Alþýðublaðið - 13.03.1942, Blaðsíða 8

8
ALOÝÐUBUÐIÐ
Föstudagur 13. marz 1942.
Heyrc oy ieo
E* INN af þingmönnum Sjálf
" stæðisflokksins hefir ort
eftirfarandi visu um flokldnn,
fá orð í fullri meiningu:
,JSjálfstæðið er svínbeyqt,
sundurþykkt og vínhneigt,
út í fúafen teygt,
feigt og verður senn heygt.
Þeir, sem eitthvað hafa
kynnzt kveðskap þingmanna á
seinni árum, munu fljótlega
átta sig á faðemi orfangreindr-
ar stöku. Hver af þingmönnum
Sjálfstæðisflokksins er svona
hagur á mál? Væhtanlega verð-
ur þessi visa hæfileg grafskrift
flokksins eftir 15. þ. m.
ÞANNIG FER HEIMURINN
MEÐ SNILLINGANA
CÉZANNE, málarinn frægi,
fékk aldrei vitneskju um
það, að hann væri „faðir ný-
tizku málaralistar“. Hann háði
baráttu sína í 35 ár og hlaut
litla viðurkenningu. í elli sinni
var hann gleymdur maður og
hlédrægur og gaf nábúunum
snilldarverk sín.
Kaupmaður nokkur í París
tafnaði nokkrum þessara mál-
verka og hélt fyrstu Cézanne-
sýninguna. Listunnendur urðu
sem þrumúlostnir, menn hylltu^
meistarann.
Cézanne kom á sýninguna og
studdist við handlegg sonar
síns. Hann starði forviða á
málverkin. Honum vöknaði
um augu.
„Sjáðu bara,“ hvíslaði hann
uð syni sínum. ,Þeir hafa sett
þau í ramma.“
JEAN GABIN frægasti kvik
msyndaleikari Frakka (lék í
Höfn þokunnar o. fl.), lcom til
New York nýlega, og var þá
spurður, hvem hug Frakkar
bæru til Breta.
„Við erum bæði með Bretum
og á móti þeim,“ sagði hann.
,JÞeir okkar, sem eru með Bret-
um, segjá alltaf í lcvöldbænum
sínum: ,Góði guð, láttu nú bless-
aða Bretana vinna stríðið fljótt.‘
En þeir, sem eru á móti Bretum,
biðja svona: ,Góði guð, láttu
Bretaskrattana vinna stríðið*.“
URR skyldi Þorri, þeysöm
Góa, votur Einmánuður,
þá mun vel vora.
hafði aðeins gaman af reiði-
köstum hennar og brosti að
þeim.
— Hvað hafið þér í hyggju að
gera við mig? spurði hún.
— Þama komið þér mér í
klípu, sagði hann og lagði
pennaskaftið á borðið. — Ég
verð að líta í reglugerðina. t>ví
næst opnaði hann skúffu í borð-
inu og dró þar upp stóra bók
og fór að fletta blöðum hennar,
alvarlegur á svip.
— Fangar — hvemig á að
handtaka þá, yfirheyra og
geyma o. s. frv., las hann upp-
hátt. — Já, hér stendur þetta
allt saman, en það er bara sá
hængur á, að hér er ekki minnzt
á, hvernig eigi að fara með
konur, sem handteknar eru. Ég
hefi ekki gert ráð fyrir því.
Þar hefir mér skjátlast hrapal-
lega.
Henni varð aftur hugsað til
Godolphins og hvað hann myndi
hugsa, ef hann vissi, hvar hún
væri niðurkomin þessa stund-
ina.
— Nú geðjast mér betur að
yður, sagði hann. — Þetta fer
yður betur. Nú eruð þér farin
að brosa og erað farm að líkjast
sjálfri yður.
— Hvemig vitið þér það,
hvað vitið þér um mig? spurði
hún.
Hann brosti aftur og laut
fram í stólnum. — Ég hefi heyrt
getið um hina þekktu Donu,
sem situr í knæpunum í London
og drekkur með vinum manns-
ins síns. Þér erað töluvert fræg
kona, eins og þér ættuð að vita.
Hún blóðroðnaði af háðsyrð-
um hans og hinni rólegu, æs-
ingalausu fyrirlitningu.
-. — Það er liðið hjá, sagði hún,
— og verður ekki aftur.
— Fyrst um sinn, eigið þér
við?
— Aldrei aftur!
Hann fór að blístra Iágt og
hélt áfram við teikningar sínar.
— Þegar þér hafið búið í
Navronhúsi um hríð, verðið þér
þreyttar á því og London seiðir
ýður til sín á ný.
— Nei, sagði hún.
En hann svaraði henni ekki,
aðeins hélt áfram að teikna.
Hún horfði á hann forvitnis-
augum, því að hann teiknaði
vél, og henni lá við að gleyma
því, að hún var fangi hans og
að hún átti að hata hann og
fyrirlíta.
—Hegrinn stóð á leirunum
við voginn, ég sá hann þar áð-
an, sagði hún.
— Já, sagði hann, — hann
stendur þar alltaf, þegar fjara
er. Þar er svo mikið um æti.
Hann á hreiður einhvers staðar
ekki fjarri, sennilega hjá a5al-
ánni. Hvað sáuð þér fleira?
— Ég sá ýmsa fjörufugla.
— Já, þeir eru vanir að
sveima hér í kring, en ég býst
við, að þeir hafi fælzt hamars-
höggin.
— Það er ekki ósennilegt,
sagði hún.
Hann hélt' áfram að blístra
einhverja lagleysu og teiknaði
stundarkorn, en hún horfði á
hann og hugsaði um það, að
ekki væri það sérlega ægilegt
að sitja hér í skipstjóraklefan-
um við hlið franska ræningja-
foringjans meðan sólin skein
inn um gluggann. Það var eins
og í draumi, eða eins og á leik-
sviði. Þetta virtist svo f jarri öll-
um veruleika.
— Næturgalinn er farinn að
syngja, það er orðið svo fram-
orðið, sagði hann. — Þeir eru
hér uppi í skóginum, en þora
eklti niður að vatninu.
— Já, sagði hún.
— Þessi vogur er hæli mitt,
sagði hann og leit skyndilega
upp, en leit svo strax undan aft-
ur. — Þegar ég hefi ekkert fyrir
stafni, kem ég hingað. Og þeg-
ar mér er farið að leiðast að-
gerðaleysið, fer ég út aftur.
— Og rænið sveitunga mína,
sagði hún.
— Já, og ræni sveitunga yð-
ar, endurtók hann.
Hann hætti að teikna, lagði
blöðin frá sér, stóð á fætur og
teygði úr sér.
— Einhvera daginn ná þeir
yður, sagði hún.
— Ef til vill, sagði hann og
gekk út að glugganum í stafni
skipsins, horfði út og snéri baki
að henni.
— Komið og sjáið, sagði hann
og hún stóð upp af stólnum og
nam staðar við hlið hans. Þau
■gamla bio
Stolna handrittð
(Fast and Loose)
Amerísk leynilögreglu-
gamanmynd.
Aðalhlutverkin leika
Robert Montgomery
og
Rosalind Russell
Aukamynd:
Bandarfldn
striðsþáttakatndi.
Böm fá ekki aðgang.
Sýnd kL 7 og 9.
I
Framhaldssýning 3Vá—6Vá
GRÍMUMENNIKNIK
(Legion of the Lawless)
með Cowboy-kappanum:
GEORGE O’BRIEN.
NYJA BIC
Merki Zorros
(The mark of Zorro)
mikilfeingleg og spennandi
Amerísk stórmynd.
Aðalhlutverkin leika:
Tyrone Power
Linda Damed
Basil Rathbone
Sýnd kl. 5, 7 og 9
Lægra verð kl. 5
Aukamynd:
FRÉTTAMYND
er sýnir meðal annars
árás Japana á Pfearl
Harbor.
• «
horfíki niður á vatnsflötinn, sem
máfamir sveimuðu yfir án af-
láts.
— Þeir koma hingað í stór-
um hópum, sagði hann. — Þeir
virðast finna það á sér, þegar
við komum hingað inn í voginn
og þá þyrpast þeir hingað.
Menn fleygja til þeirra æti, það
er ekki hægt að koma í veg fyr-
ir það, og reyndar er ég ekki
betri sjálfur. Ég er alltaf að
kasta til þeirra brauðmolum
héma út um gluggann. Hann
hló og seildist eftir brauðmola,
sem hann kastaði til þeirra, en
máfarnir stungu sér gargandi og
börðust um ætið.
— Ef til vill þykir þeim vænt
um skipið, sagði hann. — Það
heitir nefnilega La Mouette.
—La Mouette — máfurinn,
sagði hún. — Ég hafði alveg
gleymt hvað þetta orð táknaði.
V/
OTJiroTE
BARNASAGA
einhver kalla úti í hliði. Þama
var maðurinn kominn, sem
bjargað hafði Don Quixóte af
enn á baki asnans, og þegar
fólkið sá, hversu aumlega hann
var kominn, varð það mjög for-
vitið um, hvað komið hefði fyr-
ir hann. En riddarinn gat engu
sVaráð, hann bara andvarpaði,
imz hann hafði verið klæddur
úr herklæðunum og lagður í
rúm sitt.
„Æi, það var gæðingurinn,
sem brást mér,“ stundi hann
þegar hann hafði fengið mat og
drykk. „Ég lenti í bardaga við
tíu risa, gtærstu og grimmustu
risa í heimi. Ég hefði sigrað þá
alla saman, ef Rósinanta hefði
ekki dottið mitt í orustunni.“
Hann valt bráðlega út af sof-
andi, en vinir hans fóru inn í
annað herbergi.
„Þetta rugl um risana sýnir
bezt, að húsbóndi minn er eitt-
hvað ruglaður í kollinum.“
sagði ráðskonan dapurlega.
Presturinn kinkaði kolli til
samþykkis.
„Hann gæti orðið eins og ann-
að fólk, ef hann hætti að gera
sig að fífli með því að lesa þessi
ósköp,“ sagði hann. „Við skul-
um sjá fyrir skruddunum á
morgun.“
Ðon Quixóte var svo úttaug-
aður eftir æfintýri sín, að hann
vaknaði ekki einu sinni næsta
dag. Á meðan hann svaf var
kveikt bál mikið að húsabaki og
öllum eftirlætisbókunum hans
kastað á það. Frænka hans og
ráðskonan, líka presturinn og
rakarinn, báru bækurnar í fang-
inu út á bálið, og þau héldu á-
fram, unz síðasta bókahillan var
tæmd.
Prestinum datt nú gott ráð I
hug. Það varð að hjálpa Don
Quixóte til að gleyma riddara-
mennsku sinni, og nú lagði
ro
(7/
%

ITIBISIU
'0KAV.8L.mE/
[f'HF GOrASSf'
WpACKOVER
ÍTH/S tVAY/
Örau Ég er búinn að ná henni
Blein.
öm: Hörfaðu hingað, flug-
vélin er hér.
Öra: Reyndu að komast hing-
að, ég skal verja þig á meðan!
örn: Blein!
Blein lætur skotunum rigna
yfir Zóru.