Alþýðublaðið - 03.03.1942, Blaðsíða 8

8
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Þriðjudagnr 3. man I942c
'GUE55 ITVA6 A
LUCKY BREAK FOR
ME AT THAT... M;
S 7 J'M FREE/
r W0W!7HA7 PINEAPPLE
PACKED <50ME IVALLOP/,
LOCKY I FLATTENECll
'tSm/N VME/t va gif
HVN.DASAGA
Örn: Ú-hú! Þetta var nú
meiri sprengingin. Ég var hepp-
inn ag kasta mér niður!
Örn: Það var þó að einu leyti
gott: Nú er ég aftur frjáls!
'Tlapbne ittH&umr-
sacAMui 8io m wm nýja bio sa
Baráttan gegn Nýliðarnir.
kafbðtnnmn. (Buck Privates).
(Thunder Afloat) Ameríksk gamanmynd um hermannalíf og her-
Amerísk stórmynd mannaglettur. Aðalhlut-
Leikin af verkin leika:
Wallace Beery Bud ABBOTT,
og Lou COSTELLO og
Chester Morris “The Andrews Sis-
Sýnd kl. 7 og 9. ters.”
Sýnd kl. 7 og 9.
Sýning kl. 5. Lægra verð.
Framhaldssýning HETJAN FRÁ TEXAS.
3Vz—6V2.: (The Stranger from Texas.)
HOLLYW OOD-FÖRIN. Spennandi Cowboymynd, leikin af Cowboyhetjunni
i Ameríksk músík- og gam- Charles Starett.
anmynd með í myndinni syngur hinn
Kay Kyser og hljómsveit hans. ! i frægi ameríkski útvarps- „sextett“ Sons of the Pioneers.
ið í svefnherbergi henriar. Þessi
vöndur fyllti herbergið angan.
Hamingjunni sé lof, hugsaði
hún, að hér er ekki lykt af
hundum og ekki heyrist krafsið
þeirra á hurðina, og þetta stóra
djúpa rúm á ég ein. Hún leit
snöggvast á myndina af sjálfri
sér. Er ég svona munnljót, hugs-
aði hún. Og er ég svona grett
á svipinn? Var ég svona fyrir
sjö árum, og er ég svona enn
þá?
Hún fór í silkináttkjólinn
sinn, hvítari og svalan og teigðí
armana upp fyrir höfuð.
Skyndilega bar einkennilegan
þef að vitum hennar. Hún opn-
aði náttborðsskúffuna og fann
þar bók og tóbakskrukku. Lykt-
in hafði vafalaust verið af tó-
bakinu. Hún tók upp krukkuna
og skoðaði í hana. Tóbakið var
nýskorið. Skyldi William hafa
Örn reynir árangurslaust að
fá Blein til að trúa því, að Lillí
sé hjá Zónu.
Albert, einn af mönnum Zónu
kastar þá handsprengju, sem
springur framan við klefa Arnar
ÍJR BRANDSSTAÐAANNÁL
1842.
J j M nýjár leit vetur út þung-
lega, því jarðlaust var yfir
allt. Mundu menn, að mestu
Jiarðindavetur voru 1802, 1812,
1822 og allhart 1832, og likur til
að þessi yrði eins. í janúar var
nú blotasamt, frostalítið og
fjúkasamt, oft snöp, en svella-
lög þau mestu. Mátti allt lág-
lendi á skautum fara.
. .. Sunnanlands varð bágt ár-
ferði, rigningavetur og slæm
peningshöld, aflalítið og slæm
verkun á fiski, heyskemmda-
sumar, og urðu kýr gagnslitlar,
fé magurt, og fjárpestin drap
fjölda fjár í Kjósar- og Borgar-
fjarðarsýslum, en norðanlands
víðast árgæzka og penings-
fjölgun mikil.
HÓLALAGIÐ GAMLA
E1 INHVERJU sinni gekk
Gísli biskup Magnússon
(1755 1779) í klefa einhvern
á Hólum, en eigi er getið hverra
erindá. Hann hitti þar þá fyrir
skólapilt og skólaþjónustu, sem
voru að láta vel hvort að öðru.
Þá segir biskup: „Hvað eruð þið
að hafast að?“ Pilturinn svarar:
„Það er Hólalagið gamla.“ Þá
spyr biskup: „Hvaða lag er
það?“ „Það er: Náttúran öll og
eðli manns —,“ svaraði piltur-
inn. Biskupi þótti hnittilega
svarað, brosti við og gekk út og
minntist eigi framar á þetta við
þau svo menn vissu til.
TITINSTON CHURCHILL er
W nú eivn hinn mesti
mælskumaður í Englandi, en
fyrst er hann hóf þátttöku í op-
inberu lífi, var hann óstyrkur
og stamaði, þegar hann talaði.
Einu sinni var hann á leið til
Manchester til að vera þar á
stjórnmálafundi. Félagi hans,
Salisbury lávarður, snéri sér að
honum og spurði hvort geigur
væri í honum, en Churchill
kvað svo vera.
„Vertu ódeigur, sonur sæll,“
sagði sá gamli. „Gerðu eins og
ég. Þegar ég byrja að hálda
ræðu, virði ég áheyrendurná
rækilega fyrir mér og segi svo
við sjálfan mig: ,Miklir bölvaðir
asnar eru þetta allt saman.‘ Þá
líður mér alltaf betur.“
myndina stundarkorn og bætti
svo við: — Augun eru stór og
falleg, William, en það er' eins
og skuggi hvíli yfir þeim, líkt
og einhver hafi komið við þau
með óhreinum fingrum.
— Eru til nokkrar víndrúfur?
spuröi húsmóðir hans skyndi-
lega og rauf þögnina. — Ég er
mjög mikið gefin fyrir víndrúf-
nr. — Jú, frú mín, sagði þjónn-
inn og skrapp fram snöggvast
og kom inn aftur með drúfurn-
ar.
— William, sagði hún.
— Já, frú mín.
— Barnfóstran mín segir mér,
að herbergisþernan sé ný af nál-
inni, að þér hafið sent eftir
henni, þegar þér áttuð von á
okkur. Hún segir, að allt þjón-
ustufólkið sé nýkomið, jafnvel
eldasveinninn?
— Það er satt, frú mín.
—• Hvernig stendur á þessu,
William? Ég áleit, að Navron-
hús væri fullskipað þjónustu-
liði og ég er sannfærð um, að
Sir Harry hefir álitið það líka.
— Ég hefi ef til vill haft á
röngu að standa, frú mín, en
ég leit svo á, að nóg væri að
hafa einn latan þjón í þessu
húsi. Síðastliðið ár hefi ég verið
hér aleinn.
Hún starði á hann.
— Ég gæti rekið yður fyrir
þetta, William.
— Já, frú mín.
— Ef til vill geri ég það á
morgun.
—Já f,rú mín.
Hún hélt áfram að borða
víndrúfurnar og hún hugsaði
með sjálfri sér, að hún myndi
ekki reka hann.
— En setjum nú svo, að ég
ræki yður ekki, William, hvað
þá?
— Ég myndi þjóna yður með
trúmennsku, frú mín.
— Hvernig get ég vitað það?
—Ég hefi alltaf þjónað vel
því fólki, sem mér hefir geðjast
að, frú mín.
Og þessu gat hún ekki svarað.
— Á ég að skilja þetta sem
gullhamra, William? spurði
hún um leið og hún stóð á fætur,
en hann ýtti stólnum hennar
til hliðar.
— Ég ætlaðist til þess, frú
mín, svaraði hann. Hún gekk
út úr stofunni og hafði það á
vitundinni, að í þessum smá-
vaxna, kynlega manni hafði hún
eignast bandamann og vin. Hún
brosti í laumi, þegar henni varð
hugsað til Harry, hversu undr-
andi hann yrði, ef hann vissi,
að hún leyfði sér að vera alúð-
leg við þjónana.
Og auðvitað var það rangt
af henni. William hafði hagað
sér óskikkanlega. Hann átti
ekkert með það að vera einn í
þessu húsi, og það var engin
furða, þó að ryk væri í horn-
um og köngullóarvefur, fyrst
þannig var í pottirin búið. Það
var ekki heldur laust við, að
þar hefði verið kirkjugarðslykt
þegar hún kom, svo 'að ekki
höfðu nú gluggarnir oft verið
opnaðir, ef til vill átti William
nöldrunarsama konu og lítið
hús einhversstaðar uppi á Corn-
wallskaganum og þurfti að gæta
þar bús og barna. Eða ef ,til
vill var líkt á komið fyrir hon-
um og henni, að hann hafði
lorðið feginn að sleppa. Hún
fór inn í salinn og settist með
bók í kjöltu sinni fyrir framan
eldinn, sem hann hafði kveikt.
En hún gat ekki lesið. Hvílík
unun var það ekki, að geta
nötið hvíldarinnar, einverunn-
ar og kyrrðarinnar.
Eftir ofurlitla stund, þegar
eldurinn var kulnaður, gekk
hún upp stigann til svefn-
herbergis síns, en fyrst fór hún
inn í herbergi þar sem börnin
hennar sváfu, til þess að vita,
hvernig þeim liði og hvort það
færi vel um þau. Hún kyssti
á höndina á James litla og hann
opnaði augun og brosti. Hún
læddist út aftur, því að
Henrietta litla var í fasta svefni.
Hún blygðaðist sín nærri því
fyrir að hafa látið undan til-
finningum sínum og kysst á
höndina á James litla. Vafa-
laust myndi hann verða feitur
með aldrinum og grófgerður og
gera einhverja konu óham-
ingjusama.
Einhver — sennilega Willi-
am — hafði bundið vönd úr
liljum og sett hann inn á borð-
BARNASAGA
heyrði svínahirði nokkurn
þeyta hljóðpípu sína úti á hlaði,
hélt hann, að þarna væru
hljómsnillingar að leika honum
til skemmtunar.
Hann hafði bara áhyggjur út
af einu. En það var það, að enn
hafði hann ekki verið dubbaður
til riddara. Þegar hann var bú-
inn að borða, tók hann undir
hönd gestgjafans og leiddi hann
út í hesthús. Hann læsti dyr-
unum vandlega og féll síðan á
kné fyrir veitingamanninum.
„Hæstvirti riddari!“ hrópaði
hann. „Ég mun aldrei framar
rísa á fætur af þessum bletti,
nema þér veitið mér bæn mína,
sem verður tilþess, að þér vinn-
ið sjálfum yður heiður, en gerið
góðverk, sem kemur öllu mann-
kyninu að haldi.“
Gestgjafinn stóð gapandi af,
undrun og ætlaði að lyfta Dori
Quixóte á fætur. En ekki vildi
gesturinn það fyrr en hann
hafði heitið að gera bón hans.
og þá lét gestgjafinn undan.
Ég þakka yður fyrir greið-
viknina, sagði Don Quixte og
stóð upp. „Ég mátti vita, að
þér vilduð gera þetta, annar
eins höfðingi og heiðursmaður
og þér eruð. Óskin, sem þér
hafið nú lofað að uppfylla, er
sú, að þér dubbið mig til ridd-
ara núna í fyrramálið. En svo
er fyrir mælt í lögum riddar-
anna, að þeir, sem dubbaðir eru
til riddara, eigi að vaka yfir
herklæðum sínum í kirkju.
nóttiria áðrir en þessi virðu-
lega athöfn fer fram. Ég vil nú
fá að vaka yfir hertygjum mín-
um í kapellu kastala yðar í
nótt. En þegar búið er að dubba
mig til riddara mun ég halda
pftur út í heiminn og beita
sverði mínu til verndar þeim,
sm kúgaðir eru. Þá verð ég
frægur, og frægðarljóminn, sem:
AI' Features
5C0RCF(y ARGUE5
WITH BFAINE.mtlNG
HIM THAT LEE 15
BEHiNP ZORA'S LINE5,
ONE 0F 20RA5 A\EN .
THR0W5 A HAND
GRENADE....IT
LAND5 0UT5IDE OF
5CORCHV5 CELL...
'&w*.