnr i SuðnrhSfnm.
Þessi saga er eftir sömu vin-
sælu höfundana og „Uppreisn-
in á Bounty“, en er viðburða-
ríkari og stórfengiegri og meira
spennandi, og svo ódýr, að allir
geta eignast hana.

Fæst í öllum bókaverzlunum.
Sumarhattar
í miklu og fjölbreyttu úrvali.
HATTBÖND
í öllum regnbogans litum.
Hattabúð Soffíu Pálma
Laugavegi 12. — Sími 5447.
Til brúðargjafa.
Fyrsta flokks handslípaður kristall og ekta kúnst-keramik.
K. Einarsson & Björnsson
Sundhðllin tilkynnlr:
Fyrst um sinn verður SundhöIIin ekki opin á
r ' virkum dögum kl. 11—1 fyrir almenning. 4
Harðfisknr
sérstaklega góður.
EGG, lækkað verð.
BJÚGU, daglega ný.
KOMIÐ — SÍMIÐ — SENDIÐ.
BREKKÁ
—— UM DAGINN OG VEGINN
Hvaða reynsla hefir fengist af Sundviku blaðamanna? Gjaltlið í
Sundhöllinni er of hátt. Ef það væri Iægra,.væri Sundhöllin allt af
fuli af fólki. Bretarnir og böðin. Þeir, sem vilja koma af stað úlfúð.
Glerhrúgan hjá Mjólkurstöðinni. Áskorun Árna frá Múla og Blaða-
mannafélagið.
ATHUGANIR HANNESAR Á HORNINU.
1.
Sími 1678
TjaroarbúöiB
Sími 3570.
Métor
3 ha. rafmotor 220 w til sölu.
Simi 1727.
Verkafólk!
Ráðningarstofa landbúnaðar-
ins í Alþýðuhúsinu
er opin kl. 6—9 síðdegls alla
virka daga nema laugardaga.
SÍMI 13 27.
Margar ágætar vistir í boði.
DRENGJAFÖT, matrósaföt,
jakkaföt, frakkar. Sparta, —-
Laugavegi 10, sími 3094.
Bókabúð Æskunnar er í
Kirkjuhvoli. Sími 4235.
FATAPRESSAN FOSS flutt.
Laugaveg 64..
Kaupi gull hæsta Verði. Sig-
urþór, Hafnarstræti 4.
Allar nýlenduvörur ódýr-
astar í verzluninni
Bragi,
Berg. 15. Sími 4931.
FYRSTU sundviku Blaða-
mannai'élagsins er nú Iokið.
Hún tókst svo vel, eftir því, sem
forstjóri Sundhallarinnar sagöi
mér á laugardaginn, að ekki verð-
ur efast um það, að Blaðamanna-
félagið hefir alltaf á hverju vori
slíka viku. Ég heimsótti Sundhöll-
ina á laugardaginn ti! að líta yfir
hópinn og' það var sannarlega góð
skemmtun. Smákrakkarnir voru
eins og litlir gullfiskar í tæru
vatninu. Hvert barn gerði eins og
það gat og áhuginn og ákeföin
loguðu úr augunum.
BÆÐI - FOKSTJÓRI sundhallar-
innar og sundk.ennararnir sögðú
mér, að fjöldinn allur af þátttak-
endunum hefði tekið undraverðum
framförum og kæmi námfýsi
þeirra og hin fljóta leikni þeirra
þeim jafnvel á óvart. Þetta stafar
áreiðanlega af því, að öllum fjöld-
anum af bæjarbúum og þá fyrst
og fremst hin yngri langar til að
læra sund, langar að svamla í hinu
heilnæma vatni Sundhallarinnar.
Ástæðan fyrir því, að aðsóknin. er
ekki meiri að Sundhöllinni, ástæð-
an fyrir því, að hún er ekki alveg
full á öllum tímum, er áreiðanlega
sú, að gjaldið er allt of hátt.
Á ÞETTA HEFIR OFT verið
bent hér í blaðinu, Það hefir oft
verið sagt, að ef það væri gerð til-
raun, myndi það sýna sig, að því
lægra sem gjaldið væri, því meiri
yrði aðsóknin. Enginn má þó skilja
orð mín svo. að ég álíti að fara
eigi með gjaldið niður úr öllu
valdi. Sundhöllin verður að standa
undir sér sjálf og vel það, svo að
hægt sé að gera á henni riauðsyn-
legar umbætur, þegar þar að kem-
ur, en hún er byggð til að auka
sundkunnáttuna og auka heil-
brigði hjá bæjarbúum, og þeim til-
gangi nær hún ekki nema með
því að ná til sem allra fléstra bæj-
arbúa.
SUNDVIKU blaðamanna sóttu á
fimmta hundrað manna, barna og
kvenna. Gjaldið fyrir hvert barn
var kr. 1.75 og fyrir fullorðna 3,25.
Fy.rsta ástæðan fyrir því að svona
margir sóttu þessa einu sundviku,
sem raunverulega hefði þurft að
vera hálfur mánuður, til þess að
bera fullan árangur, er áreiðanlega
hið lága gjald, þó að vinsældir
Blaðamannafélagsins hafi vitan-
lega ráðið miklu urri. Það er full
ástæða fyrir bæjarráðið að endur-
skoða gjaldskrá Sundhallarinnar
meðal annars með reynslu þessar-
ar sundviku fyrir augum.
NORÐURMÝRARBÚI skrifar
mér: „Mig hefir lengi langað til
að skrifa þér um glerhrúguna
sunnan við Mjólkurstöðina við
Hringbraut, sem þér mun líklega
ekki vera kunnugt um, þótt víð-
sýnt sé af horninu þínu. Svo er
mál með vexti, að þar liggur gler-
hr.úga allstór ásamt fleira rusli, —
eru þetta mestmegnis glerbrot úr
mjólkurflöskum, liggja þau þarna
óvarin, og sækja börn þau, er
eiga heima í nágrenninu mjög í
hrúguna. Virðist þetta alveg óátal-
ið af forráðamönnum bæjarins og
mjólkurstöðvarinnar, og nú alveg
nýlega átti ég leið þarna fram hjá
og sá nokkra krakka vera að leika
sér í hrúgunni.“
„ÉG MÆTTI LÖGREGLU-
ÞJÓNI í einkennisbúningi lítið eitt
sunnar á Hringbrautinni og hinkr-
aði við, til að athuga, hvort hann
skipti sér nokkuð af þessu, en
hann lét sér nægja, að ganga með
hægum skrefum fram hjá. Það
mætti ef til vill segja, að lögregl-
an hefði annað að gera en að skipta
sér af slíkum smámunum, en þar
sem eflaust með mjög litlum til-
kostnaði mætti annað hvort flytja
hrúguna burt eða girða kringum
hana, leyfi ég mér að skrifa þér
um þetta í þeirri von, að þú rninn-
ist á þetta í dálkum þínum.“
MÉR ER SAGT, að ákveðið
sé, að brezkir hermenn hafi aðgang'
að þrifaböðum Sundhallarinnar, að
minnsta kosti fyrst um síriri kl. íl
til kl. 1 daglega. Ég tel þéttá ó-
heppilegt fyrirkomulag'. Við Vilj-
um fylgja þeirri reglu, að við lif-
um sem mest út af fyrir okkur og
hinir brezku hermenn einnig út
af fyrir sig, án þess að þetta þýði
nokkra andúð á milli. Geta hinir
brezku hermenn ekki fengið full
umráp , yfir Baðhúsi Reykjavíkur
og við haft okkar umráð yfir Sund
höllinní og ef Baðhúsið nægi þeim
ekki, géta þeir þá ekki fengið
Frh. á 4. síðu.
hafa tekið á móti því. Hann hafði komist að því með
hlustunartækjum sinum rétt áður. Og svo hugsaði
hann um ránið, sem átti að fremja kl. 2Va eftir mið-
nætti á þriðjudagsnótt næst komandi. Og ef til vill
var það faðir Mercíu, sem hafði Iagt ráðin á um þetta
rán. Það var þetta, sem Dain varð að fá vitneskju um.
En fyrst og fremst var það Mercia, sem tók huga hans
fanginn.
Hann varð að finna eitthvert ráð út úr þessum ó-
göngum.
Hann rannsakaði huga sinn vel. Hann hafði aðeins
þekkt Mercíu skamma hríð, og hann varð að játa,
a'ð hann þekkti hana mjög lítið og'ætj hennar enn
þá minna. Hún var yndislega fö-gur og mjög töfrandi.
Og móðir hennar var, mjög aðiaðandi kona, sem
lét sér mjög annt um uppeidi dóttur sinnar.
A'iðvitaö gat ekkert verið athugavert við þessa
fjölskyldu. Hann hafði dáðst mjög að fjölskyldunni
frá því hann kynntist henni. En síðustu vikurnar
hafði aðdáun hans á ungu stúlkunni breytzt í ást. Og
tilfinningar Merciu höfðu Hka breytzt í ást.
Og svo kom þetta einkenniLega mál í sambandi við
skartgripi hertogafrúarinnar af Renburgh. Dain hafði
verið að hlusta á trúnaðartal þar sem .verið var að
undibúa þennan glæp. Hann varð ekki svo lítið undr-
andi, þegar hann heyrði nafnið Willard Lyall nefnt í
sambandi við það, og því var aðeins hvislað. En ei að
síður vissi hann, að hann var potturinn og pannan í
þessu öllu saman. Það var hann, sem iagði ráðin á
og var foringi bófanna.
Og Dain gat ekki með góðu móti farið til ástmeyjar
sinnar og sagt: — Það viil svo til, að ég veit hvers
konar maður faðir þinn er. Hann er gimsteinaþjófur,
sem vílar ekkert fyrir sér.
Dain gretti sig. Ef hann.hefði ekki sent þetta bréf,
þá horfði málið allt öðru vísi við. En nú var það
orðið of seint. Hann hafði sent bréfið, Scotland Yard
hafði þegar fengið það í hendur og var, þegar farið að
leggja net sín.
Bíllinn rann upp að Greydene. Það var fallegt,
gamalt steinhús, rétt hjá aðalveginum, umgirt göml-
um trjám. Dain fór út úr bílnum, bað ekilinn að bíða
og gekk heim að húsinu.
Fáeinum mínútum seinna var honum vísað inn i
sal, vel búinn húsgögnum.
Frú Lyall tók á móti honum um «leið og bann
gekk inn, brosti og sagði: — Verið veikominn, herra
Dain. Gleður mig að sjá yður. Þér komið ekki oft á
þessum tíma sólarhringsins.
— Nei, sagði Dain, hálf utan við sig. — Ég var að
vinna fram eftir kvöldinu, og svo, gleymdi ég, hvað
tímanum leið. Get ég fengið að finna Mercíu andartak?
— Auðvitað. Hún hlýtur að konia bráðlega. Hún er
uppi að hafa fataskipti. Við vorum í 'leikhúsinu í
kvöld. 1 : 1
Það var nærri komið fram á varirnar á Dain, að
segja: — Já, ég veit það, en.hann gætti sín í‘tíma.
Frú Lyall fór út úr herberginu um leið og Mércia
kom inn, og Dain fór að hugsa sig um, hvað hann
ætti að segja. j
— Hverju á ég að þakka það, að þér gerið mér þá
ánægju að heimsækja mig? spurði hún ofurlítið glettin
á svip. Það er ekki oft, sem heimsfrægir mcnn heim-
sækja mig eftir miðnætti.
— Ertu viss um, að þessi heimsókn verði þér til
ánægju?
— Já, alveg viss. Ég veit ckki hvað mamma hefir
sagt þér, en svo að ég sé hreinskilin, þá var ég nærri
því háttuð, þegar þernan færði mér nafnspjaldið þitt.
Ég klæddi mig aftúr í flýti og kom ofan. Og þegar
ég fór fram hjá knattleikasalnum heyrði ég föður
minn tauta: — Þetta er heimsókn til þín, en ekki tiJ
mín.
Dain brosti. Og þegar hann brosti, þá kom jafnan
góðmannlegur glarapi i augu hans.
— Það var fallegt af þér, sagði hann. — En nú
kcm ég að efninu. Ég fer til Brighton snemma í næstu
viiku. Það er verið að gera þar tilraun með nýja upp-
finningu, sem ég hefi fundið upp. Langar þig til
þess að koma með mér?
— Já, mig langar til þess. Það máttu vera viss itm.
—- Þú verður gestur minn. Þú getur komið níður að
höfninni í bílnúm mínum. Viö leggjum af stað héðan
um klukkan átta. Klukkan hálf ellefu verðum við
komin um borð. Um ’morguninn getum við bæði
verið komin hfeim.