Alþýðublaðið - 13.03.1942, Blaðsíða 5

Fðstudagoi 13. raan 1942.
ALÞY9UBLA0IO
*
Joe Louis gengnr í ameriksba herinn.
Skðmann eftir að hann varð
heimsmelstarl í 20. slnn.
JOE LOUIS hefir nú um fjögurra ára skeið veriS heimsmeistari
í þungavigt hnefaleikara. Hann varði þann titil í 20. sinni í
janúar og barði risann Buddy Baer í gólfið í fyrstu lotu. Joe gaf
ágóðann af þeim bardaga til ameríska flotans og voru það 390 000
krónur. Beztu sætin voru seld á 160 kr. hvert.
Það var vel kunnugt í Ameríku, að Buddy hafði slegið Joe
niður í æfingáleik, að hann var 12,5 cm. hærri, að hann var 43
pundum þyngri og loks, að hann hafði 25 cm. stærri faðm. En
það var ekki negranum til erfiðleika, er á hólminn kom. Hann sló
Baer tvisvar niður tvær fyrstu mínútumar. I þriðja skiptið dugði
það.
Skömmu eftir bardagann gekk Joe Louis í ameríkska herinn
sem óbreyttur liðsmaður.
Bardaginn var 56. sígur Louis í hnefaleikahringnum. Hann
hefir alltaf barizt reglum samkvæmt og drengilega, enda hefir
hann sagt: ,JSg vil berjast heiðarlega, svo að næsti blökkumaður-
inn mæti sama vinarþeli og ég hefi mætt. Ef ég berðist óheiðar-
lega væri ég að svíkja kynstofn minn.“
J. L. Barrow.
Þetta er Joe Louis Barrow, óbreyttur liðsmaður í ameríkska
hernum.
♦-
Bréf frá gamalli konu um föstumessur og útvarpsumræður.
— Héraðsmót og fyllirí. — Hin óprentuðu handrit Svein-
bjamar Sveinbjömssonar — og síðustu ástandsvísumar.
Það er ókunnugt enn, hvort
Joe Louis ætlar að draga sig í
hlé ósigraður um leið og hann
gengur í herinn. Aðeins einn
heimsmeistari hefir gert það
óður: Gene Tunney, og mun
Joe hafa fullan hug á að feta í
fótspor hans.
*
Fyrir 12 árum flæktíst 15 ára
gamall negrastrákur um götum-
ar í bílaborginni Detroit og
vann sér inn skildinga með því
að bera ís fyrir íssala til kaup-
enda, sem komu í bílum þar að.
Stundum skúraði hann gólf fyr-
ir systur sína og fékk fyrir það
smáskildinga. Hann hét Joe
Louis Barrow. Langafi hans
h,afði verið þræll.
Á 13. árinu fór Joe frá býli í
Alabama, þar sem hann hafði
unnið við baðmullarrækt. Hann
var og er ekkert gáfnaljós og
lítt bókhneigður, enda komst
hann aldrei lengra en í 5. bekk
í bamaskólanum. Á götunum
kunni Joe betur við sig. Hann
var venjulega forsprakki félaga
sinna og hefir haldið tryggð við
þá æ síðan.
Dag einn 1931 lagði einn vin-
ur hans mjög fast að honum að
fara á íþróttaskóla fyrir al-
menning. Þar lærði Jœ hnefa-
leika. í fyrstu geðjaðist honum
ekki að íþróttinni, og hann
vildi miklu heldur leika hand-
knattleik. En hnefaleikar áttu
það að verða og brátt var Joe
Barrow orðinn bezti hnefaleik-
ari skólans, og hann hlaut svo
litlu síðar viðurkenningu á al-
mennu kappmóti fyrir alla
borgina.
Tveim árum síðar tók Joe
þátt í Lindsmóti áhugahnefa-
leikara í Boston óg komst þar
svo langt að berjast til úrslita
í léttþungavigt. Þegar hér var
komið hafði auðugur negri,
John Itoxborough, tekið eftir
Joe og sá hvílíkt efni hann var
í fyxsta flokks hnefaleikaia.
Roxborough þessi hafði stutt
marga negra til náms í háskó:-
um í Bandaríkjunum.
$
„Hvað heitirðu, karl minn? *
spurði Roxborough Joe.
„Joe Louis Barrow,“ svaraði
strákur.
,J>að er alltof langt, ég ætla
bara að kalla þig Joe I,ouis.“
Þannig varð það, Barrow-
nafnið hvarf, og Joe Louis hefir
hann heitið síðan.
Roxborough geðjaðist vel að
þessum stóra, góðlátlega negra-
pilti. Hann tók strák heim til
sín, kenndi honum qð borða
með hníf og gaffli, bursta í sér
tennurnar, baða sig o. s. frv.
Síðan útvegaði hann honum
vinnu við Fordverksmiðiurnar
og gaf honum 30 krónur á vlku
sem vasapenmga.
Joe æfði sig vel, þótt hann
væri ekki beint hrifinn af í-
þróttinni, og harin sló niður
hvem einasta áhugamann, sem
hann barðist við. Hann var
fljótur að læra leikreglurnar,
æfingar þær og brögð, sem hon-
um voru kennd, enda var hann
líkamlega' afbragðs vel til þess
vaxinn, að iðka hnefaleika.
Veturinn 1935 fór fram fyrsti
bardaginn, sem Joe háði sem
atvinnuhnefaleikari. Þjállax-
arnir og bi'askararnir í Kew
York höfðu þegar augastað á
honum, sérstaklega Mike Jac-
obs, sem annaðist fjárhagsmál
og auglýsingar fyrir marga
hnefaleikara, sá þeim fyrir
mönnum til að berjast við og
braskaði með aðgöngumiða að
bardögum þeirra. Jacobs var
um þessar mundir að svipast
um eÞir góðum manm tíl að
beriast við ítalann Primo Carn-
era.
Samningar tókust um bar-
dagann og auglýsingar voru
settar af stað. Þar naut Jacobs
mikilvægs stuðnings blaða-
bringsins Hearst.
Þessi auglýsmgasókn var
mikilvægari en flestum vii’ðist
við fyrstu sýn. Aðalatriðið var:
Hvemig tekur þjóðin þvi, að
negri berjist um heimsmeistara-
titilinn? Síðan ár:ri 1903—15
hafði enginn negri komizt svo
langt, en þá var blökkunaður-
imx Jack Johnson heimsmeist-
ari.
Þannig varð Joe Louis smátt
og smátt, er hann vann hvern
sigurinn á eftir öðrum, átrúnað-
argoð ameríksku negranna, dáð-
ur og elskaður af því að hmn
gat slegið hv.'tu menriina niður.
Joe hefir staðið vei i stöðu
sinni sem útvórður svarta kyn-
Frh. á 6. síðu.
GÖMUL KONA er sárgröm
út í útvarpsumræðurnar, sem
voru á miðvikudagskvöldið. Það
var nefnilega föstumessa á sama
tíma, og hún „mátti til“ að
hlusta á hvort tveggja. Hún bið-
ur mig að finna að þessu, að hafa
hvort tveggja á sama tíma, og
ég geri það hér með fyrir gömlu
konuna. Hún vill fá að hlusta
á messuna sína, og hún vill líka
fá að hlusta á hinar pólitísku
deilur, því að hún hefir áhuga
fyrir hvoru tveggja.
RIEGSÁ SKRIFAR: „Ég hefi
orðið þess var, að út frá sumum
héraðsmótum, sem haldin hafa
verið undanfarið, hefir fólk kom-
Iið svo freklega undir áhrifum
fylliríisefna, að ýmsir hafa lypp-
ast upp að húsveggjum og bílum
og gubbað átakanlega, með til-
heyrandi andstyggilegheitum, er
slíkar ælur og eymdarskapur hefir
í för með sér.
í SAMBANDI VIÐ framan skráð
langar mig til að spyrja: Er hér
um undanþágu að ræða — undan-
þágu, er stjórn áferigismálanna í
landinu veitir til hóp-fylliríis, þar
sem vitað er hins vegar, að einstak-
lingum er ókleift að afla sér á-
fengis utan þessara umræddu
mannfagnaða, nema ólöglegar leið-
ir séu farnar í þvi efni. Er ekki
aumingjaháttur fjölda Reykvík-
inga — karla og kvenna — svo á-
takanlegur um vínnautn, að stjórn-
f arvöld landsins geti séð nauðsyn
þess — og sóma sinn um leið —•
að gera allt sem unnt er, til þess
að forða þjóðinni, og þá sérstak-
lega æskulýðnum, frá böli áfeng-
isnautnarinnar ? ”
OG ENN FREMUR skrifar
Riegsá: ,JVtér var eitt sinn sagt,
að óprentuð handrit snillingsins, er
gaf þjóð sinni hinn undurfagra,
tilbeiðsluþrungna þjóðsöng: „Ö5
guð vors lands!“ hafði verið afhent
íslenzka ríkinu til eignar og um-
ráða. Sé þetta rétt, hvað er því þá
valdandi, að handritum Svein-
björns Sveinbjörnssonar er ekki
komið í prentun, eða hlata þeirra,
svo þjóðin eigi þess kost að njóta
þeirra?
SVO KALLAÐ „Menntamála-
ráð“ hefir sem kunnugt er hafið
bókaútgáfu með ærnum kostnaði
af almanna fé, með misjaínlega
heppnuðu efnisvali. Tæpast mundi
hróður þess virðulega „ráðs“ rýrna
þótt meiri rækt legði við verk fs-
lenzkra höfunda en verið hefir til
þessa, og hygg ég að það mætti
vænta þakklætis alþjóðar, ef það
beitti sér fyrir úgáfu á handritum
Sveinbjörns Sveinbjörnssonar og
jafnframt stuðlaði að því, að saran-
ingur sá, er gerður var við Þjóð-
vinafélagið varðandi útgáfu á ó-
bundnu máli eítir Stephan G.
Stephansson, yrði í heiðri hafður.'8
HITl MTJN islenzkum lesendum
og söngelsku fólki þykja óhæfa,
að nefnd manna — þótt virðulegt
beri nafnið, — fái greypt listaverk
beztu sona sinna í storknaðaa
Frh. á 6. síöu.