Alþýðublaðið - 08.03.1942, Blaðsíða 8

r/vo.£wy/i&,
pavrpo
“SPEAK QUKKLY/,
7»E PLAKE /S <
Y&JESj/POtfT^
» HAm HEK/

5^
Zóra: Svaraðu strax! Fæ ég
tlugvéUna?
Blein: Jár já, gerðu Lillí
ekkert mein!
Lillí: Nei, pabbi. Gerðu það
ekki! Hún rífur sig lausa og
Ueypur frá Zóru.
ALÞÝBUBUMD
Sucmodtagur 8. mans 1842»
r? FTIRFARANDI vtsu gerði
þmgpallagestur um dag-
§*tn, í orðastað eins ráðherrans,
þegar stjómin átti sem mest í
vök að verjast í umræðunum
um hosnmgafrestunina:
Þessi grimma gagnrýni
gerir oss óhag mesta,
ó, að ég mætti alþingi
eilíflega fresta.
*
f-*INS VEGAR var þessi
M M kveðin, þegar stjómarliðið
tók upp þann sið að steinþegja
tnð öUum bjargráðafrumvörp-
um Alþýðuflokksins:
Frá íhaldi og Framsókn i
alvörumálum
<er ekki að vænta neins svars,
ft/rr en óvissan rýkur úr
óværum sálum
eftir þatm 15. marz.
*
JT\ANSKUR maður var um
^ þetta leyti (1850—57)
nokkur ár í Reykjavík, að nafni
Antonius Nielsen, laglegur mað-
ur og góðlyndur, trésmiður vel-
kunnandi; hann var settur til
þess að hafa umsjón með og
dytta að opinberum byggingum,
einkum lárkjunni og skólanum;
hann breytti turninum á kirkj-
unni (sem raunar var enginn
tum, heldur hátt klukknaport)
og gerði hina bogadregnu og
innbyggðu undirbyggingu hans,
en hún var áður bein upp og
mður.
(Dægradvöl.)
*
\T IÐ Jón frændi urðum sam-
* ferða í Sundhöllina.
Eins og við er að búast ganga
starfsmenn Sundhallarinnar
léttklæddir við vinnu sína.
Þegar við komum inn, sagði
ég við Jón, svona út í bláinn:
,J£kki eru þeir nú skjóllega
klæddir, baðverðimir héma.“
„Ónei, og ekki er þeim heldur
skjól að því, að þeir verði loðnir
ttm lófana héma,“ svaraði Jón
frændi.
m
hÚÐAN, SEM GRETTI SIG
Einu sinni gekk sankti María
með sjó, og kom þá lúða og
skældi sig framan í hana.
,JSértu æ svo frýn, kella!“
sagði María, og síðan hefir lúð-
an bæði augun á sömu hliðinni,
en áður voru þau sitt á hvorri
kinn.
haföi gengið um, hlaut
farinn. Hún beið stundarkorn
og loks kom hún auga á mann,
sem læddist út úr skógarbelti
beint á móti glugganum og
læddist í áttina til hússins. —
Skyndilega sá hún mann læð-
ast fram úr skugga hússins.
Hann hlaut að hafa legið í
leyni undir glugganum hennar.
Hann hljóp á móti manninum,
sem kom út út skóginum og
bandaði móti honum hendinni
f varúðarskyni, og hún sá, að
maðurinn, sem hljóp frá hús-
inu, var William. Dona hallaði
sér fram í gluggann, en faldi
sig á bak við gluggajöldin.
Andardráttur hemiar varð tíð-
ari og hjartað sló ákaft. Ef til
vill ætlaði að verða úr þessu
ævintýri, skemmtileg tilbreyt-
ing hér úti í sveitinni. Hún
drap fingrunum á gluggakarm-
inn. Mennirnir stóðu þarna í
tunglsljósinu og töluðust við.
William baðaði höndunum og
benti heim að húsinu. Dona
hörfaði frá glugganum af ótta
við, að hún sæist. Mennirnir
héldu áfram að tala saman og
ókunni maðurinn horfði heim
að húsinu. Skyndilega yppti
hann öxlum, snéri frá og báðir
mennimir hurfu aftur inn í
skóginn. Dona beið um stund
og hlustaði, en þeir komu ekki
aftur. Það fór hrollur um
hana, því að hún hafði staðið
í náttkulinu úti við gluggann í
náttkjólnum einum saman.
Hún fór því aftur í rúmið ,en
gat ekki sofið, því að framkoma
Williams var dularfull og hún
varð að komast til botns í
þessu máli.
Hefði hún séð hann ráfa
einan út í skóg í tunglsljósinu,
hefði hún ekki veitt því neina
athygli. Verið gat, að hann
ætti unnustu í þorpinu niðri
við Helfordá, eða hann ætlaði
að veiða maura úti í blækyrri
nóttinni. En þessi leyndardóms-
fulli maður, sem kom um
miðja nótt út úr skóginum
vakti grunsemdir hennar. Auk
þess var augljóst, að hann hafði
eitthvert samband við William
og þeir þurftu að fará laumu-
lega með samband sitt.
Hún fór að velta því fyrir
sér, hvort það hefði ekki verið
heimskulegt af henni að
treysta William. Sennilega
hefðu flestar húsmæður, aðrar
en hún, rekið hann úr vistinni,
þegar hún komst að því, hvem
ig ráðsmennsku hans hafði
verið farið í Navronhúsi. Hann
hafði sagt upp þjónustuliðinu
í leyfisleysi. Auk þess var
framkoma hans ekki sæmandi
þjóni. Hann brosti að henni og
virtist gera gys að henni í
hvert skipti, sem hún hafði
augun af honum. En þó hafði
hún gaman af honum. En
Harry myndi hafa rekið hann
umsvifalaust — nema horium
hefði farið líkt og henni, að
hann hefði haft gaman af hon-
um. Og ljóðabókin og tóbaks-
krukkan vöktu lika grunsemd-
ir hennar. Hún var lengi and-
vaka, en að lokum sofnaði hún
um leið og fyrstu sólargeisl-
amir skinu inn um gluggann.
Þegar hún vaknaði var kom-
ið fram á bjartan dag. Þegar
Dona kom á fætur, fór hún
strax út að skógarbeltinu, þar
sem hún hafði séð mennina tvo
1 ræðast við kvöldið áður. Það
var eins og hún hafði búizt við,
sporin þeirra sáust enn þá í
leirbomum jarðveginum. Hún
fylgdi sporunum inn í skóginn,
þar sem hann var þéttastur. —
Hún hikaði stundarkorn og
vissi ekki, hvað til bragðs
skyldi taka. En þá minntist
hún þess, að einmitt um þetta
leyti voru . bömin vön að
svipast um eftir henni, og
William var vanur að taka á
móti skipunum hennar. Hún
snéri því við aftur og' gekk í
áttina til Navronhúss. — Hún
varð að fresta þessu til betri
tíma, ef til vill gat hún farið
rannsóknarför sína um kvöld-
ið.
Hún fór að leika við börn-
in og skrifaði Harry skyldu-
bréfið. Sendiboðinn ætlaði til
Lundúna eftir einn dag, til að
færa Harry fréttimar af henni,
Hún sat inni í salnum við op-
inn gluggann og nagaði endann
á penriastönginni. Hún vissi
ekkert, hvað hún átti að ségja,
annað en það, að hún var ham-
ingjusöm yfir því að vera laus
OAMLA Blð
Broalva; Melody
Amerísk dans og söngva-
mynd.
Aðalhlutverkin leika
Fred Astahre og
Eleanor Powell
Sýnd kl, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldið frá
kl. 11.
Ekki svarað í s£ma.
Framhaldssýning ZVz—
LeiksviSið lokkar!
Amerísk gamanmynd.
B NYlA Blð
Konan min,
»vo nefnda.
(Hired Wife.)
Amerísk gamanmynd
Aðalhlutverkin leika:
Brían Aherne
Bosallnd Bussell
Virginia Bruce
Sýnd klukkan 5, 7 og 9
Pöníunum ekki svarað í sima
Á mánudag kL 5 er sýnt
(lægra verð):
Kyrrahafs flughetjumar.
(China Clipper.)
Aðalhlutverk:
Pat O’BRIAN,
Beverley ROBERTS,
Humphrey BOGART
við fjötra heimilis síns í
Lundúnum, en það myndi
særa veslings Harry, ef hún
segði það, og hann myndi ekki
skilja hana.
„Vinur þinn einn, Godolph-
in lávarður að nafni, heimsótti
mig,“ skrifaði hún. „Mér geðj-
aðist illa að honum. Hann var
stirðbusalegur og hátíðlegur.
Hann sagði mér, að þið hefð-
uð verið leikbræðiur í æsku.
Harrn hefir ör rétt við nefið og
kona hans á von á barni. Hann
var í miklum vanda staddur
vegna þess, að sjóræningjar
höfðu herjað strendur lands-
ins og látið greipar sópa um
eignir rnanna, og þeir geta
ekki náð þeim, þó að þeir fái
hermenn í lið með sér. Mér
finnst þeir vera slægir þessir
sjóræningjar. Ég hefi því á-
kveðið að fara sjálf af stað, —
inöntu og hjálpaði riddaranum
að setjast á bak. Honum var svo
hugleikið að losna við Don Quix
óte, að hann gleymdi að sýna
honum reikninginn fyrir mat-
inn óg hirðingu hestsins.
Don Quixote hafði fest sér
vel í minni ráðleggingar gest-
gjafans um að hann ætti að
hafa með sér peninga og hreina
skyrtu, auk þess sárabindi og
smyrsl, ef hann særðist. Einnig
virtist það réttmætt, að hann
hefði með sér riddarasvein til
að þjóna sér á ferðunum. En til
þess að imdirbúa sig eins og með
þurfti, varð hdnn að fara
snöggvast heim til sín, enda
beindi hann Rósinöntu þangað.
Er hann hafði skamman spöl
farið, sá hann hóp ríðandi
manna koma á móti sér. Hér
sá Don Quixóte sér færi á því
að koma fram eins og nýdubb-
uðum riddara sæmdi, og eins og
hafði oft lesið um í bók-
um.
Hann staðnæmdist á miðjum
veginum og gaf mönnunum
merki með lensunni um að þeir
skyldu nema staðar.
„Bíðið þið hægir, göfugu ridd-
arar,“ æpti hann. „Áður en þið
haldið lengra, vil ég krefjast
þess, að þið lýsið því yfir í heyr-
anda hljóði, að mærin, sem ég
þjóna, Dulsinea del Toboso, sé
fegursta kona jarðarinnar.”
Menn þessir voru silkikaup-
menn frá Toledo ásamt þjón-
ustufólki sínu. Þeir störðu undr
andi á þetta mannkerti í ryðg-
uðu herklæðunum.
— Herra minn, sagði einn
þeirra hæversklega. — Því
miður þekkjum við ekki konu
þá, sem þér eruð að tala um
núna.
„Það skiptir engu máli, svar-
aði Don Quixóte óþolinmóð-
krefst þess, að þið
Zóra: Þetta var á-'þína eigii\
ábyrgð, kjáninn þhm! Zérp
miðar ó Lilli ....
.. og hleypir al LUU teihu
við á miSrí leiCfiani yör til fö8-
ur sbns.