Alþýðublaðið - 16.12.1941, Blaðsíða 2

Bláme
og
vlllldýr
Sannar sögur frá Afríku.
Mteð mörgum myndum.
ÓLAFUR FRIÐRIKSSON VEE> FAXAFEN íslenzkaði.
Sögurnar heita:
Herferð gegn mannætum.
Hættuleg fflaveiði.
Krókódílarnir í Pungvé-fljóti.
Þykkskinnungar og dálítið um úrana.
Veiði og verzlun í Angóla.
Veiðiþjóðin í skóginum.
Ljón.
Hugrakkur blámaður.
Stórir apar og stuttir menn. .
Fróðlegar og bráðskemmtilegar sögur, og allir kannast við
ritsnilld Ólafs við Faxafen. Fæst hjá bóksölum,
Kostar innbundin aðeins 5 krónur. — Ágæt jólagjöf fyrir
unga og gamla.
-2*
Allskonar grammiDófónnplðtnr
teknar upp í dag, nálar, fjaðr-
ir, munnhörpur, nótur og fleira
nýkomiðo
Hljóðfærahilsið.
vörabilastoðlD „Dróttor“
heldur aðalfund miðvikudaginn
17. þ. m. kl. 8.30 siðd., á stöðinni.
STJÓRNIN.
Ég þakka innilega alla þá miklu vinsemd, sem mér
var sýnd á 60 ára afmæli mínu, og þann vinarhug,
• sem ég ávalt hefi mætt frá því ég fluttist hingað
til landsins.
MARIE ELLINGSEN.
Gannar M. Magmíss:
Salt jarðar.
GUNNAR M. MAGNOSS er
orðinn afkastamikill rithöf-
lundur og komaf rá honum bækur
nú orðið á hverju ári, barna-
bækur, fræðiibækur og skáldsög-
U.r. Siðasta bók hans, skáldsagan
Salt jarðar, er nýlega komin á
bókamarkaðinn og virðist um
Eramför að ræða.
Sagan gerist í hvalveiðaþorpi
á Vestfjörðum og lýsir pvi. hvem
ig fátæklingamir á eyrinmi bregð-
ast við, þegar hinn norski hvala-
kongur kemur þangað, reisir verk
smiðju og lætur alla hafa nóga
atvinniu og þar atf leiðandi nóga
penánga. Eh sú dýrð verður
skammvinn. Hvalurinn leitar á
önnur mið og verksmiðjan brenin-
ur. Allt fer í kaldakioi Sögulokin
eru dálitið snubbótt.e n víða er
vel á haldið og höfundurinn þarf
ekkiáneirum st'lbrel um að halda
til þess að haida við athyg'li les-
andans.
títgecandi er J:ms Guðbjöms-
son og eru fleiri ’bækur vænt-
anlegar frá honum fyrir jölin.
K. I.
| Msaadir ij
z vita að æfilöng gæfa fylg- ;j
? ir hringunum frá ;j
| SIGURÞÓR jj
WTDOBUPIP
-— UM DAGINN OG VEGINN-------------------
Óánægður gestur Iýsir matsölu á veitingahúsi. Mega sér-
leyfishafar ofhlaða bifréiðarnar? Slæm afgreiðsla í við-
gerðarstofu útvarpsins. Harðlteikni lögregluþjóna við 6
þekka stráka. — Nokkur svör.
-----ATHUGANIR HANNESAR Á HORNINU.-------
ÓÁNÆGÐUR GESTCR skrif-
ar mér: „Ég er einn af þeim
mörgu, sem kaupi mér lausar mál-
tíðir og hefi gert það nú um nokk-
urt skeið, nú í kveld kl. 6.30 gekk
ég inn í veitingahús, því þangað
hafði ég ekki komið. Þéttskipuð
voru öll borð af erlendum sem
innlendum mönnum; ys og þys var
yfir öllu; loftið baneitrað; óreiða og
óregla var sjáanleg á öllu.“
í ÞVÍ ég var að snúa út á við
•kem ég auga á eins manns borð í
innri stofunni í nokkurs konar
krók. Jæja, gott og blessað, bezt
að reyna viðtökurnar. Jú, til er
nokkuð sem nefnist ,,gullasch“ og
kraftsúpa, ég panta eina máltíð,
enn bið um að hlífa mér við súp-
unni, því satt að segja leist mér
ekki alls kostar á hana tilsýndar
hjá öðrum, heiðgulur fjandi. Ég
bíð drykklanga stund, og kemur
þá hin volduga „glás“, sem var svo
lítii, að ég var fyrst á báðum átt-
um, hvort ég ætti að leggja í hana
eða ekki, enn sá mig um hönd, að
úr því ég var búinn að panta, yrði
ég að borga, ég var alveg rasandi
yfir því að nokkur skyldi geta gert
sér það til minnkunar, að frambera
eins nánasarlega og hér var gert,
auk sósugumsins var lVz munn-
biti.“
“ÞEGAR því þrekvirki var af-
lokið að koma þessu góðgæti niður,
hafði ég tal af stúlkunni, sem bar
á borð fyrir mig, og sagði henni
mína meiningu á svona matsölu.
Stúlkan, sem vitanlega átti ekki
sök á framreiðslunni, bauðst strax
til að panta eitthvað, sem hún
kallaði ,,viðbót:“ Mér datt í hug,
,við ekki neitt' og þekktist ég það;
en viti menn: kemur þá ekki hálft
stykki af því sem nefnt er þarið
buff — og kolbrennt í ofan á lag.
Ég réðst í þetta ferlíki og hyggst
að gera því góð skil. En neyddist
til að láta það út úr mér aftur, svo
mikið ótoragð var af því, að orð
fá ei lýst.“
„NÚ HAFÐI ég fengið nóg af
svo góðu, og án þess að eyða
nokkrum orðum að þorðhaldinu,
spyr ég hvað ég eigi að horga? 3
krónur; ég borgaði þegjandi og
hljóðalaust, en ekki gat ég gert að
því, að mér rann í skap yfir svona
framkomu; ekki að ég sæi eftir
skildingunum. heldur af því þessu
veitingahúsi, skuli haldast það
uppi, að flá menn svona gengdar-
laust, því hvað er hægt að kalla
þetta annað en rán — og það af
hinum verri enda, að blekkja
menn með því að það sé hægt að
fá keyptan mat. enn svo, þegar til
kemur, fær maður að borga fyrir
gufuna af réttunum. Svo ekki meir
um það; ég hélt heim á leið, herti
suitarólina, — og blóðugt var það
að borga fyrir að vera matarlaus
það kveldið. Mér datt strax í hug
eftir þessar aðf^rir að rita þér, :og
skýra þér frá þessu litla dæmi, og
vita hvort þú værir ekki fáanlegur
til að taka það upp í pistla þína,
því þú ert eini maðurinn, sem ekki
telur eftir þér, að ijá liðsyrði þitt
gegn ‘svona ósvífnum verzlunar-
aðferðum.“ '
JÓNAS ST. LÚÐVÍGSSON
skrifar: „Ég fór hérna um daginn
suður í Keflavík með áætlunarbíl
frá einum sérleyfishafanna og var
auðkennt inni í bílnum, að hann
væri fyrir 18 farþega. Bíllinn lagði
af stað með 15 farþega, á leið-
inni bættist það mikið fólk í bíl-
inn, að um tíma voru í honum 19
fullorðnir og 5 börn. — Var svo
þröngt í bílnum að ekki var hægt
að hreyfa sig ,enda voru 24 í sæt-
um, sem ætluð voru 18 mönnum.
Af mér var tekið gjald eins og ég
hefði heilt sæti, og ekki varð ég
var víð annað en að eins væri um
alla hina. Eru þetta svo mikil ó-
þægindi, að ekki verður við unað.
Og er þetta ekki óleyfilegt?"
“ÉG FÓR í viðgerðarstofu út-
varpsins fyrir nokkru með útvarps
tæki. utan af landi og bað um að
fá það viðgert. Sagði ég ástæður
og um leið, að ekki væri hægt
vegna skipaferða, að koma tækinu
á ákvörðunarstað, nema á mánu-
dagskvöldum. Var þetta um miðja
viku. Var mér þá lofað af þeim,
sem við tækinu tók, að það skyldi
vera tilbúið næsta mánudag, ef
ekki væri því meira að því.“
„ÞEGAR ÉG SVO vitjaði tæk-
isins, var það ekki búið. Á sömu
leið fór næsta mánudag. Þriðja
mánudaginn hringdi ég og var mér
þá sagt, að búið væri að gera við
það, en eftir væri bara að reyna
það, og yrði það gert um kvöldið.
Var þá orðið of seint að koma því
með þeirri ferðinni. Fjórða mánu-
dáginn fór ég og ætlaði að sækja
tækið, en viti menn. Það var þá
ekki farið að líta á það einu sinni
— hvað þá meir.“
“VAR SVO litið á tækið, senni-
lega í flaustri, og fundu þessir sér-
fræðingar ekkert athugavert við
tækið. Tók ég það þá í burtu og
fór með það í viðgerðarstofu Ottós
B. Arnar. Sagði ég þeim mála-
vexti þar, og lofuðu þeir að líta
á tækið strax um kvöldið. Morg-
uninn eftir fór ég svo, og var þá
búið að gera við tækið. Var ekki
annað að því, en það, að tengillinn
gaf ekki alltaf samband. Og af
því mér þykja fullar þrjár vikur
nokkur langur tími til að finna
ekki út að tengill sé bilaður í út-
varpstæki, þá langar mig til að
spyrja þig, hvort þú getur ekki
frætt mig um, hvort viðgerðar-
mennirnir hjá útvarpinu, eru
lærðir útvarpsvirkjar eða hvort
þeir eru bara fúskarar í faginu?“
„UM KLCKKAN EITT hér fyr-
ir nokkrum dögum, stóð hópur
unglinga rétt fyrir neðan Gamla
Bíó og í miðri þvpgunni stóð lög-
regluþjónn með vasabók og penna
í hönd, og var að skrifa nafn og
heimilisfang á að gizka 11—-12 ára
drengs. Vel má vera að hér hafi
verið um aðgöngumiðaprangara að
ræða og ekki nema gott eitt um
það að segja, að þeir séu teknir til
athugunar.“ ,
„MEÐAN LÖGREGLUÞJÓNN-
INN var þarna. virtist hann ekk-
ert taka eftir því, að þyrpingin,
sem utan um hann var, lokaði al-
veg gangstéttinni og langt út á
götu, sem þeir munu þó eiga að
gæta. Þegar hann hafði stungið
ritáhöldum sínum í vasa sinn,
dreifði hann loks hópnum, og hélt
ég nú að drengurinn væri laus, þar
til síðar, að honum yrði sagt, að
mæta til yfirheyrslu. En svo var
þó ekki. Lögregiuþjónninn tók nú
hrottataki í jakka drengsins og
kippti honum svo snöggt að sér, að
drengnum var rétt orðjnn fóta-
skortur. Hálfhrinti hann síðan
drengnum á undan sér niður með
Alþýðuhúsinu og inn í bíl, sem
stóð á móts við bifreiðastöðina
Bifröst." ,
„HÉLT EG nú að yrði ekið af
stað, en þar skjátlaðist mér. Lög-
regluþjónninn virtist búast til at-
lögu gegn börnum þeim og ungl-
ingum, sem elt höfðu fyrir forvitn-
issakir. Var það dálítill spölur, sem
maðurinn elti hina flýjandi ltíil-
magna. Snéri hann sér þá við,
hvarf inn í bílinn og var ekið af
stað, líklega niður á lögreglustöð."
„NU LANGAR MIG að spyrja
þig, hvort lögregluþjónum er
heimilt að fara á þennan hátt með
unglinga sem eitthvað er athuga-
vert við, eða með menn yfirleitt?
PBIÐJUDAQUP I6. DES, UMR.
Verða þessir lögregluþjónar ekM
að gæta þess að það eru lifamB
mertn, sem þeir eru að handleikfe
og að það eru ekki fantatök þeirra,
sem eiga að ákveða refsingun^
heldur dómstólar eftir lagabók-
staf?“
ÞAÐ ER EKKI leyf ilegt að taka
fleiri farþega í bílana en tilkynnf
er í þeim — og getur hver kærf
sérkyyfishafann. fyrir brot á þeca-
um fteglum. Viðgerðarmenn út-
varpsins eru fullnuma í fagi síno
— og kemur mér þessi saga J. St
L. á óvart. — Lögregluþjónar eiga
oft í vök að verjast gegn ósvífn-
um strákum — og getúr þá oft
borið við, að höndum sé tekið til
harðar en ætlast er til og lögreglu
þjónninn vill.
Hannes á hornimt.
ÁRÁSIN á hawai
Frh. af 1. síðu.
rásinni á Hawai og leikur
sterkur grunur á, að hún hafl
verið gerð með hjálp öflugrar
fimmtu herdeildar á eyjunum.
Ef til vill hættulegri fimmtu
herdeildar en nokkurs staðar
hefði komið í ljós í stríðinu að
Noregi undanteknum, sagði
Knox. En það mál væri nú ver-
ið að rannsaka.
Til iólagjafa:
Silkiundirföt,
margar tegundir.
Silkináttkjólar.
Silkiskyrtur.
HAFLIÐABÚÐ.
Njálsgötu 1. Simi 4771.
VerkamcDQ
Okkur vantar verka-
mtnn nú þegar. Eftir-
vinna ^VaUími. —
Uppl. á lagernum.
Hejflaard & Schultz A.S.
Borðdúkar
hvítir og mislitir. Vasa-
klútar, Treflar, Varalitur,
Naglalakk, Hand.sápur,
Púðurkvastar, Bindi, Axla
.bönd, Hárkambar, Greið-
ur, Höfuðkambar, fílabein.
Sokkar kvenna og karla.
ANDRÉS PÁLSSON,
Framnesveg 2.
riannnnaciriiaiaa
umtjpnao
„Þór44
hleður til Vestmannaeyja á
morgun. Vörumóttaka fram til
hádegis sama dag.
mmnunummrm