Alþýðublaðið - 27.02.1942, Blaðsíða 8
«
ALOfeUBUBW FKstttidsgttr 27. fobrúar 1242.
....—........... ■ ------------...- - - - ....................- ■
TVSIR ölvaðir menn voru i
bijreið uppi * sveit — og
áhn cina og vitlausir menn.
JHmgrðu/' stamoði annar,
„ftettu þin nú, oð þú akir ekki
út a/ brúnni, sem kemur þjót-
mndi þorna á móti okkur.“
,/Rvað segirðu, á ég að gæta
min“ svareði hinn. „Ég hélt að
þú veerir við stýrið.“
*
ESSUM herrum ætti að
borga kaup fyrir að fara
heim til án og koma aldrei
aftur,“ aagði maður á þing-
pðllunum t gær, þegar þing-
menn stfómarflokkanna þutu
úr salnum til að tefja atkvæða
greiðslu í kosningafrestunar-
málinu.
*
AGA er sögð frá TékJcó-
slavíu nýl., að kona ein
kom á markað, þar sem fjöl-
menni var fyrir. Hún var há-
vaðasöm og talaði um einhvem
uhann“, *em bakaði fólkinu
mestu eymd, svelti það og þjak-
aði margvíslega.
Þýzkur nazisti stóð á verði
þama rétt hjá. Hann heyrði
raus konunnar og vatt sér að
henni hvatskeytlega og skipaði
henni að segja tafarlaust við
hvem hún ætti.
„ChurchUl auðvitað,“ sagði
hún og leit á hann með undrun-
arsvip. ,/En hvem hélduð þér
að ég setti við?“
«‘
BIBLÍUFRÓÐA KONAN
Einu sinni var prestur að
spyrja böm á fdrkjugólfi, og
voru tvser systur á meðal
þeirra, er engu gátu svarað.
Foreldrar þeirra voru við, og
þótti þeim leiðinlegt hve stelp-
umar stóðu sig illa. Loksihs
þöldi kerling ekki lengur mátið
og sagði: „Þið getið ekkert sagt
prestinum, stelpur mínar. Allt-
énd getið þið sagt honum það,
þegar andskotinn rotaði hann
Goliat með sleggjuskaftinu." Þá
sagði karl: ,L>engi megið þið
læra, stelpur mínar, þangað til
þið verðið eins vel að ykkur í
heilagri ritningu og hún móðir
ykkar.“
*
AÐ 'bru margar konur,
sem gera menn að fífl-
um, en þær eru eins margar,
sem gera fifl að mönnum.
slæmum vegum á lejlð til húss,
sem hún hafði aðeins einu sinni
séð, með böm sín og bamfóstru.
Henni hafði skyndilega dottið
þetta í hug og auðvitað fram-
kvœmdi hún það strax, eins og
hún var vön. Hún hafði alltaf
verið hvatvís kona og gerði
jafnan allt, sem henni datt í
hug, án þess að hugsa sig um
tvisvar. Hún hafði gifzt Harry
af því að henni datt það skyndi-
lega í hug, og vegna þess, að
henni þótti hann skemmtilegur,
þótt hann væri letingi og mann-
leysa og af því, að hún hélt, að
augnasvipurinn hans byggi yfir
meim en reyndist vera, þegar
á átti að herða — og nú var
henni loksins orðið það ljóst, að
hann var lítilmenni, en þetta
mátti hún ekki kannast við,
ekki einu sinni fyrir sjálfri sér.
Og við því var ekki hægt að
gera úr því sem komið var, og
hingað var hún nú komin með
tvö böm, sem vaxin vom úr
grasi, og í næstá mánuði yrði
hún orðin þrítug.
Nei, þetta var ekki veslings
Harry að kenna og ekki heldur
því, að þau lifðu léttúðugu lífi,
eða vinum þeirra eða þvi, sem
Rockingham hafði hvíslað í
eyra hennar. Það var henni
sjálfri að kenna, það var eitt-
hvað athugavert við hana
sjálfa.
Hún hafði fram að þessu
leikið hlutverk, sem henni
hæfði ekki. Hún hafði verið
eins og fólk hafði krafizt af
henni. Hún hafði verið yfir-
borðsleg og vingjarnleg við alla,
hafði hlegið og gasprað. En
undir niðri hafði verið önnur
persóna, önnur Dona, sem
gægðist fram, þegar engir aðrir
sáu til.
Og þessi Dona vissi, að lífið
þurfti ekki að vera tilgang3-
laust og heimskulegt. Og nú
hafði þessi Dona krafizt réttar
síns. Hún vildi flýja frá London
með öllu tilgangsleysi hennar
og yfirborðslífi. Hún hafði ekki
gaman af því lengur að fylgjast
með Henry á veitingahúsin, þar
sem hann drakk sig ölvaðan.
Hún vildi hvíla sig um stund og
fara út í sveit með börnin.
Vagninn hristist á ójöfnum
veginum og nú vaknaði barn-
fóstran, Prue veslingurinn, og
starði heimskulegum en heiðar-
legum aajgum ásakandi á hús-
móður sína, sem hafði svo
skyndilega ráðizt í þetta óund-
irbúna ferðalag. Og Dona fór
að hugsa um það, hvort hún
ætti ef til vill unnusta í Lond-
\
on, sem myndi gleyma henni og
kvænast einhverri annarri en
Prue, og Prue yrði óhamingju-
söm aðeins vegna dutlunga hús-
móðurinnar. Og hvað átti vesl-
ings Prue að gera í Navron-
húsi? Hvað átti hún að hafa
fyrir stafni? Ekkert annað en
leiða börnin fram og aftur um
trjágöngin og þrá göturnar í
London, sem var í margra mílna
f jarlægð. Og voru nokkrir garð-
ar umhverfis Navronhús? Það
mundi hún ekki. Það var svo
langt síðan hún hafði komið
þangað og dvalið þar skamma
hríð rétt eftir að hún giftist.
Hún mundi þó, að þar höfðu
verið tré og glitrandi á og húsið
var stórt og gluggarnir stórir,
en öllu öðru hafði hún gleymt,
þvi að henni hafði liðið illa þar
þessa fáu daga, sem hún hafði
dvalið þar, því að þá hafði hún
gengið með Henriettu litlu.
Skyndilega varð Dona svöng,
því að nú fór vagninn fram hjá
aldingarði og í honum stóðu tré
í fullum blóma. Hún varð að
borða núna strax, svo að hún
stakk höfðinu út um gluggann
og kallaði á ekilinn: — Við
skulum nema hér staðar um
stund og borða. Komið og
hjálpið mér að breiða brekánin
á jörðina.
Ekillinn horfði undrandi á
hana og sagði: — En, frú mín,
jörðin er rök hér, og þér fáið
kvef.
— Þvættingur, Thomasí Ég
er svöng. Við erum öll svöng.
Við verðurn að fá að borða.
Hann klifraði ofan úr sæti
sínu, rauður í framan af undr-
un. Félagi hans snéri sér undan
og hóstaði.
Það er veitingahús í Bodmin,
frú mín, sagði ekillinn. — Þar
gætuð þér borðað og þar myndi
fara miklu betur um yður. Ef
einhver færi hér fram hjá og
sæi yður, er ég viss um, að Sir
Harry ....
— Skollinn hafi yður, Thom-
GAMLA BIO
Baráttan geoo
kafbatunnm.
Thunder Afloat)
Amerísk stórmynd
Leikin af
Wallace Beery
NtJA B<0 sa
Nýliðarnir.
(Buck Privates).
Ameríksk gamanmynd
um hermannalíf og her-
mannaglettur. Aðalhlut-
°g
Cherter Morris
Sýnd kl. 7 og 9.
verkin leika:
Bud ABBOTT,
Framhaldssýning 3.30
6,30.
SKEMMDARVARG-
ARNIR
Wildcat Bus)
með
Fay Wray og
Charles Lang.
Lou COSTELLO og
“The Andrews Sis-
ters.”
Sýnd kL 7 og 9.
Lægra verö kl. 3.
as, getið þér ekki hlýtt skipun-
um? sagði húsmóðir hans og
var hvöss á svipinn. Því næst
opnaði hún sjálf vagnhurðina,
steig niður á leirborna jörðina
og lyfti kjólnum upp fyrir ökla.
Veslings Sir Harry, hugsaði ek-
illinn, Þetta varð hann að láta
sér lynda daglega. Loks gat
hann komið öllum ferðalöngun-
um fyrir umhverfís matinn, sem
lagður hafði verið á jörðina. —
Við skulum byrja á því að fá
okkur öl, sagði Dona. — Það er
öl f körfunni undir sætinu og
mig sárlangar í öl. Já, James,
þú skalt líka fá öL Þið verðið
líka að drekka öl, sagði hún viS
karlmennina, það er nóg til af
því.
— Hvert eigum við’ að fara?
spurði Henrietta í tólfta sinn.
fyrir ástmeyju göfugs riddara.
Dúlcinea fannst honum miklu
betra nafn, en það var nafn á
indælli hjarðmeyju í einni af
sögubókum hans. Framvegis
hugsaði hann sér því Aldonzu
sem hina tignu jómfrú Dúlcineu
del Toboso, og henni einni til
heiðurs ætlaði hann að bregða
sverði og berjast.
Að síðustu virtist allt reiðu-
búið, svo að riddarinn gæti lagt
af stað.
Næsta morgun fór Don Quix-
óte snemma á fætur, áður en
þær rumskuðu, frænka hans og
ráðskonan. Hann fór í brynj-
una, en þegar hann setti á sig
hjálminn sá hann, að þessi höf
uðbúnaður var skakkur á hon-
um, og var erfitt að laga það.
Hann mátti því til að binda
hjálminn á sig með grænum
borða.
Loks komst hann á bak Rós-
inðntu, og hélt á lensu í ann-
arri hendi, en hafði skjöldinn á
hinni.
Hann fór út um hliðið, sem
var bakdyramegin við húsið, til
þess að nágrannamir skyldu
ekki sjá hann. Og nú reið Don
Quixóte af stað til að leita æf-
intýra.
n. KAFLI
DON QUIXOTE DUBBAÐUR
TIL RIDDARA
Ekki hafði Don Quixote riðið
langt áður en furðulegri hugs-
un skaut upp í huga hans. Enn-
þá hafði hann ekki verið dubb-
aður til riddara og samkvæmt
riddaralögunum gat hann því
ekki skorað á aðra riddara til
bardaga.
En þótt Don Quixote dytti
þetta í hug, hætti hann þó ekki
við fyrirætlun sína. Hann hugð-
ist ríða áfram og biðja ein-
hvem hæfan mann að dubba
sig til riddara.
Hann reið allan daginn án
þess að hvíla sig, þrátt fyrir
brexmheitt sólskin. Og svo voru
öll hertygin ekkert létt í vöfun-
um. Ekki datt honum heldur í
hug að fá sér mat eða drykk,
því að það komst ekkert annað
að hjá honum en draumórar um
glæsiieg afreksverk, sem hann
NflDlSiei
Ýto conse.. .ourckty/f
AV rpfttur.es*
Y MAKEFöKTHE
H0U<5£// WE'LL TAK£
H 9TAHP THERE// +
SHE'S BZOUGHT
HEE 6ANG// A
WE El.iVilNATE' BUAINE
AND m MEN...THEN rt
TAKE THE PUANE.Í/ A*
ie 8 i
| Zóra: Fljótir í skjól! Svo
einangrum við Blein og monn
hans og tökiun flugvélina.
Blein: Hún er komin með 118
stttl
Blein: Reynið að komast til
hússins, við verjumst þarJ
Ógurleg skothríð hefst milli
manna Zóru og Bleins.