Alþýðublaðið - 28.02.1942, Qupperneq 8

'm N07 KWm' VSAVE YOUS \ UtJRRYJi
5HE TRIEP TO 5T0P/ FAIRY TALE5Y 6£T THATL
rrZORA AND....mF0R'Z0í’A/J 6£/NSEtM
uP'/ M
IF YOLI'D ONIY Y WHEN J FINISH OFF YOUS
UISTEN 70 me.. J 6IRU FRlENP I'UU HAVE
gttUBSMgfflfflft PUENTY OF TIMS TO jÆ
TAUK TO you //
O VO bar til t tiorsku fiski-
^ þorpi eitin góðan veðurdag,
að flugvél sást hrapa í sjó nið-
ur. Sjórnaður nokkur ýtti báti
á flot til að bjarga flugmönn-
unum, en kom brátt aftur og
enginn tneð honum.
„Þetta voru Þjóðverjar,"
sagði hann.
,JEn voru þeir ekki lifandi?“
spurði einhver viðstaddur.
„Ja, einn þeirra sagðist vera
það en þið þekkið nú hvað þeir
eru lygnir, þessir nazistar."
*
NÓG FER SAMT —
jFJ INU sinni bar svo við í
^ móðuharðindunum (eftir
Skaftáreldinn 1783), að kol-
niðamyrkur gerði um hábjart-
an dag. Fólkið á bæ einum varð
lafhrætt eins og von var, og
settist við bæn og guðsorðalest-
ur, því að það hélt, að dóms-
dagur væri kominn. Þá er lesið
hafði verið, tók fólkið eftir því,
að karl einn var ekki í baðstof-
unni, var nú farið að svipast
eftir honum, og fannst hann þá
frammi í eldhúsi. Karlsauður-
inn hafði sett upp pott og var
farinn að sjóða hangiket í mestu
makindum. Fólkið sagði, að ó-
sköp væri á honum að vera að
hugsa um mat, þegar svona
stæði á, en karl brást reiður við
og svaraði, að það gæti látið öli-
um ^illum látum fyrir sér,
„en ég held nú fyrir mitt ieyti,“
sagði hann, „að nóg fari til hel-
vítis, þó að hangiketskreistan
sú arna fari þangað ekki.“
P ERNARD SHAW kom eitt
sinn á dansleik, sem hald-
inn var í góðgerðaskyni. Hann
bauð roskinni ekkju upp í dans.
Hún var mjög hrærð yfir þess-
ari upþhefð og spurði Shaw:
„Ó, herra Shaw, hvað kom
yður til þess að fara að dansa
við mig?“
Shaw leysti greiðlega úr
spurningu hennar:
,JÞetta er góðgerðadansleik-
ur, er ekki svo?“
*
Ji/a AÐUR sem ófríkkar, þeg
JYl ar hann brosir, er vond-
ur maður, en sá, fríkkar við
brosið, er góður maður.
b&SJS&L-
OSOAMLA Blð
Barðttai gegi
Thunder Afloat)
Amerísk stórmynd
Leikin af
Wallace Beery
og
Cherter Morris
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning 3.30
6J0.
SKEMMDARVARG
ARNIR
Wildcat Bus)
með *
Fay Wray og .
Charles Lang.
þegar hún kom. Þetta var lítill
og grannvaxinn maður.
— Ég man ekki eftir yður,
sagði hun. — Þér voruð ekki
hér, þegar ég kom um árið.
— Nei, frú xnín, sagði hann.
— Þá var hér gamall maður;
ég hefi gleymt hvað hann hét.
en hann hafði gigt í öllum liða
mótum og gat varla gengið. —
Hvar er hann núna?
La igardagur 28. fabrnai 2S£2k
NYJA BIO
Nýliðarnir.
(Buck Privates).
Ameríksk gamanmynd
um hermannalíf og her-
mannaglettur. Aðalhlut-
verkin leika:
Bud ABBOTT,
Lou COSTELLO og
“The Andrews Sis-
ters.”
Sýnd kl. 7 og 9.
Lægra verð kl. 3.
—í gröf sinni, frú mín.
— Ó, einmitt! Hún beit sig i
varirnar og snéri sér aftur að
glugganum. Var þessi náungi að
hlæja að henni eða ekki?
— Og þér hafið komið í staöi
hans, var ekki svo? spurði húiSf
án þess að líta við.
— Já, frú mín.
— Hvað heitið þér?
— William, frú mín.
Blein: Röskir, piltar, og setj-
ið upp vélbyssuna.
Menn hans koma með véL-
byssu og koma henni fyrir
framan við fangaklefa Arnar.
Hún hélt uppi kjólnum sínum.
svo að ekki slettist leir á hann.
— Erum við ekki bráðum kom-
in heim?
— Við erum að fara til ann-
ars heimilis, sagði Dona, — nýs
heimilis, sem er miklu faliegra
en gamla heimilið. Þar máttu
hlaupa um skógana eins og þig
lystir, og þú mátt óhreinka föt-
in þín, og Prue mun ekki ávíta
þig, því að það gerir ekkert til.
— Mig langar ekkert til að
óhreinka fötin mín, ég vil fara
heim, sagði Henrietta og varir
hennar titruðu. Hún horfði á-
sakandi augnaráði á móður sína.
Svo missti hún vald á sér og fór
að gráta, og James, sem fram
að þessu hafði setið rólegur og
steinþegjandi, opnaði munninn
og orgaði henni til samlætis.
— Svona, angarnir mínir,
djásnin mín, urðuð þið hrædd
við síkið og gerðið? sagði Prue
og þrýsti þeim báðum að barmi
sér. Og það mátti heyra á rödd
hennar, að hún var ekki ánægð
við húsmóður sína, sem olli
öllu þessu ónæði. Dona fékk of-
urlítið samvizkubit og stóð á
fætur og sparkaði frá sér mat-
arleifunum. •— Komið þá, við
skulum halda áfram ferðalag-
inu, hvað sem það kostar, en
hættið að gráta, í hamingjubæn-
um. Svo stóð hún stundarkorn,
meðan börnin og barnfóstran
komu sér fyrir inni í vagninum.
Já, það var ilmur úr lofti og
angan af jörðu, og sennilega
var saltþefur frá hafi þarna
hinum megin við hæðina í
fjarska.
Bezt var að gleyma öllu,
nöldrinu í Prue, hinum þung-
búna svip ekilsins og rifrildinu
í Harry, þegar hún sagði hon-
um, að hún vildi fara út í sveit.
Bezt var að gleyma öllu og njóta
frelsisins, hcrfa á sólina, láta
vindinn blása um hár sitt, brosa
og njóta einverunnar. Þetta var
hið heilbrigða líf.
Hún hafði reynt að útskýra
þetta fyrir Harry lcvöldið sem
hún ræudi við hann. Hún hafði
reynt að koma honum í skiln-
ing um það, hvað hún ætti við,
hversu heimskulegt henni þætti
þetta fánýta borgarlíf.
•— Farðu til Navronhúss, ef
þig langar til þess, sagði hann
að lokum ólundarlega. -— Ég
skal gera orð strax og láta und-
irbúa komu þína. En ég skil
ekki hvers vegna þú hefir aldrei
látið þessa ósk í ljós áður, og
hvers vegna ég má ekki koma
með þér?
— Það er vegna þess, að ég
vil fá að vera ein. Vegna þess,
að ég er þannig í skapinu núna,
að ég þoli engán nálægt mér og
ef ég fæ ekki að vera ein, geri
ég þá vitlausa, sem nálægt mér
eru.
— Ég skil þig ekki, hélt hann
áfram ólundarlegur í skapi.
— Manstu eftir fuglagarðin-
um hans föður míns í Hamps-
hire? sagði hún. — Þar voru
fuglarnir vel fóðraðir í húsum
sínum. En dag nokkurn tók ég
út einn fuglinn og hélt á hon-
um, og hann flaug úr lófa mín-
um í átt til sólar.
— Hvað um það? spurði hann
og lagði hendurnar á bakið.
— Mér líður eins og fuglin-
um, áður en honurn var sleppt
út úr búrinu, sagði hún. Svo
snéri' hún sér frá honum og'
b^osti, því að hún vissi, að ekki
var hægt að koma honum í
skilning um þetta. Hann starði
á hana skilningssljóum augum
°g yppti öxlum. Loks skreidd-
ist hann upp í rúmið, snéri sér
til veggjar og tautaði: — Því í
skollanum þarftu að vera svona
kenjótt, Dona?
IH. KAFLI
Hún bjástraði stundarkorn
við gluggakrókinn. Hann var
ryðgaður, því að langt var síð-
an glugginn hafði verið opnað-
ur. Loks gat hún opnað glugg-
ann og ferskur vindurinn
streymdi inn. — Svei, hér er
grafardaunn inni, sagði hún við
þjóninn. En um leið og hún leit
á hann, sýndist henni hann
brosa, en óðara og hann varð
þess var, að hún horfði á hann,
varð hann alvarlegur og hátíð-
legur, eins og hann hafði verið,
hugðist ætla að vinna, og um
frægðina, sem honum myndi
falla í skaut.
En ekki lenti hann í neinum
æfintýrum þennan daginn og
það var komið langt fram á
nótt, þegar hann kom að gisti-
húsi, sem stóð við veginn.
En nú var Don Quixóte, eins
j og við vitum, meira en lítið
| ruglaður í ríminu, og hann sá
ekki, að þetta var bara venju-
legt gistihús. Honum sýndist
það vera kastali og reykháfarn-
ir hélt hann að væru ramm-
byggðir virkistumar.
Tvær vinnukonur stóðu í dyr-
um úti, þegar hann reið í hlað,
og þær urðu svo skelkaðar,
þegar þær sáu þennan hertygj-
aða mann, að þær ætluðu að
hlaupa inn.
Don Quixóte sá undrun
þeirra og hélt að þær væru
frænkur hallarherrans. Hann
lyfti því hjálmskyggninu og á-
varpaði þær hæversklega:
„Ég skora á ykkur að flýja
mig ekki, tignu jómfrúr. Eng-
inn, sem játast undir reglur
riddaranna, gerir á hluta slíkra
hefðarmeyja sem ykkar.“
Stúlkumar hættu nú við að
fara. En þeim þótti ókunnii
maðurinn vera svo einkennileg-
ur í útliti og tala svo skrítilegaj
að þær fóru að skellihlæja. Það
leiddist Don Quixóte.
„Svona hláíur sýnir ekkert
annað en fávizku,“ sagði hann ,
og átaldi’þær stranglega. „Þessi
galgopaskapur er þó alveg sér-
staklega ósæmandi stúlkum í
ykkar stétt. Ég vonast samt
eftir því, að þið móðgist ekki
af þessum orðum mínum. Ég
óska einskis framar en þjóna
ykkur.“
Vinnukonurnar flissuðu enn
meira að þessu, og Don Quixóte
var að verða bálvondur, þegar
gestgjafinn kom að. Það var
Öm: Blein! Lillí er þama
hinum megin hjá Zóru!
Blein: Já, og ég er víst á
lystisnekkju í suðurhöfum!!!
örn: Ég er ekki að blekkja
þig! Hún reyndi að stöðva Zóru
og ....
Blein: Geymdu sögur þínar
fyrir Zóruí
öm: Ef þú vildir aðeins
hlusta á mig ....
Blein: Þegar ég verð búinn að
gera út af við Zóru, vinkonu
þína, tala ég betur við þig!
BéNNE.'í UE’$ OFEtf J YFH.AND TM m
’WEPE'... 8£Mt\P ZaeA‘5) A0OARD A YACHT
’^aBtUNES// frnssmm lN THE 90UTH m
iSKIhlii1 SEA5// vrims