Alþýðublaðið - 04.03.1942, Blaðsíða 8

8
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Mlðvikudagur 4. marz 1942.
TÓNAS HALLGRÍMSSON
var skoðaður sem óvið-
iafnarúegt skáld og farið með
hann eins og íslendingar hafa
ætíð farið með sín skáld. Þegar
lát hans fréttist, þá lofaði ein
kerling guð.“
(Ben. Gröndál í Dægradvöl.)
; *
AÐ orð lék á rektor skóla
i-* nokkurs, að hann væri áU
drykkfelidur. Gekk þessi orð-
rómur svo langt, að skólaráðið
tók málið tíl meðferðar og var
írskur þjónn, sem vann hjá
réktomum, látínn hera vitni í
málinu.
,J5áuð þér húshónda yðar
nokkum tíma drukkinn?“ var
hann spurður.
,Jiei,“ svaraði hann.
,,Athugíð nú vel,“ sagði sá,
sem yfirheyrði, „munið þér eklá
hvort hann var drukkinn dag-
inn sem skólinn var settur?“
,Já,“ svaraði þjónninn. „Þá
var hann einmitt langt frá því
áð vera drukkinn.“
,Jivemig fartð þér að vita
það?“ spurði rannsóknarinn
efagjam.
,JÞér munið eftir stigapöllun-
um þremur heima í húsi rékt-
orsins. Þar er snúið handrið,“
sagði þjónninn. ,fiað er óhugs-
andi, að sá maður sé drukkinn,
sem rennir sér í viðhafnarbún-
ingi á fleygiferð niður allt
handriðið án þess að missa af
sér hattinn eða skikkjuna.“
VIÐSKIPTIN GANGA FYRIR
TfAUPMAÐUR nokkur af
Gyðingaættum lá í andar-
slitrunum og kona hans, dætur.
hans tvær og þrír synir voru
við rúmstokk hans til að biðja
fyrir honum. Konan laut yfir
hann og sagði með ekka og and-
vörpum: „Heyrirðu til mín,
pábhí? Við erum hér öll hjá
þér, — allar dætur þínar og
synir þínir og gamla mamma.
Við erum að biðja fyrir þér.“
„Er Manni þarna?“ hvíslaði
hinn dauðvona maður.
„Já, pabbi.“
„Er Jóa þarna?“
„Já, pabbi.“
„Er Abel þama?“
„Já, pabbi.“
Nú reis hinn deyjandi maður
upp með angistarópi.
„Hver fjandinn er þetta eig-
inlega? Hver er þá í búðinni? ‘

3T'
verið svo djarfur að sofa í rúmi
hennar? Það var nú ofmikið af
svo góðu.
Hún opnaði bókina. Skyldi
hann líka vera bókamaður? Og
hún varð ekki lítið undrandi
þegar hún sá, að þetta var
ljóðabók, frönsk ljóðabók eftir
skáldið Ronsard og á titilblað-
inu stóð fangamarkið J. B. A.
og fyrir neðan stafina var
teiknuð mynd af máfi.
IV. kafli.
Þegar hún vaknaði morgun-
4nn eftir, datt henni fyrst í
huga að senda eftir William,
sýna honum tóbakskrukkuna
og kvæðabókina og spyrja
hann, hvort hann hefði sofið
illa í nýja rúminu og saknað
þæginda rúmsins hennar. En
þegar þernan, klunnalega vaxin
sveitastúlka, kom með morgun-
verðinn, hætti hún við það og
ákvað að bíða betri tíma, því að
hún hafði grun um, að innan
skamms myndi hún uppgötva
það, sem meiri tíðindum sætti
en þetta.
Hún lét því tóbakskrukkuna
og kvæðabókina í skúffuna aft-
ur, og þegar hún var komin á
fætur og ofan í borðsalinn varð
hún þess vör, að salurinn hefði
verið sópaður, eins og hún hafði
beðið inn og það voru ný blóm
í herbergjunum, gluggarnir
voru galopnir og William var
sjálfur að fægja kertastjakann.
Hann spurði strax, hvort
.hún hefði sofið vel, og hún
svaraði því játandi. Um leið
fannst henni tækifæri komið
og hún spurði, hvernig hann
hefði sofið. Hann brosti og
sagði:
— Ég þakka hugulsemina,
frú mín. Ég svaf ágætlega, eins
og æfinlega. Ég heyrði James
litla gráta einu sinni, en bam-
fóstran huggaði hann strax.
Það virtist dálítið kynlegt að
heyra bamsgrát í þessu húsi.
— Ónáðaði það yður? spurði
hún.
— Nei, frú mín. Ég minntist
bernsku minnar. Ég var elztur
af þrettán systkinum. Það var
alltaf að bætast í hópinn.
— Eigið þér heima hér í
grendinni, William?
— Nei, frú mín. Og hann var
fremur kuldalegur í svörum,
eins og hann vildi segja: —
Þjónar geta átt sín leyndar-
mál, sem öðrum koma ekki
við. Og hún ákvað að spyrja
hann ekki meira um það. Hún
horfði á hendur hans, þær
vöm hreinar og hvítar, og
báru ekki vott um, að hann
reykti.
Ef til viil hafði hún haft hann
fyrir rangri sök. Ef til vill
hafði tóbakskmkkan staðið
þarna frá því Harry var þarna
síðast, þegar hún fór ekki með
honum. En þó minntist hún
þess, að Harry reykti ekki
svona sterkt tóbak. Hún gekk
að hillunni, þar sem bækurn-
ar vom í röðum, allar bundn-
ar í leðurband, bækur, sem
enginn las nokkru sinni, og
hún tók eitt bindið úr skápn-
um og fór að blaða í því, með-
an þjónninn hélt áfram að
fægja kertastjakana.
— Lesið þér bækur, Willi-
am? spurði hún.v
— Þér munið sennilega hafa
séð, að svo er ekki, frú mín
— svaraði hann, því að bæk-
urnar í skápnum em allar ryk-
ugar. Nei, ég hefi aldrei snert
þær. En ég skal viðra þær á
morgun; ég skal taka þær allar
niður og viðra þær vel.
— Eigið þér þá ekkert hugð-
arefni?
;— Ég hefi gaman af maur-
unum og á stórt safn af þeim
í herbergi mínu. Það er mikið
af maurum í skógunum um-
hverfis Navronhús. Því næst
fór hún út í garðinn, því aö
hún heyrði til barnanna þar.
Satt var það, þessi litli maður
var mesti sérvitringur, það var
erfitt að átta sig á honum. Og
ef það var hann, sem las ljóð
Ronsards, þá var nijög senni-
legt, að hann hefði líka blaðað
í hinum bókimum.
Börnin hrópuðu glaðlega til
hennar, þegar þau sáu hana.
Henrietta dansaði eins og
skógardís undir trjánum, en
James litli var enn þá óstöðug-
ur á fótunum og kjagaði á eft-
ir henni. Þau fóru út í skóg-
inn þrjú saman til þess að leita
að bláum fjólum. Þetta var
iGAIMLA BIO I
Saráttao gegn
hafbatunum.
(Thunder Afloat)
Amerísk stórmynd
Leikin aí
Wallace Bcery
og
Chester Morris
Sýnd kl. 7 og 9,
Framhaldssýning
3¥>—ÖVz:
H OLLYW OOD-FÖRIN.
Ameríksk músík- og gam-
anmynd með
Kay Kyser
og hljómsveit hans.
a nyja bio
Nýliðarnir.
(Buck Privates).
Ameríksk gamanmynd
um hermannalíf og her-
mannaglettur. Aðalhlut-
verkin leika:
Bud ABBOTT,
Lou COSTELLO og
“The Andrews Sis-
ters.”
Sýnd kl. 7 og 9
Sýning kl. 5. Lægra verð.
HETJAN FRÁ TEXAS.
(The Stranger from Texas.)
Spennandi Cowboymynd,
leikin af Cowboyhetjunni
Charles Starett.
í myndinni syngur hinn
frægi ameríkski útvéirps-
„sextett“
Sons of the Pioneers.
einmitt um það leyti, er blóm-
in voru að springa út og eftir
hálfan mánuð yrði allt orðið
kafið í blómum og vellirnir
orðnir iðjagrænir ,og gott að
liggja í grasinu.
Þannig liðu fáeinir dagar og
Dona naut frelsis síns. Nú gat
hún hagað sér eins og henni
þóknaðist, farið á fætur þegar
henni þóknaðist, og háttað
þegar henni sýnist, og borðað,
þegar hún var svöng, án þess
að binda sig við sérstaka mat-
rpálstíma. Hún var í ágætu
skapi og gat legið og sólað sig
úti í garðinum klukkutímum
saman með hendurnar undir
höfðinu og horft á fiðrildin,
sem sveimuðu yfir henni, og
hlustað á fuglana, sem sungu
í skóginum. Dagarnir voru
langir og dýrlegir og bömin
voru sólbrunnin eins og sig-
BARNASAGA
stafar af mér, mun falla á yð-
ur um aldur og æfi, af því að
þér hjálpuðuð mér áleiðis til
frægðarinnar.“
Gestgjafann var farið að
gruna það fyrir góðri stundu, að
gestur hans væri ekki með öll-
um mjalla ,en þóttist nú vera
hárviss um, að hann væri snar-
vitlaus; Hann taldi þó rétt að
gera eins og Don Quixóte bað
um, því að það gat vel gerzt
eitthvað spaugilegt í sambandi
við það.
„Ég skal láta að óskum yðar,
herra riddari“, sagði hann. „En
því miður hefir kapella mín
verið jöfnuð við jörðu, og sú
nýja hefir enn ekki verið reist.
„En það er alveg nóg, að þér
standið á verði yfir hertygj-
um yðar í húsagarðinum
hérna.“
Iíann spurði nú Don Quixóte
að því, hvort hann hefði nokkra
peninga á sér.
„Nei, ég á raunar ekki tú-
skilding, svaraði Don Quixóte.
„Ég hélt þess þyrfti ekki með,
því að ég hefi aldrei lesið það
í sögum, að riddarar hafi borið
á sér peninga.“
„Þar skjátlast yður, herra
riddari, sagði veitingamaður-
inn. „Þér verðið að vita það,
að hygginn riddari hafði löng-
um með sér nesti og hreina
skyrtu á ferðum sínum, sömu-
leiðis peninga. Þetta er nú
svona, þótt ekki sé getið um það
í riddarasögunum. Líka á hann
að hafa sárabindi og smyrsl
méðferðis, því að alltaf getur
komið fyrir, að hann særist.
En svo þurfa riddararnir að
hafa með sér sveina til að varð-
veita farangurinn.“
„Viturlega mælið þér, herra
kastalahöfðingi,“ sagði Don
Quixóte, eftir að hann hafði
hugsað málið stundarkorn.
1 VOO’RE ONE PUNK
ZORA'S NOT ADDING
W-TO HER 6ANG/Jti
/that ueavk ir öp w*
70 Mff TO QET USE OOT
OF THI8/ I CAN U66 r
V0N5 OF THE5E... r£*
7 wevp/ wiped\
OUT TWI? WHOL-Í
sBStíSW/ JBBBÍ
Örn: Allir, sem voru yið vél-
byssuna drepnir!
Örn: Ég held ég geti notað
eina af þessum byssum.
; vt?‘'' v* »• v'' %7'
•• •
Blein: Slepptu þessari byssu!
Blein: Ég skal sjá um, að
Zóra sjái þig ekk.i framar.
Hann miðar byssunni á Örn
Fingurinn er á gikknum.