Alþýðublaðið - 25.02.1942, Qupperneq 8

ALÞV0UBLA0V9
Miðvikudagnr 25. febrúar 1942
tt
Ú stendur yfir árstíð hér-
aðsmóta og fjórðungsmóta
hér í höfuðstaðnum. Að þessu
sinni hefir hlaupið óvenjuleg
döngun í þessa skemmtistarf-
semi, og er nú slegizt út af að-
göngumiðnm að þessum mót-
um. Enda hefir nú svo mikil
átthagarækt gripið suma,
að þetr télja sig jafnan til sveit-
ar í þeim fjórðungi, sem árshá-
tíð heldur í það og það skiptið
jafnvel þótt feður þeirra og for-
feður hafi í tíu ættliðu húið á
allt öðru landshomi. Ekki
skaðar að geta þess, að vínveit-
ingáleyfi er á mótum þessum.
•
MAGURT ÞING
ODDUR hét maður og var
Egilsson, kallaður hunds-
barki. Hafði honum af hrekk
verið gefinn hundsbarki að éta
í öðrum mat. Oddur var uppi á
17. öld og var alþingisböðull.
Sótti hann hvert þing sem höfð-
ingjar og fékk kaup fyrir starfa
sinn, og fór það eftir því, hve
mikið þurfti á böðlinum að
halda. Gátu því verið áraskipti
að því, hvað Oddur, græddi mik-
ið á alþingisferðunum, og var
hann þá ekki í hýru skapi þegar
mikið var að gera. Eitt sinn
lcom hann heim af þingi, sem
hafði verið stórmælalaust.
Sagði hann þá svo þingfréttirn-
ár: ,Jáagurt þing hjá oss valda-
mönnunum, enginn flengdur,
enginn hengdur og enginn tek-
inn af, og skitna fimmtán dáli
fékk ég fyrir ferðina.“
#
AÐUR nokkur var að lesa
dagblað sitt einn morgun-
inn, og sá þá skammagrein um
sig í biaðinu. Hann varð ösku-
vondur og fór óðara til lögfræð-
ings síns tíl að ræða um hvað
gera skyldi. Átti hann að sícora
greinarhöfundinn á hólm?
Heimta afsökun? Stefna hon-
um? En lögfræðingurinn var
heimspekingur.
„Þér skuluð ekki gera neitt af
þessu,“ sagði hann rólega.
„Helmingur af lesehdum blaðs-
ins hefir ekki séð greinina.
Helmingur þeirra, sem sáu hana
las hana ekki. Helmingur
þeirra, sem lásu hana, skildu
hana ekki. Helmingur þeirra,
sem skildu hana, trúðu henni
eklá. Helmingur þeirra, sem
trúðu henni, er þess háttar fólk,
að óþarfi er að skeyta nokkurn
hlut um það.“
og grafið og mosinn grær á
minnismerkjum þess, svo að
ekki er hœgt að lesa nöfnin á
steinunum lengur.
Nú orðið ganga kýr á beit
þar sem áður var hinn fagri
aldingarður Navronshúss, þar
sem á löngu liðinni nótt stóð
maður glottandi með sverð í
hendi.
Á vorin tína börn bóndans
vorrósir og baldursbrár á
bökkum árinnar rétt fyrir of-
an litla voginn og troða undir
fótum laufið, sem fallið hefir
af trjánum og fúnar greinarn-
ar, en vogurinn er aískekktur,
nöturlegur og grár.
Trén slúta enn þá fram yfir
bakka árinnar og nú grær
mosinn þar, sem Dona byggði
áður hlóðirnar sínar og horfði
brosandi yfir eldinn til ljúfl-
ings síns. En nú orðið liggur
ekkert skip við festar á vogin-
um og engin siglutré gnæfa
upp í loftið. Hvergi heyrist
skrölt í festum og enginn tó-
baksþefur er í loftinu, engar
raddir berast yfir ána á fram-
andi tungum.
Hinn einmana veiðimaður,
sem skilur snekkjuna sína eft-
ir í læginu við Helford og rær
á bátnum sínum í rannsóknar-
för upp eftir ánni á miðsum-
arsnóttu, stingur stafni við,
þegar hann kemur að vogin-
um, því að þar búa enn þá ó-
skiljanlegir, leyndardómsfullir
töfrar. Sé ferðamaðurinn með
öllu ókunnugur á þessum slóð-
um, lítur hann um öxl og svip-
ast eftir því, hvort snekkjan
hans sé enn þá á sínum stað,
og hann nemur staðar og hvíl-
ir sig við árarnar og verður
skyndilega var við hina þving-
andi þögn á þessum slóðum, og
hann finnur, að hann er hér
vargur í véum, hann hefir ráð-
ist inn í helgidóm. Þó áræðir
hann að halda lítið eitt lengra
fram með vinstri bakka árinn-
ar, þangað sem trén slúta
lengra fram yfir bakkana.
Hann er aleinn, og þó heyr-*
ist honum vera hvíslað í skóg-
inum og sér hann ekki mann
standa þarna í tunglsljósinu og
stendur ekki kona við hlið hans
sveipuð sjali með bylgjað hár?
En auðvitað ef þetta skynvilla.
Það eru aðeins skuggar trjánna,
sem hann sér, og þetta hvískur
sem hann hefir hej'rt, er ekk-
ert annað en þyturinn í trján-
um, en ímyndunarafl hans er
vakið, og honum finnst hann
verða að fara lengra upp eftir
ánni. Svo snýr hann við og fer
aftur til baka og á leiðinni heyr-
ir hann hvískur. Svo heyrir
hann fótatak og óp, sem berg-
málar út í hljóða nóttina, og
einhvers staðar er lag raulað.
Loks kemur hann auga á grá-
málað skip, draugaskip. Hjarta
hans fer að slá ákaft og' hann
sækir fast róðurinn og hraðar
sér burtu eins og hann getur,
því að það, sem fyrir augu og
eyru ber, er ek-ki af þessum
heími og hann skilur það ekki.
Loks kemst hann aftur í ör-
ugga höfn, og hann horfir í síð-
asta sinn upp með ánni í áttina
til vogsins. Það er fullt tungl og
stjörnur skína og það er unaðs-
leg sumarnótt. Bráðum sést sól-
in baða sig í öldum hafsins þeg-
ar hún stígur upp á himinhvolf-
ið, eins og yngismey, sem rís af
beði.
Fugl heyrist syngja á hæðun-
um inni í skóginum. Það er
næturgali,og tónar hans smjúga
upp í heiðan himin. Silungar
vaka í ánni á stöku stað og loks
snýr hann skipi sínu til hafs og
hinn leyndardómsfulli vogur
hverfur sjónum hans með öllum
töfrum sínum.
Snekkjueigandinn hverfur
undir þiljur og fer inn í káetu
sína og leitar í fórum sínum
þangað til hann finnur það, sem
að var leitað. Það er landabréf
yfir þennan stað, landabréf yfir
Comwallskagann, illa dregið og
ónákvæmt, teiknað í frístund-
um. Það er farið -að gulna áf
elli og orðið máð og erfitt að
lesa nöfnin. Stafsetningin til-
heyrir liðinni öld. Að vísu sést
á kortinu áin Helford og enn
fremur litlu þorpin Constantine
og Gweek. En ferðamaðurinn
staðnæmist ekki við þau, held-
ur við lítinn vog, sem nefndur
er „Franski vogur“.
Ferðamaðurinn furðar sig of-
urlítið yfir þessu nafni. Svo
ypptir hann öxlum og vefur
saman landabréfið. Brátt er
hann sofnaður. Það er tekið að
6AMLA BfÖ n
Hún bað hans.
(Honeymon tn Bali).
Ameríksk skemmtimynd.
Fred MacMurray og
Madeleine Carroll.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning 3.30
6J0.
SKEMMDARVARG-
ARNIR
Wildcat Bus)
með
Fay Wray og
Charles Lang.
K NYJA mo
40 þúsanil
rflddarar.
(Forty Thousand Horsmen)
Aðalhlutverkin leika:
BETTY BRYANT
GRANT TAYLOR.
Böm fá ekki aðgang.
Sýnd kl. 7 og 9.
Sýning kl. 5, lærga verð:
BARÁTTAN
UM MnjUÓNAARFINN
Ameríksk skemmtimynd
leikin af
Frantz Lederer,
Madeleine Carrol,
Mischa Auer.
hvessa og næturgalinn er þagn-
aður. Ferðarrianninn dreymir
og meðan bárumar gjálfra við
skipssúðina og tunglið skín
dvelur hann í draumi í löngu
liðnum tímum.
Liðnar aldir gægjast fram úr
köngullóarvefi tímans og ferða-
maðurinn reikar um horfin
sjónarsvið. Hann heyrir hófa-
takið við Navronhús, hann sér
stóru vængjahurðina opnast og
óttasleginn þjónn horfir á ridd-
arann. Hann sér Donu koma of-
an á stigapallinn, klædda göml-
um kjóli með sjal á herðum sér
og leyndardómsfullt bros á vör-
um. Einhver læðist upp stig-
ann með hníf í hendi.
Á miðsumarkvöldi logar við-
areldur á ströndinni, og maður
og kona trúa hvort öðru fyrir
ið, sem hékk á veggnum hjá
honum, og barðist svo og ham-
aðist gegn þessum ímynduðp
óvinum, unz hann var yfir sig
þreyttur.
Að síðustu sló stórkostlegri
hugsun niður í huga mannsins.
Hann þóttist skilja, að það væri
skylda sín að vopnast og ríða út
í heiminn til þess að veita vond-
um mönnum makleg málagjöld
og til að vemda þá, sem voru
þjáðir og kúgaðir. Ef hann
gerði þetta, þóttist hann viss
um að lenda í glæsilegum æfin-
týrum eins og hetjurnar og
riddararnir í bókunum, sem
hann var stöðugt að lesa.
Þegár Quixada hafði ákveðið
þetta, tók hann að undirbúa sig.
Auk sverðsins, sem hékk á
veggnum á lestrarstofunni',
voru þar morg önnur vopn.
Quixada kaus sér skjöld og
lensu.
í afskekktu skoti var forn
pansari, sem einhver af for-
feðrum Quixada hafði átt. En
þessi brynja hafði legið svo
lengi í gleymsku, að hún var öll
ryðguð og þurfti Quixada að
núa hana rækilega með sandi til
að ná ryðinu burt.
En til allrar óhamingju var
fenginn hjálmur á pansaranum,
aðeins stálhetta. En nú varð
slíkur riddari að hafa hjálm við
sitt hæfi, og bjó Quixada því til
hjálmskyggni úr pappaspjaldi.
Honum fannst nú hjálmUrinn
líta vel út, en vildi samt reyna
styrkleika hjálmsins, svo að
hann gæti séð hver hlífð væri
að honum í bardaga. Hann hjó
nú sverði sínu í hjálminn, og
fór það strax í gegnum spjald-
ið við fyrsta höggið.
Quixada gramdist mjög að
sjá verk sitt þannig eyðilagt, en
var þó glaður yfir því, að höfuð
hans var ekki innan í hjálmin-
um, þegar höggið dundi á hon-
um. Hann bjó nú til traustara
hjálmskyggni með því að bæta
járnstykkjum við spjaldið.
Ekki þorði hann þó að reyna
styrkleika hjálmsins aftur með
sverðinu, af því að hann óttað-
ist, að verk hans eyðilegðist þá
að nýju.
AP Fcstures
ASAIN//
LETGQ/1 J
1 L£E//
com
BACX/f
youtU 60.// WHERE >
VOU BEL0N6...
3EHIND CELL BAR5/
yOUR FATHER COULP ré,
NOT 6T0P tf£...SCOReHV^
~l CöUtO N0T....T-rSi
...AM3 MXJ
CAW0T</

Öm: Lillí, snúðu við!
Zóra: Faðir þinn gat ekki
Zóra: Svo að það ert þú enn Lillí: Þú skalt fara þangað, stöðvað mig, Örn gat það ekki
einu sinni. Slepptu mér! sem þu átt Heima — í fangelsið. .... og þú getur það ekki.