Alþýðublaðið - 24.02.1942, Blaðsíða 8

ALÞÝÐUBLAÐIO
Þriðfodaetir 24. febrúar 194&
SÍÐUSTU fregnir herma, að
Hitler, Mussolini og
Churchill hafi ákveðið a& leiða
stríðið Ul lykta á mjög einfald-
an hátt. Þeir gengu að tjöm
einni, sem í var gullfiskur, og
hundu það fastmælum, að si,
sem klófest gæti gullfiskinn,
skyldi teljast sigurvegari.
Mussolini kastaði sér þegar í
tjömina og buslaði mjög, en
ekki náði hann í fiskinn. Hitler
náði fiskinum í greipar sér, en
missti af honum. En Churchill
tók skeið og tók að ausa úr
tjörninni.
JZg verð lengi að þessu,!e
sagði hann og tottaði vindilinn,
„en ég er viss um, að ég næ í
fiskinn um það er lýkur.“

!! ö
öm elding.
RN ELDING er
flugmaður, sem lend-
ir í stórkostlegum ævin-
týrum bæði í háloftunum
og á jörðu niðri.
Þegar sagan hefst í Al-
þýðublaðinu, er háð harð-
snúin barátta um nýja
orustuflugvél, sem Blein
major hefur búið til, en
hann vill gjaman selja
hana.
Blein major á flugstöð,
sem er falin á frum-
skógasvæði á vestur-
strönd Suður-Ameríku
og þar fer fyrsti hluti
sögunnar fram.
Til flugstöðvarinnar er
kominn njósnarinn Zóra,
ung og fögur kona, en
slungin, og er hún að
reyna að fá Blein til að
selja ríki sínu flugvélina.
Fyrir utan flugstöðina
bíða liðsmenn hennar al-
vopnaðir, og hún reynir
að hleypa þeim inn og
taka flugvélina með
valdi.
Öm elding reynir aftur
á móti að hindra það, að
Blein selji flugvélina, og
vill að hans eigið land,
Bandaríkin, fái hana. —
Út af þessu rífst hann við
majórinn, sem reiðist og
lætur setja Öm í fang-
elsi.
Lillí, dóttir majórsins,
kemur og við sögu.

ÞEGAR austanvindurinn
blæs upp eftir Helford-
á, verður blikandi vatnsflöt-
urinn ofurlítið gáraður og litl-
ar bárur gjálfra við sendna
ströndina. Það flæðir inn í ár-
ósinn með flóðinu, og fjöm-
fuglamir flýja inn með ánni,
inn á leirumar, vængja sig þar
og garga hver á annan. Aðeins
máfamir halda kyrru fyrir,
sveima fram og' aftur yfir
flæðarmálinu í leit að æti og
sölt sjávarfroðan glitrar á
gráu fiðri þeirra.
Langar bylgjumar, sem
koma framan úr sundinu, bera
með sér greinar og kvisti upp
í fjöruna og ýmiskonar sjald-
séða muni, sem árum saman
hafa hrakist fram og aftur um
ólgandi bárur úthafsins.
Ekkert skip er á litla vogin-
um, því að austanvindurinn er
hættulegur skipum og gerir
höfnina ótrygga. En fáein hús
stóðu á víð og dreif upp með
Helfordánni og nokkur einlyft
hús stóðu við Port Navas. En
áin er sú sama og hún hefir
verið um aldaraðir, á tímum,
sem nú em löngu gleymdir og
til em aðeins fáar minningar
um.
Á þeim árum vom hæðirnar
og dalirnir einir og yfirgefnir
í sumarblóma sínum. Þar voru
engin hús og hvergi sást á
reykháf upp úr skógarþykkn-
inu. Það vom aðeins fáeinir
kofar í Helfordþorpi og þeir
breyttu í engu útlitinu við
ána, en þar lifðu fuglar frjálsu
lífi. Engir bátar sáust á sveimi
um ána og vatnsflöturinn var
lygn og sléttur á þeim stað,
sem áin greinist í kvíslarnar
tvær, Constantine og Gweek.
Það var fáfarið um þær
slóðir, sem þessi á rann um, en
þó könnuðust fáeinir sjómenn
við hana, því að þeir höfðu
fundið þar skjól, þegar þá
hafði rekið af hafi upp í ósinn.
En þeim fannst staðurinn öm-
urlegur og áuðnarlegur og
voru dálítið óttaslegnir vegna
hinnar þrúgandi þagnar, sem
hvíldi þar yfir umhverfinu, og
þegar byrinn blés aftur, urðu
þeir fegnir að vinda upp segl og
létta akkerum. Helfordþorpið
seiddi ekki til sín sjómennina,
þó að þeir færu upp á strönd-
ina. Hinir fáu kotabúar vom
daufgerðir og ómannblendnir.
Og þá fannst þeim ströndin
ekki heldur sérlega töfrandi.
Sjómenn, sem hafa um lengri
tíma verið víðs fjarri fagurri
konu og mjúkri hvílu, hafa
enga unun af því að reika um
skóga eða þvaðra við skrækj-
andi fugla Þeir voru því fáir,
sem skoðuðu þessa bugðóttu á
og hæðimar og skógarnir vom
ótroðnir af mannafótum, og
enginn sá eða þekkti hina ynd-
islegu töfra hásumarsins við
Helfordá.
En nú orðið er orðið kvikt
af fólki á þessum slóðum. -—
Skemmtisnekkjumar koma og
fara og skilja eftir ljósa rák
eftir kjölinn og menn í litlum
lystiskútum heimsækja hverir
aðra, og jafnvel menn, sem
fara skemmtigöngu um landið
koma þar við og töfrast af feg-
urðinni. Oft ber það við, að
menn koma í hestvögnum eftir
ójöfnum, leirbornum veginum,
sem liggur til Helfordþorpsins
og þeir fá tesopa í eldhúsi
múrsteinsbyggingarinnar, sem
einu sinni var Navron-hús.
Jafnvel enn þá er líkt og þar
búi tign og töfrar horfinna
tíma. Hluti af útveggjunum
stendur enn þá.
Eldhúsið, þar sem ferðamaö-
urinn drekkur teið sitt, var
hluti úr borðsal Navronhúss,
og stigaþrepin við vegginn em
fáein þrep úr stiganum, sem lá
upp á veggsvalirnar. Hitt
hlýtur að hafa molnað niður
eða eyðilagst á annan hátt, því
að þetta ferhyrnda hús, enda
þótt það sé snoturt, er mjög ó-
líkt gamla Navronshúsinu,
sem var í lagínu eins og staf-
urinn E, og ekkert er orðið
eftir af, aldingarðinum og
skemmtigarðinum, sem áður
var hér.
Ferðamaðurmn borðar brauð-
sneiðina sína, drekkur teið sitt
og brosir að landslaginu, án
þess að hann hafi hugmynd
um konuna, sem einu sinni
stóð hér, fyrir langa löhgu, að
sumarlagi og horfði á trén,
hæðirnar og ána, eins og hann
gerir, og horfði svo móti sólu.
Ferðamaðurinn heyrir radd-
■GAMLA bwi
Hún baö hans.
(Honeymon in Bali).
Ameríksk skemmtimynd.
Fred MacMurray og
Madeleine Carroll.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framháldssýning 3.30
6J0.
SKEMMDARV ARG-
ARNIR
Wildcat Bus)
með
7 Fay Wray og .
T Charles Lang.
I NYJA BtO
40 þúsand
riddarar.
(Forty Thousand Horsmen)
Aðalhlutverkin leika:
BETTY BRYANT
GRANT TAYLOR.
Börn fá ekki aðgang.
Sýnd kl. 7 og 9.
Sýning kl. 5, lærga verð:
BARÁTTAN
UM MILLJÓNAARFINN
Ameríksk skemmtimynd
leikin af
Frantz Lederer,
Madeleine Carrol,
Mischa Auer.
ir og hljóð, sem hann kannast '
við frá sveitalífinu. Hanu
heyxir til kúnna og hann heyr-
ir grófa rödd bóndans og son-
ar hans, þegar þeir kallast á
yfir garðinn. En eyru hans
greina ekki bergmál horfinna
tíma, þegar einhver blístraði.
lágt í skógarbeltinu og bar
hendurnar upp að munninum
og þegar í stað hljóp álút vera
út úr húsinu og út í skógar-
beltið til móts við hinn ó-
kunna, en á annarri hæð húss-
ins var gluggi opnaður og:
Dona gægðíst út og horfði á og
hlustaði og lokkamir féllu
fram á enni hennar.
Áin streymir og streymir, —
sumargolan þýtur í skóginum
og niðri á leirunum eru fuglar
að leita að æti, og mávarnir
garga, en fólkið, sem uppi var
á þessum tíma er allt gleymfc
I. KAFLI
DON QUIXOTE LEGGUR
AF STAÐ.
ÞAÐ var endur fyrir löngu,
að maður nokkur, Quix-
ada að nafni, bjó í þorpi einu á
Spáni, í héraði því, sem La
Mancha heitir. Hann var næst-
um fimmtugur að aldri og var
ákaflega hár og mjór. Hann var
líka mjög grannur í andliti og
hátíðlegur á svipinn, með langt
yfirskegg og hökutopp eins og
geithafur.
Quixada átti dálitlar jarð-
eignir, sem hann lifði af ásamt
fjölskyldu sinni, en það var img
frænka hans og kona, sem var
ráðskona hjá honum.
Einu sinni hafði Quixada þótt
gaman að veiðum og öðrum úti-
íþróttum. En svo kom að því,
að hann fór að kaupa bækur og
tók þá að loka sig inni í lestrár-
stofu sinni við lestur. Hann
keypti alltaf fleiri og fleiri bæk-
ur og hann seldi jafnvel beztu
akrana sína til að fá peninga
til bókakaupa.
Bækurnar, sem Quixada
keypti, voru allar af sömu teg-
und. Þær voru undantekningar-
laust allar um riddara, sem uppi
voru á riddaratímunum til
forna, um æfintýri þeirra og
harðvítugar viðureignir við
vonda riddara og máttuga
galdramenn, og um bardaga
þeirra við grimmúðuga risa.
Því meira sem Quixada las
af þessum sögum, því gráðugri
varð hann í þær. Hann sat oft
við lestur heila daga frá sólar-
uppkomu til sólarlags og oft
las hann langt fram á nótt viði
kertaljós.
Það segir sig sjálft, að enginrs
maður getur haldið svona lengi
áfram án þess að stofna skyn-
semi sinni í voða. Enda fór svo
um Quixada. Hami ruglaðist al-
veg í ríminu og fór að ímynda
sér alls konar vitleysu. Hann
hélt, að hann væri sjálfur einn.
hinna hugprúðu riddara, sem
hann var að lesa um, og gerði
sér í hugarlund, að fjöldi óvina
s^ekti að sér. Þegar sá gállinnii
var á honum þreif hann sverð-
Ora
°-lá

Mvndasaga.
Njósnarinn Zóra hefur kveikt
í húsi á flugstöð Blein, majórs.
Menn Bleins hlaupa þangað til
að reyna að slökkva eldinn.
Örn: Ég er viss um að Zóra
kveikti í til að koma varð-
mönnunum af stöðvum sín-
um. Lillí, sjáðu!
Örn: Það var rétt hjá
Hleyptu mér út! Við vei. .<m
að stöðva hana!
Lillí: Við! Ég akal stöðva
hana.
Lillí hleypur í áttina til
hliðsins, sem Zóra er að opna.