Alþýðublaðið - 03.10.1940, Blaðsíða 4

F1MMTUDAGINN 3. OKT. 1»4«.
Hver var ai hlæja?
Kaupið bókiua
og brosið með!
Hver var ai hlæja?
er bók, sem þér
þurfið að eignast.
FIMMTUDAGUR
Næturlæknir er Axel Blöndal,
Eiríksgötu 31, sími 3951.
Næturvörður er í Reykjavíkur-
og Iðunnar-Apóteki.
Næturvarzla bifreiða: Bæjar-
bílastöðin. Sími 1395.
ÚTVARPIÐ:
19.30 Hljómplötur: Tónverk eftir
Sibelius.
20.00 Fréttir.
20.30 Einleikur á celló (Þórhallur
Árnason): Sónata í C-dúr
eííir Marcello.
20.50 Frá útlöndum.
21.10 Útvarpshljómsveitin: For-
leikur að óperunni „Tatara-
stúlkan," eftir Balfe.
21.45 Fréttir. — Dagskrárlok.
Bráðkvaddur
varð í gær að heimili sínu
Þórður Flygenring, fyrrum kaup-
maður í Hafnarfirði, 43 ára að
aldri. Þórður var sonur hjónanna
frú Þórunnar og .Ágústar Flygen-
rings.
Leiðrétting.
Það er næsta haust, sem Stýri-
mannaskólinn á 50 ára afmæli, en
ekki í haust, eins og skýrt var frá
hér í blaðinu í gær.
Spegillinn
kemur út á morgun.
Fimm menn
voru „teknir úr umferð" í nótt.
Að öðru leyti sagði lögreglan, að
rólegt hefði verið á götunum.
Háskólinn.
Um þessar mundir er kennsla
að byrja í háskólanum. Hafa þeg-
ar innritast 48 stúdentar.
Bjarni Jónsson
bíóstjóri, frá Galtafelli, er 60
ára í dag.
FREY JUFUNDUR annað
kvöld kl. 8.30. Systurnar
annast fundinn. Fjölbreytt
skemmtiatriði og dans. Fé-
lagar fjölmennið.
Þúsundir vita, að gsefa fylgir
twálofunarhringum frá Sigu*
Vér. Hafnarstræti 4.
EITT ÚTVARPSERINDI OG EIN BLAÐAGR^ .. Frh. af 3. síðu.
Kafli úr erindi mínu.
endur a'ö kjötinu, sem nauðugir
viljugir verði að kaupa.
Og svo er það fiskuritnn, hann
hefir stórhækkaö í verði mú ekki
allsi fyrir lömgu, svo að það er
elcki stór fiskur, sem fæst fyrir
krómuna, en engimn skiptir sér
af því heldur. Allt ber því að
sama bmrmi, að allt hjal ráða-
mannanna og spekinganna í fyrra
haust um að spoma á móti dýr-
tíðinni, hefir reynst rneira hjal
em orð, sem hægt væri að treysta
að undanskyldum að vísu mörgum
heiðarleguim undantekningum. En
sú breyting á kaupmætti hinnar
íslenzku krónu innanlands, sem
af þessu leiðir, mun eiga eftir
að hafa óheppilegar afleiðingar
seinna meir. '
Frá sjónarmiði okkar leikmann-
anna virðist ekki geta til þess
legið nema tvær ástæður, að
svcrna skuli fara í landi með
sterka þjóðstjóm. Annað að ráða-
mennirnir geri sér ekki grein fyr-
ir þessu, eða að sérhagsmunir
ýmsra stétta eða hópa rugli þá
í framkvæmöum.
Þetta er nú það, sem fólk’hugs-
ar og.talar um, en það er ekki
nokk'ur vafi á, að hér á landi
(var í fyrra meðal alls almenn-
ings fullur skilningur, fullur vilji
á að leggja á sig þær byrðar,
seni' striðið hlyti að leggja okk-
Uir á herðar og bera þær sam-
eiiginlega, en sá vilji hlýtuir að
veirða fyrir miklu áfalli, þegar
menn sjá, að einstökum mönn-
um eða hópum líðst það að wot-
faera sér neyð stríðsins til þess
að hagnast á samlöndum sínum.
Hór er því ekki' eingöngu um
fjárhagslegt atriði að ræða, held-
Uir er miklu meina í húfi, en það
er bræðraþel og samlynidi þjóð-
arinnar, góðvilji hennar, ein-
drægni, hjálpfýsi og samhygð,
siðferðilegir eiginleika, jsem eru
Tneira virði en allt annað, því,
að hvaða gagni kamii það þjóð-
inni, þótt hún eignaðist allan
heimsins stríðsgróða, en biði tjón
á sálu sinni? ... “
Grein „Tímans.“
gera grein fyrir hvers vegna
slík óhæfa sem þessi er látin
koma fyrir. Má telja alveg víst,
að útvarpsráð sé sammála urn
það, að slíkt erindi sem þetta
brjótí frekLega i bága við reglur
útvarpsins um hlutleysi í mála-
flutningi. En með hverju getur
þá útvarpsráð' afsakað sig? Lítt
þekktur log að engiu knerbur
maður, er látinn halda er-
iindi í útvarpið. f>ví verður
ekki trúað fyrr en umsögn
útvarpsráðs liggur fyrir að
það láti slíka menn flytja
erindi, án þess að lesa þau áð-
ur, eða fela það einhverjum
trúnaðarmönnum, sem það get-
ur treyst. Er þess vænst, að
útvarpsráð geri hreint fyrir sín-
um dyrum og skýri frá því opim-
berlega, hvernig stendur á því, að
slíkt hneyksli, sem hér hefir ver-
ið lýst, hefir getað átt sér stað.
Eftirmáli.
Menn geta nú borið saman
þenna kafla úr erindi mínu við
frásögn „Tímans“ af því. En þetta
er víst kallað á mátí „Tímans"
að segja hlutlaust og satt frá
því, sem blaðamenn hans heyra
og lesa. Að öðiu leyti vil ég geta'
þess, að' ég hefi á umdanfömum
árum flutt eim 20—30 erindi í
útvarpið, og hvert eitt og einasta
þeirra eftir beiðni útvarpsráðs.
„Tímrnn“ getur þess, að erindi
mitt muni verða tekið til nánari
athugumar síðar. Ég geri því ráð
fyrir, ef að vanda lætur með
það blað, að lesendur þess eigi
van á að'fá í næstu tölublöðum
æfisögu mína, með tilheyrandi
ættartölum, skýrslum Um atvinnu
mína og tekjur og upptalnimgu
á kiostum og þó einkum löstum
sjálfs mín og forfeðra minna í
báðar ættir. En hvort sem Tím-
inn eyðir fleiri eða færri tölu-
blöðum. í það að kalla mig „leið-
inlegan", „flónskan“, „lítt þekkt-
am“ og að „engtu merkan“ og
BI0K
! NINOTCHKA
Amerísk úrvals skemmti-
mynd, tekin af Metro Gold-
wyn Mayer undir stjórn
kvikmyndasnillingsins.
ERNST LUBITSCH
Aðalhlutverkin leika:
Greta Garbo
MELVYN DOUGLAS.
Sýnd klukkan 7 og 9.
NYJA BIO
Eldur í RaiiuskéiiH
Spennandi og viðburðarík
amerísk kvikmynd, gerð
eftir hinni víðfrægu skáld-
ssögu eftir JACK LOND-
ON (Romance of the Red-
woods). Aðalhlutverkin
leika:
JEAN PARKER
og
CHARLES BICKFORD.
Sýnd í kvöld kl. 7 og 9.
— Börn fá ekki aðgang. —
Jarðarför móður minnar,
KIRSTÍNAR K. PÉTURSDÓTTUR,
»
fer fram frá dómkirkjunni á morgun, föstudaginn 4. okt., kl.
2 l/z miðdegis.
F. h. vandamanna.
Pétur Lárusson.
LEIKFÉLAG REYKJAVÍKUE
StiBdn og stusdnm ekki
Sýning í kvöld kl. 8.
Aðgöngumiðar seldir eftir kl. 1 í dag.
Hraðferðir alla daga.
BifrelðastSð Akureyrar. Bifreiðastðö Steindérs.
,yaumasta úrbastslýð“, þarf hann
ekki að vænta þess, að ég eyði
rúmi hanis eða annarra blaða til
þess að svara því frékar, því
að mér er fullljóst, að hversu,
mörgum orðum, sem „Tíminn"
kaun að eyða á mig eða mín
verk, mun það engu breyta til
ills eða góðs því áliti, sem þeir
menn hafa á mér, sem þekkja
mig og eru mér nokkurs virði.
Reykjavík, 2. október 1940.
Einar Magnús&on
menntaskólakennari.
7. THEODORE DREISER:
JENNIE GERHARDT
— Já, nærri því öll, sagði hún.
— Fljúga fuglarnir heim til sín? spurði George.
— Já, sagði hún — fuglarnir fljúga heim til sín.
— Fljuga býflugurnar heim til sín? spurði Marta.
— Já, býflugurnar fljúga heim til sín.
— Hlaupa hundarnir heim til sín? spurði George,
sem sá hund hlaupa eftir veginum.
— Já, auðvitað, sagði hún, það veiztu/vel.
— Fljúga mýflugurnar heim til sín? hélt hann á-
fram. Hann sá mýflugnasveim í loftinu.
— Já, sagði hún og trúði nærri því sjálf því sem
hún sagði.
— Einmitt, sagði George og trúði nú ekki lengur
orðum systur sinnar.
— Mér þætti gaman að vita, hvernig hús þeirra
líta út.
— En hlustaðu nú á, þei, þei, sagði hún.
Þetta var ein af þeim sælu stundum, þegar sól-
setursklukkurnar hringja og breiða blessun sína yfir
kvöldið. Flún heyrði milda hljóma í fjarska og henni
fannst sem náttúran stæði á öndinni. Býin suðuðu,
bjöllur kúnna hringdu og íkorni þruskaði í grasinu
rétt hjá. Hún rétti fram granna hönd sína og hlustaði
þar til tónarnir dóu út og hún þoldi ekki meira. Þá
stóð hún á fætur.
— Ó, sagði hún og krystallsskær tár drupu af
hvörmum hennar. Hið undarlega haf tilfinninganna
flóði yfir strendur sínar. Þannig var Jennie.
ÞRIÐJI KAFLI.
—o—
George Sylvester Brander öldungaráðsmaður var
mjög sérkennilegur maður. Hann var gæddur verald-
arhyggni bjartsýnismannsins og þeirri samúð, sem
prýðir vel fulltrúa alþýðunnar. Hann var fæddur í
Ohio og hafði öðlast þar menntun sína, að undan-
teknum þeim tveim árum, sem hann las lög við há-
skólann í Columbía. Hann kunni sennilega borgara-
rétt og refsirétt jafnvel og aðrir lögfræðingár í rík-
inu, en hann hafði aldrei sýnt þann dugnað í starf-
inu, að hann yrði frægur lögmaður. Honum hafði
græðst fé, og hann hafði færi á'því að græða ennþá
meira fé, ef hann hefði verið nógu samvizkuliðugur.
En hann vann aldrei verk, sem honum var ógeðfellt.
En þó var hann veikur gagnvart vinum sínum. Þann-
ig hafði hann um síðustu kosningar stutt umsækj-
anda um landsstjóraembættið, sem hann vissi, að
naumast var hægt að trúa fyrir embættinu.
Ennfremur hafði hann komið því í kring oftar en
einu sinni, að kunningjar hans voru settir í embætti,
sem þeir voru ekki færir um að gegna. Þegar hann
hafði samvizkubit var hann vanur að segja: lífið er
tvíeggjað sverð. Og stundum þegar hann sat ein-
samall í djúpa hægindastólnum gat það komið fyrir,
að hann stæði á fætur með þessi orð á vörum og
brosti ofurlítið. Hann var síður en svo samvizkulaus
maður. Hann hafði samúð með öllum, sem áttu bágt
og andúð á öllu því, sem honum fannst lítilmannlegt
og fyrirlitlegt.
Maður þessi, sem þrisvar hafði verið kjörinn til
þings og tvisvar hafði verið öldungaráðsmaður, hafði
aldrei kvænst. Á æskuárum sínum hafði hann orðið
mjög ástfanginn, og það var ekki honum að kenna,
að úr því varð ekki hjónaband. Stúlkan vildi ekki
bíða eftir því að hann næði prófi og gæti séð fyrir
heimili.
Hann var hár maður vexti og svaraði sér vel. Hann
var mjög töfrandi maður í allri framgöngu. Hann
hafði hlotið beizka lífsreynslu og svipur hans bar
vott um það. Hann vakti því samúð þeirra, sem
kynntust honum.
Dvöl hans í Columbus um þessar mundir stafaði
af því, að fylgi hans var ekki svo öruggt, sem það'
hafði verið. Hann hafði tapað atkvæðum við síðustu
kosningar og flokkur hans var ekki ánægður með
frammistöðu hans við kosningarnar. Að vísu hafði
hann nægilegt atkvæðamagn til. að komast á þing,
en hann þurfti að gæta vel að kjósendum sínum, ef
þeir ættu ekki að snúa baki við honum. Það voru
fleiri menn, sem voru framgjarnir og vildu gjarnan
ná af honum þingsætinu og kjördæminu. Honum