Alþýðublaðið - 26.02.1942, Qupperneq 8
a
ALt»ÝÐUBU«I«
Fimmtudagor 26. febrúar 1942.
O L. laugardagskvöld var
leikið í útvarpið leikritið
flótta“, sem Leikfélagið hef-
ir sýnt hér í vetur. í leilcnum
heyrist útvarpsþulur segja, að
jrá London hafi frétzt, að
Chamberlain hafi haldið ræðu,
og sagt horfur á, að friður gæti
tekizt.
Um þetta leyti var sendi-
sveinn að afhenda konu nokk-
urri í Austurbænum símskeyti.
Stóð konan í dyrum hjá pilt-
inum, en heyrði til útvarpsins
gegnum opnar dymar. Fórnaði
hún óðara upp höndunum og
hentist inn til bónda síns, sem
hafði lagt sig eftir kvöldmatinn.
Hún hristi karlinn óþyrmilega
og æpti: „Upp með þig, Gvend-
ur, upp með þig, stríðið er búið
i útvarpinut“
*
BRYNJÓLFUR BISKUP
OG STÚLKAN
RYNJÓLF BISKUP bar
eitt sinn að, sem maður
átti vingott við stúlku, sem var
í Skálholti. Mælti þá biskup:
JFúlt brúðkaup og fámannlegt <
Stúlkan leit við honum og svar-
aði:
,0g komu þó fleiri en boðnir
voru/
Biskup gekk þegjandi burt.
*
SKOTINN ER SAMUR
VIÐ SIG
CINTOSH í Aberdeen er
íþróttavinur og vill gjam-
an sýna það í verki. Það henti
hann um daginn, að hann festi
upp svolátandi auglýsingu:
„Fimm sterlingspunda verð-
launum heiti ég þeim, sem
fyrstur syndir yfir Atlantshaí-
ið.
En um nóttina varð hann
andvaka, hann bylti sér í rúm-
inu og köldum smta sló út um
hann allan.
Eldsnemma um morguninn
spratt hann á fætur og æddi
þangað, sem auglýsingin hékk
og bætti þessum tveimur orðum
við:
í kafi.“
*
RÆNN er skallinn á
blessuðum karlinum hon-
um Ingólfi Arnarsyni í dag,“
sagði maður nokkur þegar hann
gekk fram hjá myndastyttunni
á Austurvélli um daginn.
leyndarmálum sínum og brosa
hvort við öðru og í dögun siglir
skipið af stað með flóðinu og
sólin skín og máfarnir garga.
Bergmál liðinna alda hljómar
ennþá í eyrum hins sofandi
ferðamanns og hann dreymir
horfna heima og hann lifir á
liðnum árum í draumi. Hann
sér hafið og skipið, veggi Nav-
ronhúss og vagninn, sem skrölt-
ir eftir ósléttum vegunum í
Comwall,eins og þeir voru í þá
daga. Hann sér Harry koma inn
í svefnherbergi Donu meðan
hún er að setja rúbínsteinana í
eyru sér. Hann sér William með
litla, óræða andlitið og loks sér
hann „Máfinn“ liggja við fest-
ar á voginum, og trén, sem slúta
yfir árbakkann og fuglar syngja
í trjánum. Og meðan hann ligg-
ur þama á bakinu og dregur ró-
lega andann, dreymir hann um
löngu liðið sumar, þegar ævin-
týrin gerðust og vogurinn var
felustaður.
II. KAFLI
Kirkjuklukkan sló um leið og
vagninn skrölti inn í Laupcest-
on og rann upp að veitingahús-
inu. Ekillinn nöldraði og félagi
hans snaraðist ofan úr sæti
sínu og hljóp. fram fyrir hest-
ana. Ekillinn bar tvo fingur
upp að munninum og blístraði.
Skyndilega kom þjónir hlaup-
andi frá veitingahúsinu, neri
stírumar úr augunum og horfði
undrandi á komumenn.
— Hafið hraðan á. Komið
með vatn og hey handa hestun-
um, sagði ekillinn um leið og
hann stóð á fætur, teygði úr sér
og svipaðist um, en félagi hans
reyndi að hrista dofann úr fót-
um sér.
— Klárarnir eru ekki orðnír
uppgefnir ennþá, sagði hann
lágt. — Ef til vill eru þeir þess
virði, sem Sir Harry borgaði
fyrir þá, þegar alls er gætt. Ek-
illinn yppti öxlum. Hann var
orðinn svo þreyttur, að hann
nenti ekki að tala. Vegirnir
vora afarvondir, og ef hestarnir
hefðu verið orðnir uppgefnir
eða hjólin brotin undir vagnin-
um, hefði það lent á honum. en
ekki félaga hans. Hann hefði
fengið skammirnar vel úti látn-
ar. Hann hefði viljað fara hægt
yfir og honum fannst ekkert
liggja á. En það var nú víst
öðru máli að gegna um húsmóð-
ur hans. Hún var í illu skapi og
vildi hvergi nema staðar. Sem
betur fór var hún steinsofandi
núna og lá inni í vagninum. En
þar fór hann villur vegar, því
að þegar þjónninn kom aftur
með sína vatnsfötuna í hvorri
hendi til þess að brynna hestun-
um, var vagnglugginn opnaður
skyndilega og húsmóðir hans
stakk út höfðinu og var ekki
sérlega svefnleg á svipinn.
Augu hennar vora björt og fög-
ur og röddin jafnkuldaleg og
skipandi og áður:
— Hvernig í dauðanum
stendur á þessari dvöl? spurði
hún. — Stanzaðirðu ekki til
þess að brynna hestunum fyrir
þremux klukkutímum?
Ekillinn varð dauðskelkaður,
en bað hana þó að vera þolin-
móða. Hann klifraði ofan úr
sæti sínu og gekk að gluggan-
um.
—- Hestarnir era ekki vanir
svona mikilli áreynslu, frú mín,
sagði hann. -— Þér gleymið því,
að síðustu tvo dagana höfum
við farið nærri því tvö hundruð
mílur — og auk þess eru veg-
irnir ekki heppilegir fyrir svona
feita hesta.
—Þvættingur, hreytti hún út
úr sér. — Því betur sem þeir
era fóðraðir, því þolnari eru
þeír. Eftirleiðis hvílið þér hest-
ana aðeins þegar ég segi yður
til. Borgið manninum þama
það, sem við skuldum honum,
og svo höldum við áfram.
— Já, frú mín. Maðurinn
snéri sér undan og varð
þrjózkulegur á svipinn. Svo
kinkaði hann kolli til félaga síns
og steig aftur upp í sæti sitt.
Það var farið aftur með föt-
urnar og þjónninn gapti af
undrun. Hestamir frísuðu og
tóku aftur sprettinn út á ójafn-
an veginn.
Dona starði út — og studdi
hönd undir kinn. — Börnin
voru enn þá sofandi, það var þó
betra, og jafnvel Prue, barn-
fóstran, hafði ekki bært á sér
í tvo klukkutíma eða lengur.
Veslingurinn hún Henrietta
m&mmijb wówm
Húb bað haiis.
(Honeymon ki Bali).
Ameríksk akemmtimynd.
Fred MacMurray og
Madeleine Carroll.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning 3.30
6,30.
SKEMMDARVARG-
ARNIR
Wildcat Bus)
með
Fay Wray og
Charles Lang.
litla hafði verið lasin og lá upp
við öxlina á bamfóstranni.
Jaroes hreyfði sig ekki. Hann
svaf djúpum og væram barns-
svefni. Hann myndi ekki vakna
fyrr en komið væri að leiðar-
lokum. Og hvemig myndi verða
tekið á móti þeim þar? Þjón-
amir myndu nöldra og vera í
illu skapi yfir því að vera ónáð-
aðir og allt yrði í ólagi. Og allt
Fyrir stríðshest varð Quix-
ada að nota gamlan, tryggan
hestur, en var nú orðin renglu-
leg eins og húsbóndinn, og svo
horað, að heita mátti, að hvert
bein í líkama hestsins sæist út
í gegnum skinnið.
Flestir riddaranna í bókum
Quixada riðu hestum, sem báru
mjög falleg og hátíðleg nofn.
Hann sá því, að hann gæti ekki
lagt út í æfintýrin án þess, að
gæðingurinn hlyti fyrst eitt-
hvert sómasamlegt nafn. Hann
braut heilann um þetta í fjóra
daga og kaus þá að siðustu
nafnið Rósinanta, og var mjog
ánægður með það.
Þegar Quixada hafði þannig
valið hesti sínum viðeigardi
nafn, þótti honum eklci annað
sæma en að taka sjálhir ein-
hverja nafnbót, er honum
sæmdi. Hann hugsaði nú um
þetta í átta daga og ákvað þá
að kalla sig Don Quixóte*) de la
Mancha.
Eitt vantaði þó enn til þess,
*) frb. Kíghóti.
■ NYJA BIO BS
Nýliðarnir.
(Buck Privates).
Ameríksk gamanmynd
um hermannalíf og her-
mannaglettur. Aðalhlut-
verkin leika:
Bud ABBOTT,
Lou COSTELLO og
“The Andrews Sis-
ters.”
Sýnd kl. 7 og 9.
Lægra verð kl. 3.
þetta var aðeins vegna þess, að
henni hafði skyndilega dottið í
hug að hverfa burtu frá öllu
draslinu í London: sífelldum
kvöldveizlum, spilaveizlum,
viskystaupum eiginmannsins og
hinu meiningarlausa daðri við
Rockingham. Henni var farið
að hundleiðast þetta allt saman
og það var orsök þess, að nú
var hún að hrekjast hér á
að Don Quixóte gæti byrjað
ferðir sínar. Hann bar cínt nafn
og átti hest og var vopnum bú-
inn. En allir frægir nddarar,
sem hann hafði lesið um, unnu
einhverri heiðursjómfru, sem
þeir helguðu dáðir sínar.
Don Quixóte varð því að
velja sér einhverja jómíx-ti, sem
hann gæti unnið afrek sín fyrir.
En skrítið var það, að bonum
datt engin önnur stúlka í hug
að undanteknum frænku sinni
og ráðskonuj en kvenmaður
nokkur í nágrannaþórpinu To-
boso.
Hún var nú reyndar bara fá-
vís sveitastúlka, sterkbyggð og
útitekin af vinnunni úti á ökr-
unum. Hún kunni hvorki að
lesa né skrifa, og rödd hennar
var djúp og grófgerð eins og
karlmannsrödd. En í augum
hins hálfsturlaða Don Quixótes
var hún upp frá þessu göfgasta
og fríðasta prinsessa í öllum
heimi.
Skírnarnafn hennar var Al-
donza, en Don Quizóte fannst
■ LBB// POOR K'ID, "
5HE Blf OFF K\ORE
THAN 6HE COUUPj
CHEW//
wm. WHATS ZORA
UP 70 WOW?/....WE'S...U
SLAtNSi! MAtJGŒ.
Wíi7 BLAfNEU Wfn
i'.nnir *
Örn: Vesalings Lillí! Hún
ætlaði sér það, sem henni vai
um megn.
Örn: Hvað skyldi Zóra nú
ætla að gera? Hún er að ....
Blein! Blein majór!
Blane majór og menn hans
era að bera vatn til að slökkva
eldinn, þegar þeir sjá, að ....
.... Zóra hefif opnað hliðið
og hleypt liði sínu, hóp af vel
vopnuðum þorpuram, ínn á
landareign Bleins.