Alþýðublaðið - 01.03.1942, Blaðsíða 8

ft
A^ÞÝBVBLAÐIÐ
Snnnudagfur 1. marz 1942.
JÓNAS JÓNSSON frá Hriflu
^ og Héðinn Valdimarsson
sátu nýlega hóf í Oddfellow-
húsinu. Þegar teitin er mest
■srindur Jónas sér að Héðni og
segir:
— Heldurðu ekki, að þú sért
kominn nægilega langt út úr
pólitíkinni til þess að geta orðið
nsesti ríkisstjóri?
En Héðinn svaraði:
— O, ætli það verði ekki
heldur sá, sem var næsthæstur
við síðasta rHdsstjórakjör?
«
CA MÚ E L MORSE, sem
Morse-stafrófið er við
kennt, málaði töluvert milli
þess, sem hann fékkst við upp-
fötvanir. Einu sinni málaði
hann mynd af manni, sem var
% dauðans angist. Hann sýndi
vini sinum, sem var læknir,
myndina og sagði:
„Jæja, hvað finnst þér?“
„Þetta er malaría,“ svaraði
læknirinn.
*
Bessi litli var eftiriætisbarn
og það var með hálfum huga,
að móðir hans sendi hann í
skólann. Hún gaf kennaranum
nákvæmar reglur að fara eftir.
„Bessi minn er svo viðkvæm-
úr,“ sagði hún. „Þér meg'ð
aldrei refsa honum. En þér
gkuluð refsa drengnum, sem sit-
ur við hliðina á honum. Þá
verður Bessi óttasleginn.“
*
ÞORGERÐUR gamla post-
illa, sem llka var kölluð
reiðmann, var hagorð þótt hún
færi Kægt með. Einu sinni
heyrði hún að einhver höfð-
inginn, sumir segja biskupinn,
væri dauður, þá kvað hún
þetta:
Margur slórir máttlinur
maður lífs á vegi.
Þetta tórir Þorgerður,
þó að aðrir deyi.
*
ÞAÐ var rok og skipið valt
geysilega. Stúlka nokkur
gerðist óstyrk mjög og hrædd
tim líf sitt og spurði skipstjór-
ann, hvort mikil -hætta væri á
ferðum,
„Verið óhræddar, ungfrú “
svaraði skipstjórinn, allt vort
ráð er í hendi drottins.“
„Ó,“ hljóðaði stúlkan, „er
það svona slæmt.“
Hún hafði gleymt því, að
fólkið hér úti á skaganum tal-
aði dálítið einkennilega og með
ófurlítið framandi málblæ, og
þegar hún leit við aftur sá hún,
að dauft bros lék um varir hans.
— Ég er hrædd um, að ég
hafi valdið dálitlum truflunum
með komu minni hingað, sagði
hún. Auðvitað hefir húsið verið
lengi lokað. Það er alls staðar
ryk hér, og ég er undrandi á
því, að þér skulið ekki hafa
tekið eftir því.
— Ég hafði tekið eftir því,
frú mín, sagði hann, en þar eð
þér komið svo sjaldan til Nav-
ronhúss, frú mín, áleit ég það
ekki ómaksins vert að gera
húsið hreint. Það er erfitt að
vinna verk sitt vel, þegar eng-
inn er til þess að dást að því.
— Með öðrum orðum: léleg
húsmóðir gerir þjónana lata,
sagði Dona.
— Það mætti ef til vill orða
það svo, sagði hann alvarlegur
í bragði.
Dona gekk um gólf í herberg-
inu og athugaði stólana og hús-
gögnin, sem voru rykug og elli-
leg. Svo leit hún upp á vegginn
og skoðaði myndina af föður
Harrys, sem málarinn V. Dyck
hafði málað. En hve þetta and-
lit var leiðinlegt, nákvæmlega
eins og andlitið á Harry. Og þá
áttaði hún sig á því, að reyndar
var þetta mynd af Harry sjálf-
um, máluð rétt eftir brúðkaup
þeirra. Hún hætti að horfa á
myndina, því að hún veitti því
eftirtekt, að þjónninn veitti
henni athygli. Hún hafði það
óljóst á vitundinni, að hann
væri að draga dár að henni. En
honum skyldi ekki verða kápan
úr því klæðinu. Hún hafði
aldrei þolað þjónum sínum það,
að þeir stæðu uppi í hárinu á
'Jienni.
— Viljið þér gera svo vel og
sjá um það, að öll herbergi í
húsinu séu sópuð og hreinsuð,
sagði hún, — silfurborðbúnað-
urinn sé fægður, blóm séu borin
inn í herbergin og að hér líti út
eins og hér hafi verið búið um
lengri tíma og öllu verið vel við
haldið.
— Það skal ég gera með
mestu ánægju, frú mín, sagði
hann, og því næst hheigði hann
sig og fór út úr herberginu og
Ðcna sá, að hann glotti að
henni einu sinni ennþá, en það
var naumast hægt að sjá' það.
Hún gekk út á gi'asflötina
fyrir framan húsið. Garðyrkju-
mennirnir höfðu þó að minnsta
kosti séð um verk sitt og höfðu
kannske keppzt við alla síðustu
nótt, vegna þess, að þeir áttu
von á húsmóðurinni. Vesling-
amir! Hún gat vel skilið það,
að þeir höfðu verið latir og að
þeim væri illa við hina skyndi-
legu komu hennar, sem olli því,
að allt fór úr hinum vanalegu
skorðum í þessu húsi.
í gegnum opinn glugga ein-
hvers staðar á húsinu heyrði
hún ruddalega rödd Prue, en
hún var að heimta heitt vatn
handa börnunum. James, vesa-
lingurinn, grenjaði. En það var
hljótt niðri hjá ánni, og sólin
skein á hana og golan gáraði
yfirborðið ofurlítið. Einhvers
staðar átti að vera bátur hér —
hún varð að muna eftir því að
spyrja William, hvar báturinn
væri — og hún ætlaði að fara í
bátinn og láta hann reka með
sig út á sjó. Það myndi verða
æviníýri, sem eftir yrði tekið.
James átti að koma með henni,
og bæði myndu þau dýfa hönd-
um sínum í vatnið og kæla and-
lit sín og fiskar myndu vaka í
ánni og fuglar myndu svífa yfir
þeim. Drottinn minn! En hve
það var yndislegt að vera slopp-
in, laus úr hlekkjum og vera
komin í þrjú hundruð mílna
fjarlægð frá St. James Street
og öllu því, sem hún hafði fyrir
löngu fengið leiða á.
Nú var sólin að setjast bak
við trén og gullinn ljómi hvíldi
yfir Vatnsfletinum. Reykimi
lagði upp úr reykháfi Navrons-
húss og William Var að kveikja
á kertunum í salnum. Það var
orðið framorðið, þegar hún
mataðist þetta kvöld og liun
borðaði af beztu lyst. Hún sat
einsömul við enda borðsins og
William stóð fyrir aftan hana,
þögull að vanda.
Þau voru mjög ólík. Hann
var í óbrotnum, dökkum fötum,
GAfttiLA Blö
Barðttan gep
kafbatnnum.
Thunder Afloat)
Amerísk stórmynd
Leikin af
Wallace Öeery
og
Cherter Morris
Sýnd kl. 7 og 9.
Sýnd kl. 7, 7 og 9.
Aðgögum. seldir frá kl. 1.1
en hún var í hvítum kjól með
perluíesti um hálsinn og rauða
rúbína í eyrunum.
Stór kerti stóðu á borðinu,
og súgur frá opnum glugga lét
ljósin blakta, og skuggar féllu
á hana. Já,hugsaði þjónninn,
húsmóðir mín er fögur kona, en
sennilega dálítið taugaveikluð
og sorgbitin. Það eru rauna-
drættir kringum munninn á
NYJA B!ö
Nýliðarnir.
(Buck Privates).
Ameríksk gamanmynd
um hermannalíf og her-
mannaglettur. Aðalhlul-
verkin leika:
Bud ABBOTT,
Lou COSTELLO og
“The Andrews Sis-
ters.”
Sýnt kl. 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar að öllum
sýningum seldir frá kl. 11
f. hád.
henni. Hann bætti aftur í glasið
hennar og hann bar hana í hug-
anum saman við rnyndina af
henni uppi á loftinu. Var ekki
lengra en vika síðan hann hafði
staðið fyrir framan þessa mynd
ásamt öðrum manni og horft á
hana. Hinn maðurinn hafði sagt
hálfglottandi: — Skyldum við
nokkurn tíma fá að sjá hana,
William? Hann horfði fast á
/1
vj
otíxote
BARNASAGA
feitur maður og góðgjarn og
vildi alltaf hafa frið og gotf:
samkomulag í kringum sig.
Þegar hann sá hertygjaða
manninn, ákvað hann að taka
vel á móti honum.
„Stigið þér af baki, herra
riddari, og gangið í bæinn,“
sagði hann og hjálpaði gestin-
um af baki.
Don Quixóte hélt, að gest-
gjafinn væri yfirmaður kastal-
ans.
„Ég bið yður þess, kastala-
höfðingi góður, að annast gæð-
ing minn vel og sjá um, að
hann fái vænan hafraskammt í
stallinn sinn. Betri fákur er
ekki til í öllum heiminum.“
Gestgjafinn leit á Rósinöntu
og þótti hesturinn heldur en
ekki horgrindarlegur og efaðist
næstum um það, að Don Quix-
óte hefði rétt fyrir sér. En samt
fór hann með skepnuna út í
hesthús og gaf henni.
Á meðan hann var að því,
hjálpuðu vinnukonurnar Do»
Quixóte úr herklæðunum. Þeim
gekk það vel þar til kom að
hjálminum. Hann gátu þær
ekki losað nema að skera á
græna borðann, en það vildi
Don Quixóte með engu móti
leyfa. Hann settist því að borð-
inu með hjálminn á höfðinu og
átti erfitt með að borða fyrir
honum.
Fór svo að lokum, að þær
urðu að skera matinn í smábit*
handa honum og smeygja bitun-
um síðan inn í munn honum,
rétt eins og þegar ungamömm-
ur mata unga sína. En þegar
Don Quixóte drakk varð hann
að stinga holum reyrstöngli
milli varanna, og svo heliti
gestgiafinn nokkrum dropum
í endann á stönglinum.
Það hefði verið dauður mað-
ur, sem ekki hefði hlegið að
þessum aðförum öllum saman.
En Ðon Quixóte sat háalvar-
legur allan tímann. Hann hélt
nefnilega, að honum væri sýnd
IfNDftSifti
Zóra: Þessi vélbyssa! Við
verður að þagga niður í henni!
Albert: Ég skal sjá um það!
Albert kastar handsprengju í
áttina til vélbyssunnar.
örn: Gætið ykkar: Þeir köst-
uðu handsprengju!
Handsprengjan virðist háfa
hitt í mark. Spjrengingin er
ógurleg og vélbyssuskothríðin
þagnár á augabragði.