Tíminn - 21.03.1963, Side 2

ÓÞROSKAÐ BARN
— segir Hedda Hopper um IViarilyn Monroe
í eftirfarandi grein gerir
Hedda Hopper, frægasti slúð
urdálkahöfundur í Holly-
wood, grein fyrir kynnum
sínum við Marilyn Monroe
og dregur ekkert undan, en |
Hedda er kunn fyrir að
þekkja leikarana mjög vel,
fyrir utan það að kjafta frá
einkamálum þeirra.
í huga þessarar Ijóshærðu
þokkadísar var frægð og örvænt
itigu einkennilega blandað sam-
an. Hún var óþroskuð og trú-
gjörn manneskja, sem aldrei
hafði valá á starfi sínu né lífi,
og hún lét alltof marga segja sér
fyrir verkum.
Hún safnað'i í kringum sig ótrú
legum fjölda af kennurum, ráð-
gjöfum, gagnrýnendum og leið-
beinendum og árangurinn varð
sálræn truflun, svo mögnuð, að
hún gat varla haft sig f vinnuna
af hræðslu við að gleyma línu
úr textanum eða mismæla sig.
Hún hafði aldrei neitt sjálfs-
traust, og á síðustu árum gat hún
ekki haldig uppi samtali, án þess
að núa höndunum órólega sam-
an eða naga á sér neglurnar.
Það er ekki svo einkennilegt,
þegar tekið er tillit til allra
þe.irra leiðbeininga og hollráða,
sem hjálparheliur hennar létu
rigna yfir hana. Þú mátt ekki
hafa áhyggjur af óhamingjunni,
sögðu þær, það jafnast ekkert á
við hamingjusaman listamann.
Þeir sþiljá hluti, sem aðrir eru
ekki færir um að skilja.
Marilyn virtist samt ekki vera
mjög þjáð, þegar hún heimsótti
mig eitt kvöldið á leiðinni út á
flugvöll, en þá var hún að fara
til New York til að leika í „The
Seven Year Itch“. Þáverandi eig
inmaður hennar, Joe Di Maggio,
var með henni, en hann vildi
ekki koma inn.
Marilyn var öll beinhvít á lit-
inn. Hún var með beinhvítan
loðkraga, i beinhvítum kjól, með
beinhvítt hár. f,Þú litur dásam-
lega út, sagði ég, ertu öll bein-
hvít?
Hún byrjaði að lyfta kjólfald-
inu, en sagði svo: „Ó, Hedda,
þetta er dónaleg spurning".
„Eg spurði nú bara svona“,
sagði ég.
Þá hafði ég þekkt Marilyn síð-
an hún :ék í myndinni „All
about Eye“ og alltaf fallið vel við
hana. Hún hafði þann sérstaka
eiginleika, að þegar hún var á
leiksviðinu beindist öll athyglin
að henni, og enginn, sem ég
hef þekkt, hafði eins mikil áhrif
á áhorfendur. Hún var í rauninni
tvær ólíkar persónur í einni og
sömu mynd, kona og leikkona.
Þegar hún var ekki að leika,
þá var hún taugaóstyrk og svo
frá sér af áhyggjum af hlutverk-
um sínum, að hún neyddist til að
leita hugarfróunar í vodka,
kampavíni og svefnpillum.
Þegar kvikmyndavélarnar fóru
af stað gjörbreyttist hún. Þá varð
hún leikkona, sem notaði hvern
vöðva í líkamanum til að sigrast
á upptökuvélinni.
Marilyn var í raun og veru
öskubuska okkar tíma. Hún var
fátæka stúlkan ,sem hafði skúr-
að og skrúbbað, og engum þótti
vænt um. En hún var alltaf heið-
Marilyn Monroe og Yves Montand.
arleg í sambandi við fortíð sína,
reyndi ekki að dylja neitt,'ijenda
vissi hún, að þessi fortíð hafði
sitt auglýsingagildi.
Þó að' gengi á ýmsu í lífi henn
ar hélt hún alltaf kímnigáfunni.
Eg spurði hana einhvern tíma,
hvort eitthvað alvarlegt væri á
milli hennar og manns, sem hún
var mjög orðuð við um tíma.
„Segðu að við séum vinir,
sagð'i hún, og settu vinir í gæsa-
lappir“.
Stúlkan, sem fræg var fyrir
líkama sinn og nektarmyndir af ■
sér, reyndi alllaf að berjast fyr-
ir því, að hún yrði viðurkennd
góð leikkona. Á hinni margum-
töluðu nektarmynd á almanakinu
iítur hún óvenjulega sakleysis-
lega út, og þetta sakleysi er líka
á myndumj sem fyrsti eiginmað-
ur hennar James Dougherty átti,
og var vartur að sýna félögum sín
um í síðari heimsstyrjöldinni.
Einn þeirrá var Robert Mitchum.
Fyrsta stórmyndin, sem Mari-
lyn lék í, „The Seven Year Itch“,
sýndi líka þetta barnalega sak-
leysi. Tvíræðar setningar voru
sagðar eins og hún hefði ekki
hugmynd um merkingu þeirra.
Eg sagði henni einhvern tíma,
að húji væri saklaus eins og barn.
Það vissu allir aðrir en þú, hve
tvíræð orðin voru, sem þú þurft-
ir ag segja í „The Seven Year
Itch“.
„Eg vissi það ekki, sagði hún
rugluð, en ég hef alltaf vitað
það“.
Skömmu , eftir að hún hafði
leikið í þessari mynd glataði hún
þessari sakleysislegufframkomu.
Þá var hún umkringd af fólki,
sem sagði henni, hvernig hún
ætti að leika, og þetta fólk kom
því inn hjá henni, að Twentietb
Century-Fox væri ekki nógu gott
fyrir hana. Þetta er gamalkunn
vísa, sem fjárglæframenn kveða
við hverja stjömu: Þú þarft ekki
á félaginu að halda, þú ert miklu
meiri en fólkið þar, segja þeir,
þú átt ag hafa þitt eigið kvik-
myndafélag.
Og Marilyn trúði þessu. Ein-
falt kventólk, einsog Marilyn,
sem hlýtui skjótan frama, verð-
ur oft íyrir barðinu á svona
mönnum. Þegar hún ætlaði að
stofna sitt eigið fyrirtæki, kom
hún einhvern tíma fram í þætt-
inum Person To Person í sjón-
varpinu. Þátturinn misheppnað-
ist auðvitað hræðilega, þar sem
Marilyn var svo taugaóstyrk. Eg
spurði hana á eftir, hvernig hún
hefði getað sýnt sig í sjónvarpi
svona klædd.
A FÖRNUM VEGI
GÓÐUR og gegn dýravinur, sem
góð skil kann á hundum og hef-
ur athugað hátterni þeirra vel,
hefur sent mér smápistil um leitar
hundinn Nonna. Hann gagnrýnir
meðferð hundsins, einkum þegar
hann er búinn til leitar.
Hann segir:
,ÉG HEF STUNDUM verið nálæg-
ur, er leitarhundurlnn Nonni hef-
ur verið fenginn tii aðstoðar, og
mér hefur satt að segja ekki lit.
izt á blikuna þegar verið er að
koma honum á sporið, t. d. í leit
að manni. Ég sá þá t. d. einu sinni
taka koddaver utan af kodda
mannsins, sem leitað skyldi að, og
troða því alveg yfir höfuðió á
hundinum. Auðvitað getur verið að
hann hafl fengið hina réttu lykt
í nasir við það, erf hltt er þá líka
víst, að sama lyktin hefur festst
við hár hundsins á höfðl og jafn-
vel hliðum. í annað skipti er mér
sagt, að hundurinn hafi allur ver-
ið settur upp í rúm, sem maður
sá, er leitað skyldi að, hafðl sofið
í. Ekki er að efa að iyktin hef-
ur þá líka festst við hár hundsins.
SVO ÞEGAR HUNDURINN hleyp-
ur af stað getur hann ekki rakið
slóðina, vegna þess að sömu lykt
af hárum hans slær fyrir vit frá
báðum hliðum, og oft fer þetta
svo, að hann æðir sitt á hvað og
getur ekki haldið slóðinni, þótt
hann finni hana. Ég held, að þetta
sé einmitf meðorsök þess, hve oft
„Það' sögðu allir, að þetta færi
mér vel“.
„Þá hai'a aílir logið að þér,“
svaraði ég, „því að þú tekur þig
ekki vel út í pilsi og þykkri
peysu, þar sem að þú ert svo
mikil yfir brjóstin. Þú hefðir átt
að vera sama glæsilega stúlkan
og þú ert, i flegnum kjól o.s.frv."
Meðan á þessu stóð dvaldi hún
í New York, og skemmti sér við
sð ganga óþekkt um götur borg-
arinnar, með dökk sólgleraugu,
svarta hárkollu og túrban. Og þá
hitti hún Arthur Miller, sem
skildi vig konu sína, sem hann
hafði verið kvæntur í 15 ár, til að
kvænast henni. Þau voru mjög ást
fangin í fyrstu, og Marilyn hafði
aldrei kynnzt svo skemmtilegum
gáfuðum og dásamlegum manni.
Joe Di Maggio, sagði hún, var
góður vinur hennar.
Arthur Miller skrifaði „Let’s
Maké Love“ fyrir hana og mót-
leikari hennar var Yves Montand,
og mátti teljast heppinn að fá
hlutverkið, þar sem hann var sá
sjöundi bezti. Á undan honum
voru Yul Brynner, Gregory Peck,
Cary Grant, Charlton Heston,
Rock Hudson og James Stewart,
en þeir neituðu allir að taka við
hlutverkinu. Montand hafði samt
ekki nema smáhlutverk í kvik-
myndinni, þegar Arthur Miller
var búinn að umskrifa hlutverk
Marilynar, eins og hún krafðist.
Eg tók eftir því, meðan á upp
töku myndarinnar stóð, að Mari-
lyn vai'ð mjög veik fyrir
Yves Montand. Þegar kvik-
mynduninni var lokið og farið
var að hugsa fyrir næstu mynd
„The Misfits", breiddist sá orð-
rómur út, að Montand mundi
skilja við Simone Signoret
þetta féll í góðari jarðveg,
ásamt dálítilli hjálp auglýsinga-
deildar „The Twentieht Cen-
tury Fox“. Áður en töku The
Misfits var lokið, varð Mari-
lyn svo veik, að hún var flutt á
spítala í vikutíma. Þaðan reyndi
hún stanzlaust að hringja í Mont
^nd, en hann vildi ekki tala við
hana. Kvóldið áð'ur en hann fór
til Parísar aftur fór ég og heim
sótti hann. Hann varð hissa á að
sjá rnig, en bauð mér samt inn.
Um leið byrjaði síminn að
hringja, en hann vildi ekki taka
vig símtalinu. „Segðu henni,
sagði hann við símastúlkuna, að
ég vilji ekki tala við hana“.
Eg held að Maiilyn hafi verið
það ljóst, að frami hennar sem
leikkonu var að verða að engu
Síðustu atriðin, sem hún lék í
Something's Got To Give, voru
mjög illa gerð. Það vantað'i ekki
að hún væri falleg, en þáð fór
minna fyrir hæfileikunum. Hún
gerði lítig annað en að baða sig
hálfnakin, og hún gaf einum af
ljósmyndurum kvikmyndavers-
ins leyfi til að taka af sér nekt-
armyndir. „Eg vil að heimurinn
fái að sjá líkama minn“, sagði
hún. Það var eins og henni fynd
Framhald á 13. síðu.
hefur orðið lítill árangur að leit
hundsins, eða að minnsta kosti
mjög tilviljanakennt, hve vel hon-
um tekst að rekja slóð.
ÉG HELD, að það sé elnmitt brýn
nauðsyn, þegar senda á hundinn til
leltar, að bera það sem hann á að
nema lyk'tina af aðeins beint að
vitum hans og láta það alls ekki
snerta hann annars staðar. Þetta
er raunar ofur skiljanlegt, og ættu
þeir, sem gæta hundsins og venja
hann að reyna nýjar aðferðir í
þessa átt og gæta meiri varkárni".
Þetta var pistillinn um meðferð
hundsins Nonna, og rétt er að
hann komist á framfæri til at-
hugunar þeim, sem málið er skyld
ast. — Hárbarður.
Hugrenningasyndir
Alþýðublaði'ð birtir í gær
lieila ritstjórnargrein um það
nanglæti, sem Framsóknar-
flokkurinn sýini stjórninni með
því að dæma hana og flokka
hennar málefnaleiga fyrir liug-
renningasyndir, þa® er að
segja það, sem hún hafl EKKI
GERT hcldur ÆTLAÐ SÉR
AÐ GERA. Um þetta segir Al-
þýðublaðið:
„Nú hefur stjórnaraindstaðan
tekið upp þann hátt a'ð ráðast
með hinum mestu svívirðingum
á ríkisstjórnina fyrir aðgérðir,
sem hún EKKI GERÐI, lieldur
muni hafa ÆTLAÐ SÉR AÐ
GERA einlivern itíma fyrir
löngu“.
A'lþýðublaðið á hér við Efnia-
hagsbandalagsmálið og það, er
ríkisstjórnin kom ekki fram að-
ildarumsókn eins og hún ætlaði
sér. Þykir blaðinu hart að
dæma stjómina fyrir þetta,
rétt eins og hún hefði sótt um
aðild.
Af þessu tilefni er rétt að
glöggva sig á því, að það er
einmitt réttmætt, að kjósendur
dæmi stjórnina fyrir þetta, því
að þag er nú upplýst mál og
lýðum Ijóst, að það er ekki
stjórninni að þakka, að um-
sóknin í EBE varð aðeins hug-
renningasynd. Það er réttmætt
vegna þess, að fái stjórnin byr
í kosningunum, má lýðum vera
ljóst, að þá GERIR HÚN ÞAÐ,
SEM HÚN ÆTLAÐI SÉR EN
GAT EKKI á árinu sem leið.
Þannig er sambandið milli hug
renningasyndar o& verklegrar
syndar. Það er einmitt fyrir
stefnuna, sem kjósendurnir
eiga að 'dæma, því að þag er
oftast of seint, þegar hún hef-
ur verið framkvæmd.
Þakka, bróðir, sagói
Moggi
Það fór eiins og við mátti
búast, að Morgunblaðínu þótti
þag gómsætur biti, þegar Þjóð
viljinn tók upp hanzkann fyrir
Sjálfstæðisflokkinn og sagði, að
lýsing Tímans á Sjálfstæðisfl.
ætti við Framsóknarflokbinn
sjálfan. Mbl. birtir með vel-
þóknun þann kafla úr leiðara
Þjóðviljans í fyrradag, þar sem
þessu er haldið fram. Síðan
kiamsar Moggi á þessu harla
ánægður, eins og hann vilji
segja: Þakka, bróðir. Nú eiga
kommar greiða inni hjá Mogga,
og stendur varla á honum.
„Engin stefnubreyting“
Síðasta kosningamál íhalds-
ins í Reykjavík er það ag leggja
fram áætlun um, að borgin
byggi 168 íbúðir og' leigi cða
selj'i þeim, sem nú búa í brögg
um með vlðráðánlegum kjör-
um. Mbl. lofar þetta vel og
ag verðleikum, en segir í lokin:
„En hér er síður er. svo, að um
stefnubreytingu sé að ræða“.
Með þessu vill blaðið halda þvi
fram, að borgaryfirvöld hafi
alltaf lagt á þag áherzlu að
byggja yfir þá, sem búa í brögig
um, og þetta sé aðeins loka-
skref miklllar og góðrar bár-
áttu. Menn ipúna hins vegar,
að borgarbúar hafa sýnt alveg
sérstakt tómlæti í þessum efn-
um, og með þessu tómlætl hef
ur veríð viðhaldið í tuttugu
ár Ijótum bletti á höfuðborg
landsins. Borgarstjórinaríhald-
ig hefur sem sagt lítið gert
fram að þessu til þess að út-
rýma braggaíbúðum annað en
rétta upp hendur í bæjarstjórn
Reykjavíkur gegn hverrl ein-
ustu tillögu, sem minnihlutinn
Framhald á 13. síðu.
TÍMINN, fimmtudaginn 21. marz 1963 —
)