Alþýðublaðið - 23.11.1927, Síða 4

4
ABÞÆÐU9BAÐIB
Hjarta*ás
smjarlíkið
er beast.
Gengið í dag.
Sterlingspund
Dollar
100 kr. danskar
100 kr. sænskar
100 kr. norskar
100 frankar franskir
100 gyllini hollenzk
100 gulimörk þýz'k
kr.
22,15
4,54:;,
121,77
122,50
120,80
18,02
183,81
108,56
3SS
og árangurinn samtsvogóður.
Sé pvötturina soðinn dálítið með FLIL-FLAK, þá losna
óhreinindin; þvotturinn verður skír og fallegur og hin
fína, hvíta froða af FLIK-FLAK, gerir sjálft efnið mjúkt.
Þvottaefnið FLIK-FLAK varðveitir létta, iína dúka
gegn sliti, og fallegir, sundurieitír dúkar, doína ekki.
FLIK-FLAK er pað pvottaefni, sem að öllu leyti er hent-
ugast til jress að }nro nýtizku-dúká. Við tilbúning
pess eru teknar svo vel til greina, sem framast er unt,
allar pær kröfur, sem nú eru gerðar til góðs pvottaefnis.
iL Brpfólf
iii
i»iBf
Hólaprentsmiðjan, Hafuarstrætl
18, prentar smekklegast og ódýr-
ast kmnzaborða, erfiljóð og aíia
smáprentun, sími 2170.
Lesið AlþýðisMaðlil!
Sokkar —Sokkar — Sokkar
frá prjónastofunnl Malin eru ís-
ienzkir, endingarbeztir, hlýjastlr.
Brauð og kökur frá Alpýðu-
brauðgerðinni á Baldursgötu 14.
Mestarbirgðlr, I
bezíar vörur.
n.>íl' ■■nSV,, ...»n
Heiiræði eftái* Menrik Súamt
fási við Gnmdarstíjj 17 og í bókabúö
um; góð íækifærisgjöf og ódýr.
□ .............
Öll smávara til saumaskapar,
alt frá pví smæsta til pess stærsta
Ait á sama stað. — Guðm. B. Vik-
ar, Laugavegi 21.
Tilkynning frá Oddi Sigurgeirs-
syni. — Bráðum kem ég uppdubb-
aður í íslenzkum fornmannabún-
ingi. Þá verður kvenfóMð hrifið
af mér. Þá er meiningin, að leik-
inn verði sjónleikurinn „Sagt upp
vistinni“, og fer sá leikur fram á
skrifstofu „Morgunblaðsins“. Mun
ég pá leika danska hiutverkið í
sjónleiknum, af pví að ég er fær-
astur allra nú lifandi isiendinga í
dönsku. Ættu Reykvíkingar þá að
sækja sjónleikinn, svo að þeir getl
sjálfir borið um, hvor okkar A-
dams Poulsens er færari í dönsku
eða færari leikari. Oddur forn-
maður.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður
Hallbjörn Halldórsson.
Alpýðuprentsmiðjan.
William le Quenx Njósnarinn mikji.
lagið, aö dularfult kvenfólk dregur óriiót-
stæðiiega að sér athygli karlmanna, en viö
nánari og- rólégri athugun sannfærðist ég
um, að hún væri snyrtikona, að liltindum
af háum stigum, og að einhvers konar sorgar-
saga lægi eins og rauður jrráður i gegn um
ait samta! hennar við mig og væri orsök
pess, að hún dukli mig þess, hver hún var.
Samt vjrtist hún hafa yndi af fundum ,
okkar, pótt hún væri jafnframt ótfáslegin
út af pví, að uppvíst yrði um hina leyni-
iegu samveru okkar. Hið siðara sannaði mér,
að grunur minn um afbrýðisaman elskhuga
væri á rökum byggður.
Óteljandi oft endurmintist ég þess við-
burðar, er olli fyrstu viðkynningu okkar. En
svar henriar var ávait hið sarna:
,,Ó! Minnist pér elrki á hann! Við skulurn
gleyma pví.“
Ég myndi samt hafa gefið mikið til aö
vita, hver hann var, — þessi dóni, sem
fór svo mjög ómjúkum höndum um hana og
flýði, er ég nálgaðist pau. Augljöst ,var, að
hann var mesta ragmenni, og að stúlkan,
senx vildi láta kalla sig Clare, vildi bæði
leyna því, hver hann var, og einnig pví,
hver tilgangur hans var.
Einu sinni ímyndaði ég mér, að hann væri
hvorki meira né minna en inaðurinn hennar.
Á einni af kvöldgöngum okkar eftir Lay-
ton Avenue, par sem okkur pótti einna
skemíilegas't aö jíða áfram hvort við aonars
hlið í þægilegum og blíðum aftanblænum,
lét ég í ljós jxessa hugmynd mína. Mér fanst
sjálfum á þeirri alvarJegu stund getgáta mín
vera rétt, jai'nvel óskeikul. En hún skelii-
hló' að mér.
,„Maðurinn minn!“ sagði hún með hljóm-
skærri rödd. „Ó! Það er reyndar skringi-
Jegt, — regiutega hlægilegt! Nei. Ég hefi
aldrei verið gift kona.“ Og svo bætti hún
við hörkulega; „Og ég skal aldrei giftast,
— aldrei!“
„Aldrei giftast!“ hrópaði ég. „Og pví ekki
pað ?“
Hún svaraði engu orði pangað til, að ég
var búinn að endurtaka spurningu mína hvað
eftir annað. Þá svaraði hún:
„Vegna pess, að ég get alls ekki gifzt.
Það er hindrun í vegi, meinbugir, senx
— pví miður - verða ekki yfirstignir."
Við voruxn bæði pögul um stund. Við
bjarnxa götulampans sá ég, að hún var ná-
föl. Ég íók í höxxd henni, eins og ég hafði
stund'um áður gert, og fann, að iiún titraði.
Ég leitaðist við að fá haná til a'ð treysta
mér og segja mér alt eins og var, en húa
neitaði því eins og að vanda. Hún var mér
óráðanleg gáta.
Ég hafði skýrt Georg Kirkwood frá öllu
þessu í einkaíbúð minni og, eins og skýrí
er frá í byrjun 'þesearar furðulegu sögu,
áleit hann Clare Stanway viðsjárverða og
gaf i skyn, að vel gæti verið, að liún ræri
hrekkjatóa.
Viðkynning okkar byrjaði í æsku. Jarðir
feðra okkar lágu sáman. Þegar fram í sótti,
varð faðir hans gjaldþrota vegna harðæris
og viöskiftakreppu eins og margir aðrir. Og
Georg varð að leita sér hamingju í Lundún-
urn með peim árangri, að hann komst eftir
fimmtán ára dugnað í starfi sínu upp í þá
stöðu, sem hann nú hafði. Og pað var bæði
virðuleg og pægileg staða að vera aðal-
ritari eins voklugasta banka-ns í borginni.
Tiiráun míti að brey'ta sko'ðun hans og
■sannfæra hann um hið gagnstæða virtist
hafa mistekist með öllu. Svö'fór ég á fund
klúbbfélaga minna og eyddi pví, sem eftir
var kvöldsins þar. Klúbburinn minn hét
virðulega nafninu' „Sankti Jakob“.
Ég var búinn að mæla mér.mót með töfra-
dísjnni niinni. héhni Clare Stanway. Ég sté